rewind-post

Κατεβαίνοντας τη Γρ. Λαμπράκη και λίγα μέτρα πριν τις φυλακές Κορυδαλλού πέφτει η ματιά μου σε μια μικρή καφετέρια, απ' αυτές τις παρακμιακές που βλέπεις και στη Λιοσίων. Η ταμπέλα της γράφει με μεγάλη κόκκινη γραμματοσειρά ''Cafe Η Απόδραση'' και θέλω να ξεκαρδιστώ, διαπιστώνοντας για μιαν ακόμη φορά πως αν σώζει κάτι τους Έλληνες αυτό είναι το, αριστοφανικής φύσης, χιούμορ τους. Άκου τώρα έμπνευση ο τύπος! Να ονομάσει ''Απόδραση'' το cafe του πλησίον των φυλακών! Αυτή τη φορά δεν με έπιασε η ίδια καταθλιπτική αίσθηση με το που μπήκα στα πατρογονικά μου εδάφη. Μάλλον αιτία θα ήταν η λιακάδα, γι' αυτό και ζήτησα του αδερφού μου να πάμε με το αυτοκίνητο μια μεγάλη βόλτα σε όλα τα ''περίχωρα'': Κερατσίνι, Πέραμα, Δραπετσώνα και μετά Χατζηκυριάκειο, Τερψιθέα, Πασαλιμάνι. Μπαίνοντας στην Καλλίπολη του Πειραιά θυμήθηκα το ταβερνείο ''Απόβραδο'', εκεί όπου επί μία 10ετία τουλάχιστον κερνούσα όλους τους φίλους μου στα γενέθλια μου. Τι να κάνουν άραγε οι ιδιοκτήτες του; Κάθε χρόνο γινόταν το ίδιο σκηνικό: Όποτε έπιανε η Μαρίζα κάνα Σ' τό'πα και σ'το ξαναλέω ή τη Fata Morgana, ο μέθυσος ταβερνιάρης έπιανε αντιστοίχως την κιθάρα του και μας τη χάλαγε, για την ακρίβεια μας έσπαγε τ' αρχίδια, παρεμβάλλοντας το Άγαλμα του Πουλόπουλου και το αφόρητο Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία! Το έλεγα στον αδερφό μου και γελούσαμε, μια κι εκείνος που είχε ανέκαθεν διαφορετικές παρέες ουδέποτε είχε παραστεί στα γενέθλια μου. Ακριβώς εκεί που τελειώνει η Ναυτική Σχολή, πάντα στην Καλλίπολη, διέκρινα κάτι λευκά χαμόσπιτα - απομεινάρια ντεκόρ του Κούνδουρου και του Κακογιάννη. Θυμήθηκα τότε μιαν άλλη ιστορία που μού'χε αφηγηθεί ο Γιώργος Χατζιδάκις πριν λίγα χρόνια: Ήταν αρχές του 1990 - έλεγε - και ο Μάνος του ζήτησε να πάνε μια μεγάλη βραδυνή αυτοκινητάδα από ΄κείνα τα μέρη. Πιθανώς στο ίδιο σημείο που βρέθηκα κι εγώ σήμερα να ήταν που χάθηκαν και αναγκάστηκαν να σταματήσουν, ανακαλύπτοντας ένα παλιό ταβερνείο εν μέσω των χαμόσπιτων. Εδώ θα πάμε να φάμε, είπε ο Μάνος Χατζιδάκις και πράγματι μπήκαν στην ταβέρνα και κάθισαν σε μια γωνιά, φοβούμενος ο συνθέτης μην τον αναγνωρίσουν. Το κλίμα ήταν τελείως σπιτίσιο, σα να μην μπήκαν σε μαγαζί, αλλά να συμμετείχαν στο τραπέζωμα κάποιου όχι ιδιαίτερα ευκατάστατου ιδιώτη. Και τότε συνέβη κάτι πραγματικά όμορφο: Μία γυναίκα λαϊκιά, ευτραφής, γύρω στα πενήντα, πλησίασε το τραπέζι τους, έβγαλε ένα λουλουδάκι, το πρόσφερε στον Χατζιδάκι, του χαμογέλασε κι έφυγε. Η αυθόρμητη αυτή δωρεά φάνηκε στον Μάνο Χατζιδάκι πολύ πολυτιμότερη κι από το Όσκαρ πού'χε κερδίσει για τα Παιδιά του Πειραιά. Απόδειξη, τα λόγια που είπε στον θετό γιο του: Την είδες; Να για ποιούς ανθρώπους εγώ έκανα μουσική όλα αυτά τα χρόνια...Πολύ συγκινήθηκα ενθυμούμενος τη συγκεκριμένη ιστορία ή μάλλον τη συγκίνηση μου ενέτεινε το πέρασμα απ' τα βράχια της Πειραϊκής. Κάθε βράχος μου φάνηκε σαν κι από ένα σκαλισμένο πρόσωπο των φίλων που χάθηκαν μέσα στα χρόνια. Και πόσο ταίριαζε το Τζιτζίκι του Κ. Βήτα που ακούγαμε! Τα σαμπλαρισμένα λόγια της Λαμπέτη στην αρχή του μού έφεραν μια ξαφνική ευφορία: Όλη σου τη ζωή αγωνίζεσαι να κρύψεις από ντροπή το πιο όμορφο αίσθημα του ανθρώπου...Ευτυχώς εμείς απ' αυτό δεν κινδυνεύσαμε ποτέ, εξ ου και μια ζωή το μόνο κέρδος ήταν η εκτίμηση και η αλληλοκατανόηση - κάτι είναι κι αυτά. Φτάνοντας στην Χαμοστέρνας και βγαίνοντας απ' τ' αυτοκίνητο, στό'να μου χέρι κρατούσα τη Χρυσαλλίδα του Κ. Βήτα και στ' άλλο ένα τάπερ με σκορδαλιά της μάνας μου. Στο μυαλό μου κρατούσα επίσης μνήμες, ονόματα, φάτσες, συγκεκριμένα μενού φαγητών και τύπους κρασιών, που θα κοιμηθούν πάλι μέσα του μέχρι το επόμενο πέρασμα μου από τον αγαπημένο και θλιμμένο Πειραιά.