facebook-fuck-off

Το είχα ξαναπεί, μα δεν το έκανα. Τώρα όμως όπως δείχνουν τα πράγματα, το λέω και το φωνάζω: Άντε γαμήσου, Facebook! Δε νομίζω να επιστρέψω ποτέ ξανά στο ρημάδι, αν και είναι το πλέον δημοφιλές των social media και σίγουρα απαραίτητο στη δουλειά μου. Καλώς ή κακώς όμως, αυτή τη στιγμή που επέστρεψα στο πολύ πιο αθώο blogging έχω ηρεμήσει και βασικά αισθάνομαι ότι προσέχω ακόμη πιο πολύ τα άρθρα που γράφω και τις συνεντεύξεις που παίρνω. Κατ'αρχάς, μην έχοντας facebook μπορείς να γράφεις ανενόχλητος τις κριτικές σου. Εννοώ πως δε φοβάσαι μήπως βρεθεί κάποιος που δεν τον ''χάιδεψες'' και σου γεμίσει το inbox με μηνύματα διαμαρτυρίας. Θα προτιμούσα δηλαδή τα όποια παράπονα να γίνονται τηλεφωνικώς στο εξής και όχι με επιστολές, λες κι είμαι φίλος ή κολλητός στο κάτω-κάτω με τον εκάστοτε καλλιτέχνη και θα πρέπει να απολογούμαι όταν δεν μου άρεσε κάτι που έκανε. Τουλάχιστον παλιά σου τηλεφωνούσε ο άλλος και σού'λεγε ''μην τυχόν και σε πετύχω πουθενά'' κι εσύ ή τον έπαιρνες με το καλό ή τον άρχιζες στα γαμωσταυρίδια. Εντιμότερο απ' το να σε πρήζει ο κάθε πικραμένος με την κλαψομουνίαση του, λες και κάτι τρέχει στα γύφτικα αν στον Χ Μποσκοΐτη δεν άρεσε ο δίσκος ή ή παράσταση ή η ταινία του. Μην τρελαθούμε δηλαδή...Κι εγώ καλλιτέχνης είμαι - υποτίθεται - και έχω εκτεθεί ουκ ολίγες φορές απέναντι στην κριτική, μα ουδέποτε μπήκα στη λογική τού να αρχίσω να στέλνω μηνύματα εν είδει επιστολών διαμαρτυρίας στο facebook των επικριτών μου. 

Έπειτα είναι και το άλλο: Γνωρίζει κανείς άραγε πόσος ύπνος μου έλειπε εξ αιτίας του facebook; Να κοιμάσαι πολλές φορές στις 5 και στις 6 τα χαράματα, παρακολουθώντας τους πάντες, πόσα like θα κάνουν, που θα τα κάνουν τα like και, το χειρότερο, αν σου έλεγε και κανείς καμιά κουβέντα παραπάνω, να γινόσασταν μπίλιες. Τό'παθα δυο φορές αυτό με ανθρώπους που εκτιμώ, με μία δημοσιογράφο και έναν συγγραφέα συγκεκριμένα, μα ακριβώς επειδή τους εκτιμώ και τους θεωρώ κάπου φίλους μου, η παρεξήγηση λύθηκε. Τι είχε συμβεί εν προκειμένω; Κάτι είχε δηλώσει, θυμάμαι, η Σώτη Τριανταφύλλου, της έσυρα τα εξ αμάξης απ' το facebook και μερικοί δικοί της άνθρωποι έγιναν έξαλλοι μαζί μου. Ο κανιβαλισμός των social media στο μεγαλείο του, όπως συνέβη και με την Κική Δημουλά, με τον Χρονά και τη Monika, έως και με τον μακαρίτη τον Κουμανταρέα τότε πού'χε κάνει κάποιες ''περίεργες'' δηλώσεις στη Στάη.

Και μου τό'πε ο φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Μανιάτης τη μέρα που έγραψα δημόσια ότι θα κλείσω το facebook: ''Που πας; Μην το κλείνεις, μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο και θα πέσει το μεγάλο γέλιο''. Να λείπει το βύσσινο, καλέ μου φίλε! Δυστυχώς δε γράφουν όλοι εμπνευσμένα χιουμοριστικά κείμενα σαν και του λόγου σου, μα ειδικά τα προεκλογικά status του καθενός εκεί μέσα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα αποτελέσουν το άκρον άωτον της αλληλοαπογοήτευσης. Να μην ακούω και να μη βλέπω τα πιστεύω του καθενός, δε μου χρειάζεται, όσων ειδικά δεν είναι φίλοι μου εκτός internet και στο δρόμο να τους δω ούτε καλημέρα δε θα πούμε. Προτιμώ να πάω να ψηφίσω μην έχοντας ξενυχτίσει το προηγούμενο βράδυ σε κάποια διαδικτυακή αρένα, όπου τα μπινελίκια και οι ειρωνίες θά'ναι σε πρώτο πλάνο. Διότι, σπάνια να ανοίξει κουβέντα με ουσία στο facebook, δεδομένου τού ότι ο καθένας έχει τους οπαδούς του και όλο μ'αυτούς βαυκαλίζεται.

Άσε και το άλλο! Γράφει ο καθένας που είναι λίγο διάσημος μια παπαριά ασήμαντη, μαζεύει από 100 μέχρι 800 likes και την ψωνίζει, έχει την εντύπωση πως και στο μπακάλικο να πάει, θα του σφίξουν το χέρι, σα νά'ναι ο...Ριτζ της ''Τόλμης και Γοητείας'' - που τον θυμήθηκα αυτόν τώρα; 

Απ' την άλλη, δε λέω, και κόσμο γνωρίζεις και καμιά φορά και σεξ κάνεις μέσω facebook (υπάρχουν πολλοί και πολλές που άνοιξαν λογαριασμό μόνο γι'αυτό το σκοπό), μα για σκέψου όλους αυτούς να είναι σε σχέση και να ζηλεύουν ο δικός τους ή η δικιά τους. Εκεί τι κάνεις, το κλείνεις ή δεν το κλείνεις το μπουρδέλο (στην κυριολεξία, μπουρδέλο);

Πέρα απ' όλα αυτά, όμως, το πιο σοβαρό που παρατήρησα αναφορικά με τη δουλειά μου είναι το εξής: Θεωρούσα πιο σημαντικό να ανεβάσω στο facebook μου μία πιο σύντομη εκδοχή των κειμένων μου, πιστεύοντας έτσι πως θα τα διαφημίσω, μα τελικά ευτελίζοντας τα. Το συνειδητοποιώ τώρα που για να στείλω ένα πρωτότυπο κείμενο στη LIFO, μου παίρνει περισσότερη ώρα να το συλλάβω σα θέμα, να το συντάξω, ακόμη και να ανατρέξω σε πηγές κλπ. Μόνο με τις συνεντεύξεις δεν είχα και δεν έχω κανένα πρόβλημα, εφόσον συνεχίζουν να αποτελούν το δυνατό, κατά την ταπεινή μου άποψη, σημείο μου. Κοινώς, δεν έχω καλύτερο από το να μου δίνονται συνεντεύξεις, ανεξαρτήτως προσώπων.

Αν ωστόσο θελήσω κάποια στιγμή να επιστρέψω στο facebook σίγουρα αυτό θα γίνει όχι με το ονοματεπώνυμο μου, αλλά με μία ιστοσελίδα στην οποία θα ανεβαίνει αποκλειστικά η δουλειά μου. Με πονάει, βλέπεις, το γεγονός πως άρθρα μου σαν αυτό με τις ποιητικές συλλογές του 2014 και το πρόσφατο με το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας κατάφεραν να συγκεντρώσουν μετά βίας 40 και 50 shares, εκεί που αν είχα ακόμη facebook, οπωσδήποτε θα φαινόταν πόσοι περισσότεροι θα τα είχαν διαβάσει. Θα μου πεις, διαδίκτυο είναι, μόνιμα εκεί θα αιωρούνται και συγκεκριμένα στον πλέον δημοφιλή ιστότοπο της LIFO, οπότε γιατί να χολοσκάω πόσοι με διαβάζουν; Ή γιατί να μπαίνω σε ανταγωνιστικές λογικές; Παρεμπιπτόντως, δηλώνω δημόσια πως η ένταξη του Φώντα Τρούσα στο δυναμικό του LIFO.gr είναι πραγματική ευλογία. Ο άνθρωπος αυτός με τις γνώσεις και το μεράκι του γράφει για πράγματα που πουθενά αλλού, πέραν του ''Δισκορυχείου'' του, δε θα μπορούσε να βρει κανείς στην Ελλάδα, για να μην πω παγκοσμίως. Εύγε! Τον διαβάζω καθημερινά, όπως διαβάζω και τα πάντα καλογραμμένα editorials του Στάθη, τα πιασάρικα άρθρα του Άρη, που δεν του ξεφεύγει τίποτα, τα ποιητικά κείμενα της Γλυκερίας, τα ρεπορτάζ της Μποζώνη και τα α λα παλαιά - γι'αυτό και πολύ μ' αρέσουν - κείμενα του Παρίδη.

Τέλος, μέχρι να φτιάξω αυτή την ιστοσελίδα που λέω, απολαμβάνω την ίδια μου την ελεύθερη γραφή στα Άσματα και Μιάσματα, εδώ μέσα! Τέλη του 2007 άνοιξε το blog τούτο, αρχές του 2015 βρισκόμαστε, οχτώ χρόνια δηλαδή στη μπλογκόσφαιρα με κριτικές, συνεντεύξεις και πάνω απ' όλα προσωπικά μου κείμενα ημερολογιακού τύπου.

Συνεχίζω, λοιπόν, έχοντας αφήσει μακριά τη βλαβερή υπερέκθεση του facebook. Θα τα λέμε από δω, όπως κάνουμε τόσα χρόνια συμφωνώντας και διαφωνώντας πάντα ήρεμα.