Λείπεις μόνιμα στο εξωτερικό. Η επαφή με το ελληνικό στοιχείο είναι αυτή που σε ωθεί στις εδώ συναυλίες κατά καιρούς;
Όχι αναγκαστικά. Καταρχάς έρχομαι για να δω τους φίλους μου και την οικογένεια μου, τη θάλασσα, τους δρόμους της Αθήνας. Θα σου πω κάτι: Τα πρώτα χρόνια που έφυγα από την Ελλάδα, έφυγα με ένα αγκάθι, ότι δε με θέλει η Ελλάδα, δε με θέλει ο κόσμος, δε με έχει αποδεχθεί, οπότε έλεγα ''Θα σας δείξω εγώ''! Στην ουσία στον εαυτό μου ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω και όχι οτιδήποτε άλλο. Μετά από δυο χρόναι, συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει η Ελλάδα. Είχα ανάγκη να νιώσω ότι ανήκω στη χώρα μου και ότι η χώρα μου με αγαπάει και με τιμάει. Κι έτσι, ξεκίνησα τη σειρά συναυλιών με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη που με πήρε μαζί της σε μια μεγάλη περιοδεία το καλοκαίρι του '13 και του '14 για να φτάσουμε στην ''Κιβωτό'', το δίσκο που κάναμε με τον Μάριο Φραγκούλη. Τότε είπα ότι θα επιστρέφω στην Ελλάδα όσο μπορώ συχνότερα και όσο μου το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου για νά'μαι κοντά στον κόσμο.
Θεωρείς ότι ανήκεις στην κατηγορία των Ελλήνων καλλιτεχνών που ναι μεν διαπρέπουν στο εξωτερικό, στη χώρα τους όμως ελάχιστοι ''ψαγμένοι'' γνωρίζουν τι κάνουν έξω;
Όπως;
Αν κι εσύ έχεις κάνει κατάσταση εδώ, αναφέρομαι σε καλλιτέχνες σαν τη Μαρία Μαρκεσίνη, στην οποία ο Ennio Morricone έδωσε άδεια να κάνει τραγούδι ένα οργανικό θέμα του. Ή και στην Καλλιόπη Τσουπάκη, μαθήτρια του Μαμαγκάκη, που ζει και δρα στην Ολλανδία.
Πραγματική διεθνή καριέρα πολλοί λίγοι κατάφεραν να κάνουν, αρχής γινομένης απ' τη Μαρία Κάλας και τη Νάνα Μούσχουρη, που έκανε τη μεγαλύτερη καριέρα απ' όλους. Η Νάνα είναι και το ίνδαλμα μου! Ακολούθησαν η Αγνή Μπάλτσα, ο Καβάκος και γενικά έχουμε πολλούς σπουδαίους κλασικούς μουσικούς. Στην ποπ μουσική ήταν ο Demis Roussos, βέβαια, και πιο πρόσφατα είναι ο Μάριος, ο οποίος έχει μια σπουδαία καριέρα στο εξωτερικό. Ακόμη και ο Μάριος, που είναι αρκετά δημοφιλής εδώ, ο κόσμος δεν έχει καταλάβει το μέγεθος της καριέρας του στο εξωτερικό. Δεν ξέρει, ας πούμε, ότι στο χώρο του classical cross over, ο Μάριος είναι μεσ' στην τριάδα Bocelli - Brightman - Φραγκούλης!
Και που για να είμαστε ειλικρινείς, αν δε γινόταν η συνεργασία του με τον Νταλάρα στην Ιερά Οδό, ουδείς θα τον ήξερε.
Ακριβώς, μπορεί να μην...
Άρα το ότι ο Νταλάρας πήρε τον Φραγκούλη κι εσένα η Πρωτοψάλτη, θεωρείς ότι έχει να κάνει με το ότι ο Έλληνας ασχολείται κατά κόρον και αποκλειστικά με το ελληνικό τραγούδι, είτε αυτό είναι το λαϊκό, είτε το έντεχνο;
Δεν την έχω λύσει μέσα μου αυτή την απορία. Ισχύει το ''ουδείς προφήτης στον τόπο του'' σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό που συμβαίνει με μένα εδώ κι ένα χρόνο, μετά την ''Κιβωτό'' δηλαδή, είναι να βρω ένα τρόπο που θα το ανατρέψω ή θα το συνδυάσω. Εγώ νιώθω ότι είμαι μέσα σ' ένα καράβι που όλο φεύγει, αλλά που πάντα θα γυρίζει στο λιμάνι του. Είναι κι έτσι ο τρόπος ζωής μου, που δε φαίνομαι πολύ στην Ελλάδα, όπως φαίνονται η Ελεωνόρα ή η Μποφίλιου, παιδιά που έχουν αφιερωθεί μόνο σ' αυτό.
Δε φαίνεσαι, γιατί λείπεις κιόλας, τό'παμε στην αρχή.
Άνθρωποι του χώρου στο εξωτερικό μου έχουν πει πως τελικά αυτή θά'ναι η υποχρέωση μου απέναντι στη χώρα μου. Στην Ελλάδα έχουμε υπέροχους τραγουδιστές, νέους ή μεγαλύτερους. Εμένα, ίσως η ζωή να μου τά'φερε έτσι ώστε να εκπροσωπώ την Ελλάδα εκτός. Πως έχουμε το Υπουργείο Εσωτερικών και Εξωτερικών; Κάπως έτσι (γέλια) Ξέρεις, αυτό μου τό'πε ένας Καναδός πολιτικός πού'χε έρθει σε μια συναυλία μου στον Καναδά! Και η Μούσχουρη μού'χε πει κάτι: ''Εκπροσωπείς την Ελλάδα όπου πας, άρα την κάθε σου απόφαση, δε μπορείς να την παίρνεις μόνο αυστηρά με κριτήρια τον καλλιτεχνικό σου εγωισμό''.
Και ο Καναδός πολιτικός τι ακριβώς σου είπε;
Κύριε Περρή, είστε τόσο Έλληνας, που η Ελλάδα φαίνεται στα μάτια σας και την κουβαλάτε...Πολύ ωραίο, γιατί φαίνεται ποιος είμαι. Ένας λίγο πιο δυτικότροπος Έλληνας, αλλά Έλληνας.
Έχεις συνταξιδέψει με μυθικά ονόματα στο εξωτερικό, από τον Michel Legrand μέχρι τη Lara Fabian. OK, ωραίο ειν' αυτό, μπαίνει στις αποσκευές σου, όμως δε νιώθεις μια πικρία που δεν πολυασχολούνται οι συμπατριώτες σου; Ομολογώ ότι κι εγώ στη θέση σου μία πικρία θα την ένιωθα.
Κι εγώ την ένιωθα για ένα διάστημα, αλλά συνειδητοποιώ ότι στην Ελλάδα ξεκινώ απ' το μηδέν ξανά. Όσοι με ήξεραν όταν ξεκίνησα, με χάσανε. Είμαι διατεθειμένος να πάρει καιρό η εκ νέου γνωριμία μου με τον κόσμο και πια είμαι 33 ετών. Θα είχα μεγαλύτερη πικρία αν αυτό που έκανα, το μάθαιναν μόνο πέντε φίλοι. Απ' τη στιγμή, όμως, που έχω εμπορικό αντίκρισμα σε άλλες χώρες, σε άλλες αγορές, απ' τη στιγμή που γεμίζω πολύ μεγάλα θέατρα, ξέρω ότι αυτό που βγήκα να κάνω με απίστευτο κόπο εκτός συνόρων, έχει ένα αντίκρισμα. Περιμένω απ' τη χώρα μου να συμβεί αυτό που είχε πει στον Μάριο ο Μίκης Θεοδωράκης: ''Όπου και να πας, ότι και να κάνεις έξω, αν δε σε αποδεχτεί η χώρα σου, δε θά'χεις άγκυρα''...Γι' αυτό λοιπόν επιστρέφω πάντα. Σου θυμίζω ότι και η Celine Dion, την οποία έχω γνωρίσει, είχε ένα τέτοιο υπόβαθρο από την ίδια της τη χώρα, τόση στήριξη, ώστε έγινε αυτή που έγινε. Δεν έχω καμία αυταπάτη ότι θα γίνω απ' τους πιο εμπορικούς τραγουδιστές στην Ελλάδα, αφενός λόγω του ιδιαίτερου ρεπερτορίου μου, αφετέρου ζω πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Μία συναυλία κάθε τόσο στην Ελλάδα, όπως κάνει - έκανε η Μούσχουρη, αρκεί να σου γεμίσει την καρδιά και το μυαλό.
Σε ποια χώρα ζεις τώρα κυρίως;
Στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη. Τον υπόλοιπο καιρό εδώ και όπου αλλού με πάνε οι περιοδείες.
Πως πήρες την απόφαση να φύγεις;
Δεν ξύπνησα ένα πρωί κι είπα θα γίνω μετανάστης. Γύρω στο 2008 - 09 βρέθηκα εντελώς εγκλωβισμένος στην Ελλάδα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον από κανένα άνθρωπο του χώρου. Καμία δισκογραφική δε με ήθελε, κανένας μάνατζερ δεν ήξερε τι να με κάνει, που να με κατατάξει. Μου ήρθε η πρόταση από τη Lara Fabian να ανοίγω τις συναυλίες της σε πολλές χώρες του κόσμου, το έκανα, γύρισα πίσω, ξανά τίποτα! Είχα προσπαθήσει να γίνει θέμα στα εδώ media ότι έπαιζα με τη Lara σε στάδια 10.000 ατόμων, μα ούτε καν σ' αυτό υπήρξε ενδιαφέρον. Μόνο η ''Καθημερινή'' είχε γράψει κάτι. Ήρθε μετά η πρόταση να κάνω τον γαλλικό μου δίσκο ιδίοις εξόδοις, κάτι τρομερά δύσκολο, καθώς τα ποσά για μια δισκογραφική παραγωγή έξω δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά. Πήγαινα και έπαιζα όπου μπορείς να φανταστείς για να μαζέψω τα λεφτά.
Κι αυτός ο δίσκος όμως δεν έκανε το μεγάλο γκελ.
Στην αρχή δεν είχε καθόλου επιτυχία. Σιγά - σιγά έκανε μια μέτρια επιτυχία και ένα χρόνο μετά βγήκε απ' αυτό το δίσκο, το ''τραγούδι της χρονιάς''. Εκεί, λοιπόν, το 2011 έφυγα μόνιμα και το '13 ήρθε η πρόταση για τον αγγλικό δίσκο που με πήγε σε ένα άλλο σκαλοπάτι, αφού ήταν η Decca από πίσω. Δούλεψα με παραγωγούς που είχαν συνεργαστεί με τη Streisand, τον Bocelli και τη Celine Dion. Βρέθηκα σε ένα επίπεδο που δεν ήμουν προετοιμασμένος. Αν έβλεπες όμως με τι ζεστασιά και σεβασμό με αντιμετώπισαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι...
Πόσο φιλόδοξος είσαι;
Πάρα πολύ! Έχουμε την τάση εδώ στην Ελλάδα να δίνουμε αρνητική σημασία σε όποιον δηλώνει φιλόδοξος. Αν θες να ανοίξουμε οποιοδήποτε λεξικό, στη λέξη φιλοδοξία θα δεις μόνο τη διάθεση ενός ανθρώπου να καλυτερεύσει τον εαυτό του. Η Lara μού'χε δώσει μια καταπληκτική συμβουλή: ''Η φιλοδοξία είναι ένα όπλο, αλλά πρέπει νά'χεις διαβάσει πολύ καλά τις οδηγίες χρήσης, γιατί μπορεί να σου σκάσει στα μούτρα''! Δεν κρύβω ότι έχω φιλοδοξία και θεωρώ καθήκον ως νέος άνθρωπος να εκπληρώσω τα όνειρα μου, μέχρι το όριο όμως που δεν θα αποβεί σε βάρος του ανθρώπου μέσα μου.
Να μην πατήσεις επί πτωμάτων, που λένε.
Αυτό είναι κλισέ και δεν καταλαβαίνω κιόλας τι σημαίνει ''πατάς επί πτωμάτων''. Βρίσκω νεκρούς και τους πατάω; Δεν υπάρχει αυτό στο λεξιλόγιο μου! Εγώ θα προχωρήσω και θα σταματήσω στο σημείο που θα θεωρήσω κάτι ως ανήθικο. Εκεί, ναι, θα σταματήσω.
Αυτή η μόνιμη τάση επαναπατρισμού, δεν ήταν κι η αιτία που στην ''Κιβωτό'' με τον Φραγκούλη φέρατε στα μέτρα σας αμιγώς έντεχνα ελληνικά τραγούδια;
Η ''Κιβωτός'' ξεκίνησε καταρχάς απ' τη διάθεση να κάνουμε με τον Μάριο ένα project μαζί. Όλοι ξέρουν ότι με τον Μάριο συνεργαζόμαστε στενά εδώ και μία δεκαετία πλέον, αλλά όλο γινόταν σποραδικά, μία συναυλία εδώ, άλλη μία εκεί κλπ. Ποτέ δεν είχαμε κάνει κάτι συγκεκριμένο. Πέρσι το καλοκαίρι κάναμε μια συναυλία στην Κάσο, απ' όπου κατάγεται ο Μάριος, και την ώρα που έφευγε το αεροπλάνο, του πρότεινα να κάνουμε ένα ωραίο project μαζί. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της ''Κιβωτού'', έχοντας στο μυαλό μας τα ''Τραγούδια της χθεσινής μέρας'', εκείνο το θρυλικό δίσκο της Χαρούλας με τη Δήμητρα. Σ' εκείνο το δίσκο είχαν πάρει τραγούδια του '50 και του '60, εμείς είπαμε να αγγίξουμε λοιπόν τραγούδια του '80 και του '90 κυρίως, σαν μία συνέχεια με το δικό μας κριτήριο και τη δική μας αισθητική. Εκεί μπήκε η ανάγκη η δική μου, γιατί ο Μάριος δεν είχε να αποδείξει τίποτα στην Ελλάδα, για ένα τέτοιο project που μου φάνηκε προκλητικό σαν ιδέα.
Προκλητικό από ποια άποψη;
Και γιατί δύο άντρες τραγουδάνε μαζί, και γιατί διαλέξαμε ρεπερτόριο απ' τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές των τελευταίων 30 χρόνων. Υπήρχε ακόμη η πρόκληση τού να δω τι θα γίνει όταν βγει. Θα μου πουν, δηλαδή, δε με θέλουν; Ότι είμαι χάλιας; Παρένθεση, υπέφερα πάρα πολύ ένα διάστημα, αφού όποτε ερχόμουν Ελλάδα, άκουγα ''Είσαι αντίγραφο του Φραγκούλη, είσαι ρέπλικα του Φραγκούλη''...
Το θεωρώ εντελώς άκυρο αυτό.
Μα είναι, αλλά τ' άκουγα τόσο συχνά! Δε σου κρύβω ότι απ' αυτό κόντεψα να χάσω τελείως τον εαυτό μου, νόμιζα ότι είμαι ένα τίποτα. Έξω έσκιζα κι εδώ με βάζαν στη σύγκριση ''Δεν είσαι τόσο καλός όσο ο Μάριος''. Αν συνυπολογίσεις και το πόσο τοξικός είναι ο χώρος στο εξωτερικό - το λέω πολύ συνειδητά το ''τοξικός'' -, ερχόταν ο κάθε ειδήμων και μου πέταγε στη μούρη την άποψη του. Έχω ακούσει τα πάντα, ότι είμαι χοντρός, ότι δεν είμαι αρκετά έξυπνος, ότι δεν είμαι αρκετά καλός τραγουδιστής, ότι παραείμαι Έλληνας, ότι δεν είμαι αρκετά αρρενωπός, ότι δεν έχω πάθος, ότι παραέχω πάθος, μέχρι που ήρθε ένας διευθυντής δισκογραφικής και μου είπε ''Δε θα πετύχεις ποτέ, γιατί είσαι πάρα πολύ καλός τραγουδιστής''! Έχω ακούσει, επομένως, ότι μπορείς να φανταστείς. Κι όταν βγήκε ο αγγλικός δίσκος μου, άκουγα όλα αυτά έξω, ενώ στην Ελλάδα άκουγα ότι είμαι απομίμηση του Μάριου. Το λέω τώρα και συγκινούμαι (σ.σ. δακρύζει) και δε συγχωρώ τον εαυτό μου που εγώ επίτρεψα να μου συμβεί όλο αυτό, να χάσω τελείως ποιος είμαι. Έχασα τα κλειδιά του σπιτιού σα να λέμε, δε μπορούσα να μπω μέσα, και μου πήρε πολύ καιρό και σκληρή δουλειά για να βγω πάλι απ' όλο αυτό. Η ''Κιβωτός'' ήταν ένα βήμα προς αυτό και θά'μαι πάντα ευγνώμων στον Μάριο που με έβαλε ισάξιο δίπλα του. Τα πρόσωπα μας δίπλα - δίπλα στο ίδιο μέγεθος στο εξώφυλλο, στις αφίσες, στο Ηρώδειο. Έπρεπε να μάθω ν' αγαπάω την ίδια τη φωνή μου με λίγα λόγια, δε μπορώ να στο πω αλλιώς!
Σκέφτεσαι τη μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα;
Πλέον δε μπορώ να είμαι σε κανένα μέρος πάνω από δύο - τρεις εβδομάδες. Έχω μάθει να ζω έτσι, άρα δε θα μπορούσα να είμαι κάπου πουθενά. Με το που περνάνε οι πρώτες 15 μέρες, αρχίζω και χτυπώ τα δάχτυλα μου: ''Κάτι πρέπει να συμβεί τώρα, κάτι πρέπει να κάνουμε'', οπότε αυτό είναι ένα κόστος. Η μοναδική μονιμότητα που υπάρχει είναι οι βαλίτσες μου. Και, ξέρεις, όταν από παιδί ονειρευόσουν ότι θα τραγουδάς σε ξένες χώρες, δε φαντάζεσαι πόσες ώρες κρύβει απέραντης δουλειάς, ατελείωτης μοναξιάς, σωματικής και ψυχικής έντασης, να νομίζεις ότι δεν θα αντέξεις και τελευταία στιγμή να βρίσκεις δύναμη να συνεχίζεις. Χάνεις πολύτιμες στιγμές των ανθρώπων που αγαπάς, Χριστούγεννα, γενέθλια, γεννήσεις παιδιών, βαφτίσια ή και δύσκολες στιγμές που δε μπορείς να είσαι κοντά τους κι εκείνοι αντίστοιχα κοντά σου, αφού βρίσκεσαι κάπου αλλού.
Είναι ένα κόστος, αλλά φαντάζομαι ότι έχεις και μία άνετη οικονομικά ζωή, κατάσταση διόλου ευκαταφρόνητη τη σήμερον ημέρα.
(γελάει) Δεν έχω παράπονο. Στην παρούσα κατάσταση βρισκόμαστε στο χτίσιμο, όπου τα έξοδα είναι πάρα πολλά, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα ότι πεινάω. Ζω μια άνετη ζωή, προς θεού, μη φανταστείς όμως πως βγάζω εκατομμύρια.
Κλείνοντας, πες μου ποιος καλός άνεμος σε έφερε πάλι στην Ελλάδα.
Ηχογράφησα δύο τραγούδια που μου έδωσαν η σπουδαία Ευανθία Ρεμπούτσικα με τον σπουδαίο Άρη Δαβαράκη. Το πρώτο λέγεται ''Ποιος φοβάται την αγάπη'', που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, και το δεύτερο είναι η ''Ηλιοφάνεια'', που θα κυκλοφορήσει μεσ' στην άνοιξη. ''Ηλιοφάνεια'' ονόμασα τις συναυλίες, που έκανα πρόσφατα, μία στη Θεσσαλονίκη και δύο στην Αθήνα, όπου μάλιστα τραγουδώ το ομότιτλο τραγούδι και βλέπω ότι αρέσει στον κόσμο πριν την έκδοση του. Είναι μία παράσταση, η πρώτη που κάνω εντελώς μόνος μου στην Ελλάδα, και έχει μεγάλη επιτυχία, δόξα τω θεώ. Ρεπερτοριακά έχει ενδιαφέρον, καθώς είναι λίγο αλαλούμ, όπως και το μονοπάτι μου δηλαδή στο τραγούδι. Είναι για μένα μια συναυλία γνωριμίας, αλλά και σα να βρίσκονται σ' ένα σπίτι παλιοί καλοί φίλοι που είχαν χαθεί.
Φαντάζομαι τη χαρά και την ικανοποίηση σου!
Τεράστια! Τεράστια! Δε μπορώ να σ'την περιγράψω! Έχουμε κάνει δύο συναυλίες και η τρίτη και τελευταία θά'ναι αυτή την Τετάρτη στο θέατρο Άλφα - Ιδέα. Μάλιστα, την περασμένη Τετάρτη ήρθαν και με είδαν πολλοί φίλοι αγαπημένοι: Η Άλκηστις καταρχάς, ο Μάριος, η Μαρινέλλα, ο Ζαχαράτος. Πολύ συγκινητικό για μένα που αυτοί οι άνθρωποι ήταν από κάτω σ' ένα κατάμεστο θέατρο. Μια βαθιά δικαίωση και χαρά είναι αυτές οι συναυλίες για μένα.
Τελευταία ερώτηση: Για ποιο λόγο τραγουδάς, Γιώργο Περρή;
Ξεκίνησα να τραγουδάω γιατί ήταν η λύση στο πολύ δύσκολο και βίαιο διαζύγιο των γονιών μου. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι τραγουδώ γιατί ήθελα να αγαπηθώ και να αγαπήσω. Να πάρω αγάπη και να δώσω αγάπη. Με τα χρόνια η μουσική μου έδωσε την ελευθερία να ξέρω ποιος είμαι και να γυρίζω τον κόσμο όλο. Να ξέρεις, για την αγάπη γίνονται όλα!
* Η τελευταία συναυλία του Γιώργου Περρή στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί αυτή την Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου, στο θέατρο Άλφα - Ιδέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου