caro diario

Η Αρλέτα συνεχίζει να βρίσκεται στην Εντατική του νοσοκομείου και να αναρρώνει. Εγώ δε θα πω να δίνει τη μάχη για τη ζωή, πρώτα απ' όλα γιατί δεν μου αρέσει να πετάω ιατρικά ανακοινωθέντα δεξιά κι αριστερά. Οι δικοί της άνθρωποι, που είναι μονίμως στο πλευρό της, κάνουν το καλύτερο γι' αυτήν. Οι υπόλοιποι, το μόνο που μας μένει είναι να ευχόμαστε ή και να προσευχόμαστε να βγει για μία ακόμη φορά νικήτρια απ' αυτή τη νέα περιπέτεια με την υγεία της. Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος. Η Αρλέτα είναι γερό σκαρί, έχει αντέξει πολλά και θα τα καταφέρει. Μια προσευχή λοιπόν είναι αρκετή για την ώρα μαζί με τη σιωπή που απορρέει από σεβασμό προς τους οικείους της και κυρίως προς τη σοβαρότητα της κατάστασης της.

Μου τηλεφώνησε ο σκηνοθέτης - ποιητής και καλός φίλος Λευτέρης Ξανθόπουλος. Ο Συλιβός πρόκειται να επανεκδώσει από τον Μετρονόμο του την εξαντλημένη μνημειώδη ποιητική συλλογή του με τίτλο ''Αντίψυχα (περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων)''. Ύστερα από πενήντα χρόνια! μου έλεγε κατενθουσιασμένος ο Ξανθόπουλος κι εγώ καταλάβαινα τη χαρά του, μια και τα ''Αντίψυχα'' κοσμούν από το 2003 τη βιβλιοθήκη μου από βιβλιόδετες φωτοτυπίες. Μακάρι να έχουμε σύντομα την επανέκδοση στα χέρια μας και να πάρω και μια ωραία μεγάλη συνέντευξη του δημιουργού είτε για τον Μετρονόμο, είτε για τούτο το blog.

Ο σκηνοθέτης - ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος

Τελευταία τα Άσματα και Μιάσματα έχουν ενεργοποιηθεί αρκετά με αποκλειστικές συνεντεύξεις που δημοσιεύω. Η αρχή έγινε με τον Μανώλη Δεστούνη, ακολούθησαν η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ο Σταύρος Ζαλμάς, ο Παντελής & ο Μιχάλης Καλογεράκης και πιο πρόσφατα ο Γιώργος Περρής. Μου κάνει εντύπωση που όταν οι μάνατζερ - να τους πω έτσι - απευθύνονται σε μένα, γνωρίζουν πως οι συνεντεύξεις των καλλιτεχνών ''τους'' πάνε για τα Άσματα και Μιάσματα και όχι για κάποιο άλλο μέσο. Αυτό πάλι δε σημαίνει πως διαθέτω το χρόνο μου σε όλους. Εργάζομαι άλλωστε στη LIFO και πιο περιστασιακά στο DownTown, άρα οι συνεντεύξεις που δημοσιεύονται στο blog μου είναι μόνο με ανθρώπους που εγώ θα ήθελα να γνωρίσω από κοντά και να συνομιλήσω δημόσια μαζί τους. Το λέω ενημερωτικά, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, εφόσον το inbox μου στο facebook τιγκάρει από μηνύματα για συνεντεύξεις με τον Α ή Β καλλιτέχνη. 

Η παράσταση Την λένε Εύα είναι υποψήφια από την Κουλτουρόσουπα Θεσσαλονίκης για μία από τις πέντε καλύτερες θεατρικές παραστάσεις της σαιζόν 2016 - 17. Μεγάλη μας τιμή να είμαστε συνυποψήφιοι με παραστάσεις - μεγαθήρια, εμείς, μια ταπεινή και εκ των ενόντων θεατρική παραγωγή. Η Εύα Κουμαριανού φυσικά τό'χει χαρεί περισσότερο απ' όλους μας, μια και όπου πηγαίνουμε, εισπράττει την αγάπη του κόσμου. Πριν λίγες εβδομάδες παίξαμε στην Πάτρα, στο θέατρο Λιθογραφείο, πάντα υπό την αιγίδα του φεστιβάλ Όψεις Πολιτισμού. Δεδομένου του ό,τι περνάμε σα να πηγαίνουμε 6ήμερη εκδρομή με το σχολείο κάθε φορά, ανυπομονούμε με την Εύα και τον Θρασύβουλο για την επόμενη αναχώρηση μας στην Καλαμάτα μεσ' στον Μάρτιο και στη Σάμο λίγο αργότερα. Κι έπεται συνέχεια! 

Η Εύα Κουμαριανού με τον συνθέτη Γιώργο Δίπλα και την ερμηνεύτρια Δώρα Πετρίδη αμέσως μετά το τέλος της πρώτης παράστασης του έργου Την λένε Εύα στο Λιθογραφείο της Πάτρας

Αυτές τις μέρες έχω και τη μάνα μου στο σπίτι. Χτύπησε το πόδι της έπειτα από μικρή πτώση. Ευτυχώς δεν υπέστη σπάσιμο, αλλά ράγισμα στο ένα δάχτυλο του ποδιού. Προμηθευτήκαμε και ''πι'' για να βαδίζει πιο άνετα μεσ' στο σπίτι, μα με χαρά βλέπω ότι δεν το χρειάζεται. Θέλει προσοχή ωστόσο και φροντίδα, όπως θέλουν όλοι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι - και τα μωρά, επίσης. Συνέρχεται κι από ένα βαρύ κρυολόγημα, ευτυχώς πάλι άνευ πυρετού. Και δώσ'του εγώ να της φτιάχνω όλη την ώρα ζεστά υγρά και ελαφριά γεύματα. Χαρά μου είναι, πόσο μάλλον όταν με τη μάνα μου μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε, που λένε. Τό'χω σίγουρο να πλακωθούμε άγρια όσο θα συγκατοικούμε, αλλά αυτό είναι που κρατά τη σχέση μας τόσα χρόνια αγαπησιάρικη κι ελεύθερη. Είναι πολύ διακριτικός άνθρωπος η μάνα μου. Έχει σκιστεί κυριολεκτικά για τα παιδιά της χωρίς να γίνει ούτε για μία στιγμή παρεμβατική ή ενοχλητική ή...σπαζαρχίδω. Τα ίδια και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, αν κι αυτός το έκανε από αδιαφορία και το γνωρίζουμε όλοι καλά αυτό. 

Ο γράφων στα γυρίσματα των κιν/φικών ''Ιερόσυλων'' της Μάρσας Μακρή (φώτο: Μπάμπης Γιαννικάκης)

Ένα περίεργο πράγμα: Μετά το θάνατο του πατέρα μου, ήρθαμε πιο κοντά και με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά του Παναγιώτη, του Άγγελου και της Ελένης. Τώρα, στα 40φεύγα μου, νιώθω οικογένεια μ' αυτά τα παιδιά, συνομήλικοι μου όλοι πάνω - κάτω. Ο Χρήστος, μάλιστα, με τη γυναίκα του τη Μιρέγια έχουν γίνει η αδυναμία της μάνας μου! Ισπανίδα η Μιρέγια, απ' τη χώρα των Βάσκων για την ακρίβεια, είναι βέρα μεσογειακή ροκ τύπισσα, ευγενής και γλυκύτατη. Τον ξάδερφο μου τον Χρήστο, by the way, τον κάλεσα να παίξει και ένα μικρό ρολάκι στους κινηματογραφικούς ''Ιερόσυλους'' της Μάρσας Μακρή, πράγμα που έκανε με μεγάλη προθυμία!

Οι ''Ιερόσυλοι'' αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο στάδιο του post production και τα vibes που έχουμε λάβει, είναι θετικότατα! Όποιος δει μάλιστα και το ανεπίσημο trailer, αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μία σπάνια πραγματικά ελληνική ταινία με μια α λα David Lynch ατμόσφαιρα και ένα κλίμα παραδοξότητας και σουρεαλισμού - η δε Λουκία Μιχαλοπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο νομίζω έχει δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας! Υπάρχουν κι άλλες θετικές εξελίξεις με την ταινία αυτή, μα που δε μου επιτρέπεται να ανακοινώσω επί της παρούσης. 

(συνεχίζεται)