Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου ήθελες να είσαι μουσικός;
Όχι στο πλαίσιο του ''τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις'', δεν το είχα κατά νου να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά η μουσική υπήρχε από την αρχή. Σα δουλειά άρχισα να το σκέφτομαι όταν μεγάλωσα κι έπρεπε να συμπληρώσω μηχανογραφικά. Όχι επαγγελματικά ακριβώς, μα επειδή έγραφα και έπαιζα μουσική από μικρή ηλικία, θεωρούσα ότι θα τό'χω ως πάρεργο, ως ψυχανάλυση αν θες.
Τα τραγούδια πάντα δίνουν την αφορμή για ψυχανάλυση;
Πάντα δεν ξέρω, αλλά σε μένα ναι! Ειδικά τώρα που γράφω στα ελληνικά...Η μουσική δεν ξέρω κατά πόσο είναι ψυχαναλυτική, η διαδικασία όμως του να γράψεις ελληνικά λόγια και να εκφραστείς με ελληνική σκέψη σε βάζει αυτόματα σε μια τέτοια διαδικασία!
Πρόλαβες και μία ερώτηση που θα σ'την έκανα αργότερα. Δεν ήξερα ότι γράφεις κι εσύ ελληνικό στίχο.
Ούτε κι εγώ τό'ξερα, μετά μού βγήκε. Όταν ήμουν πολύ μικρός έγραφα στην προσπάθεια τού να καταλάβω πως μπορεί να συνδεθεί ένας στίχος με τη μουσική, επειδή μου άρεσε πολύ να γράφω σε ελληνικά μέτρα, 7/8, 5/8, 9/8. Έπρεπε να εξοικειωθώ με τις ελληνικές λέξεις που είναι πιο μεγάλες και σύνθετες, έχουν περίεργους τονισμούς και όλο αυτό γινόταν στο πλαίσιο ενός τεστ απ' τη μεριά μου. Πολλά απ' αυτά δεν μου άρεσαν, ήταν σε πειραματικό στάδιο. Πολύ μετά, όταν έγινε ο δίσκος με τη Γαλάνη και άρχισα να τραγουδάω στα ελληνικά, το επιχείρησα κανονικά πια.
 |
| Ο Ευστάθιος Δράκος με το τρίχορδο μπουζούκι του συχωρεμένου του πατέρα μου... |
Μιλάμε για μια πρόσφατη διαδικασία, λοιπόν.
Ακριβώς. Τον τελευταίο χρόνο προσπαθώ να γράψω στα ελληνικά σε φάση που να μπορώ να αποτυπώνω δικά μου πράγματα.
Άρα ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης δεν μπήκε στο project λόγω της αδυναμίας σου να εκφραστείς ελληνικά.
Του Νίκου απ' ότι κατάλαβα τού άρεσε η αγγλόφωνη δουλειά με τους Minor Project και ξεκινήσαμε έτσι να γράφουμε μαζί χωρίς να το πολυαναλύσουμε. Ξέρεις, γιατί να γράφω εγώ εδώ, εκεί αυτός κλπ. Δεν ξέραμε καν ότι το project θα τραγουδιόταν από μένα ή από τη Γαλάνη. Όταν είδαμε ότι κάποια τραγούδια ''φώναζαν'' για γυναικεία φωνή ή για ντουέτα αντρικής με γυναικεία φωνή, προέκυψε η Δήμητρα.
Είσαι από την Εύβοια, σπούδασες όμως στην Πάτρα.
Σπούδαζα και σπουδάζω ακόμα μηχανικός υπολογιστών.
Φαντάζομαι την επαφή που θα απέκτησες με την εκεί αγγλόφωνη σκηνή.
Προφανώς δε γεννήθηκα κι εγώ για να γράφω αγγλόφωνα τραγούδια. Η περίοδος στην Πάτρα ήταν σημαντική με όλα αυτά τα συγκροτήματα και τις μπάντες πέραν των Raining Pleasure που ''έφυγαν'' απ' την Πάτρα κι απ' την Ελλάδα ίσως. Υπήρχαν πάρα πολλά συγκροτήματα που εκφράζονταν στα αγγλικά και με πολύ ιδιαίτερο ήχο.
Πες μου μερικά απ' αυτά.
Οι αγαπημένοι μου ήταν οι Flakes, όπως και οι An Orange End. Κι άλλα βέβαια συγκροτήματα, φοιτητικά της Πάτρας, που μετά διαλύθηκαν, όπως οι The Place Within που ήταν το πρώτο σχήμα του Logout και που εγώ δεν έχανα συναυλίες τους στο πανεπιστήμιο.
Κι έτσι βγήκαν κι οι Minor Project!
Ναι, με φοιτητές από την Πάτρα. Οι τρεις ήμασταν κι από την ίδια σχολή κιόλας. Ξεκινήσαμε με μια συμμετοχή σε ένα άλμπουμ με διασκευές σε ρεμπέτικα και ακολούθησε το ''In colors''.
Πόσο καταλυτικό ρόλο έπαιξε στην όλη σκηνή η επιτυχία των Rianing Pleasure;
Μεγάλο. Ήμασταν φίλοι με τα παιδιά και από κοινές παρέες εκτός των στούντιο. Ο παραγωγός μας, ο Σάκης Μπάστας, ήταν ο μπασίστας των Raining Pleasure.
Και τι απόμεινε απ' τη σκηνή αυτή συγκροτικά με έναν ''οργασμό'' αγγλόφωνων συγκροτημάτων το διάστημα 2008 - 2012;
Καλά πήγε αυτή η σκηνή, πράγματι, αλλά τώρα νομίζω ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να εκφράσουμε τις σκέψεις μας και όχι μόνο την αισθητική μας. Σαν ακροατής βλέπω πόσο παίζονται ακόμα αυτές οι μπάντες, αλλά αυτό που επίσης βλέπω είναι ότι πολλοί άνθρωποι που έγραφαν σε αγγλικό στίχο, όπως ο Σαμόλης, ο Λόλεκ και η Nalyssa, πλέον έχουν τη θέληση να αποτυπώσουν το τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους. Αυτό το ένιωσα πολύ τελευταία, βλέποντας τη συναυλία της Nalyssa Green, η οποία έγραψε στίχους που χαιρόμουν να ακούω.
Τώρα με τον ελληνικό στίχο θα διευρυνθεί το κοινό σου;
Δεν ξέρω να σου πω, τώρα θα ξεκινήσω να τραγουδάω στη γλώσσα μου. Είναι λίγο παράτολμο να μιλήσω για τραγούδια και την απήχηση τους, που μόλις έχω γράψει.
Μια πρώτη αίσθηση θα ήθελα να μου πεις.
Δεν τα έχω πολυτραγουδήσει τα κομμάτια αυτά, ούτε καν στις παρέες μου. Τα φτιάχνω μαζί με τον παραγωγό μου ακόμα. Ελπίζω σαν ακροατής πάντως το ίδιο και με τα δικά μου τραγούδια να συμβεί, όπως δηλαδή παρατηρώ εγώ ανθρώπους που γράφουν μουσικές με δικά τους λόγια. Με τα αγγλόφωνα δε νομίζω να ίσχυε αυτό, αφού συχνά αφήναμε εκτός λέξεις που έχαναν δύναμη με το να τις έλεγες στα αγγλικά. Λέξεις που συνδέονται με την παράδοση και ταιριάζουν όμορφα με τους ελληνικούς ρυθμούς.
Γιατί, ενώ υπάρχει ενθουσιασμός για το project, μου φαίνεσαι μονίμως ανόρεκτος; Έχω άδικο;
Όχι, η αλήθεια αυτή είναι. Δεν είμαι ακριβώς ανόρεκτος, όμως η ηδονή μου όλη εξαντλείται στο όταν γράφω. Σκέφτομαι πολύ το μετά, το τι κάνω, ξεπερνώντας τον ενθουσιασμό μου. Ίσως δείχνω και κουρασμένος, γιατί τώρα έχω την εξεταστική και πολλά πράγματα να μου τρώνε το κεφάλι. Όλοι κάνουμε πολλά πράγματα για να καλύψουμε βαθύτερες ανάγκες, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και το άγχος του βιοπορισμού.
Αν σε ρωτούσα ποια είναι η δική σου βαθύτερη ανάγκη απ' τη μουσική;
Δεν τό'χω αναλύσει και τώρα καταλαβαίνω τις εμμονές που έχω με τη ζωή. Βλέπω ότι μου αρέσει πολύ να γράφω για έρωτες, κάτι που δεν μου έβγαινε με τον αγγλικό στίχο. Μιλάω επίσης για καταπίεση, για την ελευθερία που μας λείπει. Πως να το πω, μιλάω με τον ελληνικό στίχο, όπως θα μίλαγα με ένα φίλο. Αν έγραφα ένα γράμμα σήμερα, θα το έφτιαχνα τραγούδι και να σου πω την αλήθεια δεν έχω δοκιμάσει και κάτι άλλο.
Πως αισθάνεσαι σαν μέλος της μουσικής βιομηχανίας;
Δεν ξέρω πως είναι, ούτε νιώθω ότι κάτι άλλαξε από τότε που δούλευα με τους Minor, πριν πέντε - έξι χρόνια. Απλά τότε δεν ξέραμε αν τα κομμάτια μας θα ακούγονταν πέραν του φιλικού μας κύκλου στην Πάτρα. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι πλέον αυτά που γράφω θα τα ακούσουν και περισσότεροι άνθρωποι, τίποτα άλλο. Δεν έχω επηρεαστεί στο πώς γράφω δηλαδή.
Θα φοβόσουν μήπως σε καταπιεί αυτή η μουσική βιομηχανία;
Όχι, γιατί η σχέση μου ενδυναμώθηκε μετά τη δουλειά με τη Δήμητρα και με τη ΜΙΝΟΣ. Ήταν το πιο ανθρώπινο πράγμα που μου συνέβη ποτέ, αφού η συνεργασία με τη Δήμητρα κύλησε άψογα, ενώ και όποιες δουλειές κλείνονται, συνεννοούμαι με την εταιρεία πρώτα. Δε βγήκα δηλαδή από μία κατάσταση για να μπω σε μιαν άλλη. Έτσι γίνεται και με τη ζωή μου, γι' αυτό και είμαι ήρεμος. Μου άρεσαν τα πριν δεδομένα και τα προσάρμοσα στα τωρινά.
Ποια είναι αυτά τα δεδομένα; Το νά'σαι ένα νέο παιδί με τους φίλους, τους έρωτες και τις βόλτες σου;
Αυτά όλα συν του ότι κάνουμε μουσική για να μας προκαλεί χαρά, προβληματισμό, διάθεση για χορό. Ίσως τώρα αλλάζουν τα διαδικαστικά πράγματα, να βγαίνεις από ένα μικρό κοινό, χωρίς αυτό να σου ορίζει τη ζωή σου.
Αν κι έχει γίνει καραμέλα η φράση ''επίγονοι του Χατζιδάκι'', εσύ έχεις δηλώσει πως δεν είχες ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική του.
Είχα την κλασική σχέση του μέσου Έλληνα ακροατή. Δεν επηρεάστηκα σε μεγάλο βαθμό, αν και όντως πιάνω τον εαυτό μου να έχει αναφορές σ' αυτόν, όπως και στον Λοΐζο. Σε ελληνικά πράγματα που γράφω, νομίζω πως είμαι πολύ πιο κοντά στον Λοΐζο απ' ότι στον Χατζιδάκι.
Μεγάλωσες με Μάνο Λοΐζο;
Τον άκουγα περισσότερο και πολλά τραγούδια του τά'χω συνδέσει πολύ με την παιδική μου ηλικία. Μελωδίες από το σχολείο, ''Ο δρόμος'', το ''Ακορντεόν'', ''Η μέρα εκείνη δεν θ' αργήσει'' που το τραγουδάμε και μαζί με τη Δήμητρα. Η σταθερότητα των μελωδιών του μού άρεσε πάρα πολύ!
Μεγάλωσες επίσης σε ένα σπίτι που δεν ακούγατε και Λοΐζο απ' το πρωί ως το βράδυ.
Δεν ήταν ότι καθόμασταν και το ψάχναμε πολύ και αργότερα που μπήκα σε σπίτια φίλων και είδα πολλά βινύλια, κατάλαβα τι άκουγαν με τις οικογένειες τους. Εμείς δεν το κάναμε πάρα πολύ αυτό και δεν το λέω σα γκρίνια τώρα...
Κάθε άλλο, αφού το δίσκο των Minor Project τον αφιέρωσες ''στο μπαμπά και τη μαμά''.
Οι δικοί μου χαίρονται πάρα πολύ με την πορεία μου. Με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ ούτως ή άλλως, η μισή δουλειά είναι δική τους. Δεν προέρχομαι από καμιά μεγαλοαστική οικογένεια, το αντίθετο θα έλεγα, ήμασταν μια μέση οικογένεια της επαρχίας, όμως εγώ δε θα μπορούσα νά'χω βγάλει το ''In Colors'' χωρίς τη στήριξη των γονιών μου. Στην ουσία ήταν οι παραγωγοί του δίσκου κι εγώ μια ζωή ήξερα πως ότι τους ζητούσα, θα μου το έκαναν χωρίς πολλές - πολλές ερωτήσεις. Ήθελα να πάω καράτε, ξέρω γω, δέκα ετών βλαμμένο, και μου το έκαναν, ξέροντας ότι θα μου έδινε αυτό ένα συν στη ζωή μου. Πήγαινα ζωγραφική επίσης σε σχολή του Μυταρά στη Χαλκίδα, με στήριζαν πάντα. Έτσι, τους έπιασα και τους είπα ότι ήταν σημαντικό να γινόταν ένας δίσκος, αφού πίστευα πως θά'χει δυνατότητες εξέλιξης. Τους το χρωστάω πολύ όλο αυτό.
Έχεις αδέρφια;
Ναι, είμαστε τρίτεκνη οικογένεια.
Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που του παίζεις συνήθως τα τραγούδια σου;
Συγκατοικώ με μια καλή μου φίλη, επομένως όταν ακούει κάτι, λέει ''Α, το ξέρω αυτό, το τραγουδάς τόσες μέρες στο σπίτι'' (γέλια). Στους Minor, επίσης, στέλνω αμέσως ότι φτιάχνω, παρότι τώρα ένας είναι στην Πάτρα, ένας στο Λονδίνο κι ένας στην Αθήνα. Τους έρχεται ένα αρχείο σε email που λέει ''Ακούστε το''!
Τι ήταν αυτό που έκανε τη Γαλάνη ιδανική ερμηνεύτρια των τραγουδιών σου;
Η Γαλάνη, παρά το εκτόπισμα που έχει, είναι η μοναδική που μπορεί να τραγουδήσει μελωδίες με κλασικές γραμμές. Ένα στοιχείο της που μου αρέσει πολύ είναι το ότι όταν τραγουδάει κάποια κομμάτια, την ενδιαφέρει το πως υπάρχει ο λόγος μεσ' στο τραγούδι, να το ''μιλάει'' δηλαδή πριν το τραγουδήσει.
Χρειάστηκε να τη ''διδάξεις'' στο στούντιο ή αφέθηκες πάνω της;
Υπήρχε αλληλεπίδραση πάνω σ' αυτό, δεν έμαθε κάτι ο ένας τον άλλον. Είχαμε αφεθεί τόσο και οι δύο, ώστε όταν θέλαμε να προτείνουμε κάτι, εκείνη έλεγε πως ο κάθε δημιουργός ξέρει και πως να αποδοθούν τα τραγούδια του, στοιχείο που υπήρχε στα κομμάτια μου απ' τα demo. Η Δήμητρα ήταν και πολύ ανοιχτή, ναι μεν ήξερε καλά, αλλά ήθελε και τη δική μου αίσθηση από τα κοινά μας τραγούδια.
Που εντάσσεις αισθητικά τον εαυτό σου;
Δε μπορώ να το κάνω, μια και είμαι στην αρχή μου. Γράφω τώρα και εντάξει, δεν έγινε και τίποτα επ' αυτού, επειδή βγήκε ο δίσκος με τη Γαλάνη και ένα κομμάτι, η ''Εκδρομή'', ακούστηκε πολύ και γρήγορα κιόλας. Δε μπορώ να με εντάξω κάπου, αν σκεφτείς ότι τον προηγούμενο χρόνο πειραματίστηκα με την ηλεκτρονική μουσική. Παλιότερα έκανα γαλλόφωνα κομμάτια, μετά πήγα στην ποπ και σε παλιά κλασικά ελληνικά πράγματα. Τώρα είναι η αρχή μου, παρόλο που έγραφα indie pop κομμάτια από παλιά. Ίσως με ενέταξαν στην indie pop σκηνή, λόγω Minor, αλλά δεν θα ήθελα να μείνω εκεί, αφού αυτό έδειχναν πάντα οι δραστηριότητες μου.
Ωστόσο, ποιες είναι οι προτιμήσεις σου από το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;
Αγαπώ πολύ τον Σαββόπουλο και τη Δήμητρα σαν ερμηνεύτρια, όπως την έζησα από παιδί με τα τραγούδια της. Ακούω και παρακολουθώ πολύ και τη νέα σκηνή, την ελληνική αντεργκράουντ - αν μπορείς να την πεις αντεργκράουντ, γιατί πια έχει ''ανέβει'' και δεν το λέω για κακό. Με θυμάμαι στην Πάτρα να ακούω τους Modrec και τους Flakes, η Κατερίνα Duska είναι πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτέχνιδα επίσης, η Σμαράγδα που τυχαίνει νά'ναι και φίλη μου και ματώνω όποτε ακούω τα κομμάτια της, πράγματα που τα ακούω και κολλάω. Με το ελληνικό έντεχνο - λαϊκό τραγούδι δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, ότι ακούω από το ραδιόφωνο μόνο.
Σίγουρα θα σε έχεις ακούσει από το ραδιόφωνο. Πες μου την αντίδραση της πρώτης φοράς.
Ήταν λίγο αστεία η πρώτη φορά, αφού άκουσα τραγούδι από demo των Minor μια μέρα που έβαφα. Δε φαντάζομαι καν το λόγο μετάδοσης του συγκεκριμένου τραγουδιού. Σκάλωσα πολύ, αλλά δεν ασχολήθηκα μετά. Απλά χαίρομαι. Λογικό.
Μίλησε μου λίγο για τη Monika, αν υποτεθεί πως η επιτυχία της συμπαρέσυρε και άλλα αγγλόφωνα συγκροτήματα.
Δεν συμπαρέσυρε ακριβώς τα συγκροτήματα, παρέσυρε ανθρώπους που μέχρι τότε μπορεί να μην άκουγαν αγγλόφωνα. Άνθρωποι που άκουγαν mainstream ραδιόφωνα, μεγαλύτεροι ηλικιακά, έμαθαν τη Monika κι έτσι κάποιοι παραγωγοί είπαν ''Ας δώσουμε λίγο χώρο και στο αγγλόφωνο''.
Δε θεωρείς ότι έγινε μια κατάχρηση της κριτικής και μιας υπερπροβολής των αγγλόφωνων καλλιτεχνών από τα μέσα, λες κι εδώ γίναμε ξαφνικά Λονδίνο και Νέα Υόρκη; Επιλέον έτσι, καλλιτέχνες που ''μιλούσαν'' ελληνικά πέρασαν σε ενός είδους αφάνεια παρά το ότι ήταν δημιουργικοί ακόμα...
Με την κριτική και με το τι προβάλλεται, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, αφού αυτά που άκουγα δεν ήταν για να μου τα πλασάρει κάποιος ''στο πιάτο''. OK, έμαθα και τέτοια, λόγω της υπερπροβολής, αλλά απ' την άλλη, άνθρωποι σαν τον Αλκίνοο ή τον Περίδη, αν μιλάς γι' αυτούς, δεν θα εντάσσονταν σε όλο αυτό. Μπορεί να μην ακούστηκαν πολύ οι τελευταίες δουλειές τους, όσο άλλα ποπ πράγματα, αλλά νομίζω πως η τέχνη θέλει το χρόνο της. Καλή η στιγμή, καλό το viral, αλλά το πέρασμα του χρόνου και το τι μένει είναι ο καταλληλότερος κριτής. Έχει σημασία να βλέπουμε την αξία κάποιων έργων κοιτώντας πίσω και υπό αυτή την έννοια δεν ασχολούμαι με το τι ''πήγε καλά'' το 2017 ή αν ακούστηκε πολύ το δικό μου τραγούδι - δεν ισχύει ότι θά'ναι και απαραιτήτως καλό τραγούδι. Η καλή δουλειά είναι η κλασική. Σε δέκα χρόνια από τώρα θα κοιτάξω κι εγώ στα τραγούδια του Αλκίνοου, της Monika ή τα δικά μου και θα δω πόσο όρισαν ηχητικά εκείνη την τάδε εποχή. Τώρα απλά ακούμε τι παίζουν δέκα σταθμοί και τι γράφουν δέκα κριτικοί. Αυτή είναι η δουλειά των κριτικών, να προτείνουν νέα πράγματα. Ο Αλκίνοος τώρα και ο Περίδης είναι αυτοί που είναι, έχουν τη δυναμική τους να παρουσιάζουν στο κοινό τους τα έργα τους και να συνεχίζουν να αγαπιούνται. Το ότι επίσης βγήκαν καλά πράγματα την περασμένη δεκαετία, καλό είναι κι αυτό.
Προς τιμήν σου που τα λες έτσι. Θα σε χαρακτήριζες προσγειωμένο άνθρωπο;
Σε τέτοια θέματα είμαι.
Σ'το αναγνωρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι;
(σκέφτεται) Καλά, οι δικοί μου άνθρωποι μού αναγνωρίζουν και τα καλά και τα κακά.
Είναι σωστό ένας άνθρωπος να δέχεται έναν άλλον όπως είναι;
Ή να τον δέχεται ή να μην τον δέχεται. Δε μπορούμε να ταιριάζουμε όλοι με όλους και μένα ο φιλικός μου κύκλος είναι πέντε - δέκα άνθρωποι. Βάζω και τους κοντινούς μου συνεργάτες μέσα, αφού για μένα φιλία και συνεργασία είναι αλληλένδετα. Αυτοί θα μπορούσαν να με δεχτούν όπως είμαι. Απ' την άλλη, οι πιο δικοί μου άνθρωποι δεν έχουν σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο.
Καλύτερα, γιατί γλιτώνεις και τους ανταγωνισμούς έτσι. Σχέσεις διαλύονται, γάμοι ολόκληροι, λόγω ανταγωνισμών.
Δεν τό'χα ποτέ αυτό, γιατί δεν είχα και απωθημένα. Ότι ήθελα να κάνω τό'κανα αμέσως χωρίς να με νοιάζει αν θα ''πάει'' ή το αντίθετο. Ακόμα και τώρα με νοιάζει να γίνει κάτι κι άπαξ και γίνει, κοιτάω μόνο μπροστά.
Υπάρχουν κομμάτια σου που είναι προϊόντα εκρήξεων θυμού;
Βασικά δεν υπάρχει τραγούδι μου που να αποτυπώνει ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Ακόμα και η χαρμολύπη που γράφτηκε ότι υπάρχει στους Minor Project, υπάρχει σε όλα μου τα κομμάτια, όπως και σε όλα τα συμβάντα της ζωής μας. Τα κακά πράγματα σε στενοχωρούν, τα καλά σε χαροποιούν κι όλα αυτά μπλέκονται μεσ' στα τραγούδια.
Θα δήλωνες πολιτικοποιημένος;
Όχι.
Καθόλου;
Καθόλου.
Το αποφεύγεις;
Δεν μου έχει προκληθεί η ανάγκη αυτή. Το να διαβάζω και να σκέφτομαι υπήρχε έτσι κι αλλιώς από παλιά. Με την πολιτική δεν έχω καμία σχέση.
Ένα ερωτικό μπορεί ενίοτε να ακουστεί και ως πολιτικό τραγούδι.
Εξαρταται τι εννοούμε πολιτικό. Όταν εκφράζομαι ελληνικά, σαφώς και με απασχολούν κοινωνικά ή ακτιβιστικά θέματα. Το πως θα αποτυπωθούν με στίχους είναι ένα στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου, γιατί OK, καλοί είναι κι οι έρωτες, καλές κι οι εσωτερικές αναζητήσεις, αλλά πρέπει νά'χουν κάποια βάση. Στην Ελλάδα του σήμερα δε μπορείς να λες θα ψάξω μόνο το τι γίνεται μέσα μου και θ' αφήσω εκτός την κοινωνία, είναι λανθασμένος αυτός ο τρόπος προσέγγισης.
Μιλάς σωστά, δεν αναφερόμουν σε κομματικό τραγούδι, αλίμονο!
Όχι, τότε, όντως, θά'θελα να συνδέσω την πηγή της καλλιτεχνικής μου δημιουργίας με το τι γίνεται γύρω μου.
Τι θα ήθελες να άλλαζε στην κοινωνία;
Φαντάζομαι ότι μιλάς γι' αυτό που μας επηρεάζει γύρω μας, το κοντινό μας. Όχι ότι το μακρινό δε μας επηρεάζει...
Ναι, δεν εννοώ να πούμε για τον Ντόναλντ Τραμπ!
Το κατάλαβα. Θα ήθελα όλοι να είμαστε πιο θετικοί σαν άνθρωποι, ότι δηλαδή έκανα εγώ με τον εαυτό μου τον ίδιο για να περνάω καλά, προσπαθώντας να βρω σε όλα, ακόμη και στα πιο στενόχωρα πράγματα, κάτι θετικό. Το internet μας έχει κάνει να εκφέρουμε ταχύτατα άποψη για όλα χωρίς να το σκεφτούμε πρώτα. Λείπει να είμαστε χαλαροί, να παίρνουμε την πληροφορία από γύρω μας, χωρίς να βγάζουμε γρήγορα και αβασάνιστα συμπεράσματα. Έτσι, με το να ξέρουμε πως ότι λέμε δεν είναι και το απόλυτο, γινόμαστε πιο ήρεμοι και αποφεύγουμε τις εκρήξεις θυμού, που έλεγες πριν.
Όντως, φταίει το internet γι' αυτό που περιγράφεις.
Εμείς φταίμε, κανείς άλλος!
Πώς, με το internet δόθηκε δημόσιο βήμα κυριολεκτικά στον κάθε πικραμένο.
Το βήμα υπάρχει και σε σένα και σε μένα. Το νά'χεις αυτοσυγκράτηση και να ξέρεις ότι είσαι ένας άνθρωπος μέσα στα επτά δισεκατομμύρια ολόκληρου του πλανήτη, είναι πολύ μεγάλο θέμα. Καλό είναι να εκφράζουμε ότι θέλουμε, αλλά καλό είναι και να συνειδητοποιούμε ότι άλλοι άνθρωποι επηρεάζονται κάπου από εμάς, είτε εκούσια, είτε ακούσια. Γενικά, προτείνω να χαλαρώσουμε.
Η απορία μου έχει να κάνει τώρα με τη συνειδητότητα που σε χαρακτηρίζει.
Δεν πήγα ποτέ σε ψυχολόγο, αλλά έχω φτάσει σε σημείο να τσακωθώ με ανθρώπους που αγαπώ πάρα πολύ, λόγω παρορμητισμού και αυθορμητισμού. Δεν είχα την τάση να ακούω προτού κρίνω. Έγινε μία, έγινε δύο, έγινε τρεις, ε μετά κατάλαβα ότι η αυτοσυγκράτηση είναι σοβαρότατο θέμα. Τι κάνεις λοιπόν για ν' αλλάξει αυτό, όταν δε μπορεί με τίποτα να αλλάξει ο κόσμος όλος; Αλλάζεις μικρά πράγματα στον εαυτό σου και τα πάντα διορθώνονται μαγικά.
Υπέρτατη λύση, λοιπόν, η αυτογνωσία;
Γενικά το ''Αυτό'', κανένας άνθρωπος δεν είναι 100% μαλάκας και κανένας δεν είναι 100% άγιος. Όλοι στη φάση που βρισκόμαστε τό'χουμε χάσει από την πολλή επικοινωνία με τον κόσμο γύρω μας και δίπλα μας. Το βλέπω σε καθημερινή βάση αυτό, από το πως θα τσακωθείς στο δρόμο με το αυτοκίνητο ή το πως θα συνομιλήσεις με κόσμο άγνωστο στο internet.
Οδηγείς;
Οδηγώ, ναι, φανατικά.
Με το αυτοκίνητο σου ήρθες για τη συνέντευξη;
Ναι, έψαχνα πολύ για να παρκάρω στην περιοχή σου.
Σε κουράζει απ' ότι κατάλαβα ο εαυτός σου μεσ' στην πολλή συνάφεια του κόσμου, που λέει κι ο ποιητής;
Όχι, μου αρέσει πάρα πολύ, θα έλεγα! Η συναναστροφή με πάρα πολύ κόσμο στα live είναι ότι καλύτερο έζησα και ζω από την ώρα που ξεκίνησα.
Απολαμβάνεις να δέχεσαι τα καλά λόγια συναδέλφων και αγνώστων, που έρχονται κοντά σου;
Πάρα πολύ μεγάλη ήταν η σχέση μου με μουσικούς απ' την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Αθήνα. Θεωρώ ωραία φάρα τους μουσικούς, είναι άνθρωποι ως επί το πλείστον φίλοι και συνεργάτες που πάντα έχω το θάρρος να ζητήσω τη γνώμη τους.
Πες μου πως ακριβώς γράφτηκε το ''Βαλς των χαμένων μετά''. Έρχονταν οι στίχοι κι έβαζες μετά τις μουσικές;
Κυρίως έγραφα πρώτα τη μουσική με μία αίσθηση instrumental, κινηματογραφική περισσότερο, και μετά έμπαινε ο Μωραΐτης κι έγραφε πάνω στις μελωδίες. Μετά τα ξαναδούλευα ως τραγούδια. Εξαιρείται μόνο το ''Ευτυχισμένοι άνθρωποι'', ένα κείμενο του Νίκου, που μου άρεσε πολύ και το μελοποίησα. Στο δίσκο μπήκε και το demo του συγκεκριμένου τραγουδιού εκτός από τη βερσιόν με τη Δήμητρα.
Στο Gazarte θα ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ ''ζωντανά'';
Στο Gazarte καταρχάς παίζουμε με τους μουσικούς της Δήμητρας πού'ναι όλοι τους εξαιρετικοί. Το πρόγραμμα είναι της Δήμητρας με τα πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια της και εγώ θα βγαίνω σε κάποια σημεία σαν guest, ας πούμε, δικός της. Δε θα παίξουμε ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά τα πιο χαρακτηριστικά του κομμάτια. Θα λέω και Χατζιδάκι, το ''Dedication'' από τα ''Reflections''.
Βγάζεις λεφτά από τη δουλειά σου;
Ναι, βγάζω πλέον. Μη φανταστείς ότι τά'χω κονομήσει, γιατί μ' αρέσει να κάνω λίγα πράγματα. Απλά χαίρομαι που μπορώ να βιοπορίζομαι από τη μουσική χωρίς να σκέφτομαι το οικονομικό κομμάτι όπως παλιά.
Η σχέση σου με το χρήμα;
Είναι διαδικαστική. Νά'χουμε για να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Αλίμονο αν από τα 27 μου ήταν στόχος ζωής μου το χρήμα! Και μόνο το να ζούμε χαλαρά με το χρήμα έξω απ' το μυαλό μας, θα ήμασταν ευτυχισμένοι.
Πες μου ένα ταξίδι που θα ήθελες πολύ να κάνεις.
Κάνω ταξίδια τα τελευταία χρόνια με μόνιμους προορισμούς το Βερολίνο και το Λονδίνο. Ειδικά στο Λονδίνο έχω πολλούς φίλους που χαίρομαι να τους συναντάω. Το Βερολίνο, πάλι, είναι μια πολη που με χαλαρώνει. Πήγα πέρσι πρώτη φορά κι άλλες δύο αμέσως μετά. Ησυχαστήριο μου θα χαρακτήριζα το Βερολίνο και δεν μου αρέσει να γυρίζω για να γνωρίζω τον κόσμο. Το ίδιο και με την Άνδρο που πηγαίνω σταθερά τα τελευταία εφτά χρόνια.
Ευστάθιε, σ' ευχαριστώ, δεν έχω κάτι άλλο να σε ρωτήσω.
Μα ήδη είπαμε πάρα πολλά, τι θα τα κάνεις όλα αυτά; Σ' ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου