''Το βαλς των χαμένων μετά'' είναι ο ωραιότερος ελληνικός dreamy pop δίσκος

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ - ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ - ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΜΕΤΑ

MINOS/ UNIVERSAL

Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η Δήμητρα Γαλάνη θα συνεργαζόταν με τον Ευστάθιο - Χρυσοβαλάντη Δράκο, την κινητήρια δύναμη των Minor Project. Έτσι, 16 χρόνια μετά τη δισκογραφική συνεύρεση της με τον Κ. Βήτα στο άλμπουμ ''Μετά-'', η Γαλάνη καταθέτει το ή μάλλον τα ''Βαλς των χαμένων μετά'' από κοινού με τον καλύτερο νέο τραγουδοποιό της λεγόμενης indie pop σκηνής. Για μένα ο Δράκος είναι ο διάδοχος του Vassilikos των Raining Pleasure, ενός δημιουργού που συνεργάστηκε δισκογραφικά και συναυλιακά επίσης με τη Γαλάνη. Το γιατί τώρα στο ''Βαλς των χαμένων μετά'' στίχους έγραψε εξ ολοκλήρου ο Νίκος Μωραΐτης δεν το γνωρίζω: Πιθανώς ο Δράκος να μην τό'χει με τον ελληνικό στίχο, πιθανώς να ήταν και ιδέα του Μωραΐτη το όλο project - θα ήμουν άδικος όμως αν δεν έλεγα πως με τη συγκεκριμένη δουλειά ο Μωραΐτης φτάνει σε υψηλά επίπεδα, ειδικά σε τραγούδια σαν την ''Εκδρομή'' (την εξελληνισμένη βερσιόν του ''In colors'' των Minor Project), τον ''Ψαρά των λέξεων'' ή το ''Ευτυχισμένοι άνθρωποι'', ένα όμορφο ζεϊμπέκικο, το μοναδικό του δίσκου, στο οποίο δεσπόζει το πιάνο του Σπύρου Μάνεση με το μπουζούκι του Νίκου Κατσίκη. 

Ευστάθιος Δράκος - Δήμητρα Γαλάνη - Νίκος Μωραΐτης

Εννέα κομμάτια περιέχει το άλμπουμ συν το demo του ''Ευτυχισμένοι άνθρωποι'' που αποδίδει ο ίδιος ο Δράκος και το ''Νερό'' στην ηλεκτρονική εκδοχή του Papercut Mix. Σε γενικές γραμμές υπάρχει διάχυτη μία ευαισθησία χατζιδακικού τύπου, φιλτραρισμένη μέσα από την προσωπική dreamy pop γραφή του Ευστάθιου Δράκου και το να μιλάμε τώρα για προσωπική γραφή μάλλον είναι καλό ''σημάδι'' - ούτε τυχαία χαρακτήρισα τον Δράκο διάδοχο του Vassilikos! Πρόκειται για έναν τραγουδοποιό που οι μελωδίες τού βγαίνουν αβίαστα και που κατάφερε το συγκρότημα του, οι Minor Project, να ξεχωρίσει μέσα σε μια καταιγίδα από ελληνικά αγγλόφωνα indie pop σχήματα προς το τέλος, βέβαια, της ''χρυσής εποχής'' τους στη χώρα μας. Επιπλέον θα τολμούσα να πω πώς η ''Εκδρομή'' του, τόσο στην αγγλόφωνη εκδοχή, όσο και στην τωρινή με τη Γαλάνη και τον Μωραΐτη, είναι το σημαντικότερο pop κομμάτι των τελευταίων ετών: Αισθαντικό, ατμοσφαιρικό, όλο ηδύτητα. Όπως δηλαδή είναι και το ''Βαλς των χαμένων μετά'' στο σύνολο του! Μου άρεσε ακόμη και το ορχηστρικό ''Κόρθι'' με την τρομπέτα του Ιάσονα Βάκρινου. Για τη Δήμητρα Γαλάνη, τέλος, τρία χρόνια μετά τη συνεργασία της με τον Παρασκευά Καρασούλο και τον Χρυσόστομο Μουράτογλου στο ''Αλλιώς'', το συνταξίδεμα της με τον Ευστάθιο Δράκο αποδεικνύει αυτό που όλοι γνωρίζουν καλά για την περίπτωση της: Τη σταθερή διάθεση της να ανανεώνεται ηχητικά και να εμπιστεύεται τη φωνή της στα τραγούδια νέων δημιουργών. Δεν είναι μικρό πράγμα σε μία εποχή που πολλοί συνάδελφοι της γενιάς της αποφαίνονται άτολμοι. Και συντηρητικοί, μη σου πω...