Το director's cut της συνέντευξης με τον διεθνή Έλληνα οπερατέρ Γιώργο Αρβανίτη

Ο οπερατέρ του κινηματογράφου Γιώργος Αρβανίτης δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τη δουλειά του έχουν δει όλοι οι Έλληνες, από τους φαν των ταινιών του παλιού ''εμπορικού'' κινηματογράφου μέχρι τους σινεφίλ θεατές του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το ενδιαφέρον με την περίπτωση του Αρβανίτη είναι σαφώς η διεθνής καταξίωση του την τελευταία 25ετία: Είναι ο ίδιος άνθρωπος που από τη μια έχει κινηματογραφήσει τη Μάρθα Καραγιάννη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη κι απ' την άλλη, τον Mick Jagger και τον Leonardo Dicaprio! Τον συνάντησα στη Λεμεσό, κατά τη διάρκεια του διεθνούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Κύπρου, τον περασμένο Οκτώβριο, αφού ήταν ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής. Ήπιαμε ένα καφέ στο λόμπι του ξενοδοχείου, λίγο πριν αναχωρήσει για το αεροδρόμιο, ευτυχώς με το μαγνητοφωνάκι μου ανάμεσά μας:

Ζείτε στη Γαλλία μόνιμα τα τελευταία 28 χρόνια. Γιατί αυτή η φυγή από την Ελλάδα;

Όταν άρχισε να ''πέφτει'' ο κινηματογράφος στην Ελλάδα, έπρεπε να κάνω ή διαφήμιση, που δεν μ' άρεσε, ή τηλεόραση, που πάλι δεν μ' άρεσε. Είχα γυρίσει τότε μία ταινία στο Βέλγιο και είχα πάει εκεί για το post production. Μια και το όνομα μου είχε αρχίσει να ''κυκλοφορεί'' στο εξωτερικό, αποφάσισα να μείνω αρχικά στη Γαλλία, τη μόνη χώρα με ενεργή κινηματογραφία. Τελικά έμεινα εκεί.

Αν και είστε ταυτισμένος με τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, εν τούτοις δουλέψατε πολύ στου Φίνου στον λεγόμενο παλιό ''εμπορικό'' κινηματογράφο.

Δούλεψα σε ταινίες με τα πράσινα και μπλε ντεκόρ όντας ανυποψίαστος και άμαθος, γιατί δεν είχα τελειώσει καμία σχολή. Η Φίνος Φιλμ ήταν για μένα το σχολείο μου. Έφτασε βέβαια η στιγμή που δε συμφωνούσα αισθητικά και απελευθερώθηκα μετά τη δεύτερη ταινία που κάναμε με τον Αγγελόπουλο, τις ''Μέρες του '36''. Είχαμε κάνει την πρώτη, την ''Αναπαράσταση'', παίρνοντας άδεια άνευ αποδοχών από τον Φίνο, ώσπου χρειάστηκε να ξαναπάρω άδεια για τις ''Μέρες του '36''. Στη μέση όμως των γυρισμάτων με ειδοποιεί ο Φίνος ότι πρέπει να κάνω μία ταινία με τη Βλαχοπούλου. Επειδή εκεί δουλεύαμε από τις 7 το πρωί μέχρι τις 3, είπα του Θόδωρου ότι θα δουλεύουμε εμείς μετά μέχρι τα μεσάνυχτα. Πηγαίνοντας όμως να ξεκινήσω την κωμωδία με τη Βλαχοπούλου, πέρασε μια μέρα ολόκληρη και δε μπορούσα να φωτίσω ένα πλάνο. Τότε είπα του Φίνου: ''Θα φύγω, δε μπορώ και δε θέλω να κάνω κακό ούτε σε σας, ούτε στον εαυτό μου''.

Τι άνθρωπος αλήθεια ήταν ο Φιλοποίμην Φίνος;

Ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος και βοηθούσε κόσμο. Το κακό του ήταν ότι δεν επρόκειτο για καλλιτέχνη ή έμπορο, αλλά για τεχνικό. Είχε μπει και σε μια ανταγωνιστική λογική με τους Καραγιάννης – Καρατζόπουλος, δηλαδή έβγαζε ο Καραγιάννης έναν Κωνσταντάρα, έπρεπε αυτός να βγάλει μια Βλαχοπούλου ή μια Λάσκαρη. Το μότο του Καραγιάννη ήταν ''Στα ίδια ντεκόρ τα ίδια εισιτήρια'', βάζοντας τους ηθοποιούς στα ίδια σκηνικά με διαφορετικούς μόνο διαλόγους. Τελείωνε έτσι δύο ταινίες τη βδομάδα, αλλά άρχισε να πέφτει πολύ η ποιότητα. Δυστυχώς δε μπορούσε να μην ακολουθήσει ο Φίνος, έχοντας συμβόλαια με τις αίθουσες. Μια μέρα, ίσως από θράσος, του είπα ''Κύριε Φιλοποίμην, καλούμε τον ίδιο κόσμο να του πούμε τα ίδια πράγματα κάθε φορά''. Χαμογέλασε...

Πείτε μου κάποια ταινία που θα ξεχωρίζατε απ' τις τόσες που κάνατε στον Φίνο.

Στο ''Οι θαλασσιές οι χάντρες'' χρησιμοποίησα πρώτη φορά ανακλώμενο φως, όπως και λίγο μετά στη ''Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά''. Υπήρχε κι άλλη μια ταινία του Δαλιανίδη, ''Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο'' λεγόταν. Γενικά θυμάμαι τους ομηρικούς καυγάδες με τη Βουγιουκλάκη. Αυτή ήθελε τον προβολέα της να φωτίζεται κι εγώ ήθελα να κάνω κάτι άλλο που δεν μ' άφηνε. Μια μέρα μου λέει ''Θα σε σβήσω από τον κινηματογράφο'' και γυρνάω και της απαντάω ''Εγώ θα φωτογραφίζω μέχρι τα 80 μου, εσύ σε μια δεκαετία δε θα φωτογραφίζεσαι καθόλου''. Είχα γίνει έξαλλος! Θύμωσε, ούρλιαζε, έσπασε και κάτι καθρέφτες!

Μιλάω με έναν άνθρωπο που έζησε εκ των έσω τον παλιό λαϊκό κινηματογράφο. Τι είχαν, πιστεύετε, οι ηθοποιοί αυτοί και παραμένουν δημοφιλείς τόσες δεκαετίες μετά;

Οι ηθοποιοί αυτοί ήταν αληθινοί. Θυμάμαι, δούλευα βοηθός σε μια ταινία με τον Αυλωνίτη, τη Βασιλειάδου και τον Ρίζο. Έρχονταν οι άνθρωποι αυτοί το πρωί, μελετούσαν το σενάριο, συνεννοούνταν με τον σκηνοθέτη, ήταν πηγαίοι κωμικοί. Σήμερα δεν υπάρχει ένας Χατζηχρήστος, ένας Αυλωνίτης.

Πως έγινε η γνωριμία με τον Θόδωρο Αγελόπουλο;

Ήμασταν μια ομάδα τότε που ονειρευόμασταν έναν άλλο κινηματογράφο και κάναμε πολλές μικρού μήκους ταινίες. Ήταν ο Βούλγαρης, ο Παπαστάθης, ο Χατζόπουλος κι ήρθε κι ο Αγγελόπουλος από το Παρίσι. Έγραφε κριτικές κινηματογράφου, νομίζω, στην ''Αυγή''. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον στα γυρίσματα. Κάναμε μαζί την ''Εκπομπή'', την πρώτη μικρού μήκους ταινία του και μετά στην ''Αναπαράσταση'', δέσαμε. Την ''Αναπαράσταση'' την κάναμε στην ουσία πέντε – έξι άνθρωποι. Ο Αγγελόπουλος κι εγώ με τους δύο βοηθούς μας κι ένας ηθοποιός, ο Γιάννης ο Τότσικας. Μετά ήρθαν οι ''Μέρες του '36''...

Και φτάνετε μέχρι το ''Μια αιωνιότητα και μια μέρα'' το 1998 με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες. Πείτε μου λίγα λόγια για τον άνθρωπο Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Σαν auteur ήταν μεγάλος, φαίνεται κι απ' τις δουλειές του. Σαν άνθρωπος ήταν περίεργος, λίγο σκληρός. Δεν κολλάγαμε πολύ σαν παρέα. Στη δουλειά πάνω όμως ήξερε ο ένας τι θέλει ο άλλος και πως ακριβώς να το κάνει. Στις τελευταίες του ταινίες δε χρειαζόταν καν να μιλάμε, καταλαβαινόμασταν αμέσως. Μου άρεσε να τον πειράζω πολύ. Μια φορά στον ''Μεγαλέξαντρο'' πήρα τα κυάλια και κοιτούσα. ''Τι κοιτάς, Γιώργο;'' με ρώτησε με το αργό του ύφος. ''Να, βρε Θόδωρε, ψάχνω τους ηθοποιούς σου''. Γελούσε, του άρεσε κι εκείνου.

Πως χώρισαν οι δρόμοι σας; Στις τελευταίες ταινίες του φωτογραφία έκανε ο Ανδρέας Σινάνος.

Με το θάνατο του έχασε ο κινηματογράφος έναν μεγάλο δημιουργό. Κι εγώ έχασα έναν συνεργάτη, παρότι είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας μετά από 11 ταινίες. Εντάξει, ο Σινάνος ήταν το πνευματικό μου παιδί, εγώ τον είχα βγάλει στο χώρο, οπότε κατά κάποιο τρόπο ήταν η συνέχεια μου στις ταινίες του Αγγελόπουλου.

Η θητεία σας δίπλα στον Αγγελόπουλο δεν ήταν αυτή που σας άνοιξε τις πόρτες στο εξωτερικό;

Ε, νομίζω ναι! Βέβαια, αντιμετώπισα προβλήματα αφού όταν πήγα στη Γαλλία, μου έλεγαν πολλοί ''Α, να κάνουμε την ατμόσφαιρα που έβγαλες στον Αγγελόπουλο'' κι εγώ έλεγα: ''Δε γίνεται! Εσύ δε λέγεσαι Αγγελόπουλος, το σενάριο σου είναι τελείως διαφορετικό κι εδώ είμαστε στη Γαλλία''. Εμένα το πρόβλημα μου ήταν που, εξαιρουμένων των δύο πρώτων ταινιών του, όλες οι άλλες ταινίες του Αγγελόπουλου ήταν γυρισμένες στους ίδιους τόπους με τα ίδια ντεκόρ. Κάθε φορά που πήγαινα στη Φλώρινα, ας πούμε, έπρεπε να τη φωτογραφίσω διαφορετικά. Πολύ δύσκολο ήταν αυτό, αλλά με βοήθησε να μην αφεθώ στη μανιέρα και στην επανάληψη.

Πόσες ξένες ταινίες έχετε κάνει, κύριε Αρβανίτη;

Έκανα 60 πριν φύγω απ' την Ελλάδα και άλλες 50 έξω. Σύνολο: 110 ταινίες. Όσο με κρατάνε τα πόδια μου και βλέπουν και τα μάτια μου, δουλεύω. Όσο μπορώ δουλεύω.

Ποιος είναι ο βασικός παράγοντας για να συνεργαστείτε μ' έναν σκηνοθέτη;

Σαφώς το ποιος είναι και το σενάριο. Ο βασικός παράγοντας όμως, άμα έχεις και μια οικογένεια να ζήσεις, είναι σε τι οικονομική κατάσταση βρίσκεσαι. Πολλές φορές κάνεις και παραχωρήσεις. Και εδώ έκανα κάποιες ταινίες που δεν με εκφράζουν, αλλά και έξω. Εντάξει, είχα την τύχη να δουλέψω με τον Volker Schlondorff, με τον Shon Matias, αλλά και με νέους σκηνοθέτες. Όταν έφυγα, δεν είχα τίποτα, γιατί δεν κέρδισα χρήματα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Να σας πω έναν άλλο λόγο που έφυγα; Για τα παιδιά μου! Έκανα ένα λογαριασμό και είδα ότι τα λεφτά που θα πλήρωνα στα φροντιστήρια θα ήταν πολλά και πάλι χωρίς να κάνουν τις σπουδές που έκαναν τώρα.

Ας πάμε στην ταινία ''Bent'' που κάνατε επίσης. Έχει την πλάκα του που ένας άνθρωπος έχει ''τραβήξει'' απ' τη μια τη Βουγιουκλάκη κι απ' την άλλη τον Mick Jagger!

Μου τηλεφώνησε ένας νέος Εγγλέζος σκηνοθέτης που είχε εντυπωσιαστεί απ' τη δουλειά μου με την Agnieszka Holland και τον Dicaprio. Μιλάω για την ταινία που ήταν η ιστορία του Rimbaud και του Verlaine. Έτσι μου ζήτησε να κάνω το ''Bent'', το οποίο είχα δει στην Ελλάδα με τον Φυσσούν και τον Φέρτη, αν τα λέω σωστά. Δουλεύοντας με τον Ian McKellen, τον Clice Owen και τον Mick Jagger, κατάλαβα τι θα πει Άγγλος ηθοποιός! Ο δε Jagger, αριστοκράτης, ερχόταν με τη Ρολς Ρόις, αλλά ήταν πολύ συνεργάσιμος και διέθετε πολύ απ' το βρετανικό χιούμορ. Σήμερα, μετά από τόσες εμπειρίες, μπορώ να λέω ότι οι καλύτεροι ηθοποιοί είναι οι Εγγλέζοι και οι Ρώσοι. Κουβαλάνε μια θεατρική παιδεία αυτοί. Για να καταλάβετε, έρχεται Άγγλος ηθοποιός και με ρωτάει ''Τι φακό θα βάλεις;'' Όλο αυτό προϋποθέτει μία παιδεία.

Κύριε Αρβανίτη, πόσο σημαντική είναι η διεύθυνση φωτογραφίας στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μίας ταινίας;

Το λέει και η λέξη: Γράφω με το φως! Διηγούμαι την ίδια ιστορία με τον σκηνοθέτη ή τον σεναριογράφο, αλλά σκιάζοντας ή φωτίζοντας. Καλή φωτογραφία για μένα είναι αυτή που βοηθάει την ταινία και όχι απαραιτήτως η άρτια. Να σας δώσω να καταλάβετε, είχα μία συνάντηση σε ένα καφέ με τον Godard και με ρωτάει: ''Τι φώτα θέλεις γι' αυτό;'' Του απάντησα: ''Αν το γυρίσεις τώρα δε θέλω τίποτα, αν το γυρίσεις τ' απόγευμα θέλω ένα φορτηγό φώτα''. Τώρα βέβαια με τις νέες τεχνολογίες, δεν ανάβεις, αλλά σβήνεις τα πολλά φώτα.

Πως είδατε τη μετάβαση από το χημικό στο ψηφιακό σινεμά;

Απλά στη θέση του φιλμ μπήκε ένας σένσορας. Αυτός έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ούτε οι φακοί άλλαξαν, ούτε τα τράβελινγκ. Και πάλι έχεις σενάριο, ντεκουπάζ και ηθοποιούς. Η καταγραφή της εικόνας έχει αλλάξει και δεν με ξένισε, αφού εξακολούθησα να δουλεύω όπως στο φιλμ. Μην ξεχνάτε ότι σήμερα οι πάντες είναι εθισμένοι στην ψηφιακή εικόνα. Στην παγίδα της ευκολίας πέφτουν περισσότερο οι σκηνοθέτες. Τράβα – τράβα – τράβα, ρίχνεις ένα υλικό στο μοντάζ και λυπάμαι που το λέω, αλλά η ταινία είναι του μοντέρ και όχι του σκηνοθέτη.

Σας έχει τύχει να μην τα βρείτε με έναν σκηνοθέτη και να αποχωρήσετε;

Μια φορά μπήκα στο γραφείο ενός νέου Γάλλου σκηνοθέτη 35 ετών. Με υποδέχτηκε με τα πόδια πάνω στο τραπέζι σαν τους καουμπόυδες στο Τέξας κι έπαιζε και με το στυλό του. Η πρώτη του κουβέντα ήταν: ''Η φωτογραφία μου στην ταινία μου''...Τον σταματάω. Του λέω ''Ποιος θα κάνει φωτογραφία, εσείς ή εγώ; Αν άρχιζε η συζήτηση ως Η φωτογραφία της ταινίας, θα τη συνεχίζαμε. Τώρα, χαίρετε''! Του έδωσα το χέρι κι έφυγα.

Συμφωνείτε πως έχει χαθεί εν μέρει η επικοινωνία του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς;

Φυσικά! Παλιά ο σκηνοθέτης ήταν δίπλα στην κάμερα και στους ηθοποιούς του, τα πιο ανασφαλή πλάσματα που θέλουν κάποιον να τους εμψυχώνει. Πλέον ο σκηνοθέτης δίνει οδηγίες από ένα μόνιτορ. Κάναμε μια στρογγυλή τράπεζα στη Γαλλία για τις διαφορές παλιού και νέου κινηματογράφου, όπου εγώ τους είπα: ''Παλιά κάναμε γύρισμα κι είχαμε απ' έξω ένα φορτηγό με τις μπομπίνες του ήχου και τον σκηνοθέτη δίπλα μου, ενώ σήμερα έχω τον ηχολήπτη μεσ' στα πόδια μου και τον σκηνοθέτη χαμένο κάπου στο βάθος''. Τελειώνουμε πλάνο και με ρωτάνε οι ηθοποιοί ''Ήταν καλό το πλάνο, Γιώργο;'' και τους απαντάω ''Μη ρωτάτε εμένα, πηγαίντε βρείτε τον σκηνοθέτη''. Θυμάμαι, κάναμε προετοιμασία τρεις μήνες με τον Ελία Καζάν για μία ταινία που δε γυρίστηκε ποτέ: Δοκιμαστικά με ηθοποιούς, με κοστούμια κλπ. Τραβήξαμε δυο χιλιάδες μέτρα φιλμ. Μου έλεγε λοιπόν ο Καζάν ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ηθοποιών: Αυτοί πού'ναι σαν το ποτάμι, όπως ο Marlon Brando, που πρέπει να τους μαζέψεις και οι άλλοι, οι κλειστοί, σαν τον James Dean, που πρέπει να τους ''ανοίξεις''. Πως να γίνει αυτό άμα ο σκηνοθέτης είναι στο μόνιτορ όλη την ώρα;

Θα ήθελα ένα σχόλιο σας για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά που διαπρέπει στο εξωτερικό, όπως αυτό του Λάνθιμου.

Του Λάνθιμου μού άρεσε ο ''Κυνόδοντας'', αλλά το ''Lobster'' δεν το θεωρώ ελληνική ταινία. Αυτό που δεν μου αρέσει στις σύγχρονες ελληνικές ταινίες είναι οι ηθοποιοί που μιλάνε σα ρομπότ. Αυτό που είχε ο Αγγελόπουλος και λείπει είναι το ότι έκανε αμιγώς ελληνικές ταινίες. Ασχολήθηκε με την ελληνική ιστορία και εδώ δεν παραλείπω να προσθέσω ότι δεινοπαθήσαμε από τους μιμητές του. Πάλευαν όλοι ποιος θα φτιάξει το μεγαλύτερο τράβελινγκ για ένα μεγάλο διάστημα.

Στην ιστορία πλέον του κινηματογράφου έχετε καταχωρηθεί ως το δίδυμο Αγγελόπουλος – Αρβανίτης, όπως αντίστοιχα το δίδυμο Μπέργκμαν – Νίκβιστ. Πως αισθάνεστε γι' αυτό;

Πέρίεργα αισθάνομαι, να σας πω την αλήθεια, άβολα. Έρχονται και με πιάνουν άνθρωποι και λέω ''Ελα Παναγία μου''! Εντάξει, έκανα κάποιες ταινίες καλές, προσπάθησα να κάνω κάτι δικό μου.

(Στο σημείο αυτό έρχεται ο Κίμων Μυλωνάς, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του διεθνούς φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Κύπρου. Του ζητάω να μας βγάλει μια φωτογραφία από το κινητό του με τον Γιώργο Αρβανίτη. ''Εγώ φωτογραφία να βγάλω μπροστά στον κύριο Αρβανίτη;'' μου λέει. ''Να τα, τα βλέπεις τι σού'λεγα;'' προσθέτει ο Αρβανίτης. Γελάμε και οι τρεις και η συνέντευξη τελειώνει)
* Μεγάλο μέρος της συνέντευξης με τον Γιώργο Αρβανίτη δημοσιεύθηκε στο τεύχος 61 του περιοδικού Downtown

Ο Γιώργος Αρβανίτης στην κάμερα και δίπλα του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στα γυρίσματα του ''Μελισσοκόμου''

Την λένε Εύα και περιόδευσε σε Μυτιλήνη και Κω!

Το πιστεύω πλέον απόλυτα: Η Εύα Κουμαριανού είναι το αντικαταθλιπτικό μου και τώρα με την ευκαιρία της περιοδείας μας ανά την Ελλάδα, τα περνάμε φανταστικά! Καταρχάς, με την Εύα δε φοβάμαι και τόσο τα αεροπλάνα, παρ'ότι τά'χω ''ξεσκίσει'' τα τελευταία χρόνια λόγω δουλειάς. Είναι που τα φοβάται κι εκείνη, μα για να το ξεπεράσει κάνει διάφορες καραγκιοζιές και αναστατώνει όλη την παρέα. Τις προάλλες, γυρνώντας από Κύπρο, ένας γέρος μεσ' στο αεροπλάνο την κοιτούσε περίεργα σαν αξιοθέατο. Μόλις γύριζε το κεφάλι του απ' την άλλη, η Εύα έβγαζε έξω τα βυζιά και τη γλώσσα της, εμείς ξεκαρδιζόμασταν μέχρι βέβαια ο γέρος να την ξανακοιτάξει και να τη βρει αμίλητη και σοβαρή. Αυτή τη φορά, στον πηγαιμό για την Κω, την ώρα της απογείωσης, της έσφιγγα τόσο δυνατά το χέρι, που της το πλήγιασα. ''Αι στο διάολο, τρελάρα'' μου είπε μετά, ''θα με κάνεις να με διώξει ο άντρας μου''...

Πριν από την Κω, όμως, ήμασταν στη Μυτιλήνη για τη μία και μοναδική παράσταση του έργου ''Την λένε Εύα'' μέσα στο Δημοτικό Θέατρο του νησιού. Περίπου εκατό άτομα προσήλθαν στο πεντακοσάρι θέατρο - ένας αριθμός ανθρώπων διόλου ευκαταφρόνητος, δεδομένης της παγωνιάς που επικρατούσε, αλλά και αρκετών άλλων ταυτόχρονων εκδηλώσεων. Λόγου χάριν, τη μέρα της παράστασης μας είχε κανονιστεί η κοπή της πίτας του Δήμου Μυτιλήνης κι έτσι πολλοί δε μπόρεσαν να βρεθούν κοντά μας. Παραδόξως, όμως, και προς τιμήν του, το έργο παρακολούθησε ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Μυτιλήνης, Κώστας Αστυρακάκης, ο οποίος έσπευσε αμέσως μετά να μας συγχαρεί. 

Η Εύα Κουμαριανού, ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Μυτιλήνης Κώστας Αστυρακάκης και ο γράφων

Τα απρόβλεπτα σοκάκια της Μυτιλήνης!

Επίσης παραδόξως, δεν προσήλθαν τελικά στην παράσταση τα μέλη των δεκατριών θεατρικών ομάδων του νησιού, που απ' ότι μάθαμε είχαν προκλείσει τα εισιτήρια τους. Όσο για την προβολή του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, την επόμενη, σκέτη αποτυχία! Το event δεν είχε επικοινωνηθεί καθόλου σχεδόν, βάλε και το ψοφόκρυο, κι έτσι στην αίθουσα μέσα ήμασταν δέκα άτομα όλοι κι όλοι. Ανάμεσα μας, όμως, ήταν και ο Φώτης Μακρής, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός της καλής παράστασης ''Το Κιβώτιο'', από το ομότιτλο σημαντικό πεζογράφημα του Άρη Αλεξάνδρου. Χάρηκα που τον γνώρισα και που ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες. Την Τρίτη επιστρέψαμε στην Αθήνα με τον Θρασύβουλο, αφού τα χαράματα θα πετούσαμε για την Κω.

Στην Κω, πάλι, το ενδιαφέρον από τα τοπικά ΜΜΕ ήταν μεγάλο. Δώσαμε συνέντευξη με την Εύα στο κανάλι του νησιού (το ρεπορτάζ προβλήθηκε μεσημέρι, κάτι που συνέβαλε σίγουρα στο να έρθει και πολύς άλλος κόσμος, πέραν των θεατρικών ομάδων της Κω), σε μία δημοσιογράφο, που δυστυχώς δεν κράτησα το όνομα της, μα που μου άφησε την καλύτερη εντύπωση. Έτσι γίνεται συνήθως στην επαρχία: Ή θα πέσεις πάνω σε άσχετους, οι οποίοι απλά στελεχώνουν τα τοπικά ΜΜΕ χωρίς ιδιαίτερη παιδεία και κατάρτιση, ή θα συναντήσεις πραγματικά ενδιαφέροντες ανθρώπους, που θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους παρακολουθούμε στην κρατική τηλεόραση και στα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια.

Προηγουμένως, πριν την τηλεοπτική μας συνέντευξη, βρεθήκαμε με την Κουμαριανού και στο δημοτικό ραδιόφωνο της Κω, μιλώντας φυσικά για τη βραδινή παράσταση μέσα στο θέατρο - πολυχώρο ''Σφαγείο'' του νησιού. 

Στο θεατράκι της Κω, χωρητικότητας 110 περίπου ατόμων, είχαμε απαρτία. Κυρίως νεολαία, ηθοποιοί από τις τοπικές θεατρικές ομάδες, αλλά και άνθρωποι κάθε ηλικίας που ήρθαν να δουν μία σαφώς διαφορετική παράσταση. Όλοι κρέμονταν κυριολεκτικά από τα χείλη της Εύας, συμμετέχοντας ενεργά με τις αντιδράσεις τους. Σε ένα σημείο μάλιστα που η Εύα κάθισε δίπλα στον δημοσιογράφο, εμένα δηλαδή, και γούρλωσα επίτηδες τα μάτια, πέταξε τη φοβερή ατάκα: ''Τι φοβάσαι; Μην είναι κολλητικό; Ακούς κι εσύ τις μαλακίες του Γιακουμάτου;'' - εννοείται πως σείστηκε η αίθουσα από το γέλιο και το χειροκρότημα. Εκεί πάνω αναλογίστηκα πάλι πως αυτό που κάνουμε και με το να περιοδεύουμε στην επαρχία, δίνουμε την ευκαιρία να ''ανοίξουν'' έστω δυο - τρία μυαλά παραπάνω ενάντια στην περιρρέουσα ομοφοβία και τρανσφοβία.

Όλοι ήθελαν αμέσως μετά να αγκαλιάσουν και να συγχαρούν την Κουμαριανού γι' αυτή την κατάθεση ψυχής της. Εδώ η Εύα συνομιλεί με μια κοπέλα από το κοινό. Άκουσον, άκουσον, στην παράσταση της Κω ήρθε μέχρι και ο Εισαγγελέας του νησιού, ο οποίος επίσης συνεχάρη την Εύα για το κουράγιο και την ανθεκτικότητα της απέναντι στη ζωή αυτή, όπως της σχολίασε. 

Στο απέραντο γαλάζιο της Κω/ φώτο: Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης

Ήταν όμορφη η περασμένη εβδομάδα σε Μυτιλήνη και Κω, παρόλο που δεν τα καταφέραμε να δούμε σχεδόν τίποτα απ' αυτά τα δύο υπέροχα ελληνικά νησιά. Εγώ μάλιστα στη Μυτιλήνη έπεσα στο κρεβάτι με γαστρεντερίτιδα. Χώθηκα στις κουβέρτες του ξενοδοχείου με το που φτάσαμε από το αεροδρόμιο και σηκώθηκα μόλις μισή ώρα πριν την παράσταση. Την επόμενη το ίδιο έπαθε και ο Θρασύβουλος, ο βοηθός μου. Εν ολίγοις, δεν είναι και ότι καλύτερο να ξερνοβολάς και να πονάει όλο σου το σώμα, μα δε μπορείς να κάνεις και τίποτα άλλο...Άσε που και στην Κω ακόμα δεν είχαμε συνέλθει και νιώθαμε βαρίδι το στομάχι μας...Η περιοδεία μας θα συνεχιστεί μέσα στον Φεβρουάριο σε Πάτρα και Καλαμάτα, αυτές οι πόλεις έχουν ''κλειστεί'' για την ώρα μετά την Κύπρο, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Τι καλά που πήραμε την παραγωγή στα χέρια μας και πλέον κερδίζουμε και κάποια αξιοπρεπέστατα χρήματα από τις παραστάσεις. Τι καλά που δεν έχουμε να δίνουμε λόγο σε κανέναν φραγκοφονιά (θα γράψω πολλά μια μέρα επ' αυτού, αλλά ακόμα δεν είναι η σωστή στιγμή). Τι καλά που μετά το τέλος κάθε παράστασης, παραλαμβάνω τον φάκελλο με τα ευρώ και τον ανοίγω μπροστά στους συνεργάτες μου για να μοιράσουμε το ποσό συμφωνημένα. Τι καλά, τέλος, που μας τρέχουν οι Όψεις Πολιτισμού με το σωστό promo, τις ιδανικότερες συνθήκες περιοδείας (καλυμμένα τα έξοδα μεταφοράς, διαμονής και ημιδιατροφής) και, κυρίως, τις πιο γλυκιές φάτσες: Η Βέτα, η Άσπα, ο Βασίλης, ο Θανάσης και όποιος άλλος μού διαφεύγει αυτή τη στιγμή!

Η συνέντευξη του οπερατέρ Γιώργου Αρβανίτη στο DownTown που κυκλοφορεί!

Στο DownTown αυτής της εβδομάδας, που βρίσκεται ήδη στα περίπτερα, μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει ο διεθνής Έλληνας διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης. Τον είχα συναντήσει τον περασμένο Οκτώβριο στο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Κύπρου, στη Λεμεσό, όπου προέδρευε της κριτικής επιτροπής. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα gossip sites το μόνο που βρήκαν προς αναπαραγωγή ήταν η κόντρα του Αρβανίτη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και όχι οι άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες του από τη θητεία του στη Φίνος Φιλμ και από τη συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Λες και δεν τους μάθαμε τόσα χρόνια πια...Τέλος πάντων, ολόκληρη η συνέντευξη με τον Αρβανίτη - το director's cut, που λένε - θα δημοσιευθεί την ερχόμενη εβδομάδα σ' αυτό το blog.

Αύριο Σάββατο στις 01.30 τα ξημερώματα το ντοκιμαντέρ της Πάολας Ρεβενιώτη στον ΑΝΤ1

Εκτιμώ πολύ τη δουλειά της Πάολας Ρεβενιώτη στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Κι όχι μόνο απ' την άποψη των προθέσεων της, τον ακτιβισμό δηλαδή και όλο αυτό το - ούτως ή άλλως - γοητευτικό πακέτο, αλλά και απ' αυτήν του κατασκευαστικού μέρους των ταινιών της. Η Πάολα δε θεωρεί τον εαυτό της μέλος κανενός κινηματογραφικού σωματείου, ούτε ποτέ διεκδίκησε χρήματα από την ''πίτα'' του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Κι όχι μόνο σήμερα που η ''πίτα'' κόβεται και μοιράζεται με το σταγονόμετρο, αλλά και από πιο παλιά, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει υποβάλλει σεναριακό σχεδίασμα μαζί με προηγούμενες δουλειές της. Η Πάολα ως αυθεντική καλλιτέχνις αναζητά τα θέματα της με γνώμονα την ανθρωπιά ή, σωστότερα, την αγάπη της για κάθε άνθρωπο που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας αυτής. Οι πρόσφυγες, οι ομόφυλοί της, οι τρανς, όπως και η ίδια η πόλη που ζει και κινείται, την έχουν απασχολήσει φιλοσοφικά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά. Συχνά, με μιαν αξιολάτρευτη αφέλεια που τη διέπει, δημοσιοποιεί στο facebook τις σκέψεις της. Φόρα - παρτίδα όλα, χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης εκ μέρους όλων όσοι την παρακολουθούμε. Αναζητά τα θέματα της ακομπλεξάριστα σαν ένα μικρό παιδί που χαίρεται με την ανακάλυψη του κόσμου, δίχως να φοβάται ή δίχως να της περνά απ' το μυαλό ότι κάποιος ''επαγγελματίας'' ντοκιμαντερίστας θα της ''κλέψει'' το project. Μεταξύ μας, ποιος ''επαγγελματίας'' ντοκιμαντερίστας θα άφηνε τη ζεστασιά του για να τραβηχτεί μέχρι τη Μυτιλήνη και να μπει στο νερό μέχρι τη μέση του περιμένοντας να κινηματογραφήσει βάρκες με ανθρώπους που έρχονται από ποιος ξέρει πού...

Η ίδια μού'χει πει ''Μόνοι μας τα κάνουμε όλα'', εννοώντας τους δυο - τρεις, ικανότατους απ' αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, συνεργάτες της. Το είπε σε μένα και την κατάλαβα απολύτως, που δε μπορώ να κάνω βήμα ή να τραβήξω πλάνο αν δεν έχω μαζί μου το πλήρες crew των δικών μου ντοκιμαντέρ! Κι αν όλοι περιμένουμε στη σειρά για το πότε θα πουληθεί κάνα ντοκιμαντέρ μας στην TV, μπας και πάρουμε λεφτά για να πληρωθούν εκ των υστέρων μερικοί άνθρωποι, εκείνη μόνη της, ολομόναχη, έξω από παρέες και κυκλώματα, δίχως επιχορηγήσεις και δημόσιες σχέσεις, κατάφερε το φαινομενικά ακατόρθωτο: Να αγκαλιάσει τη δουλειά της το VICE και να βρει δημόσιο βήμα μέσα από το πλέον δημοφιλές τηλεοπτικό κανάλι, τον ΑΝΤ1. Η νίκη αυτή - διότι περί νίκης πρόκειται - της ανήκει εξ ολοκλήρου και πρέπει να την εμψυχώνει για μία εξίσου ανοδική πορεία και συνέχεια. Μαζί της, δικαιώνεται και ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, οι τρανς άνθρωποι, που το σύστημα θέλει συνήθως είτε στο πεζοδρόμιο, είτε στο περιθώριο. Για πρώτη φορά, λοιπόν, αύριο βράδυ στον ΑΝΤ1, Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017, στις 01.30 τη νύχτα, οι Έλληνες θα δουν την ιστορία ενός αξιαγάπητου τρανς ανθρώπου σε ένα νησί του βόρειου Αιγαίου με ξεναγό και οδηγό μιαν άλλη εμβηματική τρανς, την Πάολα Ρεβενιώτη! Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά για το εν λόγω σημαντικό ντοκιμαντέρ, που η Πάολα είχε την καλωσύνη να μου στείλει προ μηνών για να το δω και να της πω τη γνώμη μου. Προτιμώ όμως να σας παροτρύνω για ένα μικρό ξενύχτι αύριο βράδυ στον ΑΝΤ1! Δείτε το ντοκιμαντέρ της Πάολας. Αξίζει!

Η Εθνική Ελλάδος των τραγουδιστών στη δισκοπαρουσίαση των Θάνου Μικρούτσικου - Λίνας Νικολακοπούλου - Μαριάννας Πολυχρονίδη

Με τη Χαρούλα Αλεξίου/ φώτο: Αφροδίτη Μάνου

Ήταν μια ατμοσφαιρική βραδιά η χθεσινή στο καφέ Rock'n'Roll στο Κολωνάκι, κατά την παρουσίαση του καινούργιου δίσκου του Θάνου Μικρούτσικου με ερμηνεύτρια την ηθοποιό και τραγουδίστρια Μαριάννα Πολυχρονίδη. Καταρχάς παρευρέθηκε κυριολεκτικά η Εθνική Ελλάδος των τραγουδιστών (Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Μητσιάς, Αφροδίτη Μάνου, Γιάννης Κότσιρας, Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Απόστολος Ρίζος, Ρίτα Αντωνοπούλου, Μίλτος Πασχαλίδης), όσοι δηλαδή έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Μικρούτσικο, και αφετέρου θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα σημαντική την παρουσία, καθώς φυσικά και τη συμμετοχή στο δίσκο, της στιχουργού Λίνας Νικολακοπούλου.

Ο λόγος στον εορτάζοντα Θάνο Μικρούτσικο. Στη γωνία αριστερά διακρίνεται το ζεύγος Βαρουφάκη

Ο Θάνος Μικρούτσικος που πρώτος πήρε το λόγο σε μια γιορτή, άψογα διοργανωμένη, όπου κυριάρχησαν το αλκοόλ και το κινέζικο γεύμα, αναφέρθηκε εκτενώς στη νεοσύστατη εταιρεία Spider Music με παραγωγό τον Ηλία Μπενέτο: Μάθαμε έτσι ότι πλέον εντάσσεται επισήμως ο ίδιος στο δυναμικό της εταιρείας και ότι η διευθύντρια της εταιρείας, η οποία επίσης μίλησε για λίγο στο κοινό, επιτελεί ένα κάπως κοινωνικό έργο, δεδομένης της δισκογραφικής και ευρύτερης οικονομικής - πολιτιστικής κρίσης. Προσωπικά θα ήθελα να μάθω κι άλλα πράγματα, τα οποία βέβαια δεν ήταν δυνατό να συζητηθούν στη συγκεκριμένη βραδιά. Ποιοί βρίσκονται, ας πούμε, πίσω απ'τη Spider Music; Είναι ελληνική ανεξάρτητη εταιρεία; Ποιος χρηματοδοτεί τις παραγωγές; Οι καλλιτέχνες ή η εταιρεία; Κι ακόμη, είναι μια νέα εταιρεία που ήρθε για να μείνει ή θα βγάλει μερικούς δίσκους ''μεγάλων'' ονομάτων και μετά είτε θα κλείσει, είτε θα συγχωνευθεί με κάποια άλλη; Εύχομαι φυσικά να ήρθε για να μείνει η Spider Music και να λειτουργήσει όπως πρέπει να λειτουργεί η κάθε εταιρεία, με λεφτά δηλαδή από πίσω για κάθε νέα παραγωγή και με κατάλληλα πρόσωπα, σαν τον έμπειρο Μπενέτο. Θα δούμε, εδώ θά'μαστε και εδώ θά'ναι, μια και ''Η ομίχλη των καιρών'' του Μικρούτσικου είναι το πρώτο ηχηρό δισκογραφικό προϊόν της.

Η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου ομιλεί στο κοινό της βραδιάς

Το λόγο εν συνεχεία πήρε η Λίνα Νικολακοπούλου. Προηγουμένως ο Μικρούτσικος, θέλοντας να αναφερθεί δηκτικά στην απουσία της από τη δισκογραφία, σχολίασε ότι ''την τελευταία δεκαετία η Λίνα παρουσίαζε βιβλία'', για να εισπράξει την απάντηση της στιχουργού από το κάθισμα της, ''Ε, τι να κάνω;''...Στη δική της σύντομη ομιλία, λοιπόν, η Νικολακοπούλου θυμήθηκε τις μέρες που έγραψαν τραγούδια με τον Μικρούτσικο για την τελευταία ταινία της Φρίντας Λιάπα (ένα κομμάτι παρουσιάζεται στον τωρινό δίσκο για πρώτη φορά) και ευχαρίστησε τον συνθέτη για την πρόταση της επανασύνδεσής τους με αφορμή τα τραγούδια για μια νέα φωνή. Υπήρχε μια μελαγχολία στο λόγο και στην παρουσία της Νικολακοπούλου που αδυνατώ να μεταφέρω ακριβώς τούτη τη στιγμή. Μακάρι να κάνουμε μία μεγάλη συνέντευξη για τη LIFO, όπως μου υποσχέθηκε η Λίνα, όπου εκεί σίγουρα θα έχουμε πολλά - πολλά πράγματα να πούμε δημοσίως.

Ένα φιλί στην Αλεξίου από τον Μικρούτσικο/ φώτο: Αντώνης Μποσκοΐτης

''Είσαι ευχαριστημένος;'' ρώτησα σε κάποια φάση τον Θάνο, ''είναι μια πολύ όμορφη γιορτή''. Και μου απάντησε: ''Η Μαριάννα τα κανόνισε όλα! Εγώ της είπα να κάναμε κάτι μικρό σε ένα θεατράκι με μια πορτοκαλάδα και αυτή γύρισε και μού'πε: Όχι, είναι η γιορτή σου και θα το γιορτάσουμε δεόντως''! Έτσι, δεν είναι τυχαίο που η ατμόσφαιρα της εκδήλωσης είχε κάτι σπάνιο, πρωτόγνωρο σχεδόν για σημερινή δισκοπαρουσίαση. Απόδειξη είναι ίσως κι αυτό το γλυκό φιλί του συνθέτη στη Χαρούλα Αλεξίου για μια συνεργασία που μετράει πολλά χρόνια και πολλά μεγάλα τραγούδια.

Ο Γιώργος Νταλάρας συνομιλεί με την Αφροδίτη Μάνου υπό το βλέμμα του Γιάννη Κότσιρα/ φώτο: Αντώνης Μποσκοΐτης

Θάνος Μικρούτσικος - Λίνα Νικολακοπούλου - Μαριάννα Πολυχρονίδη/ φώτο από το internet

Εκείνη που θα πρέπει να νιώθει ιδιαίτερα ευτυχής είναι η Μαριάννα Πολυχρονίδη, η τραγουδίστρια του δίσκου. Για τη Μαριάννα μού είχαν μιλήσει εδώ και πολλά χρόνια ο Νίκος Κούνδουρος και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων που είχαν συνεργαστεί μαζί της στο θέατρο και τη δισκογραφία αντιστοίχως. Για την ακρίβεια, τη Μαριάννα την ξέρω από το 2001 που είχε παραστεί στην πρώτη, την ''κλειστή'', για φίλους, προβολή του ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη στα κινηματογραφικά εργαστήρια ''Σκλαβής'' στα Εξάρχεια. Μ' αυτό το δίσκο εν έτει 2017 και μ' αυτή τη συνεργασία της με έναν κορυφαίο Έλληνα συνθέτη, η Μαριάννα αφήνει το δικό της χνάρι στο νεοελληνικό πολιτισμό. Διόλου τυχαίο που χθες βρέθηκαν κοντά της ο δάσκαλος της, Σταμάτης Φασουλής, όπως και ο συνάδελφος της, Σταύρος Ζαλμάς. Κι εκείνη, σεμνή και ''αθόρυβη'', καθόταν πίσω και παρακολουθούσε τον Μικρούτσικο και τη Νικολακοπούλου να μιλούν για την περίπτωση της με τα καλύτερα λόγια. Της εύχομαι καλή συνέχεια στο χώρο του τραγουδιού και θα επανέλθω αμέσως μετά την ακρόαση της ''Ομίχλης των καιρών''.

Και μια χαρούμενη φώτο με τη Χαρούλα Αλεξίου, όπως μας ''τράβηξε'' χθες βράδυ η Αφροδίτη Μάνου

Η Ιόνιος Σχολή επιβραβεύει τους Άριστους προκηρύσσοντας υποτροφίες

Το πιο ιστορικό σχολείο της Ελλάδας αναζητά και αναδεικνύει τη νέα γενιά αρίστων.

Για μία ακόμη χρονιά, η ΙΟΝΙΟΣ ΣΧΟΛΗ προετοιμάζει τη γενιά που θα διαπρέψει σε όλους τους τομείς της επιστημονικής, κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας.

Με στόχο να προσελκύσει στην εκπαιδευτική της οικογένεια τους αρίστους, υλοποιεί, κι εφέτος, σε όλες τις βαθμίδες, ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα υποτροφιών, καλώντας μαθητές και μαθήτριες που διακρίνονται για τις επιδόσεις τους, να τις διεκδικήσουν.

Πιο συγκεκριμένα, για το ακαδημαϊκό έτος 2017-18, η ΙΟΝΙΟΣ ΣΧΟΛΗ, κατόπιν διαγωνιστικής διαδικασίας, θα χορηγήσει ολικές και μερικές υποτροφίες σε μαθητές που επιθυμούν να εγγραφούν:

• Στην Α’ Τάξη του Γυμνασίου,

• Στην Α’ Τάξη του Γενικού Λυκείου (Υποτροφίες “Θέτιδος Καβαλιεράτου 100’’),

• Στη Β’ Τάξη του Γενικού Λυκείου (Υποτροφίες “Απόλλωνος Καβαλιεράτου”),

• Στο πρώτο έτος του International Baccalaureate Diploma Programme, καθώς και

• Αθλητικές Υποτροφίες, σε μαθητές και μαθήτριες που επιθυμούν να εγγραφούν στο Γυμνάσιο, το Γενικό Λύκειο και το ΙΒ Diploma Programme κι έχουν διακριθεί, ατομικά ή ως μέλη Εθνικών Ομάδων, σε Ολυμπιακά Αθλήματα, σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο.

Οι επιμέρους διαγωνισμοί για τις υποτροφίες ανά βαθμίδα εκπαίδευσης θα διεξαχθούν στα διδακτήρια της ΙΟΝΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ στη Φιλοθέη, στο χρονικό διάστημα από το Σάββατο 4 Μαρτίου έως το Σάββατο 1η Απριλίου 2017.

Η υποβολή των Αιτήσεων Συμμετοχής γίνεται ηλεκτρονικά, στην ιστοσελίδα της ΙΟΝΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ www.ionios.gr ή στη Γραμματεία (οδός Λουκή Ακρίτα 10, Φιλοθέη).

Όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τις ακριβείς ημερομηνίες διεξαγωγής των διαγωνισμών, καθώς και τις προϋποθέσεις συμμετοχής, θα τις βρείτε στην ιστοσελίδα της ΙΟΝΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ. Για περισσότερες διευκρινίσεις μπορείτε να επικοινωνείτε με τη Γραμματεία του Σχολείου, στο τηλ. 210 685 7130.

Πέντε ελληνικοί δίσκοι που κυκλοφόρησαν μεσ' στο 2016

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΟΝΙΟΣ - ΕΥΘΕΩΣ 

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ - ΓΛΥΚΕΡΙΑ - Γ. ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ

MLK

Δώδεκα τραγούδια περιέχει το CD του Πασχάλη Τόνιου βασισμένα σε ποίηση Γεωργίου Σουρή (3) και Μυρτιώτισσας (1), καθώς και σε στίχους του Ηλία Κατσούλη (2), του Γιάννη Τσατσόπουλου (1) και της Μαρίας Παπαδάκη (5). Συνθέσεις αμιγώς λαϊκότροπες που θυμίζουν την αναβίωση του λαϊκού - ρεμπέτικου τραγουδιού από τις κομπανίες της δεκαετίας του 1980, αλλά και όλο αυτό το κλίμα του ''έντεχνου'' λαϊκού της επόμενης δεκαετίας. Θα ξεχώριζα ωστόσο τρία τραγούδια που κάνουν τη διαφορά μέσα σε όλο το υλικό: Τη μελοποίηση στο ποίημα ''Έρωτας τάχα'' της Μυρτιώτισσας με μιαν εξαιρετική Γλυκερία, το ''Σαν ταξιμάκι'' με τον Γιώργο Νταλάρα στο στοιχείο του και, τέλος, άλλη μία μελοποίηση, αυτήν στον ''Ρωμιό'' του Σουρή με τη φωνή του Γιάννη Ζουγανέλη. Στο ''Έρωτας τάχα'' η επιλογή του Τόνιου να κινηθεί σε ανατολίτικους δρόμους (παίζουν, μεταξύ άλλων, γυαλί ταμπούρ ο Ευγένιος Βούλγαρης, κανονάκι ο Πάνος Δημητρακόπουλος και ούτι ο Νταλάρας) δημιουργεί μια θετικά απρόβλεπτη ατμόσφαιρα αναφορικά με τη μουσική - ηχητική επένδυση σε ένα ποίημα της Μυρτιώτισσας. Στο ''Σαν ταξιμάκι'' έχουμε ένα νεο-σμυρναίικο τραγούδι χαλαρά βασισμένο στο ''Θα σπάσω κούπες'' με το σόλο στο βιολί του Κυριάκου Γκουβέντα. Το κλίμα αλλάζει προς το τέλος του CD με τις τρεις μελοποιήσεις στον Σουρή, όπου ο Τόνιος προσπάθησε να γράψει τρία αντίστοιχα χιουμοριστικά άσματα α λα ρεμπέτικη κομπανία. Τα κατάφερε περισσότερο στον ''Ρωμιό'' με την ενορχήστρωση του σε συνεργασία με τον κιθαρίστα Χρήστο Ζούμπο (συμπράττουν ο Νίκος Στόικος στην τρομπέτα, ο Νίκος Κρέτσης στο κλαρίνο και ο Σπύρος Νίκας στο ακορντεόν), κυρίως όμως αξιοποιώντας την ερμηνευτική περσόνα του Ζουγανέλη στο ρόλο του σταρχιδιστή Νεοέλληνα, όπως μοναδικά - και διαχρονικά - τον σχεδίασε ο Σουρής!

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - Η ΡΟΖΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (O.S.T.)

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: Χ. ΑΛΕΞΙΟΥ - Μ. ΜΗΤΣΙΑΣ - Α. ΚΕΤΙΜΕ

FEELGOOD (ΣΕ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ COSMOTE TV)

Συνθέτης ειδικευμένος στη μουσική για τη μεγάλη οθόνη, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου καταθέτει το soundtrack της πρώτης κινηματογραφικής ταινίας του φίλου και συνεργάτη του, σκηνοθέτη και στιχουργού Γιώργου Κορδέλλα. Έντεκα οργανικά θέματα και τέσσερα τραγούδια για τις φωνές της Αλεξίου (2), του Μητσιά (1) και της Κετιμέ (1).Αυτό που μου άρεσε στη συγκεκριμένη εργασία του Παπαδημητρίου είναι πώς ενώ θα περίμενε κανείς τα πράγματα να αποφαίνονται προβλέψιμα - ανεξαρτήτως της έμπνευσης του, η εύκολη λύση θα ήταν να ''πνιγεί'' το υλικό στα παραδοσιακά όργανα -, εκείνος χρησιμοποίησε electronics, όπως λόγου χάριν στα θέματα ''Η προέλαση στο παρελθόν'' και ''Μνήμες'', δημιουργώντας έτσι ένα κλίμα πρωτότυπο, άχρονο θα έλεγα, για τη μουσική επένδυση μιας ταινίας, η οποία αναφέρεται σε συγκεκριμένο ιστορικό χωροχρόνο. Υπάρχουν σαφώς και τα ταξίμια, όπως και οι παραδοσιακοί σμυρναίικοι δρόμοι (θα ήταν ανατροπή αν ο συνθέτης έφτιαχνε κάτι άλλο), η γενική αίσθηση όμως είναι πως έχουμε στα χέρια μας ένα κάπως διαφορετικό soundtrack, σα να παγώνει σε στοπ καρέ η εικόνα ολόκληρης της Σμύρνης και σα να βλέπουμε σε ψηφιακή γκραβούρα το ''τότε'' με το ''τώρα''. Υψηλού επιπέδου, όπως πάντα, οι στίχοι του Κορδέλλα στα τέσσερα τραγούδια (το ''Μια φωνή'' με την Αλεξίου είναι η τραγουδιστική βερσιόν του κεντρικού θέματος των τίτλων της ταινίας), θα ξεχώριζα παρόλα αυτά το α καπέλα ''Μοιρολόι της συγχώρεσης'' με την Κετιμέ, που ακούγεται πραγματικά σαν την απάντηση ή, σωστότερα, το β' μέρος του παραδοσιακού ''Δεν ειν' αυγή να σηκωθώ'', όπως το γνωρίσαμε στην α καπέλα ηχογράφηση της Νένας Βενετσάνου (''Εικόνες'', 1994). 

ΜΙΧΑΛΗΣ & ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ

Σε ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο βιβλίο - CD κυκλοφορεί η εργασία των νεαρών διδύμων Μιχάλη & Παντελή Καλογεράκη, βασισμένη εξ ολοκλήρου σε ποίηση Ελλήνων και ξένων ποιητών - συγγραφέων (από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ ως τον Φερνάντο Πεσσόα κι από τον Γκρέγκορι Κόρσο ως τον Πάουλ Τσελάν στις μεταφράσεις - αποδόσεις αντιστοίχως των Μάριου Πλωρίτη, Γιάννη Σουλιώτη, Γιάννη Λειβαδά και Χρήστου Γ. Λάζου) μαζί με ποιήματα των Μηνά Δημάκη, Μιχάλη Γκανά, Ντίνου Σιώτη, Γιάννη Ευθυμιάδη και του ίδιου του Μιχάλη Καλογεράκη. Έχω την αίσθηση πως τα κομμάτια καλόπεσαν στα χέρια του έμπειρου ενορχηστρωτή Γιώργου Ανδρέου: Στη μελοποίηση, π.χ., στο ποίημα ''Να πεθαίνεις απ' τα γέλια'' του Κόρσο, το σόλο του Ανδρέου στο ηλεκτρικό όργανο πετυχαίνει τη σύνδεση με τα αμερικανικά ψυχεδελικά 60s - μιλάμε για αναφορές, μη φανταστεί κανείς πως οι Καλογεράκηδες έγραψαν...ψυχεδέλεια. Όλες τους οι συνθέσεις, όμως, διαθέτουν γερές βάσεις, γεγονός που φανερώνει αφενός την πρόοδο τους, αφετέρου την τριβή τους με το υλικό τους καθ'αυτό. Folk μπαλάντες, βαλς, jazzy στοιχεία, ορεξάτες ερμηνείες από μέρους τους (ομολογώ πως σπάνια εισπράττεις σήμερα πόσο γουστάρει ένας καλλιτέχνης αυτό που κάνει!), ένα χιούμορ έτσι δοσμένο που κάνει τα τραγούδια τους να μην ακούγονται μεγαλόστομα (μελοποιήσεις γαρ), αλλά ευτυχώς ούτε και ''ελαφρά'', μνήμες ακόμη από τον Μίκη Θεοδωράκη με το ''Ποιος τη ζωή μου'' (στα ''Πατώματα'' του Μπρεχτ με τη Φαραντούρη κυρίως) και τον Θάνο Μικρούτσικο της ''Μουσικής πράξης στον Μπρεχτ'' (στον εξόδιο ''Αγαπημένο'' σε ποίηση Τζελαλαντίν Ρουμί). Καλύτερες στιγμές του CD θεωρώ τη μπαλάντα ''Σύννεφα'' με την αισθαντική μεστωμένη ερμηνεία της Φαραντούρη και με τους εξαίσιους ερωτικούς στίχους του Ευθυμιάδη, καθώς και το ''Προσωπικό'', το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ σε ποίηση Γκανά, που κινείται σε πιο προοδευτικό μουσικό ύφος, έτσι όπως απαγγέλεται και τραγουδιέται ταυτόχρονα από τους Καλογεράκηδες. Με δυο λόγια, ωραία δουλειά, ''έντεχνο'' με άποψη και με ομοιογένεια χωρίς να θέλουν να τα πουν όλα - από μουσικής άποψης - σε δεκατρείς μελοποιήσεις. Προφανώς θά'χουν κι άλλα ωραία (και ωραιότερα εύχομαι) να μας πουν στο μέλλον.

 

ΧΑΡΗΣ ΓΚΑΤΖΟΦΛΙΑΣ & ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ - ΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΑ ΝΕΡΑ

ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ - ΠΑΝΟΣ ΖΩΗΣ - ΚΙΚΗ ΤΣΑΛΙΚΗ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΑΛΛΑ - ΜΕΛΑ ΓΕΡΟΦΩΤΗ - ΝΟΝΙΚΑ ΜΑΛΚΟΥΤΖΗ

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Επίσης σε εξαιρετικά καλόγουστο βιβλίο - CD, ασπρόμαυρο κιόλας που μου αρέσει, έχουμε το πρώτο μεγάλο - μίνι άλμπουμ, προϊόν της συνεργασίας του συνθέτη Χάρη Γκατζόφλια με τον στιχουργό Λάζαρο Αντωνιάδη, αμφότεροι από τη Θεσσαλονίκη. Έξι τραγούδια και ένα bonus track όλα κι όλα, ερμηνευμένα από νέους και άγνωστους ερμηνευτές, εξαιρουμένου του Θοδωρή Βουτσικάκη που κατάφερε να δώσει τραγουδιστικό στίγμα από νωρίς. Καταρχάς, θεωρώ σεμνότητα εκ μέρους όλων των συντελεστών να αναγράφονται μόνο τα επίθετα τους στο εξώφυλλο της έκδοσης, την εποχή της προβολής και των εύκολων εντυπωσιασμών. Την ίδια αίσθηση μού άφησε και η ακρόαση του υλικού τους: Τραγούδια όχι εύκολα στη φόρμα τους, αλλά ούτε και ''στριφνά'', περίτεχνα ως προς τη δομή τους, που κατάγονται τόσο από τη μακεδονίτικη και την ευρύτερη δημοτική παράδοση (''Η αυλή'', ''Βάρκα σκηνή''), όσο και από την κλασική μουσική παιδεία του συνθέτη (''Τα καρφιά'', ''Θά'ρθει ο καιρός''). Συναντάμε ακόμη τα πιο σύγχρονα ακούσματα - επιρροές του Γκατζόφλια (Ο ''Γάμος'' που φλερτάρει με το trip hop, το ''Παλτό'' που αποτελεί την πιο συμβατική κατασκευή του μάλλον και το σουινγκάτο και ολότελα θεατράλε ''Θέατρο''). Ιδιαίτερη είναι όμως και η γραφή του στιχουργού Αντωνιάδη, εξίσου περίτεχνη με υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά, αρκετά πρωτότυπα για την τρέχουσα δισκογραφία! Λίγα δείγματα: Να με ενοχλείς στον ύπνο μου/ δε σε μαλώνω/ σαλαμάνδρες στην αυλή μου/ βρήκα να οργώνω (''Η αυλή''), Το στήθος σου ήτανε παράθυρο/ να βλέπω τη ζωή απ' το τζάμι/ να μη χορταίνει τ' άπειρο (''Τα καρφιά''), Κι αν θα πληγώσεις/ Κι αν θα πληγωθείς/ Στο αθάνατο θα εκπληρωθείς (''Θέατρο'') - δείγματα με σαφείς επιρροές από τη Λίνα Νικολακοπούλου, ακόμη κι από τον Νίκο Γκάτσο, αν υποτεθεί πως το σημείο εκκίνησης της στιχουργικής του τελευταίου ήταν το δημοτικό τραγούδι. Στιβαρή η ερμηνεία του Πάνου Ζώη στην ''Αυλή'', συγκινητικός ο Βουτσικάκης ειδικά στη ''Βάρκα σκηνή'' και στο ''Θά'ρθει ο καιρός'', εξαιρετικές η Κική Τσαλίκη στα ''Καρφιά'' και η Κωνσταντίνα Πάλλα στο ''Παλτό'', με το δικό τους φωνητικό ηχόχρωμα η κάθε μία, ταιριαστά πληθωρικές οι Μέλα Γεροφώτη - Νόνικα Μαλκουτζή στο ''Θέατρο''. Και, βέβαια, ένα team καλών μουσικών με προεξάρχοντα τον Παντελή Στόικο στην τρομπέτα και τους Σπύρο Ρασσιά στο πιάνο, Γιώτη Κιουρτσόγλου στο άταστο μπάσο, Θάνο Σταυρίδη στο ακορντεόν κ.α. Το βιβλίο - CD ''Στων Άγιων τα νερά'' δεν είναι καινούργια έκδοση, αφού κυκλοφόρησε στα μέσα του 2016, έχει όμως όλα τα εχέγγυα να ακούγεται και βασικά να ανακαλύπτεται μέσα στον επερχόμενο χρόνο. Μπράβο σε όλους!

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΙΩΝΗΣ - ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ ΑΧΥΡΟΥ 

(ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ & ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ)

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Ακόμη ένα βιβλίο - CD, υπερπαραγωγή κανονική, από τον τραγουδοποιό Δημήτρη Βεριώνη και τον Μετρονόμο του Θανάση Συλιβού. Εν προκειμένω, η τρίτη δισκογραφική έξοδος του Βεριώνη γίνεται με 24 συνθέσεις του σε δύο CD - σύνολο: 5 οργανικά θέματα και 19 τραγούδια, ερμηνευμένα όλα από τον δημιουργό συν ένα ντουέτο του με την Τέτη Κασιώνη. Παρόλο που τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε ένα mainstream pop - rock ύφος, οικείο από τον Μανώλη Φάμελλο που είχε βοηθήσει άλλωστε τον Βεριώνη στον πρώτο του δίσκο (''Το πιο όμορφο παράθυρο της πόλης'', 2006), υπάρχουν και κάποια άλλα τραγούδια που παίζουν με το hard rock ύφος των Black Sabbath και άλλων heavy rock αγαπημένων ακουσμάτων του δημιουργού (''Ο Μανώλης κι η Ειρήνη'' ή η ''Μια άλλη Αθήνα'' στο δεύτερο CD, λόγου χάριν). Οι τόνοι ανεβαίνουν, πέφτουν και ξανανεβαίνουν καθώς ο Βεριώνης ως ορίτζιναλ τροβαδούρος αφηγείται τις ιστορίες του, ανασύροντας μνήμες από την παιδική ηλικία, τους προγόνους που ποτέ δε γνώρισε, τα ανέμελα καλοκαίρια, τους πρώτους αθώους έρωτες, τις περιηγήσεις στο αστικό τοπίο του, ένα ''ελληνικό'' που είδε κάποτε στην κρατική τηλεόραση παρέα με τη γιαγιά του, ακόμη και από την πρώτη φορά που ένιωσε πολιτικά συνειδητοποιημένος. Πιστεύω πως η έκδοση αυτή είναι το ''project ζωής'' του δημιουργού, όχι μόνο απ' την άποψη του όγκου, αλλά περισσότερο γιατί θέλησε να σταθεί ''γυμνός'' απέναντι στο μουσικόφιλο κοινό, εκθέτοντας δημόσια τα προσωπικά του ημερολόγια με τρόπο ποιητικό και άκρως συναισθηματικό. Θα έλεγα μάλιστα πως η εμμονή του να επενδύει τις ιστορίες του με έναν ηλεκτρικό ήχο που όλοι έχουμε καλοχωνεμένο μέσα μας, τον δικαιώνει ακόμα περισσότερο ως προς τις καλλιτεχνικές προθέσεις του. Είναι δύσκολο να ταξιδέψουν τόσα πολλά κομμάτια μαζεμένα, την εποχή των ραδιοφωνικών singles και των ιντερνετικών play lists - φαντάζομαι, το ξέρει κι ο ίδιος αυτό -, εγώ θα ευχόμουν ωστόσο να ακουστεί εκτενώς ''Το καλοκαίρι του Άχυρου'', αφού σίγουρα όλο και κάτι θα βρει ο καθένας για να ταυτιστεί μαζί του. Η έκδοση κοσμείται από έναν πίνακα της Γιώτας Γεωργαλή στο εξώφυλλο και από τα γραφικά της Αργυρώς Σταυράκου, ενώ συμμετείχε μια πλειάδα μουσικών της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. 

* Σε επόμενο post, η κριτική μου στους δίσκους των Φώτη Σιώτα - Λευτέρη Μουμτζή (Σωτήρες), Θεόδωρου Κουέλη, Βασίλη Λαγού - Γιώργου Δάγλα κ.α.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά 26 χρόνια μετά!

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο εκπαιδευτικός Νίκος Τεμπονέρας από το λεγόμενο παρακράτος της Δεξιάς. Ήταν 8 Ιανουαρίου του 1991, 26 χρόνια πριν. Εγώ ήμουν μαθητής της Γ' Λυκείου σε λαϊκό δημόσιο σχολείο του Κερατσινίου. Το σχολείο τελούσε υπό κατάληψη, θυμάμαι, όπως και τα περισσότερα σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, στο λεκανοπέδιο, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αντιδρούσαμε, βλέπεις, μαθητές και καθηγητές κατά του νομοσχεδίου του τότε Υπουργού Παιδείας, Βασίλη Κοντογιαννόπουλου. Οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας ήταν συχνότατες, καθημερινές. Φεύγαμε κομβόι από το Κερατσίνι με προεξάρχοντες τους δηλωμένους αριστερούς καθηγητές μας, τη μαθηματικό Βούλγαρη (χαθήκαμε τελευταία, αλλά κάναμε παρέα μέχρι πρότινος), την πιο μετριοπαθή φιλόλογο Νικολάου και τον φυσικό - χημικό Θεοδωρόπουλο, ίδιος κι απαράλλαχτος ο μπλουζίστας Roy Buchanan, ο οποίος πέθανε νεότατος από καρκίνο λίγα χρόνια μετά. Τρέχαμε από πίσω τους κι ας μην προερχόμασταν αναγκαστικά από αριστερές οικογένειες. Την εποχή εκείνη, λόγου χάριν, οι Πασοκτζήδες θεωρούνταν επαναστάτες και οι Νεοδημοκράτες φασίστες. Η Χρυσή Αυγή δεν υπήρχε σε κανενός τη συνείδηση και το ΚΚΕ, που προσωπικά το συμπαθούσα, κρατούσε ακόμη μερικά ελάχιστα στοιχεία από τη ρετσινιά της πρώην παρανομίας του. Σήμερα, βέβαια, με την απόσταση των 30 χρόνων σχεδόν, αγγίζει τα όρια του κωμικοτραγικού να σκέφτεσαι πως το να ήσουν Πασοκτζής ισοδυναμούσε με τη δημοκρατία, τον αγώνα για τα κοινωνικά δικαιώματα και όλα αυτά που μόνο η Αριστερά διεκδικεί ως εύσημα στην πραγματικότητα. Απ' την άλλη, οι δεξιοί ήταν οι ''δοσίλογοι'', οι ''ταγματασφαλίτες'', τα ''φασισταριά''. Και όχι αδίκως! Ο Τεμπονέρας δολοφονήθηκε με λοστό στο κεφάλι από εκείνο το καθίκι τον Καλαμπόκα, πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο της ΝΔ. Η κυβέρνηση μάλιστα είχε βαφτίσει τα τάγματα ασφαλείας της, ''ομάδες αγανακτισμένων πολιτών'', δίνοντας τους άδεια στην ουσία να σπέρνουν τον τρόμο και το θάνατο στους καταληψίες των σχολείων. Μιλάμε για καταληψίες 15 και 16 ετών μαζί με τους γονείς τους ορισμένοι και φυσικά κάποιους καθηγητές τους. Η δολοφονία του Τεμπονέρα μάς είχε εξοργίσει, αν και ήμασταν έφηβοι που θα μπορούσαν να ασχολούνται με άλλα πράγματα. Οι βάρδιες στα υπό κατάληψη σχολεία αυξήθηκαν και οι γονείς μας μάς έφερναν τρόφιμα. Σκοπιά κανονική βαράγαμε με το φόβο μην εισχωρήσουν στο κτίριο και μας επιτεθούν οι δεξιοί φασίστες. Μέχρι συναυλία είχαν δώσει στο Λύκειο μου ο Μαχαιρίτσας και ο Τσακνής στο πλαίσιο στήριξης των μαθητικών κινητοποιήσεων από καλλιτέχνες. Τότε μάθαινα το ροκ με φανατισμό ως τη μουσική που με εξέφραζε. Το '91 άφησα μακριά τα μαλλιά μου και τα έκοψα μετά από έξι χρόνια λόγω στρατού για να τα ξαναφήσω μακριά για άλλα 10 χρόνια στη συνέχεια. Παρά το λυπηρό γεγονός της δολοφονίας ενός ιδιαίτερα αγαπητού ανθρώπου και καθηγητή, απ' ότι λέγανε τα χρόνια εκείνα, η νεολαία συσπειρώθηκε και δημιουργήθηκε ένα απερίγραπτο αντιδεξιό πανελλήνιο κίνημα. Ο Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε την επόμενη κιόλας, το επίμαχο νομοσχέδιο του έπεσε στο κενό και αποσύρθηκε κι όλοι εμείς διαμορφώσαμε από νωρίς πολιτική συνείδηση ενάντια σε καθετί αντιλαϊκό, αυταρχικό και, τελικά, φασιστικό. Από τότε, το σύνθημα ''Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά'' θεωρώ ότι είναι το μοναδικό που δεν ακούγεται παρωχημένο ως τις μέρες μας. Κι αν αυτό το φασιστοειδές κτήνος, ο Καλαμπόκας, αποφυλακίστηκε μόλις 7 χρόνια αργότερα, καλό θα'ναι νά'χουμε το νου μας και να μην ξεχνιόμαστε για τα επόμενα που έρχονται αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή που βρίσκεται η Ελλάδα. Τιμή και δόξα στον Νίκο Τεμπονέρα, λοιπόν, που με το ίδιο του το αίμα δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά σκεπτόμενων πολιτών. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!

Ο Δημήτρης Πουλικάκος, η Μαρίζα Κωχ, η Ρίτα Μπενσουσάν και το βαπόρι απ' την Περσία

Δημήτρης Πουλικάκος - Μαρίζα Κωχ, Δεκέμβριος 2008 (φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης)

Ήταν Ιανουάριος του 1977. Λίγες μέρες αφότου είχε γίνει σάλος με το βαπόρι απ' την Περσία, που πιάστηκε στην Κορινθία, εμείς ετοιμαζόμασταν για συναυλία με τον Δημήτρη Πουλικάκο σε κινηματοθέατρο στον Πύργο Ηλείας. Μαζί μας θα ήταν και η Ρίτα Μπενσουσάν, για την οποία γινόταν ένας χαμός τότε από τον ανδρικό πληθυσμό. Ξεκινάμε με δύο βαν, στο ένα εγώ με τους μουσικούς μου και στο άλλο, που μας ακολουθούσε, ο Μήτσος επίσης με τη μπάντα του. Κάποια στιγμή, έχοντας περάσει τον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χαθεί με το βαν του Πουλικάκου. Το συνειδητοποιήσαμε αργά, σχεδόν έχοντας φτάσει λίγο πριν την Πάτρα. ''Γρήγορα πίσω να τον βρείτε!'' λέω εγώ στον δικό μας οδηγό. Πραγματικά, το βαν κίνησε πίσω για την Αθήνα. Με είχε ζώσει η αγωνία! Όταν ύστερα από μερικές ώρες και λίγο πριν τη συναυλία είδα τον Μήτσο νά'ρχεται με τους μουσικούς του, ανακουφίστηκα. Μαζί του ήταν και ο κορυφαίος κοντραμπασίστας, ο συχωρεμένος Γιώργος Φιλιππίδης. Τι είχε συμβεί, όμως; Περνώντας από την Ελευσίνα, που οι αρχές έκαιγαν τους τόνους χασίς από το βαπόρι, ο κόσμος όλος είχε μαστουριάσει. Ο οδηγός μας είχε βρει τον Μήτσο με τους μουσικούς του ξάπλα να απολαμβάνουν την...τζάμπα μαστούρα. Το ήξεραν ότι θα συμβεί η καύση του stuff, ήταν ενημερωμένοι! Το τι γέλια κάναμε, δεν περιγράφεται! Έτσι εκείνο το βράδυ έπαιξα το τραγούδι μου με τίτλο ''Το δεντράκι'' που έλεγε τα εξής: ''Κάτω στο Μοναστηράκι κάθονταν πέντε - έξι φίλοι, λέγανε και το τραγούδι να φυτρώσει το δεντράκι στου ουρανού το παραθύρι''...Το αφιέρωσα στον Πουλικάκο! Μέχρι σήμερα τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο, καθώς παραμένει ορίτζιναλ σε όλα του! 

Η Ρίτα Μπενσουσάν

Φτάνοντας στον Πύργο, είδαμε τον κόσμο να έχει σχηματίσει ουρές έξω από το κινηματοθέατρο. Αμ δε που ήταν για εμάς! Δε βρήκαμε καμία αφίσα, ούτε καν μια φωτογραφία δική μου ή του Πουλικάκου. Ο παμπόνηρος ιδιοκτήτης είχε βάλει μόνο αφίσες με την Μπενσουσάν σε πιπεράτες πόζες! Αλλά κι εκείνη αποζημίωσε το κοινό. Όταν ο Πουλικάκος είπε τη ''Βαρβάρα'', ένα λαϊκό τραγούδι, η Μπενσουσάν βγήκε με μια λευκή γούνα κι από μέσα ένα ολόσωμο διάφανο κολάν. Έγινε το σώσε! Τόσο πολύ, που αναγκαστικά κάναμε διπλή παράσταση κατόπιν απαίτησης του κοινού. Αξέχαστα χρόνια! 

Έξι προτεινόμενοι ελληνικοί δίσκοι που κυκλοφόρησαν μεσ' στο 2016

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΚΑΣ - ΜΥΡΤΩ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΜΑΖΙ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

FEELGOOD

Τον Κώστα Τσίρκα τον γνωρίσαμε από τη Μικρή Άρκτο ως τον συνθέτη, επίσης, του πρώτου μεγάλου δίσκου της Νατάσσας Μποφίλιου (''Εκατό μικρές ανάσες'', 2004). Τη Μυρτώ Βασιλείου δεν τη γνώριζα,  αλλά είναι προς τιμήν της Μποφίλιου που την πρότεινε στον πρώτο της συνθέτη για να κάνει το comeback του με μία καινούργια φωνή. Έτσι δηλαδή πληροφορούμαστε από το ένθετο της έκδοσης. Και κάπου εκεί μπήκαν στο project ο Ηλίας Βαμβακούσης στις ενορχηστρώσεις, ο μουσικός Φοίβος Κουντουράκης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, η Αργυρώ Βοντζαλίδου και ο Γιάννης Γιαννακόπουλος στα στιχουργήματα, καθώς και άλλοι φίλοι τους. Καταρχάς είναι περίεργο να απέχει ο Τσίρκας τόσα χρόνια από τη δισκογραφία. Θεωρώ πως αν ήταν εν ενεργεία, ενδεχομένως το τοπίο του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού να ήταν διαφορετικό την τελευταία δεκαετία. Πρόκειται για έναν ταλαντούχο δημιουργό που δεν διακατέχεται από κανένα άγχος για ''σουξέ''. Η Βασιλείου, πάλι, διαθέτει μια σχεδόν εφηβική φωνή, εκφραστική, ''στρογγυλεμένη'' και δουλεμένη. Αυτό είναι και το βασικό χαρακτηριστικό του δίσκου τους: Η νεανική φρεσκάδα κι αυτή η lounge διάθεση που τη συναντάς απρόσμενα σε ραδιοφωνικά ακούσματα, τα οποία σου φτιάχνουν τη διάθεση και ''κολλάς''. Δε λένε τίποτα σπουδαίο ή, σωστότερα, σπουδαιοφανές τα τραγούδια τους: Τη σχέση ενός ζευγαριού εξετάζουν με τα φιλιά, τις απρόοπτες συναντήσεις, το χωρισμό, τις δηλώσεις αγάπης και όλα αυτά τα ωραία, μα και χιλιοειπωμένα. Ίσως μία στιχουργική πρωτοτυπία να έχουμε στα τραγούδια ''Λουξεμβούργο'' (στίχοι Κώστα Τσίρκα), εφόσον συναντάμε τη συγκινητική καταδηλωτική κατάληξη εκ μέρους του δημιουργού: Που ζει κανείς καλύτερα; Εκεί που ζεις κι εσύ...Και στο ''Λαμπραντόρ'' (στίχοι Γεράσιμου Ευαγγελάτου), όπου η ''ηρωίδα'' μας λέει: Προτιμώ τα σκυλιά, απ' τους ανθρώπους που φεύγουν. Μία ποιητική απόχρωση υπάρχει ακόμη στο εξόδιο τραγούδι, τα ''Χαμένα κομμάτια'' (στίχοι Γιάννη Γιαννακόπουλου) - τα πράγματα ειπώνονται κάπως πιο σύνθετα και όχι τόσο απλά και εύληπτα σαν τα υπόλοιπα του άλμπουμ. Στο μουσικό μέρος, τώρα, τα τραγούδια στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι κιθαροκεντρικές ρυθμικές μπαλάντες με ραδιοφωνικό air play, ειδικά οι ''Ατέλειωτες μέρες'' (στίχοι Γ. Ευαγγελάτου) και το ομότιτλο του δίσκου (στίχοι Α. Βοντζαλίδου). Πιστεύω, ωστόσο, πως ευτύχησαν απ' την άποψη της ενορχήστρωσης, όπως λόγου χάριν στο κομμάτι ''Η χώρα μου'', που αν και δεν άπτεται μίας ethnic - να την πω - στιχουργικής θεματικής, το ούτι δίνει μία αίσθηση προς την καθ'ημάς Ανατολή. Κι ακόμη, έγχορδα και πνευστά μαζί με τα πολλά όργανα που έπαιξε ο ίδιος ο Βαμβακούσης, συστήνουν ένα ηχητικό σύμπαν όλο ηδύτητα. Το ''Μαζί το χειμώνα'' δεν κομίζει καμία πρωτοπορία, αλλά είναι ένα συμπαθέστατο δείγμα σύγχρονου pop ελληνικού τραγουδιού που σίγουρα θα ακουστεί από τα περισσότερα ραδιόφωνα. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ - ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΤΑΓΚΟΥΛΗ

ΤΟ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

Το ''Κρύσταλλο του κόσμου'' είναι η τρίτη έξοδος στη δισκογραφία του καλού συνθέτη Γιώργου Καγιαλίκου, από κοινού με τον ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη και την ερμηνεύτρια Βικτωρία Ταγκούλη. Δέκα τραγούδια για δέκα αντίστοιχες Γυναίκες, από την Αρετούσα και την Ελένη μέχρι τη Φαίδρα και την Ιφιγένεια, δέκα μύθοι γυναικών εν ολίγοις, σχεδιασμένοι με λυρισμό και ευαισθησία από τον ποιητή. Από μουσικής άποψης, θεωρώ ότι είναι η πλέον μελωδική εργασία του Καγιαλίκου που ακούγεται σαν ένας αδιάσπαστος κύκλος τραγουδιών με μία λόγια ενορχήστρωση, στην οποία κυριαρχούν το μαντολίνο της Βιβής Γκέκα, το βιολί του Διονύση Βερβιτσιώτη, το κλαρινέτο και το φλάουτο του Μαρίνου Γαλατσινού, η τρομπέτα του Γιάννη Καραμπέτσου (ειδικά στο ''Βαλς της Γοργόνας''), το μπάσο του Γιώργου Βεντουρή και η κιθάρα του Γιώργου Μπεχλιβάνογλου. Στα κομμάτια του Καγιαλίκου συναντάμε ψήγματα από την ''Αθανασία'' του Χατζιδάκι και το ''Τραγούδι της λίμνης'' της Καραΐνδρου, ακόμη και από εκείνους τους καλαίσθητους δίσκους των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω στα μέσα των 80s. Λογικό, αυτές είναι οι καταβολές και τα ακούσματα του, εξ ου και όπως έχω γράψει παλαιότερα για την περίπτωση του, μοιάζει να πιάνει το νήμα από κει που το άφησαν οι μεγάλοι συνθέτες του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος. Προσωπικά, θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τέτοιους νεότερους δημιουργούς, σαν τον Καγιαλίκο ή και τον Δημήτρη Μαραμή, που δεν διακατέχονται από το άγχος των πωλήσεων και των ραδιοφωνικών μεταδόσεων. Κάνουν αυτό που ξέρουν καλά και βαδίζουν σε ένα μάλλον μοναχικό δρόμο, αλλά εκεί ακριβώς έγκειται η αξία τους. Εν προκειμένω τώρα, το ότι ''Το κρύσταλλο του κόσμου'' ακούγεται τόσο συμπαγές ως project, οφείλεται σίγουρα στη συνύπαρξη αποκλειστικά τριών δημιουργών, του συνθέτη, του στιχουργού - ποιητή και της ερμηνεύτριας. Άφησα για το τέλος τη Βικτωρία Ταγκούλη. Φωνή ασκημένη με το προσόν να μην υποσκελίζει η τεχνική το συναίσθημα της. Η Ταγκούλη δεν τραγουδάει για να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων της, αλλά για να υπηρετήσει αρχικά τους στίχους, απόλυτα προσαρμοσμένη στις μελωδίες του συνθέτη. Ακούστε την, λόγου χάριν, πως ερμηνεύει ''Του έρωτα τα μάγια'', από τα πλέον ''παιχνιδιάρικα'' κομμάτια του άλμπουμ, αλλά και την εξόδιο ''Ενέδρα'' που σχεδόν απαγγέλλει στην έναρξη της. Αν αυτό, λοιπόν, είναι το νέο έντεχνο τραγούδι, του Καγιαλίκου, του Ευθυμιάδη και της Ταγκούλη, οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς και να σταματήσουμε να το υποτιμάμε σαν ορολογία τουλάχιστον.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

ΣΗΚΩ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΡΕΥΜΑ - ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ

FEELGOOD

Γι' αυτό τώρα τι να γράψεις; Ο Διονύσης Σαββόπουλος συνεργάστηκε live με την Ελένη Βιτάλη στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου και το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε διπλό CD. Αγαπημένοι και οι δύο, λατρεμένοι! Για την καλλιτεχνική σχέση Σαββόπουλου - Βιτάλη είχα πρωτογράψει στην ηλεκτρονική LIFO (εδώ το άρθρο μου: http://www.lifo.gr/articles/music_articles/85472), δεν είχα καταφέρει ωστόσο να τους δω επί σκηνής. Η έκδοση αυτή, λοιπόν, με αποζημιώνει 100%: Όλα τα μεγάλα τραγούδια του Σαββόπουλου, από τη ''Συννεφούλα'' και το ''Σαν τον Καραγκιόζη'' μέχρι ''Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο - δυο'' και τον ''Μπάλλο'' που ακούγεται σε μια βερσιόν δεκαπεντέμισι λεπτών μαζί με τραγούδια των Τσιτσάνη, Τσακνή, Ρασούλη - Βαγιόπουλου, Σπανουδάκη κ.α. που σφράγισε η Ελένη Βιτάλη. Είναι έτσι σπαρμένο το ρεπερτόριο στα δύο CDs - και στις συναυλίες, υποθέτω - που απ' τη μια ακούγεται σαν ένα νέο best του Σαββόπουλου κι απ' την άλλη σαν ένα οδοιπορικό σε όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού, εφόσον, πέραν των προαναφερόμενων δημιουργών, υπάρχουν παραδοσιακά και παλιά λαϊκά κομμάτια επίσης. Ωραίες ενορχηστρώσεις, τα απαραίτητα χειροκροτήματα και οι επευφημίες του κοινού, ικανά να αποτυπώσουν το συναυλιακό κλίμα, αλλά και μία προσωπική απορία, η οποία εμπεριέχει μόνο θαυμασμό: Τι άλλο θα σκεφτεί ο Νιόνιος, ο οποίος έκλεισε ήδη τα 72, για να ανακυκλώσει το παλιό αριστουργηματικό υλικό του; Πραγματικά τού βγάζω το καπέλο κι εδώ άλλωστε μιλάμε για την πρώτη συνεύρεση του επί σκηνής με την κορυφαία Ελληνίδα λαϊκή - και όχι μόνο - τραγουδίστρια! Άξιοι αμφότεροι!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΚΑΛΠΑΚΗΣ

Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

MLK

Το ''Ότι μας ανήκει'' είναι η πρώτη έξοδος στη δισκογραφία του νέου ερμηνευτή Νίκου Καρακαλπάκη με οχτώ τραγούδια όλα κι όλα - να κι ένα CD που δίνει την ευκαιρία στον ακροατή να ''χωνέψει'' το ρεπερτόριο του, ακούγοντας το από το πρώτο ως το τελευταίο track! Και τι τραγούδια, όμως! Από τη συγκλονιστική ''Λιλήθ'' της Νένας Βενετσάνου και την ''Καληνύχτα'' των Γιάννη Σπανού - Λίνας Νικολακοπούλου έως ''Τα δαγκωμένα μήλα'' των Λίνου Κόκοτου - Μαρίας Παπαδάκη (είναι το κομμάτι, το οποίο φανερώνει περισσότερο την ερμηνευτική δεινότητα του Καρακαλπάκη), ''Το τριαντάφυλλο'' της Πηγής Λυκούδη σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου και το ''Πεφταστέρι'' που γνωρίσαμε από τα ''Εννέα κρυμμένα τραγούδια'' του Γιώργου Καγιαλίκου. Πραγματικά ο ορισμός του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού είναι η συγκεκριμένη δουλειά, η οποία χρωστά πολλά στις ενορχηστρώσεις της συνθέτριας Αρετής Κοκκίνου με τη συνύπαρξη λόγιων και παραδοσιακών οργάνων, όπως το ακορντεόν μπαγιάν του Ηρακλή Βαβάτσικα με το λαούτο του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη και το τσέλο του Σταύρου Παργινού με τις λύρες του Λευτέρη Ανδριώτη και το νέι του Απόστολου Μαλλιά. Ο Καρακαλπάκης, τέλος, είχε την τύχη στο δισκογραφικό ντεμπούτο του να τον εμπιστευτούν κορυφαίοι Έλληνες δημιουργοί και, κατά τη γνώμη μου, να τους βγάλει ''ασπροπρόσωπους''. Ας του ευχηθούμε, λοιπόν, καλή συνέχεια, καθώς το στοίχημα της λεγόμενης αισθητικής σε ότι κάνει είναι ήδη κερδισμένο!

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΚΡΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ/ MLK

Ο Γρηγόρης Πολύζος είναι άλλη μία ιδιαίτερη περίπτωση σύγχρονου τραγουδοποιού που τον έχουν ερμηνεύσει σημαντικοί τραγουδιστές στις προηγούμενες δουλειές του. Οι ''Αποστάσεις'', που τις δούλευε τα τελευταία δύο χρόνια, μας συσήνουν μια νέα ερμηνεύτρια, τη Μαρία Κρασοπούλου, με τη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του Κώστα Μακεδόνα. Βασισμένος σε στίχους του Πόλυ Κυριάκου, της Αυγής Βυθούλκα και της Κρασοπούλου, που αποτελούν ως επί το πλείστον ολοκληρωμένες μικρές ιστορίες - ομολογώ πως με εντυπωσίασαν οι στίχοι της Βυθούλκα σε κομμάτια σαν οι ''Νέοι κανόνες'' και το εξόδιο ''Αριστερόστροφα - Δεξιόστροφα'' - ο Πολύζος έφτιαξε ηλεκτρικές μπαλάντες που φλερτάρουν έως και με το blues (''Δωμάτιο πανικού'' με τη φυσαρμόνικα του Χρήστου Πολύδωρου), εκεί που κατάφερε να αποσπάσει από τον Μακεδόνα μία ερμηνεία διαφορετική (''Ότι αγάπησες δεν είναι πια εκεί'', ντουέτο του με την Κρασοπούλου) και τα αμιγώς λαϊκότροπα κομμάτια να είναι τα αμέσως επόμενα (''Νέοι κανόνες'' και ''Χαρακιά''). Ωστόσο, θεωρώ μεγαλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το ''Αριστερόστροφα - Δεξιόστροφα'' που αποδίδει ο ίδιος ο Πολύζος πιάνο - φωνή με μια ερμηνεία εφάμιλλη αυτής του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου στο ''Ελλάδα (Λένγκω - Λένγκω)''! Γνώμη μου είναι πως αν ο Πολύζος δεν έμπαινε στη μάλλον συμβατική λογική της κατασκευής καλοενορχηστρωμένων ''έντεχνων'' τραγουδιών (ωραίων μεν, συμβατικών δε) και έφτιαχνε έναν ολόκληρο δίσκο με τραγούδια σαν το τελευταίο, θα έκανε τη διαφορά και με...διαφορά στο τοπίο της σύγχρονης τραγουδοποιίας. Εμένα δηλαδή ως ακροατής τέτοια τραγούδια μου αρέσουν, αλλά πάλι εκφράζω μια ολότελα υποκειμενική άποψη. Άλλωστε, στις ''Αποστάσεις'' έβαλαν το ταλέντο τους σημαντικοί Έλληνες μουσικοί: Μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Κοντραφούρης στο hammond organ, ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα, ο Μανώλης Καραντίνης στα λαϊκά όργανα και ο Ηρακλής Βαβάτσικας στο ακορντεόν. Και μόνο πάντως για ένα τραγούδι, μέσα στην πληθώρα των δίσκων που κυκλοφορούν, χαρακτηρίζω τις ''Αποστάσεις'' του Γρηγόρη Πολύζου σαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ που βγήκαν μέσα στο 2016. 

ΠΕΤΡΟΣ ΣΑΤΡΑΖΑΝΗΣ - ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ

ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ

UNIVERSITY STUDIO PRESS

Από τη Θεσσαλονίκη ο νέος συνθέτης Πέτρος Σατραζάνης καταθέτει σε βιβλίο - CD την εργασία του εξ ολοκλήρου σε ποίηση Διονύση Καρατζά. ''Έτσι κι αλλιώς'' ο τίτλος με ένα οργανικό θέμα και έντεκα τραγούδια που αποδίδουν οι ερμηνευτές Παντελής Θεοχαρίδης, Σοφία Αβραμίδου, Αλεξία Χρυσομάλλη, Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Ελένη Τζαγκαράκη, Βασίλης Καψάσκης, Ιουλία Σπανού και ο ίδιος ο Σατραζάνης. Αδυνατούσα αρχικώς να δικαιολογήσω κάπου τέτοια πολυσυλλεκτικότητα από τραγουδιστικής άποψης, αν δεν με έπειθαν οι ανάγκες του υλικού καθ'αυτού: Έτσι, η ''Απόφαση'' λόγου χάριν με την, πραγματικά, συγκλονιστική απαγγελία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου (μου θύμισε εκείνες τις απαγγελίες του ηθοποιού Γιώργου Μιχακαλόπουλου στο δίσκο των Βασίλη Παπακωνσταντίνου - Τάσου Λειβαδίτη - Γιώργου Τσαγκάρη) και την ιδιαίτερη ερμηνεία της Ελένης Τζαγκαράκη, δε θα μπορούσε να ''λειτουργήσει'' καλύτερα. Στο ''Έτσι κι αλλιώς'' του Σατραζάνη υπάρχουν απόηχοι από ''Το τραγούδι του νεκρού αδερφού'' κι από τη ''Βεατρίκη στην οδό Μηδέν'' του Μίκη Θεοδωράκη - να κι ένας θεοδωρακικός νέος συνθέτης, λοιπόν, την εποχή που οι πάντες σχεδόν δηλώνουν ''χατζιδακικοί'', υπάρχουν - δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία στη μουσική και τα τραγούδια τους. Συνθέσεις ρωμαλέες και συγχρόνως λυρικές και αισθαντικές, τις οποίες υπηρετεί ένα από τα πιο πολυπρόσωπα cast της ελληνικής δισκογραφίας, αφού στα credits βλέπουμε τα ονόματα είκοσι διαφορετικών μουσικών σε Αθήνα, Λαμία και Θεσσαλονίκη. Κι ένα τραγούδι, βέβαια, που διεκδικεί τη θέση του στα καλύτερα έντεχνα των τελευταίων χρόνων: Το ''Αργά όταν γερνάω'' με τη φωνή του Παντελή Θεοχαρίδη! Μελωδία απλωμένη, σύνθετη, στην οποία ο λόγος του ποιητή αποδίδεται από τη ζεστή εσωστρεφή ερμηνεία του Θεοχαρίδη. 

 

* Σε επόμενο post η παρουσίαση μου στις δισκογραφικές εργασίες των Γιάννη Αγγελάκα, Δημήτρη Βεριώνη, Πασχάλη Τόνιου, Δημήτρη Παπαδημητρίου κ.α.

καλή χρονιά από τη Λένα Πλάτωνος & τον Μπόσκο

 

Το 2017 το υποδέχτηκα στην οικία της Λένας Πλάτωνος. Οι δυο μας μείναμε φέτος με τη Φωτεινή, τη γυναίκα από τη Μολδαβία που ''κοιτάζει'' τη Λένα, όσο η Βαλεντίνα, η κόρη της Βικτώριας, θα βρίσκεται στην Ουκρανία, στην οικογένεια της. Και πάλι ωραία περάσαμε! Φάγαμε τους σπιτικούς ντολμάδες της Φωτεινής, ανοίξαμε και μια ρωσική κόκκινη σαμπάνια, ακούσαμε πολλή και καλή μουσική - πάντα από το YouTube - και κάποια στιγμή είπαμε να ανεβάσουμε ένα βιντεάκι στο facebook, όπου ευχόμαστε το Καλή Χρονιά σε όλους τους διαδικτυακούς κοινούς μας φίλους! 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 

σε όλο τον κόσμο! Και όπως μου έγραψε ο Γιάννης Σολδάτος, το 2017 θα είναι καλύτερο από το 2016, αλλά χειρότερο από το 2018 (αν δεν μας βάλουν χέρι πάλι οι κακομούτσουνοι)...