ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΟΒΡΑΔΥΝΗ ΜΟΥΣΙΚΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ!

Η Μαρία Λαγγουρέλη, η Μαρία Λιούγκου και ο Αντρέας Παγουλάτος που χθες βράδυ θριάμβευσαν στα ερτζιανά, αφού από την ώρα που ξεκίνησε η τρίωρη έκτακτη εκπομπή μέχρι το τέλος της, το Κανάλι 1 κατακλύστηκε από μηνύματα, από τη Θράκη ως τη Ρόδο κι από τη Βαρκελώνη ως το Βερολίνο! Αποστομώθηκε έτσι κατά κάποιο τρόπο και η αγαπητή ποιήτρια Λαγγουρέλη, η οποία, σ' ένα τσιγάρο στο φουαγιέ του σταθμού, αναρωτήθηκε: Ποιοι θα μας ακούν άραγε; Τίποτα ανάπηροι, το πολύ- πολύ...Κι όμως! Το ό,τι σήμερα ειδοποιήθηκα για τηλεφωνήματα ακροατών, οι οποίοι ζητάνε την εκπομπή σε cd, αποδεικνύει πόσο ο κόσμος- έστω, αυτοί οι λίγοι και καλοί- αναζητούν ένα ραδιόφωνο ποιοτικό, ανεπηρέαστο από τους απαραίτητους μεν, απεχθείς δε, διαφημιστές και με στενότερη επαφή με το λόγο. Των ποιητών το λόγο και όχι του κάθε παπάρα παραγωγού, που όταν δεν αμπελοφιλοσοφεί, θα ασχολείται φθηνιάρικα με την πολιτική ή μη επικαιρότητα. Έχω πετύχει πολλούς τέτοιους, αφού κάνουν θραύση στους ταξιτζήδες, αναγκάζοντας με συχνά να τους ζητήσω να κλείσουν το ραδιόφωνο, ενοχλημένος από τα ανόητα χάχανα και τις κρυάδες τους. Υπάρχει βέβαια και η άλλη γνώμη, αυτών που θεωρούν τις εκπομπές με απαγγελίες και τραγούδια, λίγο παλιομοδίτικες, για να μην πω του τύπου φιλολογικό τσάι...Νομίζω πως το αποφύγαμε αυτό χθες βράδυ πρωτίστως με την πρωτοβουλία του Παγουλάτου να ακουστούν και ποιήματα, τα οποία, πέραν της απώλειας και του θανάτου, θα είχαν να κάνουν με την εξέγερση και την άνοιξη! Υπήρξαν πάλι κάποιοι που δυσανασχέτησαν με τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τους Νομπελίστες και μοιραία πιο διακεκριμένους Έλληνες ποιητές. Όπως και παλιότερα, που ένας νέος ποιητής, καλεσμένος σε μιαν αντίστοιχη εκπομπή μου, διαμαρτυρήθηκε μη θέλοντας να ακουστούν η Δημουλά και ο Ρίτσος, ποιητές- κατεστημένο όπως τους χαρακτήρισε. Αν είναι δυνατόν! Ζούμε σε μια χώρα με τεράστιο ποιητικό δυναμικό, όπου οι δύο στους πέντε γράφουν και πότε- πότε εκδίδουν και καμιά ποιητική συλλογή ιδίοις εξόδοις. Αν υπολογίσουμε και το διαδίκτυο με την άνθιση των blogs, όπου ο καθένας πια αυτοχρήζεται ποιητής, είτε φανερώνοντας ένα γνήσιο ταλέντο, είτε απλά...κλέβοντας από δω κι από κει, θα λέγαμε ό,τι η αναλογία των νεοελλήνων ποιητών αγγίζει τελικά το 40% του συνολικού πληθυσμού. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, θα μπορούσαμε λόγου χάριν να ασχολούμαστε- διαδικτυακά τουλάχιστον- με την παιδική πορνογραφία, το εμπόριο όπλων ή και βρεφών, ακόμη και με σενάρια πολέμου. Προσωπικά δεν παρακολουθώ ποιητικά ή ποιητικίζοντα blogs, παρόλο που σέβομαι τις εσωτερικές ανάγκες του καθενός. Συχνά ακόμη στέκομαι με αμηχανία στα κείμενα των ανώνυμων ποιητών και δε βρίσκω τι να σχολιάσω. Από το να είσαι όμως ανώνυμος που απλώς έχεις ένα βήμα και εκφράζεσαι γράφοντας, μέχρι να θεωρείσαι ποιητής με τη βούλα, λόγω μιας συλλογής που κατάφερες να τυπώσεις, σνομπάροντας παράλληλα τον τεράστιο Γιάννη Ρίτσο και την Κική Δημουλά, είναι κατά τη γνώμη μου η μέρα με τη νύχτα. Οι πρώτοι έχουν ελπίδα να περάσουν στην αθανασία, αν αυτός υποτίθεται ό,τι είναι ο στόχος του καλλιτέχνη, οι δεύτεροι όμως όχι! Η ποίηση θέλει κι αυτή το σχολείο, τη μελέτη και τη στάση ζωής της. Αλλιώς γίνεται επιδερμικός συναισθηματισμός στην καλύτερη των περιπτώσεων και δημοσιοσχεσίτικο αλισβερίσι στη χειρότερη, σαν τραβεστί να ερμηνεύουν τα χορικά του Θεοδωράκη, όπως θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

bosko- Μαρία Λαγγουρέλη- Μαρία Λιούγκου- Αντρέας Παγουλάτος, Μεγάλη Παρασκευή του 2009 στο Κανάλι 1 του Πειραιά (φωτογραφία του ηχολήπτη μας, Φάνη Αραμπατζή).
Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα σε όλους!