Η ΡΩΣΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ!

Μπορεί ο παππούς και ο πατέρας μου να μην είχαν ποτέ πολλά λεφτά, αλλά πάντα στις διακοπές τους περνούσαν πλουσιοπάροχα! Έτσι κι εγώ! Αυτά ήταν τα λόγια της Λένας, όταν προ λίγων ημερών μας κάλεσε με τον Γιάννη Παλαμίδα και τον Κώστα Μουστρούφη να περάσουμε το χθεσινό βράδυ της Ανάστασης στο Grand Resort του Λαγονησίου, ένα από τα πιο χλιδάτα ξενοδοχειακά συγκροτήματα της Ευρώπης, όπου η ίδια θα κατέλυε μαζί με τη Βικτώρια Μπόζικ. Ο Γιάννης με τον Κώστα με παρέλαβαν χθες από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στις εννιά το βράδυ, μετά το τέλος της ραδιοφωνικής εκπομπής μου, την ώρα που άνθρωποι άρχισαν να γεμίζουν τους δρόμους με φρέσκιες λαμπάδες. Σε τρία τέταρτα περίπου, φτάσαμε στο Grand Resort, για το οποίο ήξερα από τον οπερατέρ μου, που είχε κάνει κάποια διαφημιστικά εκεί με τον Νίκο Μαστοράκη, ότι είναι επιπέδου Beverly Hills και πάνω! Εμείς είμαστε λαϊκά παιδιά, ρε Αντώνη, τι σχέση έχουμε με την πλουτοκρατία; μου έλεγε ο Παλαμίδας την ώρα που μας οδηγούσαν στο πάρκινγκ. Κι από κει με ειδικό βαν του συγκροτήματος, σαν αυτά που σου κάνουν τον γύρο των νησιών τα καλοκαίρια, πήγαμε στο δωμάτιο ή, σωστότερα τη σουίτα, όπου μας περίμεναν η Λένα και η Βικτώρια. Η Λένα μας υποδέχτηκε λουσμένη, μοσχομυριστή, με φουντωμένα τα χρυσά μαλλιά της και τη λευκή ρόμπα και τις παντοφλίτσες του ξενοδοχείου. Όταν της είπα ότι είναι ίδια η Janis Joplin στο Chelsea Hotel, άρχισε να τραγουδάει το Try (just a little bit harder)! Παρακολουθήσαμε στην πελώρια παράξενη τηλεόραση του δωματίου το τέλος της παλιάς κωμωδίας Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι με τον Κωνσταντάρα και την Κοντού! Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται, σχολίασε εύστοχα η Λένα, να παίρνεις τον Σαίξπηρ και να του αλλάζεις τα φώτα! Η Βικτώρια στεκόταν ήδη καλοντυμένη, όμορφη, γνήσια Ορθόδοξη Ρωσίδα, αναμένοντας το Χριστός Ανέστη! Σε κάποιο κανάλι έδειχνε τηλεπαιχνίδι, προξενώντας το δικό της σχόλιο: επιτρέπεται μια ώρα πριν την Ανάσταση να μη δείχνουν εκκλησία; Κατά τις 22.30 το βράδυ εκμεταλλευθήκαμε τη δορυφορική τηλεόραση του ξενοδοχείου, συνδεόμενοι κατ’ ευθείαν με Μόσχα και την εντυπωσιακή τελετή της ρωσικής Ανάστασης! Θαύμασα τη δουλειά των Ρώσων cameramen, ήταν από τις λίγες φορές που είδα πραγματική τηλεοπτική σκηνοθεσία, σα να επρόκειτο για το πιο χριστόπιστο συνεργείο, αφού μοναδικός σκοπός των λήψεων ήταν η ανάδειξη της μεγαλοπρέπειας του Ναού του Ιησού Χριστού – όπως μας πληροφόρησε η Βικτώρια – και της τελετής! Όλες οι γυναίκες εντός του Ναού με μαντίλια στο κεφάλι, ενώ συχνά βλέπαμε και τον Πούτιν να σταυροκοπιέται, θυμίζον άθεο Αλβανό λαθρομετανάστη στην Ομόνοια που βαφτίστηκε πρόσφατα χριστιανός Ορθόδοξος και κάνει το καθήκον του! Πριν το ρωσικό Χριστός Ανέστη, μια ώρα νωρίτερα από το ελληνικό, η Βικτώρια, ο Γιάννης και ο Κώστας βγήκαν στο μπαλκόνι για να κάνουν τσιγάρο, ατενίζοντας την ήρεμη θάλασσα και τα φώτα της χερσονήσου. Μιλούσαμε με τη Λένα, όταν σε κάποια φάση μου άπλωσε το χέρι της. Έλα, χρυσό μου, Χριστός Ανέστη, να το, έγινε, δε βλέπεις; μου είπε κι έπειτα αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και οι αγκαλιές και τα φιλιά συνεχίστηκαν με την υπόλοιπη παρέα! Όταν ρώτησα λίγο αργότερα γιατί μου έδωσε το χέρι της, ενώ η πληροφορία της για το Χριστός Ανέστη δεν περιείχε ουσιαστικά και πολύ ενδιαφέρον, η Λένα απάντησε: ήξερα ό,τι είσαι άθεος και διάλεξα το σωματικό άγγιγμα για να κάνω στην πραγματικότητα πιο ενδιαφέρον το γεγονός! Έπεσε απίστευτο γέλιο! Μείναμε στο μπαλκόνι, απολαμβάνοντας τη θέα της θάλασσας και αναμένοντας το δικό μας Χριστός Ανέστη, όλοι ακουμπισμένοι στη γυάλινη διάφανη επιφάνεια που είχε αντικαταστήσει τα κάγκελα ενός τυπικού μπαλκονιού! Επόμενο θέμα ήταν τα βεγγαλικά που ξεπετάχθηκαν από το παρεκκλήσι της πολιτείας Grand Resort με το που ακούστηκε το Χριστός Ανέστη και στα ελληνικά επιτέλους! Καλύτερα έξω, άλλωστε η κάλυψη της τελετής της Ανάστασης από τα δικά μας κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, ήταν άθλια…Τελείως διεκπεραιωτική και άνευ φαντασίας, καμία σχέση δηλαδή με τη ρωσική που θύμιζε πλάνα στρατευμένης ταινίας κάποιου φορμαλιστή κινηματογραφιστή! Πήγα να απαθανατίσω το θέαμα με όλους εμάς στο μπαλκόνι και τον χορό των βεγγαλικών στο φόντο, αλλά δυστυχώς η μηχανούλα μου έμεινε από μπαταρίες. Μα, τώρα βρήκες να μην τραβήξεις φωτογραφίες; παρατήρησε ορθώς ο Παλαμίδας και η Λένα ξεστήθηκε από την πόζα της μάλλον δυσαρεστημένη, στρέφοντας ξανά το βλέμμα στη θάλασσα. Αμέσως μετά κι εφόσον οι δύο κυρίες της παρέας φόρεσαν τα καλά τους, ήρθε έξω από το δωμάτιο το βαν του ξενοδοχείου για να μας μεταφέρει στο εστιατόριο όπου θα δειπνούσαμε. Δίπλα στον οδηγό η Βικτώρια, πίσω εγώ με τη Λένα και πλάτη πίσω μας ο Γιάννης με τον Κώστα. Στη διαδρομή (όχι ιδιαίτερα σύντομη, αφού, τα είπαμε, το Grand Resort μοιάζει με μικρή πολιτεία), η Λένα σε απίστευτα κέφια με κρατούσε αγκαζέ και μου εξηγούσε: κατάλαβες, Αντωνάκη μου, γιατί σου έλεγα ότι μπορεί να μη μου τρέχουν τα λεφτά απ’ τα παντζάκια, αλλά στις διακοπές μου το ξεσκίζω; Ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα, αυτός κοστουμαρισμένος κι αυτή με βραδινή τουαλέτα, με λαμπάδες αναμμένες στα χέρια αμφότεροι, άρχισε να τσακώνεται τη στιγμή που το βαν μας περνούσε από μπροστά τους. Μη μου υψώνεις εμένα τον τόνο της φωνής σου! έλεγε ο κύριος στην κυρία μεσ’ στην τσαντίλα και η Λένα ξεκαρδίστηκε! Σκέψου ότι αυτοί δέκα λεπτά πριν θα φιλιόντουσαν όλο μέλι, σχολίασε η Λένα. Η λάθος αγάπη, βρήκα εγώ να απαντήσω! Μπήκαμε στην ολόλευκη, αν και στολισμένη, σάλα του εστιατορίου με μια διάθεση μόνιμης ειρωνίας απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση και τους σικάτους τύπους, που σίγουρα ο πιο χαμηλόμισθος δεν θα έπεφτε κάτω από τα τρία χιλιάρικα ευρώ μηνιαίως. Η Λένα είχε προνοήσει να μας βάλουν σε γωνιακό τραπέζι, ώστε να την κάνουμε αμέσως με το που έπιανε κάποιον η αγοραφοβία του. Να σημειώσω ό,τι ταιριάζουμε απόλυτα με τη Λένα σε κάποιες μικρές νευρώσεις, ελαφρά αγοραφοβική αυτή, χοντρά κλειστοφοβικός εγώ! Με λένε τάδε, είπε ένας άλλος κοστουμαρισμένος τύπος μόλις κάτσαμε στο τραπέζι, σπεύδοντας να μας ενημερώσει ό,τι όλο το βράδυ θα είναι στη διάθεση μας. Αμ, δε! Ούτε που τον ξαναείδαμε κοντά μας...Κάποια στιγμή που τον αναζητήσαμε από περιέργεια, τον είδαμε να ανοίγει μπουκάλια και να σερβίρει άλλα τραπέζια σε απόσταση δεκάδων μέτρων μέσα στην τεράστια αίθουσα του εστιατορίου. Έτσι, το δικό μας service ανέλαβαν δύο κορίτσια, ντυμένα πανομοιότυπα, τα οποία σκίστηκαν να μας γεμίζουν τα ποτήρια και να μας αλλάζουν το ένα πιάτο μετά το άλλο! Αφού φάγαμε μαγειρίτσα σε σουπιέρα μεγέθους...γραμματοσήμου, ακολούθησε ριζότο με γαρίδες (ελπίζω οι γαρίδες να μην έχουν το μέγεθος της μαγειρίτσας, εξέφρασε την ανησυχία του ο Μουστρούφης), σαλάτα, αρνάκι με μια μυστήρια σάλτσα από σπαράγγια και στο τέλος καρυδόπιτα με παγωτό! Πως αδυνάτισε έτσι ο Μαμαλάκης; παρατήρησε ο Παλαμίδας, καθώς πράγματι παραδίπλα μας δειπνούσε ο διάσημος τηλε- μάγειρας! Το γέλιο της αρκούδας έπεσε όταν η ορχήστρα του εστιατορίου άρχισε να παίζει Κατσιμιχαίους και Πορτοκάλογλου! Καλομελέτα κι έρχεται, είπε η Λένα στον Γιάννη, για σκέψου να παίξουν τώρα κάνα Σαμποτάζ και να μην ξέρουμε που να κρυφτούμε...Με ενδιέφερε να δω τις αντιδράσεις της Λένας Πλάτωνος στο άκουσμα ετερόκλητων τραγουδιών, από έντεχνα και λαϊκά μέχρι latin και disco! Έτσι, στο άκουσμα του Τι σου' κανα και πίνεις, μου εκμυστηρεύθηκε ότι κάποτε μελοποίησε μέσα σε λίγη ώρα στίχους που της είχε δώσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ότι της αρέσει η Μελίνα Ασλανίδου. Κι ας ακούγαμε εκείνη τη στιγμή το εν λόγω άσμα από μια κακόφωνη αοιδό- καραμούζα και κόρνα, όπως τη χαρακτήρισαν ο Γιάννης και ο Κώστας- που δεν την ήξερε η μάνα της. Έπειτα, το Δίχτυ του Ξαρχάκου και του Γκάτσου, που σύμφωνα με τη Λένα σφράγισε η Σωτηρία Λεονάρδου, αν κι εμείς με τον Γιάννη και τον Κώστα περισσότερο εντυπωσιαστήκαμε με την ορχήστρα που χρησιμοποιούσε blues κλίμακες κάτω από την ερμηνεία της τραγουδίστριας. Ποιος ξέρει, είδαν ότι μόλις περιδρόμιασαν όλοι, άρχισαν να αδειάζουν το εστιατόριο και είπαν να παίξουν πράγματα που γουστάρουν πραγματικά για πάρτη τους! είπε ο Παλαμίδας, αναφερόμενος στα κέφια των μουσικών του εστιατορίου. Η Λένα απ' την άλλη παρατηρούσε την αίθουσα, θεωρώντας την τον ιδανικό χώρο για συναυλία, ενόσω η Βικτώρια με κλειστά μάτια σιγοτραγουδούσε το ζαμπετικό Σταλιά- σταλιά της Μαρινέλλας! Ο Μουστρούφης δίπλα μου έβλεπε ξεκαρδισμένος την φουκαριάρα την τραγουδίστρια με τελείως πια φραγμένη φωνή και με θεατρινισμούς να προσπαθεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού, παρ' όλο που το εστιατόριο είχε σχεδόν αδειάσει! Παρατηρήσατε το πιο σουρεαλιστικό; ρώτησε η Λένα, προσθέτοντας ότι ήμασταν το μόνο τραπέζι μέσα στην αίθουσα που δεν είχε παραγγείλει ούτε ένα ποτήρι κρασί! Και πράγματι, τρεις ώρες εκεί μέσα την είχαμε βγάλει με εμφιαλωμένο νερό και δυο κόκα- κόλες, light παρακαλώ! Πως μου το' χε πει κάποτε ο Νίκος Κούνδουρος σ' ένα άλλο τραπέζι; Δε φτάνει που παίρνεις κόκα- κόλα και μας κάνεις ρεζίλι, τη θες και light! Την ώρα που φεύγαμε από την αίθουσα, αναγκασμένοι στις τρεις το πρωί να λέμε Χριστός Ανέστη στα παραταγμένα γκαρσόνια, μια ολόκληρη οικογένεια που προφανώς τα μεγαλύτερα μέλη της αναγνώρισαν τη Λένα, την κοιτούσαν με ανοιχτό στόμα έχοντας παρατήσει τα κουταλάκια μπροστά τους! Μου έμεινε η συγκεκριμένη σκηνή, που μου θύμισε αμερικανική κωμωδία ή τηλεοπτικό σήριαλ, απ' αυτά που ακούγονται υστερικά χαχανητά στο βάθος σε μια προσπάθεια εξαναγκασμού του γέλιου των θεατών! Σας ευχαριστώ για τη βραδιά, αγάπες μου! είπε η Λένα λίγο πριν μπει στο βαν του αποχωρισμού. Χαιρετίσαμε και τη Βικτώρια, μετά από μια μικρή διαδρομή μέχρι το parking ανακαλύψαμε το αυτοκίνητο και εγκαταλείψαμε το Grand Resort και το Λαγονήσι. Εμείς και εγώ προσωπικά, σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, Λένα Πλάτωνος! Και το ό,τι σήμερα πέρασα ένα πολύ ζεστό οικογενειακό Πάσχα ξανά μετά από πολλά χρόνια στο πατρικό μου στο Κερατσίνι με τους δικούς μου, ίσως να οφείλεται στη χθεσινή βραδιά που έστησες εσύ και μου χάρισες! Την Ανάσταση του 2009 δε νομίζω να την ξεχάσω ποτέ όσο ζω κι αυτή η φράση μου τώρα δεν διέπεται καθόλου από επιφανειακό συναισθηματισμό.