Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ!

Επειδή όταν εμείς κοιμόμασταν, αυτοί έκοβαν τις φλέβες τους! Ή το αυτί τους και το προσφέρανε με χαρά! Αγαπούσε ακόμη τους μοναχικούς ταξιδιώτες που όταν κάποιος τους ρωτούσε που πηγαίνανε, εκείνοι έμοιαζαν σα να' ρχονται από μακριά, σα να μην είχαν καταλάβει την ερώτηση! Τι κι αν έδρασε στα ελληνικά γράμματα με δέκα ποιητικές συλλογές από το 1978 μέχρι και το 2008 που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών; Τι κι αν μεταφράστηκαν τα ποιήματα του στα γερμανικά, τα πολωνικά και τα πορτογαλικά; Τι κι αν ακόμη λίγο προ του τέλους τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο ποίησης Καβάφης από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής Παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου; Ο ποιητής Χρήστος Λάσκαρης έζησε στην πόλη της Πάτρας μια ζωή αθόρυβη, υπαλληλική, αφοσιωμένος στην τέχνη του, δίχως δημόσιες σχέσεις, παρά μόνο με τη μόνιμη αγωνία του θανάτου στον εσωτερικό ρυθμό της γραφής του και την καθαρότητα της γλώσσας του. Αναζητήστε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, που πρωτοβγήκε το 2004 ή ένα cd που μόλις κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Low Impedance (Inner Ear). Λέγεται Το ποτάμι και αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον συνθέτη και καθηγητή στην Ηλεκτροακουστική και την Ψηφιακή Τεχνολογία Ήχου του Πανεπιστημίου Πατρών, Γιάννη Μουρτζόπουλο, που διέσωσε τη φωνή του ποιητή και σε συνδυασμό με τη δική του εργασία επιχειρεί σήμερα να πάει τρία βήματα παραπέρα τη σύγχρονη ελληνική μουσική!

Όταν ένα cd, λοιπόν, ξεκινάει με τη φωνή του ποιητή να λέει Τους αγαπάω τους τρελούς, συνοδεία πιανιστικών αυτοσχεδιασμών του συνθέτη, δε μπορεί, καλό και ενδιαφέρον θα είναι! Όσο τα tracks προχωρούν, δικαιώνεται επίσης ο συνθέτης που ευχαριστεί στο ένθετο της έκδοσης τον Μιχάλη Σιγανίδη για την έμπνευση! Ένα απόλυτα εγκεφαλικό project – προϊόν της συνεργασίας του ποιητή Χρήστου Λάσκαρη με τον συνθέτη Γιάννη Μουρτζόπουλο. Οκτώ μελοποιημένα ποιήματα του πρώτου από τον δεύτερο, μέσα από τα οποία παρελαύνουν με ιδιαίτερα ευφυή τρόπο μουσικά θέματα του Art Blakey, του Charles Ives, αλλά και του Μανώλη Χιώτη. Τίποτα όμως δεν ακούγεται τυχαία τοποθετημένο, είτε πρόκειται για ηλεκτρονικούς θορύβους, είτε για ψυχοτροπικές ατμόσφαιρες που προκύπτουν από ένα παιχνίδι του Μουρτζόπουλου με τη free jazz. Συγκλονιστικές οι απαγγελίες του Λάσκαρη στο εναρκτήριο Van Gogh, στους Μοναχικούς ταξιδιώτες και στο Ποτάμι που κλείνει το cd. Για τις ανάγκες της παραγωγής συνέπραξε και ο Spyweirdos, συνεργάτης του Μουρτζόπουλου από το προηγούμενο Epistrophy at Utopia με τη συμμετοχή του Φλώρου Φλωρίδη. Την έκδοση κοσμεί ένας πίνακας του Χρήστου Μαρκίδη. Αίσθηση μου είναι πως με μερικές ακόμη δουλειές παρεμφερούς αφαιρετικού ύφους, η εγχώρια μουσική θα σημείωνε ουσιαστική πρόοδο, αποδεσμευμένη πια από τα στενά όρια της τραγουδοποιίας με μια, προ πολλού κορεσμένη και κουρασμένη, μελωδική και στιχουργική θεματική. Εν κατακλείδι, υποκλίνομαι σε δύο αυθεντικούς τολμηρούς καλλιτέχνες!