ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Έχω ακόμη στ' αυτιά μου το on του Μπαλαχούτη περί Βασιλειάδη, Παπαγιαννοπούλου και λοιπών αυθεντικών λαϊκών ποιητών...

με επαναφέρνει στην τάξη η σοβαρή φωνή της Ράνιας Βισβάρδη από το Τρίτο Πρόγραμμα με ρομάντζες και βαλς Φινλαδών κλασικών συνθετών...

πόση αντίθεση περιέχει το συγκεκριμένο ακρόαμα με την εικόνα που συναντώ φτάνοντας σπίτι μου...

οι μπάτσοι έχουν συγκεντρωμένους, μαντρωμένους θα έλεγε κανείς, τους μετανάστες της πλατείας Βικτωρίας...

οι πρώτοι είναι μεσ' στη σιγουριά, οι δεύτεροι όλο αμηχανία κοιτούν προς το πουθενά...

δε φοβούνται παρ' όλα αυτά, μοιάζουν σα να το' χουν ξαναδεί το έργο...

ακόμη κι αν πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι...

αρκετοί απ' αυτούς απλά σέρνουν τις πλαστικές σαγιονάρες τους...

ένας άλλος ηλικιωμένος με καφτάνι περνάει από μέσα τους κρατώντας εικόνα του Ιησού καθολικής προέλευσης και θυμίζοντας μου το Dolce Vita του Fellini...

μετακομίζω από το μεγάλο internet- cafe της Πατησίων στο άλλο, το μικρότερο των μεταναστών, μια τρύπα σχεδόν πάνω στην Αριστοτέλους...

εδώ τώρα δεν έχω μαλακισμένα να ουρλιάζουν δίπλα μου με τα video- games τους, αλλά Αφρικανούς και Ασιάτες με πολύχρωμες κελεμπίες που επικοινωνούν με τους δικούς τους σιωπηλά μέσω της κάμερας του pc...

μου αρέσει το πληκτρολόγιο που για να πας στην ελληνική γλώσσα πρέπει πρώτα να προσπεράσεις τη ρωσική, την αραβική και την αγγλική...

ξαναδιάβασα στις εφτά τα χαράματα τη Θλίψη του σώματος της Στέλλας Βλαχογιάννη...

όπως συμβαίνει με όλα τα γνήσια έργα τέχνης, είναι μια ποιητική συλλογή που συνεχώς μού αποκαλύπτεται...

Εκείνες οι μέρες ήταν νύχτες. Κοιτώντας τον ουρανό. Δεν ξέρω
κανένα αστέρι. Μ' αρέσει να τα κοιτάζω. Όπως τους αγνώστους.
Στο δρόμο. Με λίγη ενοχή. Λίγη θλίψη. Κι ένα χαμόγελο. Κρυφό.
Δε σταμάτησες λεπτό. Όλο σε μια κίνηση. Ήσουν! Τρόμος και αναμονή.
Τι μου ζητάς; Έχω; Θέλω. Τα χαλάσματα. Που μου' δειξες. Τα ξέρω.
Από άλλη ιστορία. Γι' αυτό με συνάντησες. Συνένοχοι στον ίδιο φόβο.
Λοιπόν; Στα πόσα ποτήρια σωπαίνεις εσύ;

είχε ήδη βγει ο ήλιος κι έτσι εγώ δε μπορούσα να κοιτάξω κανένα αστέρι πια...

αποκοιμήθηκα με το λεπτό βιβλίο δίπλα μου ανοιγμένο στη σελίδα με το ποίημα Μετά...

πως έχει γίνει η ζωή μας;

ένα συνονθύλευμα νταλκαδιάρικων τραγουδιών του ΄50- ΄60, αναίτιας αστυνομοκρατίας, μισαλλοδοξίας, χειλιών που διστάζουν ν' ανοίξουν περισσότερο, αλλά και μιας πρόσκαιρης ψυχικής ανάτασης κάθε φορά που προστρέχουμε στην ποίηση ή την ανακαλύπτουμε εκ νέου...