ΤΑ ΔΥΟ ΚΑΠΑ ΤΟΥ ΞΑΝΘΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ!

Η Μαρία μου έδωσε το μπουκάλι με τη ρωσική σαμπάνια. Μια Μαρία όμορφη, μεσόκοπη, ψημένη από τη ζωή και σίγουρα όχι παρθένα, σαν αυτή που είχε εικόνισμα στο όχημα του ο Νιγηριανός ταξιτζής. Δική σου ειν' αυτή; τον ρώτησα στα αγγλικά. Όχι, το αφεντικό! μου απάντησε κι ύστερα άρχισε να μου λέει με τα μονότονα αγγλικά του, που μου θύμισαν αφρικανικό κρουστό, πόσο βοήθησε τη δική του εικόνα στους Έλληνες η εικόνα αυτή της Παναγίας. Έχεις Holy Mary στο ταξί σου; Είσαι καλός μαύρος, σου φιλάνε τα χέρια! Δεν έχεις; Είσαι κακός μαύρος, θα πάρω το λεωφορείο καλύτερα! Αυτά μου έλεγε ένας 35χρονος οδηγός ταξί από την Αφρική, παντρεμένος με Ελληνίδα και πατέρας ενός τρίχρονου αγοριού. Τι να προλάβεις να του πεις από το κέντρο μέχρι τον Χολαργό; Ότι εδώ είναι Βυζάντιο, δεν είναι παίξε- γέλασε, παραλλάσσοντας ελαφρά τον στίχο του Εγγονόπουλου; Ότι η εικόνα της Holy Mary που είχε, ήταν κακόγουστη σαν κι εκείνες που κρέμονταν κάποτε στους τοίχους άθλιων αιθουσών σε δημοτικά επαρχιακά σχολεία; Τίποτα απ' όλα αυτά, μήπως θα καταλάβαινε τι εστί Βυζάντιο ή, πολύ περισσότερο, Εγγονόπουλος; Συνέχισα μέσα στο σπίτι πια με τους ροζ τοίχους ν' ακούω το Your song του Elton John, το The beat goes on των Sonny & Cher και οικείους jazz ρυθμούς. Απολείπεν ο θεός Αντώνιον κι ύστερα σε διατάζω να ανοίξεις τη σαμπάνια! μου είπε το ξανθό κορίτσι από την κλίνη του κι εγώ τράβηξα το πώμα. Ένας πίδακας από αφρώδη οίνο έκανε χάλια την καρό βερμούδα μου, ενώ το πώμα βρέθηκε ξαφνικά μέσα στη χούφτα του ξανθού κοριτσιού που γελούσε σαν παιδάκι. Ένας industrial punk ήχος απλώθηκε στο δωμάτιο και μια φωνή αντρική τεμαχίστηκε. Τα δύο κάπα στη ζωή του ξανθού κοριτσιού ενώθηκαν κι έφτιαξαν το ταυ της Τελειότητας. Η οθόνη του υπολογιστή άρχισε να γεμίζει αργά- αργά από τα πρόσωπα των ποιητών σα να γεννιόταν ένας ψηφιακός ιμπρεσιονιστικός πίνακας. Όταν τηλεφώνησε ο b.l. μίλησαν με το ξανθό κορίτσι για τις Ομπρέλες του Χερβούργου κι όχι, εκείνη τη στιγμή δεν ακουγόταν το The beat goes on των Sonny & Cher, αλλά κάτι άλλο που υπαινισσόταν και τελικά ξεπερνούσε τους Prodigy. Πόση ευαισθησία δύναται να βγει μέσα από μια ηχητική ηλεκτρονική καταιγίδα; Πόσο ταυτισμένος μπορεί να είναι ο φιλοσοφικός λόγος του ποιητή με τον αγριεμένο οίστρο του μουσικού; Είχαμε μια μικρή ιδιωτική γιορτή σήμερα το απόγευμα που με οδηγεί νοερά τώρα σε καταχωνιασμένες ποιητικές συλλογές, στο Ummagumma των Pink Floyd και σε εκείνο το τριπαριστό διαμέρισμα του Πειραιά με το λονδρέζικο κόκκινο εφφέ.