ΠΡΟΣΚΑΙΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΝΤΕΚΟΡ!

Είμαστε μαζί στο ταξί. Είσαι πολύ όμορφος, μου λέει και κοκκινίζει. Δεν είμαι εγώ πολύ όμορφος, θέλω να απαντήσω, εσύ είσαι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί μου. Δεν λέω τίποτα, όμως, για να μην καλύψει τα πάντα η δυσάρεστη αμηχανία…
Βαρέθηκα πια τα νοσοκομεία. Αρχίζω και γίνομαι ψυχρός στο άκουσμα φράσεων όπως τρεις μήνες ζωή, κλινικά νεκρός εδώ και δυο χρόνια από έλλειψη οξυγόνωσης του εγκεφάλου – 25 ετών παιδί – και τα τοιαύτα. Μπορώ πλέον να αντικρίζω, χωρίς να παίρνω τα μάτια μου, ενέσεις, ματωμένες γάζες και ηλικιωμένες γυναίκες με πάνες, σα βρέφη. Προτάσσω μέσα μου το black χιούμορ μπας και ξορκίσω τις αρρώστιες που χάσκουν μέχρι κι απ’ τους τοίχους….
Υποτροπή θυρεοειδίτιδας λέει η διάγνωση εκεί που λέγαμε πως ξεμπερδέψαμε. Ξανά κορτιζόνη, ξανά το ζάχαρο πάνω – κάτω σαν δείκτης χρηματιστηρίου (πώς μού ‘ρθε αυτό; ούτε είχα ποτέ σχέση με χρηματιστήρια)…
Ο στυλάτος πενηντάρης ταρίφας με οδηγεί στον Αιγόκερω του Σολδάτου, ακούγοντας χαμηλόφωνα τα γλυκερά εμπορικά blues του Eric Clapton και FM – rock μπαλάντες. Μου δείχνει με καμάρι το mp3 του που αριθμεί πάνω από οχτακόσια κομμάτια του ιδίου ύφους κι εγώ σχολιάζω πως αν κλείσω τα μάτια το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια άνετα γίνονται αμερικανική επαρχία…
Στο νεοκλασικό συναντάω τον Δημήτρη, τον Αντρέα, χαιρετιέμαι με τον Τάσο Ψαρρά και τον Βαλούκο, προτού αρχίσουν να μιλάνε στο πάνελ για κριτική θεάτρου. Ο Γεωργουσόπουλος δε μπόρεσε να παραστεί, συμμετέχει στο πένθος του Σπύρου Ευαγγελάτου που έχασε τον γιο του πριν από λίγες ώρες. Κι εδώ ο πόνος του ανθρώπου και μάλιστα ο ύψιστος, σκέφτομαι…
Ευτυχώς που η κοπέλα δίπλα μου πλησιάζει τον Αντρέα και τον ρωτάει: Που χάθηκες εσύ; Έχεις myspace να τα λέμε από ‘κει; Κι αυτός, το αδιόρθωτα λούμπεν και αξιαγάπητο στοιχείο, της απαντάει: Εδώ δεν έχω σπίτι, myspace θα’ χω;
Επιστρέφω στο Κερατσίνι να περάσω το βράδυ μου μετά από πάρα πολύ καιρό με μιαν αίσθηση αδικαιολόγητης γαλήνης. Συναντάω τον μεγάλο μου αδερφό μέσα στο αυτοκίνητο του. Με φωνάζει να πάω κοντά, μου πιάνει το χέρι, που χάθηκες ρε μικρέ; μου λέει και γελάει μέχρι τ’ αυτιά. Σχεδόν δακρύζω, τραβιέμαι μαλακά, ξαναρχίζει το ενοχικό σύνδρομο που προχθές δεν θυμόμουν αν ο αδερφός μου είναι 48, 49 ή 50 ετών…
Ο αδερφός μου αυτός ανέκαθεν μου θύμιζε το τραγούδι Άνθρωποι μονάχοι με τη Μοσχολιού. Με τρόμαζε η αβάσταχτη ερημιά του και το μονίμως βαρύ και θλιμμένο βλέμμα του. Εν ριπή οφθαλμού πέρασαν από μπροστά μου στιγμιότυπα από το σπίτι και το πώς συνήθιζε να με φροντίζει όταν εγώ ήμουν δέκα κι εκείνος είκοσι δύο ετών, λεπτός και όμορφος νέος…
Όταν κάποιοι λυπούνται έως και υποφέρουν μεσ’ στο καζάνι των ανθρώπινων σχέσεων ας σκεφτούν πως υπάρχουν κι οι άλλοι που δεν έχουν καν ανθρώπινες σχέσεις, ούτε ένα νούμερο στον κατάλογο του κινητού τηλεφώνου τους…
Αύριο έχω ραντεβού στο τμήμα δημοσίων σχέσεων του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κατά 90% θα συνδιοργανώσει την εκδήλωση με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Θα παίξει η Ντόρα και θα τραγουδήσουν ο Παντελής, ο Ηλίας και η Μαρίζα. Η άρση της ανησυχίας μου μήπως θεωρηθεί προμοτάρισμα του ντοκιμαντέρ μου, έρχεται όταν σκέφτομαι πώς και το 2006, παρ’ όλο που το Κύτταρο προβλήθηκε στο Πανόραμα (το πληροφοριακό τμήμα δηλαδή) το φεστιβάλ δε δίστασε να οργανώσει τρανταχτή rock συναυλία στην Υδρόγειο. Συζητούν επίσης από το Πανεπιστήμιο να ανακηρύξουν τον Κούνδουρο επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Κινηματογραφικών Σπουδών, οπότε επίσης δικαιολογείται η συγκεκριμένη μεγάλη εκδήλωση με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας. Με συγκινεί η ανιδιοτέλεια ανθρώπων, όπως του Τέλλου, που προτίθεται να τυπώσει ιδίοις εξόδοις αντίτυπα της αφίσας του ντοκιμαντέρ και να γεμίσει όλα τα μπαρ της πόλης, από το De Facto μέχρι το Residents…
Εν τω μεταξύ, η πρώτη κόπια καθυστερεί. Προηγείται, μαθαίνω από τα εργαστήρια, το τύπωμα της κόπιας της νέας ταινίας του Στράτου Τζίτζη. Καλή τύχη εύχομαι, ειδικά αν παίζει θέμα διανομής στις αίθουσες…
Πόσο καιρό είχα να κάτσω σ’ αυτό το τραπέζι με το laptop, γράφοντας ή σερφάροντας στο διαδίκτυο; Μπαίνω σε blogs φίλων και ξετρυπώνω αναρτήσεις συλλεκτικής αξίας, σαν αυτή του zelig on drugs για το πρώτο τεύχος της Οδού Πανός. Αντιγράφω ένα ποίημα καβαφικού πνεύματος του Μάνου Χατζιδάκι που είχε δημοσιευθεί εκεί. Το διαβάζω και νιώθω μονομιάς ότι ανακάλυψα ακόμη ένα κομμάτι του Έλληνα καλλιτέχνη που δεν έχει φύγει ποτέ απ’ τον τόπο μας: Περιεχόμενο νοσταλγίας
Δεν νοσταλγώ το πάθος/ έχω περίσσιο ακόμη/ και θα έχω/ την δύναμη που είχα νοσταλγώ/ να κουβαλώ το πάθος μου/ στους δρόμους/ στα καφενεία/ και τη νύχτα στο κρεβάτι…
Μια καληνύχτα δίχως αναμμένα κεριά στο τραπεζάκι, ούτε βιβλία και cd στοιβαγμένα δίπλα μου, ούτε και ‘κείνο το βινύλιο του Tim Hardin – δώρο του Δημήτρη για του Αγίου Αντωνίου που ακόμη είναι μεσ’ στη ζελατίνα του…