δεν μπορούν να σκοτώνουν κότεςαλλά μπορούν να τρώνε κότες.
Τα χρήματα μυρίζουν φτώχεια και μυρίζουν
το ρούχο απ' το σώμα του
εκείνο το ρούχο
που μετά τη βροχή στέγνωσε πάνω στο σώμα
γιατί δεν υπήρχε άλλο.
Τα χρήματα μυρίζουν φτώχεια και μυρίζουν
Ρούχο
που μετά από τον ιδρώτα δεν πλύθηκε
γιατί δεν υπήρχε άλλο
Θα κερδίζεις το ψωμί σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου
Έτσι μας επέβαλαν
Και όχι:
Με τον ιδρώτα των άλλων θα κερδίζεις το ψωμί σου.
Ω, έμποροι των Εθνών, εσείς
Ω, κατασκευαστές
των μεγάλων αγαλμάτων των παραφουσκωμένων και βαριών
Ω, αιχμάλωτοι της αφοσίωσης και του κέρδους, εσείς
Συγχώρεσε τους, Κύριε,
Γιατί οίδασι τι ποιούσι.
Η δική μου Πορτογαλία δεν εξαντλείται στις εύμορφες περσόνες του Fernando Pessoa, ούτε στη μελιστάλακτη ένταση της Amalia Rodrigues. Η αγάπη και η τραγωδία της ζωής μαζί με τη θάλασσα και τα πεύκα της Πράια ντα Γκράντζα επιζούν ακόμη μέσα από το μελαγχολικό βλέμμα της ποιήτριας Sophia de Mello Breyner Andresen,
που μια ζωή έψαχνε την αρμονία, την ολοκλήρωση και τη δικαιοσύνη. Μου τη γνώρισαν πριν ενάμισι χρόνο ο Αντρέας και ο Νάνος μέσω της Νέας Συντέλειας. Τους είμαι ευγνώμων.
6 σχόλια:
Είσαι πολύ τυχερός!
Καλημέρα.
Ιω...
τυχερός, που γνώρισα την Πορτογαλίδα ποιήτρια;
μπορεί...
άρα τυχερή είσαι κι εσύ που, εάν δεν την ήξερες, την έμαθες από 'δω!
Καληνύχτα.
Πολύ καλό καταγγελτικό ποίημα. Και η πρώτη φωτό του καταδικασμένου σε θάνατο που τον ετοιμάζουν για την εκτέλεση της ποινής και, οπ οποίος είναι μαύρος και οι δήμιοι του λευκοί, ο συμβολισμός αλλά ίσως με κάποιο αντιρατσιστικό ποίημα. Ισως με εκείνη την ανάρτηση όπου είχες και το strange fruit. (Μεταξύ μας τότε απεφάσισα να διαβάζω το ιστολόγιο γιατί μου αρέσουν τα παράξενα φρούτα).
Mary Ka...
ωραίο αυτό, το να σ' αρέσουν τα παράξενα φρούτα εννοώ!
ίσως έχεις δίκιο για τη photo, δεν ξέρω όμως γιατί μου κόλλησε με το συγκεκριμένο ποίημα.
Φίλε Αντώνη,μ' αυτή σου την ανάρτηση απέδωσες δικαιοσύνη, κατα κάποιο τρόπο, τουλάχιστον, σε μία από τις μεγαλύτερες Ευρωπαίες ποιήτριες. Τη γνώρισα στο Παρίσι, τα χρόνια του '70 και καταγοητεύτηκα από την ποιήτρια, τη γυναίκα, την επαναστάτρια. Σπάνια η αλχημεία που κατέληγε σε ένα ακτινοβόλο πλάσμα με μοναδική εσωτερική και εξωτερική ομορφιά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την κρίση της για τη μεταφρασμένη στα γαλλικά ποίησή μου - ποίηση ενός πολύ νέου, τότε, συναδέλφου της, έτσι με ονόμασε. Οι ώρες, που περάσαμε μαζί, στη διάρκεια μιας διεθνούς συνάντησης ποιητών από όλον τον κόσμο, μέτρησαν πολύ για μένα. Ήταν ακόμη παρόντες από ελληνικής πλευράς ο Νάνος Βαλαωρίτης και η Μαντώ Αραβαντινού. Οι θαυμάσιες μεταφράσεις της Rosa Mesquita - μεταφράστριας και της συλλογής μου "Πέραμα" - που δημοσιεύσαμε στο τεύχος 7 - 8 - 9 της "Νέας Συντέλειας" (εκδ. Άγκυρα) δίνουν, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα να γνωρίσει τη μεγάκη αυτή ποιήτρια. Με φιλία και εκτίμηση.
andrianos...
σημαντικό το comment σου, φίλτατε, για δυο λόγους: πρώτον, για τα ωραία που μας αφηγείσαι με τον τρόπο σου και, δεύτερον, επειδή αποκαλύπτεις την πραγματική σου ταυτότητα!
να' σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου