ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ!

Το ρωσικό μπαρ στον πεζόδρομο με την τιρκουάζ μαρκίζα και τα κόκκινα φώτα μού θυμίζει το Veraman Bar του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου και του Γιώργου Σκούρτη. Καθώς το προσπερνάω, παραδόξως δεν ακούγονται ο Little Richard ή ο Chuck Berry, ούτε καν σκυλάδικα, αλλά κάποιος που παίζει πιάνο στις δύο το πρωί! Παρ' ότι δε βγαίνει κανένας άλλος ήχος, καμία φωνή, μου είναι δύσκολο να μη φανταστώ πως ανάμεσα στους καπνούς υπάρχουν παρέες ανθρώπων, και πολλές μάλιστα, που απλώς έχουν υποκύψει στη μαγεία της μουσικής...

Βαρέθηκα να βλέπω στην είσοδο της πολυκατοικίας πατημένες γόπες με τζιβάνες και άδεια μπουκάλια μπίρας. Τώρα βρήκε να εξαφανιστεί κι αυτός ο γέρικος κανελλί σκύλος που την άραζε ως θυρωρός; Τι θα τις κάνω τις κονσέρβες που του αγόρασα για να παρατείνω την παραμονή του; Συχνά φανταζόμουν τον σκύλο αυτό με γραβάτα και κοστούμι να στέκεται όρθιος στα πίσω πόδια του, ν' ανοίγει την πόρτα και να λέει Καλημέρα σας στους ενοικιαστές και στους ιδιοκτήτες...

Ιδιοκτήτρια είναι και η κυρία Ε. που έχει ψύχωση με την ανθοκομική και μάλλον θα με μίσησε, όταν μια μέρα μου χτύπησε για τα κοινόχρηστα και ζήτησε να δει το μπαλκόνι μου. Περάστε, της είχα πει πρόθυμα τότε, ξέροντας εξ αρχής πως θα κινδύνευα/ε να μου μείνει στα χέρια, αφού θ' αντίκριζε τα λιγοστά λουλούδια μαραμένα και 'κείνη την ελιά που μου' χε δωρίσει ο Παλαμίδας μαραγκιασμένη και κίτρινη σαν το φλουρί. Που βρίσκουν χρόνο οι άνθρωποι να ποτίζουν φυτά, απορώ. Εδώ πολλές φορές ξεχνάμε να τρώμε...

Το διήμερο αφιέρωμα της Κωχ στον Καββαδία πήγε πολύ καλά, χωρίς ουσιαστικά καμία διαφήμιση. Τόσο καλά, που ενδέχεται να επαναληφθεί το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο. Τάσος Καρακατσάνης και Γιώργος Σαλβάνος στο πρώτο μέρος, Νάσος Γκρόζας και Γιάννης Σταυρόπουλος στο δεύτερο, Κώστας Λώλος και Θανάσης Κλεόπας με την ethnic μπάντα τους στο τρίτο και τελευταίο. Και μια Μαρίζα χαμηλόφωνη, πιθανώς λόγω της ηχογράφησης της παράστασης, αλλά και...στην πρίζα! Σας παρακαλώ, μην κάνετε τόσο πολύ ησυχία, είπε σε κάποια στιγμή στο κοινό, διότι αποσυντονίζομαι! Ελπίζω να καταφέρει να ανεβεί η Μαρίζα στη Θεσσαλονίκη το μεθεπόμενο Σάββατο στην πρώτη επίσημη προβολή του ντοκιμαντέρ. Παρ' όλο που λόγω μείωσης του budget η φετινή διοργάνωση δεν δύναται να καλύψει τα έξοδα κανενός συντελεστή ταινίας, πέραν του σκηνοθέτη (στη δική μας περίπτωση, τιμής ένεκεν και του Νίκου Κούνδουρου), με χαρά μαθαίνω ότι πολλοί δικοί μου άνθρωποι από την Αθήνα και όχι μόνο θα βρίσκονται εκείνο το βράδυ στο Ολύμπιον: πρώτη και καλύτερη η μάνα μου, που θα της κάνει καλό ένα ταξιδάκι μετά τους δυο μήνες στα νοσοκομεία. Επίσης, ο Γιώργης, ο Lolek, ο gazoza, ο bl, η Μιράντα, ο Νίκος, ο Παναγιώτης κι η Έφη, ο Αντρέας, η Λίνα.

Το φεστιβάλ ξεκινάει την Παρασκευή 12 Μαρτίου. Οι Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο θα προβληθούν την επόμενη, Σάββατο 13 Μαρτίου, στις 20.00 το βράδυ στο Ολύμπιον. Νομίζω πως ζω κυριολεκτικά για 'κείνη τη μέρα! Χθες μίλησα με τον Κούνδουρο στην Αίγινα. Ήταν πολύ σοβαρός και δεν είχε πλέον καμία διάθεση να με πειράξει ή να με τσιτώσει. Αυτή η ταινία ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα, είπε. Τα έβγαλες πέρα με κάτι πολύ επικίνδυνο, αφού πήρες τις ταινίες μου και τους αφαίρεσες το χρώμα, κάνοντας στην ουσία αναδημιουργία. Εν ολίγοις, ο master δεν ενοχλήθηκε καθόλου απ' την παρέμβαση μας στο αρχειακό υλικό του, αντιθέτως το βρήκε ότι εξυπηρετεί απόλυτα την ομοιογένεια του φιλμ. Κάτι, βέβαια, που δεν πολυάρεσε στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Αν έπαιρνες τις δικές μου ταινίες και τις έδειχνες έτσι, μου είπε προχθές ο Τεό χαριτολογώντας, θα σε σκότωνα, δεν υπήρχε περίπτωση! Πάλι καλά που μου αναγνώρισε απόλυτα προσωπική γραφή και, το σημαντικότερο, ότι δεν έχει καμία σχέση η ταινία με οτιδήποτε είχε γίνει για τον Κούνδουρο και το έργο του. Ο Μπακογιαννόπουλος, απ' την άλλη, χαρακτήρισε το ντοκιμαντέρ καλύτερο από αντίστοιχα ξένα, μα συμβατικά, για προσωπικότητες σαν τον Fellini και τον Pasolini. Όταν πρόσθεσε ότι θα το ήθελε ακόμη πιο μεγάλο, δηλαδή όχι 82 λεπτά, αλλά δίωρο, εκεί πια με έστειλε στα σύννεφα. Σαν πολύ ανεβήκαμε στα σύννεφα και κινδυνεύουμε να γκρεμοτσακιστούμε. Αν και όταν ακούς τέτοια λόγια από τόσο σημαντικούς ανθρώπους το' χεις φορέσει ήδη ένα...αλεξίπτωτο. Βρες μου και κάνα ψεγάδι, είπα χθες του Κούνδουρου. Παύση. Κάτσε να σκεφτώ, απάντησε. Και μετά Όχι, Αντώνιε, τίποτα δε βρίσκω. Προχώρα!

Προχωράω! Είμαστε οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί!