ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ VASSILIKOS- DIRECTOR'S CUT!

Ο Vassilikos – κατά κόσμον Βασιλικός Σακκάς – αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση τραγουδοποιού και ερμηνευτή στη χώρα μας. Σ' αυτόν και το προσωπικό του μουσικό όχημα, τους Raining Pleasure, μπορεί να χρεώσει κανείς την εξέλιξη και άνοδο της αγγλόφωνης alternative σκηνής στην Ελλάδα, παρ' όλο που ο ίδιος αποποιείται τέτοιου είδους ταμπέλες. Ας αρκεστούμε στην κρυστάλλινη φωνή του και τη μοναδική αγγλική προφορά του, που ακούγεται σα να πιάνει το νήμα από κει που το άφησε χρόνια πριν ο διεθνής Demis Roussos. Ακόμη, στις απόψεις που εκφράζει στην ακόλουθη συνέντευξη, ανοίγοντας τα εσώψυχα του χάριν ακόμη μιας ενδοσκόπησης, αυτή τη φορά όμως με ένα κασετοφωνάκι μπροστά του. Και βέβαια σε ένα πανέμορφο ολοκαίνουργιο άλμπουμ που λέγεται Vintage και περιέχει λατρεμένα ξένα τραγούδια, λες και περίμεναν τον ιδανικό ερμηνευτή τους επί πολλές δεκαετίες από μιαν άλλη γωνιά του πλανήτη. Ισχύουν τα γνωστά, δηλαδή αμέσως τώρα θα διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη του Βασιλικού που λόγω έλλειψης χώρου πετσοκόπηκε στο τρέχον δίφωνο.
Του Αντώνη Μποσκοΐτη

Αναμενόμενη η πρώτη ερώτηση: τη στιγμή που γράφετε όχι μόνο δικά σας τραγούδια με τους Raining Pleasure, αλλά δίνετε και σε άλλους καλλιτέχνες, σαν τη Δήμητρα Γαλάνη, πώς και επιλέξατε ένα τέτοιο υλικό για το πρώτο προσωπικό σας άλμπουμ;
Πολύ απλά, γιατί δεν ξεκίνησα να κάνω άλμπουμ. Μπήκα στο στούντιο χωρίς στόχο, για να παίξω κι ότι έβγαινε. Ήμασταν με τον Clive Martin όταν έπαιξα για πρώτη φορά με μια ακουστική κιθάρα το Across the universe των Beatles, απ' τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια. Το ακούει και μου λέει Κάνε και κάνα άλλο! Τελικά κάναμε πενήντα! Όταν τελειώσαμε τις ηχογραφήσεις περίπου δεκαπέντε πλήρως ενορχηστρωμένων τραγουδιών, καταλάβαμε ότι δε γράψαμε μόνο, αλλά κι ότι βρισκόμασταν μπροστά σε ένα υπό έκδοση υλικό.
Ήταν εύκολο ή δύσκολο να εξασφαλίσετε άδειες από τόσους ξένους καλλιτέχνες, τις εταιρείες τους κλπ.;
Ήταν εύκολο, διότι δεν πείραξα στίχους, μελωδίες και αρμονίες. Πήρα έγκριση από τις εταιρείες, αφού είδαν ότι πρόκειται για επανεκτελέσεις και όχι διασκευές.
Ο Leonard Cohen, ο Henry Mancini ή ο Paul Anka ανήκουν στα παιδικά σας ακούσματα;
Πέραν της κλασικής μουσικής, την οποία έχω μελετήσει αρκετά, τα ακούσματα μου καλύπτουν τραγούδια από τη δεκαετία του 1920 μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω τώρα γιατί εδώ μου βγήκαν τόσο παλιά κομμάτια, από Gershwin και Mancini μέχρι Beatles. Το πιο καινούργιο είναι του 1971! Σίγουρα, όπως λέω και στο εξώφυλλο, πρόκειται για τραγούδια που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ. Δε φαντάζεστε πόσο αβίαστα προέκυψαν μέσα μου κι ήταν μία άκρως θεραπευτική διαδικασία, αφού ήμουν σε κάκιστη κατάσταση.
Ψυχολογικά εννοείτε;
Και ψυχολογικά και σωματικά. Είχα περάσει μια άσχημη θυρεοειδίτιδα, είχα πάρει δεκαπέντε κιλά μέσα σ' ένα μήνα, ευτυχώς την πρόλαβα και την πάλεψα και το μόνο που ήθελα ήταν να κλειστώ στον εαυτό μου και να παίζω μουσική με τις ώρες. Αυτό έκανα κι έτσι προέκυψε το Vintage.
Οπότε δεν θα είχατε και την αγωνία του στυλ Τι θέση έχει τώρα ένας δίσκος επανεκτελέσεων στην εποχή που το κάνουν οι περισσότεροι;
Μα σας είπα δεν πήγαινα καν για δίσκο. Πρώτα γράψαμε και μετά το αντιμετωπίσαμε ως δίσκο.
Είστε 35 ετών κι έχετε καταφέρει πολλά, από σημαντικές καλλιτεχνικές φιλίες και συνεργασίες μέχρι τα δικά σας πράγματα. Ακόμη, μοιράζετε το χρόνο σας μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Πως ισορροπείτε μέσα σε όλα αυτά;
Δεν έχω ζοριστεί μέχρι τώρα. Αγχώδης γίνομαι με άλλα θέματα, εκτός δουλειάς, γιατί αυτή τη σταματάω όποτε θέλω. Αυτό τον καιρό ξέρω ότι έχω πολλά πράγματα να τρέξω κι έχω γυρίσει προς τα κει τους διακόπτες μου. Περνάω όμως και φάσεις απίστευτης χαλαρότητας. Κάποτε θα κλείσει κι αυτός ο κύκλος, θα ξαναχαλαρώσω μέχρι να πάω στα επόμενα.
Όταν ένα project πετυχαίνει, όπως το Vintage, αγχώνεστε για το επόμενο βήμα;
Όχι, γιατί δε μπορώ να σκέφτομαι τόσο μακριά. Δηλαδή μόλις έβγαλα ένα δίσκο και δε μπορούμε να συζητήσουμε για τίποτα άλλο πριν περάσει ένας χρόνος. Να είμαστε καλά πάνω απ' όλα, αφού ειδικά αυτό είναι κάτι που δε μπορούμε να το σχεδιάσουμε. Γενικά πάντως είμαι άνθρωπος που δεν κάνει σχέδια, μακροπρόθεσμα τουλάχιστον. Όνειρα μπορείς να κάνεις, πλάνα όχι.
Οι σχέσεις των ανθρώπων, η ψυχική και βιολογική υγεία είναι ζητήματα που σας απασχολούν;
Βέβαια, πάρα πολύ. Αυτός είναι κι ο λόγος που το άλλο μου μισό, όχι το μουσικό δηλαδή, ασχολείται με την εναλλακτική ιατρική. Τη σπουδάζω, είναι η παλιά ιατρική, στην οποία μια μέρα θα επιστρέψουμε, δε νομίζω όμως να ζούμε εμείς για να το δούμε.
Πιστεύετε θα έρθει ο καιρός που οι άνθρωποι θα πετάξουν τα χημικά φάρμακα;
Ναι. Και πιστεύω ότι η ομοιοπαθητική είναι η ιατρική του μέλλοντος!

Γυρνώντας στο δίσκο, το Sealed with a kiss και το Dream a little dream of me τα είχατε ανακαλύψει από τον Jason Donovan και τους Mamas and The Papas αντίστοιχα;
Όχι, το πρώτο το ήξερα από τον Brian Hyland και το δεύτερο από την Ella Fitzgerald.
Προσπαθώ να δω αν είσαστε της γενιάς του MTV, αισθητικά τουλάχιστον, γι' αυτό ρώτησα. Το Vintage ηχογραφήθηκε με εσάς να παίζετε όλα τα όργανα. Ήταν χρονοβόρα διαδικασία;
Η ηχογράφηση διήρκησε τρεις εβδομάδες με δεκαέξι ώρες δουλειάς την ημέρα. Μέσα σ' αυτές βάζω και τα κομμάτια που δε συμπεριελήφθηκαν, όπως των Simon & Garfunkel, του John Lennon, όλα της περιόδου εκείνης. Το μόνο σχετικά καινούργιο κομμάτι που είχα παίξει ήταν το Words από τη δεκαετία του 1980.
Φοβηθήκατε μη σας πουν παλιομοδίτη;
Όταν γενικά είσαι στο στούντιο, παίζεις και γράφεις τραγούδια που αγαπάς, τι να φοβηθείς; Δε χωράει φόβος.
Αναφέρομαι στο νέο ήχο που δώσατε στα τραγούδια. Παρακινδυνευμένο, ας πούμε, να κάνεις trip hop το Famous blue raincoat του Cohen, έτσι δεν είναι;
Ήταν το κριτήριο της αισθητικής και της διάθεσης που είχα εκείνη την ώρα, εκείνο τον καιρό. Αν έκανα και δικά μου κομμάτια τότε, έτσι θα έβγαιναν. Ξαναλέω ότι παρ' όλο που τραγούδησα κομμάτια άλλων, νιώθω σα να έκανα δικό μου δίσκο.
Εκκρεμεί απ' όσο ξέρω ένας δίσκος με αγγλόφωνα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Θα γίνει;
Έχουμε πει ναι κι ίσως να είναι το επόμενο δισκογραφικό βήμα εκ μέρους μου. Δεν έχω ιδέα πως θα είναι από ηχητικής άποψης, αφού δε γνωρίζω ποια θα είναι τα ακούσματα μου σε ένα χρόνο από τώρα.
Σχεδόν ταυτόχρονα με το Vintage, κυκλοφόρησε στο πολύ πιο αθόρυβο – να το πω έτσι – και το Live in Athens των Raining Pleasure. Ευκαιρία να μας πείτε δυο λόγια.
Έγιναν δύο πολύ όμορφα live στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη συμμετοχή της Έλλης Πασπαλά και του David Lynch. Έχει εντυπωθεί πολύ ισχυρά μέσα μου η επαφή που αναπτύξαμε με τον κόσμο. Παίζαμε και με έπιανε φοβερή συγκίνηση μ' αυτό που εισέπραττα από το κοινό. Ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε διπλό cd σχεδόν παράλληλα με το Vintage, όπως είπατε.
Λέτε ότι εισπράξατε συγκίνηση από το κοινό. Αλήθεια, έχετε φτάσει στο σημείο να συγκινηθείτε από τον ίδιο τον εαυτό σας, βλέποντας τα όνειρα σας να πραγματοποιούνται;
Όχι, είμαι πολύ αχάριστος, παρ' ότι δεν χρησιμοποιώ ίσως τη σωστή λέξη. Όπως σας είπα, δε βάζω μακρινούς στόχους ώστε να πω ότι έκανα το ένα ή το άλλο και τώρα νιώθω πλήρης. Ναι, από παιδάκι ήθελα να γίνω μουσικός και να τραγουδάω και το έκανα, ασχέτως αν δεν το συνειδητοποιώ πολύ συχνά. Είμαι περισσότερο ένας άνθρωπος που ζει την καθημερινότητα με τους φίλους του παρά κάποιος της μουσικής βιομηχανίας. Έχει τα καλά του και τα κακά του. Αν ήμουν πολύ πιο πεισματάρης επαγγελματίας ίσως να ήμουν και πιο παραγωγικός. Απ' την άλλη, όμως, για μένα η μουσική προκύπτει όποτε υπάρχει ανάγκη.
Έτσι που το λέτε, δικαιολογώ και το πόσο συχνά αναφέρεστε με τα καλύτερα λόγια στην μάνατζερ σας, την Βαγγελιώ Αγγελίδου.
Αν δεν την είχα συναντήσει, δεν θα υπήρχε ούτε αυτός ο δίσκος, ούτε τίποτα. Είχαν αρχίσει τα διάφορα προβλήματα μου κατά την ηχογράφηση, που έλεγα πριν, και το 2009 ήταν πραγματικά η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Αν σας περιγράψω τι συνέβη μέσα στην περασμένη χρονιά, θα μου λέγατε Παιδάκι μου, πως ζεις και δε λύγισες; Τέλος πάντων, το '10 το καλό μπήκε, που λέει κι η Βαγγελιώ κι εκείνη ήταν ο άνθρωπος που μου ξαναέδωσε όρεξη να επικοινωνήσω με τον κόσμο μέσω της μουσικής.
Ότι δεν κατάφεραν, λοιπόν, σημαντικές φιλίες σας από τον χώρο, το κατάφερε η μάνατζερ σας. Ακούγεται εντυπωσιακό.
Η σχέση μας δεν είναι αυστηρά επαγγελματική. Έχουμε φτάσει σε βαθύτατο φιλικό επίπεδο, διατηρώντας μια φοβερή ισορροπία μεταξύ προσωπικού και επαγγελματικού επιπέδου, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Το Vintage και όλα τα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν αυτόν τον καιρό, τα οφείλω στη Βαγγελιώ.
Παρ' όλο που το 2009 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής σας, δεν ισχύει το ίδιο για την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή, αφού βγήκαν πολλά καλά δισκάκια. Πιστεύετε ότι ήρθε για να μείνει στη χώρα μας η επιτυχία αυτή σαν κίνημα πλέον;
Να σας πω την αλήθεια δε με νοιάζει ιδιαίτερα. Δε μπορώ ν' αντιμετωπίσω δημοσιογραφικά τα πράγματα, ούτε είμαι κάνας σταυροφόρος της αγγλόφωνης σκηνής. Εγώ έκανα αγγλικά γιατί δε μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Το ότι ανεβαίνουν κάποια αγγλόφωνα σχήματα, δε μου λέει τίποτα. Μπορεί ν' ακούγεται καλή μουσική; Αυτό είναι το ζητούμενο.
Εσείς θα μας πείτε.
Βέβαια! Έχω βρει πολύ καλά πράγματα στον Boy, στον Lolek, στους Abbie Gale, στους Flakes – ειδικά οι Flakes για μένα ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς!
Έχει σημασία η γνώμη σας, τη στιγμή που είστε ο προκάτοχος όλων αυτών και που μάλιστα εξασφαλίσατε και τον σεβασμό των καλλιτεχνών του έντεχνου. Έχετε ακούσει για μια άτυπη διαμάχη μεταξύ έντεχνων και αγγλόφωνων;
Δεν υπάρχουν αυτές οι κατηγοριοποιήσεις στο κεφάλι μου, η μουσική είναι μόνο μία! Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι λάθη, προβλήματα, αρρώστιες και μερικά καλά. Οι άνθρωποι κυρίως φοβούνται κι όταν δε φοβούνται, ίσως μπορούν να ζήσουν και λίγο. Κινούμαστε δυστυχώς όλοι βάσει των φόβων μας. Όταν αυτό είναι τόσο τραγικά διαπιστωμένο, δε μπορώ εγώ τώρα ούτε να υπερασπιστώ, ούτε να κατηγορήσω κανέναν, προτιμώ να μιλήσω μόνο για μένα. Ο καθένας ζει τη ζωή που του επιτρέπουν οι φόβοι του κι όποτε επιτίθεται στην ουσία αμύνεται. Έχω φάει κι εγώ επιθέσεις, τι να κάνουμε τώρα; Στα αρχίδια μου, θα κάτσω ν' ασχοληθώ μ' αυτόν που κόλλησε σε κάτι;
Θα ήταν τελείως κουφό να πάρετε αυτή τη στιγμή ένα παλιό ρεμπέτικο και να το φτιάξετε με τον δικό σας τρόπο;
Σ' αυτή τη φάση, θα ήταν θεόκουφο. Δε θα μου πέρναγε ποτέ απ' το μυαλό. Εγώ, ξέρετε, είμαι και λίγο συντηρητικός, δηλαδή όταν ακούω παλιές ηχογραφήσεις με samples, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν είμαι πάντοτε θετικός. Θυμάμαι κάποια φανταστικά ρεμίξ που είχα ακούσει σε τραγούδια της Nina Simone!
Θα κάνετε κάποιες συναυλίες στο πλαίσιο στήριξης του δίσκου;
Ναι, στο πλαίσιο της ανάγκης μου να επικοινωνήσω με τον κόσμο σε συνδυασμό με το promo του δίσκου και σε συνδυασμό με το να βγάλω κάποια χρήματα. Τόσο απλά τα πράγματα. Είμαι σε κουβέντες και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα βγαίνω με τη μπάντα μου, η οποία δε θα είναι οι Raining Pleasure, σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ και το περιμένω με τρομερό ενδιαφέρον.
Δεν θα έρθει σε σύγκρουση όλο αυτό με τους Raining Pleasure;
Σε σύγκρουση, όχι ακριβώς, διότι είμαστε είκοσι χρόνια μαζί κι υπάρχει ισορροπία σχέσεων. Ο μόνος φόβος θα ήταν που τώρα έκανα σόλο δίσκο, οι άλλοι πιθανώς να αισθάνονταν ριγμένοι, αλλά η πρόθεση μας είναι από τον χειμώνα να αρχίσουμε να φτιάχνουμε καινούργιο υλικό.
Αισθάνεστε αμηχανία όποτε σας λένε να πείτε τραγούδι στα ελληνικά; Το κάνατε πρόσφατα στο τελευταίο cd του Κ. Βήτα.
Όχι, και ειδικά το Δωμάτιο του Κ. Βήτα έχει μια ρετρίλα ευφυέστατη που του είχε πρωτοβγεί στο Τυχερό μου αστέρι με τον Παλαμίδα. Απίστευτο που το κομματάκι αυτό – το λέω κομματάκι, γιατί διαρκεί πολύ λίγο – εμπεριέχει ένα ολόκληρο σύμπαν. Τιμή μου και καμάρι μου που τραγούδησα ένα κομμάτι επιπέδου Πλάτωνος.
Πείτε μου δυο – τρία στοιχεία ορίτζιναλ πολιτισμού στην Ελλάδα.
Λένα Πλάτωνος, η συνθέτρια, Αργύρης Χιόνης, ο ποιητής, Βαγγελιώ Αγγελίδου, η μάνατζερ μου. Λέω ανθρώπους εν ζωή, παρ' όλο που πολιτισμός είναι επίσης να ακούει ένας άνθρωπος Χατζιδάκι και να καταλαβαίνει τι έκανε με τη μουσική και τα τραγούδια του. Ακόμη, πολιτισμός είναι το κουράγιο των ανθρώπων να κοιτάνε μέσα τους και να φτιάχνουν τον εαυτό τους. Όλοι οι άνθρωποι πονάνε, από τον καλύτερο ως τον χειρότερο, κι αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι ψάχνουν τις λύσεις έξω, αλλού, στους άλλους. Ότι είναι ένας άνθρωπος είναι όλη η ανθρωπότητα κι αν το θέλει ένας άνθρωπος μόνος του μπορεί ν' αλλάξει την ανθρωπότητα.
Ουτοπικό δεν είναι αυτό; Με ποιο τρόπο γίνεται;
Όχι, καθόλου, είναι βαθιά μου πίστη. Γίνεται με το να φτιάξει κάποιος τον εαυτό του έτσι όπως θα ήθελε να είναι όλοι οι άλλοι.
Ας πούμε δυο λόγια για τη ραδιοφωνική εκπομπή σας στην Πάτρα. Μαθαίνω ότι πηγαίνει πάρα πολύ καλά από ακροαματικότητα. Τι ακριβώς κάνετε;
Βασικά δεν είναι μουσική, αλλά λογοτεχνική εκπομπή. Λέγεται Ήχος και Λόγος, διαβάζω κείμενα αγαπημένων συγγραφέων – ποιητών και η μουσική τα συνοδεύει. Μεταδίδεται από την Politia FM της Πάτρας στους 89, 1 ή από το site http://www.politiafm.gr/ κάθε Κυριακή δώδεκα με δύο το βράδυ. Τελευταία μου εκπομπή ήταν ένα αφιέρωμα στον Αργύρη Χιόνη και θα συνεχιστεί, αφού έχω πάθει σοκ με την ποίηση του. Αυτό επίσης που με έχει εντυπωσιάσει είναι το πόσοι νέοι άνθρωποι ακούν την εκπομπή.
Κλείνοντας, πείτε μου μερικά πράγματα που σας δίνουν χαρά μέσα στην καθημερινότητα σας.
Το i- phone μου, το ότι έβγαλα μόλις ένα cd που πούλησε 4.000 κομμάτια μέσα σ' ένα μήνα, το να βρίσκομαι ξανά στην Πάτρα με φίλους και να γινόμαστε ντίρλα ως τα χαράματα και το να κάνω ενδιαφέρουσες κουβέντες με καινούργιους ανθρώπους που γνωρίζω.