ΑΝΤΙΟ ΔΙΦΩΝΟ- ΑΝΤΙΟ ΚΑΝΑΛΙ 1- Ο BOSKO ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ!

Υπό άλλες συνθήκες, τα νέα που έφτασαν χθες από τον επαγγελματικό τομέα, θα μου πήγαιναν την πίεση στο 20 και θα πλακωνόμουν αναγκαστικά στα αγχολυτικο-ηρεμιστικά χάπια! Κι όμως, είχα τέτοια αγωνία για το πως θα έβρισκα τη μάνα μου μετά το χειρουργείο και τέτοια χαρά που τη βρήκα πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα, ώστε ο τίτλος από το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα Σιγά μην κλάψω ήρθε και κόλλησε άψογα για όλα τα υπόλοιπα. Με ειδοποίησαν, λοιπόν, να περάσω σήμερα από το Κανάλι 1 του Πειραιά για να παραλάβω τη διακοπή της σύμβασης μου με τον σταθμό. Τα γνωστά! Στο πλαίσιο των περικοπών, έμαθα, απολύονται οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο δημοτικό ραδιόφωνο. Σιγά τα ωά, με το συμπάθειο...Σάματις πληρωνόμουν κάθε μήνα, να πω ότι έχασα τον στάνταρ μισθό, ρε αδερφέ, ή έκανα εκπομπή κάθε εβδομάδα; Ωστόσο, δεν έχω κανένα παράπονο από τη διοίκηση, τους προϊστάμενους και τους συναδέλφους μου στο Κανάλι 1. Όταν υπήρχαν χρήματα, τα παίρναμε στην ώρα τους και ποτέ δεν δέχτηκα την παραμικρή παρατήρηση για τις εκπομπές μου και το περιεχόμενο τους. Αντίο Κανάλι 1, καλά τα περάσαμε για δύο χρόνια κι εσείς ίσως κάποια στιγμή να με ξανακούσετε από τα ερτζιανά. Εδώ θά 'μαστε και θα σας ενημερώνω.
Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη δεν άντεξε όταν την πληροφόρησα ότι έκλεισε οριστικά το δίφωνο και ξέσπασε σε κλάματα! Μην τους κοιτάς καθόλου τους Onirama, Λιάνα μου, η Πρωτοψάλτη κι ο Φραγκούλης ήταν οι γκαντέμηδες! Αστειεύομαι...Η Λιάνα βέβαια είχε κάθε λόγο να κλαίει εφόσον ανήκε στο πρώτο δημοσιογραφικό team που έφτιαξε το περιοδικό εν έτει 1996! Βγαίνοντας από το Ωνάσειο στις 20.00 το βράδυ, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο διφωνίτης συνάδελφος Αλέξης Βάκης. Τά 'μαθες; μου είπε. Πάει το δίφωνο, μόλις ανακοινώθηκε ότι έκλεισε! Κάγκελο εγώ...Δεύτερη σφαλιάρα σήμερα, ήταν η σκέψη μου. Κι αμέσως μετά, τηλεφωνήματα στον Μιχάλη, στη Μαριάνθη και στ' άλλα παιδιά. Στενοχωρήθηκα πολύ, όχι γιατί χάνω κι από κει έναν στάνταρ μισθό (τι στάνταρ δηλαδή; πριν ένα μήνα πληρωθήκαμε το τεύχος...Ιουνίου), αλλά γιατί κλείνει μετά από 14 συνεχόμενα χρόνια το μοναδικό περιοδικό που ασχολήθηκε σοβαρά και υπεύθυνα με το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι. Μπράβο του τού κυρίου Γιαννίκου. Με το καλημέρα, με το καλή χρονιά εν προκειμένω, πέταξε κυριολεκτικά στον δρόμο όλους εμάς που δώσαμε το αίμα μας για την ενημέρωση γύρω από την ελληνική μουσική. Θα μου πεις, έμπορος ειν' ο άνθρωπος, αφού το πράγμα δεν τράβαγε εδώ και πολλούς μήνες, για ποιο λόγο να το συντηρούσε; Δεν ξέρω, θα σκεφτώ, θα γίνει σήμερα το κανονισμένο meeting στα γραφεία του περιοδικού και θα επανέλθω σχετικά με καινούργιο post. Η μανούλα μου νά 'ναι καλά κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά! Επί της παρούσης, αυτό είναι το μοναδικό μου σχόλιο!