ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Η πρώτη βροχή του 2011 πέφτει απ' τα χαράματα, έτσι, για να ξεπλύνει αρρώστιες, ατυχίες και ανώριμες ανθρώπινες συμπεριφορές. Τηλεφωνώ στην Εντατική, όχι συχνά, γιατί είμαι και φοβιτσιάρης. Η μητέρα σας κάθεται σε καρέκλα αυτή τη στιγμή- μου λένε- είναι καλά, σταθερή, είμαστε ευχαριστημένοι, απλά θα την κρατήσουμε και σήμερα γιατί της δίνουμε μία αγωγή. Μαθαίνω επίσης ότι προχθές που μπήκαν οι γιατροί στην Εντατική κι είπαν τα κάλαντα, εκείνη σήκωσε τα χεράκια της και τα κουνούσε σα να κρατούσε τριγωνάκι. Πόσο δυνατή ειν' αυτή η γυναίκα, μακάρι να είχα το ένα τέταρτο μόνο του σθένους της! Θυμάμαι πως το πρωί που την πήραν για το χειρουργείο, κάτι που μάλλον θα τό 'χει διαγράψει απ' τη μνήμη της, κοιταχτήκαμε κατάματα. Φοβάσαι; τη ρώτησα...Ναι, αλλά θα ζήσω γιατί θέλω ακόμα τα παιδιά μου, απάντησε στην απόλυτη ευθεία, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Η Μαρίζα Κωχ, απ' την άλλη, ως εγγονή ιερέα και βαθιά θρησκευόμενη, πιστεύει ακράδαντα πως τη μάνα μου δεν την βοήθησαν ούτε εκείνη, ούτε η ανιψιά της, ούτε το Ωνάσειο, αλλά ο Άγιος- που λένε. Έχει Άγιο η μάνα σου, λέει και ξαναλέει η Μαρίζα. Τι να σου πω, μακάρι! απαντώ κι εγώ που κατά βάθος μου αρέσει αυτή η εκδοχή σωτηρίας της μάνας μου. Πριν από δύο μήνες περίπου, σε ανύποπτο χρόνο, η μητέρα μου ξύπνησε σχεδόν βίαια από τον ύπνο της. Μου τηλεφώνησε να μου αφηγηθεί ένα όνειρο ολοζώντανο που είδε. Βρισκόταν, λέει, σε μια πόρτα που έβγαζε σ' έναν διάδρομο, ο οποίος κατέληγε σε μια άλλη πόρτα. Στο άνοιγμα εκείνης της άλλης πόρτας, απέναντι από τη μάνα μου, στεκόταν όρθια η δική της μάνα, η γιαγιά μου, την οποία υπεραγαπούσαμε και τη χάσαμε όταν εγώ ήμουν εφτά ετών. Όλο χαρά η μητέρα μου μπήκε στο διάδρομο, προσπαθώντας να τη φτάσει, να την αγγίξει. Και τότε η γιαγιά μου άλλαξε ύφος, σα να θύμωσε. Σήκωσε το χέρι της απαγορευτικά, κόβοντας την πορεία της μάνας μου και κόρης της. Όχι ακόμα! της φώναξε αυστηρά, έκλεισε την πόρτα πίσω της και εξαφανίστηκε με αποτέλεσμα η μητέρα μου να ξυπνήσει όλο απογοήτευση και δυσφορία που δεν κατάφερε να την αγκαλιάσει. Ομολογώ πως δεν είχα δώσει καθόλου σημασία σε εκείνο το όνειρο της μάνας μου. Ήμουν έτοιμος, μάλιστα, να πάρω τον αδερφό μου, που τό 'χει ρίξει στη βοτανολογία και να τον ρωτήσω μπας και την πότισε του Θεού το...χόρτο! Άλλωστε η μάνα μου μια ζωή οράματα και αγίους έβλεπε στις δύσκολες καταστάσεις που περνούσε, από νεαρή κοπέλα όταν ήταν. Ένα άλλο όραμα που τό 'χω ακούσει τουλάχιστον εξακόσιες φορές από τα χείλη της ήταν για την επίσκεψη του Άη- Γιώργη στο δωμάτιο του νοσοκομείου, όταν γέννησε τον αδερφό μου και κόντεψε να πεθάνει από τυμπανισμό. Καθόταν, λέει, μόνη και απελπισμένη και προσπαθούσε να βγάλει τη βέρα της για να την πετάξει. Ένας ψηλός νεαρός ντυμένος στα χακί εμφανίστηκε ξαφνικά στην άκρη του κρεβατιού της. Βάλε τη βέρα σου γιατί δεν θα πεθάνεις...την καθησύχασε. Άφησε με, του απάντησε η μάνα μου, δεν βλέπεις πως είμαι; Δεν θα πεθάνεις, συνέχισε ο νεαρός αξιωματικός χαμογελώντας. Και ποιος εισ' εσύ που μου λες ότι δεν θα πεθάνω; τον ρώτησε εκείνη ενοχλημένη. Εμένα με λένε Γιώργη...ήταν η απάντηση κι αμέσως ο άγνωστος νέος άνδρας έγινε καπνός. Σαν πρώτη αντίδραση από το όραμα, η μάνα μου ανασύνταξε δυνάμεις και προσευχήθηκε κλαίγοντας. Σαν δεύτερη, έδωσε στο παιδί που έφερε στον κόσμο το όνομα Γεώργιος. Να, ο αδερφός μου, είχε και τα καλά του, τον Άγιο του! Ενώ ο Αντωνάκης, εγώ δηλαδή; Ούτε Άγιο, ούτε τίποτα! Μιχαλάκη με φώναζαν μέχρι που με βάφτισε η τρελάρα η νονά μου και μου έδωσαν το όνομα Αντώνιος. Που τη θυμήθηκα τώρα τη νονά μου; Δεν υπήρχε τέτοια τσιγγουναρία στην οικουμένη όλη. Όποτε ερχόταν σπίτι μας, μου έλεγε Αντωνάκη, το δώρο σου από του χρόνου, δεν ξέραμε τι θα ήθελες! Κι εγώ όλο ρωτούσα γιατί ποτέ δεν μου έφερναν τίποτα οι νονοί μου σε αντίθεση με τ' άλλα παιδάκια...Άσε που απ' ότι είχα μάθει, όταν πια μπήκα στην εφηβεία, η νονά μου σαλτάρισε άγρια και τη μπουζουριάσανε στο Δαφνί! Θά 'χω να τη δω και είκοσι χρόνια, ούτε ξέρω αν ζει ακόμη! Συμπέρασμα: στη δική μου περίπτωση ισχύει απόλυτα το τρελός νονός- κατά το τρελός παπάς- σε βάφτισε and I like it! Στην περίπτωση της μανούλας μου ίσως και να ισχύει αυτό που λέει η Μαρίζα, ότι έχει Άγιο! Παρακαλώ, λοιπόν, αυτόν τον Άγιο και όλους τους Αγίους, μαζί με τα πλήθη των χερουβείμ και των σεραφείμ, να μείνουν στο πλευρό της και να τη βοηθήσουν να ορθοποδήσει μετά απ' ότι πέρασε! Αμήν!