το-δίφωνο-(άραγε;)-ΔΕΝ-κλείνει-ΕΓΩ-(πάντως)-αποχωρώ

Δεδομένων των αλλαγών που προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες, έχω πολλά να πω- νομίζω- για το μουσικό περιοδικό δίφωνο, στις σελίδες του οποίου έγραφα ασταμάτητα από το 2002. Χθες ήμουν από τους πρώτους που ενημέρωσα τον καινούργιο διευθυντή, Μιχάλη Γελασάκη, για την οριστική αποχώρηση μου από τον Όμιλο Γιαννίκου. Το ίδιο έπραξαν και αρκετοί συνάδελφοι, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι έσπευσαν να αποδεχτούν τη νέα πρόταση συνεργασίας, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν πρώτα να εξετάσουν τα του νέου οικονομικού καθεστώτος. Συνεπώς, η ομάδα των 28 πρώην διαμαρτυρόμενων συντακτών του διφώνου διασπάστηκε και ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να τραβήξει τον δρόμο του. Λέω πρώην διαμαρτυρόμενων, διότι είναι αλήθεια πως ύστερα απ' όλη αυτήν την κινητοποίηση πετύχαμε κάτι που ακουγόταν ακατόρθωτο: να μην κλείσει το δίφωνο και κυρίως να μας καταβληθούν τα δεδουλευμένα πολλών μηνών. Νίκη της εργατικής τάξης, λοιπόν; Δεν θα τό 'λεγα, καθόλου μάλιστα! Ο Γελασάκης μας ενημέρωσε πως το budget μειώνεται στις 4.000 ευρώ ανά τεύχος (από 6.000 ευρώ, που ούτως ή άλλως είχε πέσει) και ως εκ τούτου μειώνονται δραματικά και οι μηνιαίες αποδοχές των συντακτών (για αρθρογραφία, συνεντεύξεις και δισκοκριτικές). Τραγελαφικό επίσης το γεγονός πως για τη θέση του αρχισυντάκτη ζητήθηκε κάποιος με μηνιαίο μισθό 600 ευρώ και μπλοκάκι- παρεμπιπτόντως, να ευχηθώ καλή επιτυχία στον συνάδελφο Κώστα Αγοραστό για την αναβάθμιση του στο περιοδικό. Τι συνέβη, επομένως, στην πραγματικότητα κατά την ταπεινή μου άποψη; Όπως έπραξε η FIAT πρόσφατα, έτσι και ο Όμιλος Γιαννίκου προχώρησε στο κλείσιμο ενός μέσου του, εν προκειμένω ενός εντύπου, ούτε κερδοφόρου, αλλά ούτε και ζημιογόνου, με μοναδικό σκοπό την απόλυση των μισθωτών εργαζομένων και την ανάκτηση ενός εξαιρετικά φθηνού εργατικού δυναμικού. Δηλαδή, σα να λέμε Σε απολύω και σε ξαναπροσλαμβάνω και πρέπει να μ' ευγνωμονείς, ασχέτως αν πιάνεσαι Κώτσος με περικεφαλαία! Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το άλλο είναι πως κανείς δεν μπορεί να με διαβεβαιώσει για την λεγόμενη ποιοτική στροφή του εντύπου, μια κι εξακολουθεί να παραμένει δεκανίκι των προϊόντων της Modern Times. Εν ολίγοις, όσο κι αν ο 25χρονος Μιχάλης Γελασάκης προσπαθεί να πείσει τους τέως συντάκτες να επιστρέψουν, ώστε να τον βοηθήσουν παράλληλα στο νέο του ξάνοιγμα, προσωπικά δεν ψήνομαι. Κι όχι γιατί αμφισβητώ τις ικανότητες του, αλλά γιατί, εδώ κοτζάμ Στέλλα Βλαχογιάννη δεν μπόρεσε να τα βρει και να συνεργαστεί με διάρκεια με το προηγούμενο εκδοτικό καθεστώς του διφώνου, που ήταν πολύ πιο ελαστικό, κατά κοινή παραδοχή. Ένας βασικός δηλαδή λόγος της επιστολής διαμαρτυρίας που είχαμε υπογράψει οι συντάκτες ήταν ακριβώς οι κομβικές επιλογές του εκδοτικού καθεστώτος. Αν από δω και στο εξής παρακαμφθούν, έστω και απόντος εμού από το συντακτικό team, δεν θά 'χω κανένα λόγο να μην επικροτήσω το γεγονός ως απλός πλέον αναγνώστης (στο ιατρικό γραφείο κάποιου γιατρού που έχω μπλέξει τελευταία, όλο και κάνα τεύχος του διφώνου θα μπορώ να ξεφυλλίζω, μη φανταστείτε πως θα δίνω το οχτάευρω κάθε μήνα- δεν περισσεύει κιόλας)...Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους συναισθηματικούς λόγους αποχώρησης μου από το περιοδικό. Αναλογιζόμενος ότι ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και τα αφεντικά πάντα ίδια ήταν, είναι και θα είναι, τη στιγμή που ένα έντυπο, το οποίο αγάπησα πραγματικά, πλέον δεν μου παρέχει τίποτα από δημιουργικής, αισθητικής και οικονομικής άποψης, συνεχίζω να συμπαρίσταμαι στους μισθωτούς απολυμένους που δεν εκλήθησαν καν για μιαν εκ νέου συνεργασία. Δεν διστάζω να πω ότι ειδικά με την πρώην διευθύντρια, Μαριάνθη Πελεβάνη, κυριολεκτικά γαλουχηθήκαμε μαζί ως δημοσιογράφοι στο εν λόγω έντυπο εδώ και μία δεκαετία και στήσαμε πολλά όμορφα πράγματα από κοινού. Θεωρώ λοιπόν την εκπαραθύρωση της (διότι ως εκπαραθύρωση μοιάζει το πράγμα), επεικώς απαράδεκτη και ύπουλη. Ασχέτως αν αρκετές φορές συγκρούστηκα με τη Μαριάνθη για κείμενα που χωρίς καμία ειδοποίηση έμπαιναν στο ψυγείο. Όταν όμως έγινε κατανοητό πως οι Από Πάνω- που θά 'λεγε κι ο Demis Roussos-ήθελαν μια μαριονέττα και όχι κάποιον με βούληση και άποψη, κατάλαβα γιατί γίνονταν οι αυθαιρεσίες και σταμάτησα να ενοχλώ την μάλλον άτυχη φίλη και διευθύντρια μου. Πάμε τώρα και στον σοβαρότερο λόγο της αποχώρησης μου: το περασμένο Σάββατο με ενημέρωσε τηλεφωνικά ο Γελασάκης πως ο Γιαννίκος αυτοπροσώπως (ο υιός ή ο πατήρ άραγε;) δήλωσε πως εκτίμησε τον αγώνα των συντακτών και πως κι αυτός το ίδιο θα έκανε στη θέση τους/μας. Όμως, επιθυμεί την απομάκρυνση πέντε συντακτών από το περιοδικό ως...ταραξίες και ως υποκινητές των αντιδράσεων από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας για το κλείσιμο του διφώνου. Μεταξύ αυτών των πέντε, ήμουν κι εγώ. Οι υπόλοιποι ήταν η Μαριάνθη Πελεβάνη, ο Ηρακλής Οικονόμου (Μουσικά Προάστια), ένας που επέστρεψε ήδη στο περιοδικό υπό τη νέα διεύθυνση κι ακόμη ένας που διαπραγματεύεται τα οικονομικά του. Οι δύο τελευταίοι επιθυμούν την ανωνυμία και το σέβομαι. Όταν άκουσα, λοιπόν, περί black list, ξεκαρδίστηκα και αμέσως μετά μού ανέβηκε κατακόρυφα η πίεση. Οι Γερμανοί ξανάρχονται, σκέφτηκα...Μια μέρα μετά, ξαναμίλησα με τον Γελασάκη, ο οποίος μου είπε ότι ο Γιαννίκος ανακάλεσε τη μαύρη λίστα του και μας θέλει πίσω όλους στο περιοδικό πλην της Πελεβάνη. Sorry, αλλά δεν πιστεύω λέξη απ' όσα άκουσα. Ο Γιαννίκος ενέκρινε προ δύο μηνών να μπει το όνομα μου στο εξώφυλλο του premium-cd της Πλάτωνος, ως επιμελητής παραγωγής (κάτι που δεν είχε ξαναγίνει), είναι δυνατόν να με θεωρεί τώρα τον Επαναστάτη Ποπολάρο; Ποιος λοιπόν χαφιεδίζει εκεί μέσα; Ποιος νοσταλγεί τη χούντα κάτω απ' το κουλτουριάρικο κάλυμμα ενός εγνωσμένου κύρους μουσικού περιοδικού; Σε ποιον την έσπαγε τόσα χρόνια η συντακτική μου δράση ώστε να θέλει με κάθε μέσο την σημερινή απομάκρυνση μου από το δίφωνο; Συνεπώς, ο Αντώνης Μποσκοΐτης, που γράφει στον μουσικό Τύπο από το 1999 και που έχει βραβευθεί τετράκοις για τις κινηματογραφικές ταινίες του από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, δεν γουστάρει να μπαίνει σε καμιά μαύρη λίστα επειδή διεκδίκησε απλά τα αυτονόητα εργατικά του δικαιώματα. Δεν γουστάρει ακόμη να γλείφει εκεί που προηγουμένως κατούρησε, μόνο και μόνο για νά 'χει 200 ή 300 ευρώ το μήνα (διότι για τέτοια ποσά μιλάμε πλέον), τα οποία όμως μπορεί να έχει και ανάγκη αυτόν τον καιρό. Τέλος, εξακολουθεί να συμπαρίσταται στον αγώνα των απολυμένων μισθωτών και δεν δέχεται να συμμετάσχει στα στημένα παιχνίδια εξουσίας ανθρώπων πνευματικά ημιτελών, των οποίων η μόνη σχέση με την τέχνη είναι ίδια μ' αυτήν ενός ελέφαντα που παίζει όμποε. Κατά τα άλλα, εύχομαι καλή επιτυχία στο καινούργιο δίφωνο και σε όλους τους συναδέλφους, ακόμη και σ' αυτούς που ξεκινήσαμε μαζί τον αγώνα.