Τον καιρό αυτό απολαμβάνω την ηρεμία μου. Δεν έχω καμία υποχρέωση με κείμενα που πρέπει να παραδώσω, πέραν ενός αφιερώματος στον Παύλο Σιδηρόπουλο για την Οδό Πανός, το οποίο πρότεινε ο Σπύρος Αραβανής στον Γιώργο Χρονά κι αυτός το ανάθεσε στους δυο μας. Έχουμε καιρό, αφού ούτως ή άλλως το επόμενο τεύχος της Οδού Πανός- αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες. Θα υπάρχει μέσα κι ένα κείμενο μου για τον κινηματογραφικό Κύκλο Poe του Roger Corman με τον Vincent Price. Ήταν μια καλή αφορμή να επανεξετάσω ξεχασμένες ταινίες τρόμου των 60s σαν την Πτώση του Οίκου των Άσερ και την αριστουργηματική Μάσκα του κόκκινου θανάτου, που είχαν αραχνιάσει στην ταινιοθήκη μου. Σπάνια βγαίνω έξω, αφού εξυπηρετώ τη χειρουργημένη μάνα μου σε 24ωρη βάση κι όποτε τα καταφέρνω να πάω κάπου, αγχώνομαι και θέλω να γυρίσω πίσω στο διαμέρισμα μου. Χθες που μπήκα σε ταξί κι έτυχε να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου για να μου υποδείξει κάποιο φάρμακο, ο ταξιτζής γέλασε και σηκώνοντας τη μπλούζα του μού έδειξε την τομή στο στήθος του. Είμαι χειρουργημένος ακριβώς 64 μέρες- μου εξήγησε- και για ενάμισι μήνα με το ζόρι περπάταγα. Σιδερένιος, του φώναξε η μάνα μου απ' το κινητό μου τηλέφωνο, σιδερένια κι εσείς, της απάντησε κι αυτός όλο χαρά. Ναι, η χαρά του χειρουργημένου που ξαναγεννήθηκε, που πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε κι όλα τώρα του φαίνονται γλυκά κι ωραία. Όταν έφτασα στον προορισμό μου, δεν μου πήρε λεφτά, περίπου έξι ευρώ ήταν η κούρσα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε σιδερένιος- είπε- ούτε καν οι δικοί μου. Πιες, λοιπόν, ένα καφέ από μένα! Στην αρχή συγκινήθηκα, πολύ θα έλεγα. Λίγο αργότερα κατσούφιασα γιατί σκεφτόμουν πόσο ακρίβυνε μια καλή ανθρώπινη κουβέντα στην εποχή μας. Μετά, όμως, μου μπήκε κι η υποψία τι σόι κάθαρμα νά 'ταν αυτός άραγε που δεν τού 'πε κανείς απ' τους δικούς του έναν καλό λόγο ή ποιος ξέρει τι ξύλο θά 'χουν φάει η γυναίκα του και τα παιδιά του κι ενδεχομένως να λυπήθηκαν με την επιτυχημένη έκβαση του τριπλού bypass στο οποίο υποβλήθηκε...Ωστόσο, μουσική και δίσκους καινούργιους ακούω πάντα σε γενναίες δόσεις. Μου άρεσαν το cd του Γιάννη Μήτση και τα Carmina Graeca του Σαράντη Κασσάρα σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Με μια πρώτη επιπόλαια ακρόαση βρήκα αδιάφορο το πολυσυλλεκτικό άλμπουμ της Ρίτας Αντωνοπούλου, ενώ αντίθετα το μοναδικό τραγούδι που άκουσα από τον επερχόμενο ολοκαίνουργιο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου- το λένε ντουέτο με τον Ορφέα Περίδη- τα σπάει κανονικά! Κι όταν με κουράσει βέβαια η ίδια η γλώσσα που μιλάω, βάζω στο πικάπ κάναν βινυλιακό Zappa κι έρχομαι στα ίσα μου. Εν τω μεταξύ, τρέχει και το δισκογραφικό project της μελοποιημένης Κατερίνας Γώγου από ένα σωρό συνθέτες και τραγουδοποιούς. Μου τηλεφώνησε ο Άγγελος Σφακιανάκης του label Μικρός Ήρως να τρέξω τη μελοποίηση στη Γώγου από τη Λένα Πλάτωνος. Δέχτηκε η Λένα να επενδύσει μουσικά τον λόγο της πεισιθάνατης ποιήτριας. Οι δυο τους άλλωστε είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς από τα μέσα του 1980! Ανυπομονώ κι εγώ ν' ακούσω το αποτέλεσμα μαζί της και μαζί με τον ερμηνευτή ή την ερμηνεύτρια που θα το αναλάβει! Υπάρχουν και κάποιες προτάσεις για δουλειά σε μόνιμη βάση, γεγονός που με χαροποιεί και με κάνει να μην έχω μετανιώσει ούτε λεπτό για την αποχώρηση μου από το δίφωνο. Εξετάζω τα πάντα με στωικότητα σχεδόν και σαν στραβόξυλο εμμένω στις αποφάσεις μου ή μάλλον στις αρχές μου. Η Λιάνα ως γνήσια αριστερή με επιπλήττει. Έπρεπε να μείνω στο περιοδικό, λέει, διότι ο σωστός αριστερός οφείλει να παλεύει μέσα στην εργασιακή αρένα και κάτι τέτοια, που εγώ φυσικά τα ακούω και σκέφτομαι κολοκύθια τούμπανα, όσο κι αν αγαπώ και εκτιμώ την καλή μου φίλη. Διότι στην πραγματικότητα είμαι ένα κοπρόσκυλο, υπερήφανο πάνω απ' όλα. Το ψώνιο τού να βλέπω δημοσιευμένη την υπογραφή μου, τό 'χω απωλέσει προ πολλού, όπως και την ανοχή μου να μένει απλήρωτο το στίψιμο του εγκεφάλου μου. Τα δε κείμενα μου τα συνεχίζω από δω, γράφω ότι μου κατεβαίνει και στους εχθρούς μου μπορώ να φωνάζω Στ' αρχίδια μας και μας-Γεώργιος Χρονάς, όπως δηλαδή θά 'λεγε ο αγαπητός φίλος και ποιητής, αν ήτο αναιδής σαν και του λόγου μου. Τέλος, η υπόθεση με την κατάληψη της Νομικής από τους μετανάστες με φέρνει αντιμέτωπο με τον ρατσισμό των Νεοελλήνων, που πλέον δεν είναι υπαινικτικός- ας πούμε- μα ολοφάνερος και μάλιστα σε βαθμό γιγαντωμένο. Ακόμα και άνθρωποι του πνεύματος υποκύπτουν στη γλύκα τού να κυνηγάς το διαφορετικό, το αλλότριο στο πλαίσιο της εθνικής ή και της ατομικής προστασίας τους. Συνέθεσα μάλιστα και την Ωδή στον Νεοέλληνα που του τρώει τις δουλειές ο Πακιστανός και του λερώνει τα άγια χώματα του (λίγο μεγάλος ο τίτλος, η αλήθεια είναι)! Σας παραθέτω την αφρόκρεμα των στίχων μου και σας εύχομαι καλό ξημέρωμα:Άμα λάχει από σπόντα
ίσως δούμε και μια τσόντα
προς ελάφρυνσιν του βίου
σ' έναν δίσκο ντιβιντίου
ή αν θέλεις συμπαγή
όπως λεν σ' αυτή τη γη
πού 'χει πια το δρόμο χάσει
και τη γλώσσα της ξεχάσει
ήτις ξαφνικά ετράπη
προς τα γούστα του αράπη
προχωρώ μέχρι να φέξει
μεθυσμένος απ' την έλξη
θεαμάτων ετησίων
στην οδό των Πατησίων
που την έχουν για λιμάνι
βουδιστές και μουσουλμάνοι
παρακάμπτω την πορεία
κάτω προς τη Βικτωρία
μα την έχουν καταλάβει
πιά ολοσχερώς οι Σλάβοι
πριν την πόλη μου γνωρίσω
και τη θέση μου ορίσω
με τραβά ένα καθήκι
μέσα στην Ταινιοθήκη
όπου ντοκουμέντα είδα
βραβευμένα στη Χαλκίδα
μα εκείνο του Αντώνη
δεν υπάρχει στην οθόνη
για τα έπη του Κουνδούρου
του ευθυτενούς και ντούρου
πού 'χει λίαν εντρυφήσει
στης Βουλγάρας το γαμήσι
και διά τούτο καταγγέλλει
των Ελλήνων την αγέλη
που της έμπηξε ευθέως
διά πληρωμής το πέος
δείχνοντας τοιαύτην βία
δεν απέσπασε βραβεία
καθώς είναι πια η φρίκη
συγγενής με το φιρίκι
κκκ
Λευτέρης Παπαρόπουλος
7 σχόλια:
Γειά σου ρε Αντώνη με τις ωδές σου...πολύ μου άρεσε...και τα νέα,επίσης,ευχάριστα.
Νά'σαι χαρούμενος.
Χ.Βλαστάκης
Χ.Βλαστάκης...
γειά σου, Χάρη
όλα καλά, πως πάει ο δίσκος;
καλή η ωδή, δε λέω, αλλά που τα είδες τα ευχάριστα νέα, μωρ' αδερφάκι μου;
anyway, αφού το καλαμπουρίζουμε, αντέχουμε ακόμη :-))
Αυτό γίνεται ένας τέλειος καρσιλαμάς σε 9/8 ;)
Εύγε φίλτατε Αντώνη!
nikos b. ...
να, πάρ' το και μελοποίησε το, έχεις το ελεύθερο!
καλημερίζω & σε καλωσορίζω στο blog!
Χαααααααχααααααααααααααααααααααααααχαααααααααααααααααααααχαααααααααααααχαααααααααααααααχααααααααααααααχααααααααααααχααααααααααααααααα!αυτό το στοιχάκι σου καλό μου,άπαιχτο πραγματικά...και αυτό το 'Στ'αρχίδια μας και μας...χααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααχαααααααα!άπαιχτο επίσης!ε,καλό μου,πρέπει να το λες κάποιες ή πολλές,φορές σε πολλούς ενοχλητικούς και ανεπιθύμητους,που σου βάζουν ίσως,'παράσιτα'στη ζωούλα σου και δε σ'αφήνουν,να ζήσεις όπως θες....πολύ ωραίο ποστάκι καλό μου...μπράβο..χαίρομαι πολύ που παρά τα λούκια,(τα χοντρά που περνάς τελευταία),εσύ συνεχίζεις και κρατάς την αισιοδοξία σου και το χιούμορ σου...μπράβο...φιλάκια....
Αθανασία...
σ' άρεσε, ε, το "Στ' αρχίδια μας και μας" κλπ.; έτσι, να γελάς, Αθανασία μου, να μου μεταδίδεις και μένα το γέλιο σου και τη χαρά σου!
Το πραγματικό όνομα του δημιουργού είναι : Λευτέρης Παπαρίδης (
δια την της αληθείας αποκατάστσιν)
Δημοσίευση σχολίου