ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: LOLEK

Είναι εύκολο και λειτουργικό να αποδίδεις μετα το κλείσιμο ευθύνες, να λες με άνεση ότι έφταιξε το ένα ή το άλλο πράγμα, ακόμα πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να κατηγορείς και σίγουρα ανούσιο έξω από τον χορό να λες τραδούδια. Γράφω δυο λόγια όχι γιατί έχω καμιά φοβερή άποψη που θέλω να κάνω γνωστή ή γιατί δεν με έχουν καλύψει πάνω κάτω όλοι οι υπόλοιποι ή γιατί θα αλλάξει κάτι αν δηλώσω κι εγώ ότι συντάσσομαι με την όποια προσπάθεια-διαμαρτυρία ενάντια στο κλείσιμο του διφώνου. Αν ήταν τόσο απλό να εμποδίσεις τέτοιες εξελίξεις-ενέργειες θα γράφαμε ο καθένας δέκα ποστ και θα ανατρεπόταν η ιστορία. Γράφω ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να βοηθήσει κανείς με άλλο τρόπο, αν υποθέσουμε ότι βοηθάει έτσι, και με ενοχλεί στο όνομα της όποια οικονομικής κρίσης έχουμε να κλείνονται με ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη και προσπάθεια έντυπα, με ενοχλεί η κατ' επίφαση ασφάλεια που δίνει η επένδυση σε παρωχημένες, εύκολες, σάπιες ή καθαρά εμπορικές επιλογές, με ενοχλεί η με αυτόν τον τρόπο παρακμή και κακομεταχείρηση της τέχνης και όποιας έκφρασής της, η εξάρτησή της από οικονομικούς όρους και η αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως προϊόν.
Το δίφωνο προφανώς είχε χίλιους λόγους για να κλείσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι άνθρωποι εκ των έσω. Αυτοί που έζησαν την γέννησή του, που υποθέτω δεν ήταν απλή υπόθεση η δημιουργία ενός τέτοιου μουσικού περιοδικού, που απόλαυσαν την ακμή του, που σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση το "να πάει καλά" με την ύλη του και τη θεματολογία του που παρουσίαζε την άλλη ελληνική μουσικη και όχι εκείνη της τηλεόρασης και της εύκολης κατανάλωσης. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά το δίφωνο, πιστεύω ξεκίνησε σαν στοίχημα που κατέληξε σε απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχε χώρος για ένα τέτοιο περιοδικό αλλά και ότι ήταν αναγκαία η δημιουργία του, ήταν σαν να πριν από αυτό να υπήρχαν οι αναγνώστες και να μην υπήρχε το περιοδικό. Και τελικώς, το ξέρουν αυτοί που βρέθηκαν εκεί στην πτώση του, όταν κατέληξε χωρίς οικονομική στήριξη δήθεν ελέω κρίσης, όταν άρχισαν οι συζητήσεις ποιος πούλησε ποιον, το δίφωνο το κοινό του ή το κοινό του το δίφωνο και όλους μαζί το μεγάλο κεφάλι-κεφάλαιο και πάει λέγοντας..
Το δίφωνο όμως, δυστυχώς σε αντίθεση με την εξέλιξη των πραγμάτων, έχει/είχε χίλιους δυο λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει είτε με την προηγούμενη είτε με μια καινούρια έκδοση, λόγοι που βρίσκονται ίσως κλεισμένοι σε θεωρητικά κλισέ και ακούγονται κάπως σαν αόριστες ρομαντικές αγάπες για τη μουσική, τι να κάνουμε όμως, όλα από τέτοιες ιδέες και ανάγκες ξεκινάνε και γίνονται με λίγη τύχη και προσπάθεια πράξη. Και από τους ίδιους τους ανθρώπους ξεκινάνε, γιατί όλοι αυτοί ήταν ουσιαστικά το ίδιο το περιοδικό, κοινό, συντάκτες, μουσικοί κλπ, μόνο που τώρα πια η πρόκληση της συνέχισης του διφώνου, ό,τι και να λέμε, πέφτει κυρίως στις πλάτες των συντακτών του, αυτοί φέρουν εκτός το προσωπικό βάρος της δικής τους επιβίωσης και αυτό της επιβίωσης του περιοδικού, όσο για όλους τους υπόλοιπους προς το παρόν, αν μετράνε τα λόγια στήριξής μας, ας τα λέμε διαφορετικά, ας σιωπούμε...
Lolek (Γιάννης Αναγνωστάτος)