χρωστούμενο-post-διαβάζεται-από-κάτω-προς-τα-πάνω

Διαβάζοντας κανείς, λοιπόν, από κάτω προς τα πάνω το post, δεν εκπλήσσεται καθόλου όταν βλέπει πως στο Νο 1 του TOP 10 της χρονιάς που έφυγε, βρίσκεται το έργο Καβάφης 13 τραγούδια της Λένας Πλάτωνος. Έχω να πω πολλά για τον δίσκο αυτό, που έζησα από τα γεννοφάσκια του, και που χτυπήθηκε αλύπητα (ως παράσταση περισσότερο) από την πλειοψηφία των μουσικοκριτικών. Το παράδοξο θα ήταν να άρεσε σε όλους και να μη χτυπιόταν αλύπητα! Υπενθυμίζω ότι δημοσιογράφος ανάγκασε τη δημιουργό έως και να αποκηρύξει το Σαμποτάζ της εν έτει 1981, κατόπιν επιθέσεων που δέχτηκε. Το ίδιο συνέβη μια τριετία αργότερα και με τις ρηξικέλευθες Μάσκες Ηλίου της. Πως, δηλαδή, σήμερα ο Καβάφης της Πλάτωνος, ένα απόλυτα δύσκολο, για τον μέσο ακροατή, έργο να γνώριζε την καθολική αποδοχή; Η ιστορία επαναλαμβάνεται και είμαι σίγουρος 1000% πως θα δικαιώσει τη Λένα Πλάτωνος! Όσο για τη δική μου γνώμη, χαρακτηρίζω το cd αυτό αριστούργημα, ξεχωρίζω τα τραγούδια Η Πόλις, Κεριά, Μακρυά και Περιμένοντας τους βαρβάρους ως τις πιο επιτυχημένες και πιο σύγχρονες καβαφικές μελοποιήσεις και ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη φίλου blogger που σχολίασε εδώ μέσα ότι για πρώτη φορά η μελοποίηση στον συγκεκριμένο ποιητή θυμίζει ανάσταση και όχι μνημόσυνο! Τέλος, μην περιμένουμε από έναν καλλιτέχνη με εγνωσμένο κύρος και μεγάλη ιστορία στον χώρο, να επιχειρεί ες αεί να φέρνει τα πάνω- κάτω με κάθε καινούργια δουλειά του. Και μόνο για το ότι στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας ο Καβάφης μελοποιήθηκε πραγματικά σαν ηλεκτρονικό λίντερ έργο για πρώτη φορά, η δημιουργός του κατάφερε πάλι να χαράξει τομή στην τραγουδοποιία των καιρών της. Τα συγχαρητήρια μου στον ικανότατο Γιάννη Παλαμίδα και ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λένα Πλάτωνος για την αφιέρωση της προς το πρόσωπο μου μέσα στο πανέμορφο εικαστικό της έκδοσης, που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Ο Νίκος Χαλβατζής με το άλμπουμ Γκόλεμ# καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στο φετινό (περσινό) TOP 10 της ελληνικής δισκογραφίας. Κατά τη Λένα Πλάτωνος, ο τρόπος που φτιάχνει τη μουσική του ο Χαλβατζής ενδεχομένως να του στερεί το ραδιοφωνικό εφήμερο air-play, φορτώνει το δισάκι του όμως με αυθεντικά έργα τέχνης, πλούσια σε αρμονίες, ιδιότυπους συμπυκνωμένους στίχους και προοδευτικά ακούσματα, τα οποία δεν είναι απλές επιρροές, αλλά κανονικά βιώματα.
Στο Νο 3 βρίσκονται οι Electric Litany του Κερκυραίου φίλου μου, Αλέξανδρου Μίαρη, με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, How to be a child and win the war. Δίσκος, που με έπιασε με την πρώτη- που λένε, γεμάτος από ένα ατόφιο rock συναίσθημα και με αγγλικούς στίχους, ικανούς να μεταδώσουν την ποιητική διάθεση του δημιουργού τους, χωρίς φλυαρίες. Κομμάτια σαν το Time (never be late) με την άφυλη φωνή του Μίαρη, το The roses came και το A dream worth dreaming έχουν γίνει εδώ και πολύ καιρό κάτι σαν το απόκρυφο μουσικό ευαγγέλιο μου! Όσο για το πολυακουσμένο Tear με sample από τον Γιάννη Ρίτσο που απαγγέλλει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, ακόμη ακούγεται σαν την πιο απρόβλεπτη και ταιριαστή ένωση του ελληνικού πολιτικού τραγουδιού με τη νέα γενιά των αγγλόφωνων alternative μουσικών!
Στο Νο 4 συναντάμε τον The Boy- κατά κόσμον, Αλέξανδρο Βούλγαρη- με το Κουστουμάκι του, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και πολυσυζητημένα άλμπουμ των τελευταίων μηνών! Γράφτηκαν και κάποια πράγματα, όπως ότι το Κουστουμάκι είναι κάτι σαν τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι ή το Σαμποτάζ της Πλάτωνος, τα οποία θα χαρακτηρίζονταν ακρότητες στο πλαίσιο βέβαια του ελεύθερου προσωπικού γούστου του καθενός. Για μένα, πάντως, σίγουρα το Κουστουμάκι του The Boy ήταν μια ξεχωριστή δουλειά σε μουσικό και στιχουργικό επίπεδο, αποκύημα της δημιουργικότητας ενός ταλαντούχου νέου ανθρώπου. Μπορεί να μην το έπαιξα αρκετά από τις εκπομπές μου, με συντρόφευσε όμως καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς στο i-pod μου. Τόσο, ώστε συχνά έπιανα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει τους ευφυείς σκοτεινούς στίχους του!

Χάρηκα πολύ όταν έμαθα πως ένα άλμπουμ που είναι ο ορισμός του αντεργκράουντ στη μουσική, στέφτηκε από καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία μέσα στην περασμένη χρονιά! Ένας μάλλον ιστορικής σημασίας δίσκος, αφού για πρώτη φορά μελοποιήθηκε ολοκληρωμένα ο σουρεαλιστής ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος από τον νέο συνθέτη Socos και ερμηνεύθηκε από τον παππού του ελληνικού rock, Δημήτρη Πουλικάκο. Εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις, θυελλώδεις ηχητικές καταστάσεις και άναρχες μελωδικές γραμμές, συμφώνως με το πνεύμα του ποιητή. Όποιος περίμενε ν' ακούσει συμβατική μελοποίηση, έστω εντεχνοροκάδικη, θα απογοητεύθηκε σφόδρα. Η Ύδρα των Πουλιών ήταν, είναι και θα είναι ένας δυναμίτης στα λιμνάζοντα νερά της τρέχουσας δισκογραφίας, φτιαγμένος από τρεις original καλλιτέχνες (βάζω μέσα και τον ίδιο τον Εγγονόπουλο) που δεν έκαναν την παραμικρή έκπτωση στην τέχνη τους, στοχεύοντας παράλληλα στην πολυπόθητη ανατροπή!