ΤΟ BLOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΗ FATA MORGANA, ΤΟΥΣ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ MAYA DEREN, ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ WOODSTOCK, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ
Πολύ...ψυχεδελικός γάτος προέκυψε ο μικρός Ζέπος. Τόσο καιρό ακούω μουσική με ανοιχτό παράθυρο, σήμερα που μετέτρεπα τα βινύλια των Pebbles σε mp3, φαίνεται ότι πολύ του άρεσαν, εξ ου και μ' ένα σάλτο πήδηξε μεσ' στο σπίτι. Πιθανώς, βέβαια, το ζωντανό να χέστηκε για την ψυχεδελική pop και το garage των 60s και το μόνο που θα ήθελε, να ήταν λίγη ζεστασιά,
πάντως εγώ δεν έχασα ευκαιρία και το τσάκωσα αμέσως! Στην πλατεία Πλυτά, άλλωστε, τον φαρμακώσανε τον Λευτεράκη κάποιοι ψυχανώμαλοι και δε μου κάνει κέφι να πηγαίνω πια. Κι ο Ζέπος, όμως, άλλο πράγμα! Γαλατάκι μυρίζει ολόκληρος κι έτσι κι αρχίσει τη μπαταρία, το χουρχούρισμα δηλαδή, δε σου κάνει καρδιά να τον αποχωριστείς.
Όχι τίποτα άλλο, με κοίμησε και μένα που ήμουν ξενύχτης από χθες, μα δε θα κράτησε αυτός ο μεσημεριανός ύπνος πάνω από μισάωρο, αφού ξύπνησα λόγω ασυνάρτητων - όπως πάντα - εφιαλτικών ονείρων. Στην αρχή είδα ότι πήγαινα επίσκεψη στο σπίτι φίλου τραγουδιστή. Σαν μπήκα στο διαμέρισμα του, η γυναίκα του και τα παιδιά του δεν βγήκαν από κάποιο δωμάτιο για να με υποδεχτούν, αλλά από παράθυρα που άνοιγαν και ξανάκλειναν στους τοίχους και στο ταβάνι, λες κι ήταν παίκτες κάποιου τηλεπαιχνιδιού. Μια μεγάλη άσπρη γάτα πέρασε από μπροστά μου (η επιρροή του Ζέπου), αδιάφορη, γεγονός που με παραξένεψε εφόσον ο συγκεκριμένος φίλος καλλιτέχνης προτιμάει τα σκυλιά και αντιπαθεί τις γάτες. Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκαν μαϊμούδες, οι οποίες άρχισαν να πηδάνε πάνω μου, ζητώντας παιχνίδια, όσο κι αν εγώ είχα σκιαχτεί. Μετά, το σκηνικό άλλαξε: Βρέθηκα σ' ένα δωμάτιο που υπήρχε μια κουζίνα μεσ' στη βρώμα με άπλυτα πιάτα και αποφάγια. Ο χώρος φωτίζονταν από τρία μεγάλα ετζεμάι (κιν/φικά φώτα), που υποτίθεται κάποιος τά 'χε ξεχάσει αναμμένα κι έτρεξα αμέσως να τα σβήσω. Δε μπορούσα να τ' αγγίξω καν όμως, αφού τα χέρια μου μόλις ακούμπησαν τον διακόπτη άρχισαν να...λιώνουν σα βούτυρο! Εκεί ξύπνησα! Τι άλλο να δει πια κανείς στον ύπνο του για να φρικάρει;
Ο Ζέπος με κοιτούσε ήρεμα, αφού θά 'χε ξυπνήσει πιο πριν από μένα, συνεχίζοντας ωστόσο το ηρεμιστικό - για τον άνθρωπο, υποτίθεται - χουρχούρισμα του. Πολύ γκαντέμης είσαι, του είπα. Πρώτη φορά σ' έβαλα σπίτι μου και πλάκωσαν οι εφιάλτες! Τι λες, ρε Ζέπο, μήπως δεν πρέπει ν' αγχώνομαι που ξεκινάω ταινία σε λίγες εβδομάδες; τον ρώτησα και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου, λίγο πριν τον στείλω πίσω στον κήπο με τ' αδέρφια του.
Είναι δύσκολο εγχείρημα να αυτοβιογραφείσαι, μαζεύοντας κομματάκια της μνήμης σου, έλεγα πριν από λίγη ώρα στον Άρη Δαβαράκη, σχολιάζοντας την παράσταση Κορίτσι Μπαταρία της Όλιας Λαζαρίδου, που σκηνοθέτησε ο Ευριπίδης Λασκαρίδης στο θέατρο Προσωρινός. Δεν είναι, όταν έχεις να καταθέσεις την αλήθεια σου και δεν λες ψέματα στον κόσμο, ισχυρίστηκε εκείνος και μάλλον τα χίλια δίκια είχε! Η Όλια μας καθήλωσε για μία ώρα με το ποιητικό της κείμενο, στην ουσία έναν περίπατο από τη Βασιλίσσης Σοφίας της δεκαετίας του 1960 μέχρι τις τωρινές συναντήσεις της με διάφορους ανθρώπους στα κολωνακιώτικα καφέ. Η ανταπόκριση μου από την παράσταση θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα Η Εποχή της ερχόμενης Κυριακής κι εδώ από την άλλη εβδομάδα. Μέχρι τότε περάστε από το θέατρο Προσωρινός, όπου το έργο θα παίζεται για τα επόμενα τετραήμερα Πέμπτης - Παρασκευής - Σάββατου και Κυριακής (Δεινοκράτους 103, Κολωνάκι, εισιτήριο: 15 & 10 ευρώ, τηλ. κρατήσεων: 6949 556389).
Χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πάντα μετριοπαθής και ήπιος Κάρολος Παπούλιας, δάκρυσε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες επειδή οι αγανακτισμένοι πολίτες - και φίλαθλοι, αυτό που το πας; - τον ανάγκασαν ν' αποχωρήσει από τη στρατιωτική παρέλαση της συμπρωτεύουσας. Εγώ, δήλωσε, πολεμούσα τους Ναζί στα 15 μου και δε θα με πουν αυτοί τώρα προδότη! Την ίδια ώρα, κάπου αλλού, 15χρονος μαθητής, παραστάτης στην ελληνική σημαία, περνούσε μπροστά απ' την εξέδρα των γαλονάδων και των λοιπών επισήμων, προτείνοντας τους την ανοιχτή παλάμη του! Οι εικόνες αυτές έκαναν για μιαν ακόμη φορά το γύρο του κόσμου μαζί με την αφίσα - ελληνική η πατέντα! -, στην οποία η Άνγκελα Μέρκελ εικονίζεται ως αρχηγός του Τέταρτου Ράιχ επί της γης! Η εύκολη λύση, κατά τον εθνικόφρονα Καρατζαφέρη που είδε την Ημέρα Χαράς του, δηλαδή την εθνική επέτειο, να γίνεται μπάχαλο, ήταν να "φωτογραφηθούν" οι αριστεριστές ως υπαίτιοι των επεισοδίων. Κάποιοι μίλησαν και για ακροδεξιούς εθνικιστές, το ίδιο φρικαρισμένους με τους αριστεριστές. Στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας ομολογουμένως δεν είχε συμβεί ποτέ αυτό, να ακυρωθούν οι παρελάσεις των εθνικών επετείων! Επιτέλους, δικαιωθήκαμε κι εμείς που υποστηρίζαμε τόσα χρόνια να σταματήσουν και γινόμασταν γραφικοί, λες και ήταν λιγότερο γραφικοί αυτοί που έδιναν και ακόμη δίνουν να κρατάνε κάθε χρόνο τη σημαία οι καλοί μαθητές και, εννοείται, οι γνήσιοι απόγονοι Ελλήνων! Από το σχολείο, θυμάμαι, απείχα συνειδητά από τις παρελάσεις, παρ' ότι υπήρξα μαθητής άνω του μετρίου. Ήμουν και λίγο μπασμένο ως παιδάκι και δε γούσταρα να με βάζουν πίσω - πίσω...Πώς τό ΄λεγε ο Αυλωνίτης στον Ρίζο; Ναι, αλλά μόλις κάνατε μεταβολή, τσουπ, πρώτος! Κυρίως, όμως, θεωρούσα τελείως ηλίθιους τους εορτασμούς τέτοιου τύπου, όπως και τους συμμαθητές, οι οποίοι καμάρωναν ως κόπανοι. Μην πω και για την προσευχή πρωινιάτικα εν έτει 1990, παρ' όλο που η χούντα υποτίθεται ότι μας είχε αφήσει χρόνους. Δύο φορές όλες κι όλες είχα ζητήσει εθελοντικά να πω εγώ το Πάτερ Ημών, ξελασπώνοντας τους άλλους που βαριόνταν φριχτά ως φυσιολογικά άτομα. Την πρώτη φορά, είχα φροντίσει να φύγω από το σπίτι με τα παπούτσια του μεγάλου αδερφού μου, δύο νούμερα μεγαλύτερα και, μάλιστα, φορεμένα...ανάποδα! Ανέβηκα, λοιπόν, στο υποτυπώδες βήμα του προαύλιου κι εκεί που άρχισα να φωνάζω όλο επισημότητα την προσευχή, βλέπουν οι άλλοι από κάτω μου να εξέχουν δυο...γόνδολες και φυσικά πήγε στο διάολο κάθε ίχνος ιερότητας και σοβαρότητας. Υπάρχει καλύτερο πράγμα απ' το νά 'χεις την καραγκιοζιά στο αίμα σου; Τη δε δεύτερη φορά, τόλμησα ν' αλλάξω έως και τα λόγια της προσευχής: Αντί να πω Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών είπα τοις ομελέτες και όπως ήταν φυσικό στο ακροατήριο μου έγινε της πουτάνας από το γέλιο! Αποβολή δεν μου έδωσαν, ωστόσο. Βλέπεις, οι περισσότεροι καθηγητές του σχολείου - μεταξύ αυτών και η Όλγα που ξέρω ότι διαβάζει αυτή τη στιγμή - ήταν αριστερών, μην πω και ακροαριστερών, φρονημάτων, επομένως έδειχναν ιδιαίτερη ανοχή στις παιδικές ανατρεπτικές πράξεις μου. Η Όλγα, η Λίτσα και ο συχωρεμένος ο Βαγγέλης, ο φυσικο-χημικός και ολίγον τρελάρας, μας τραβούσαν στις διαδηλώσεις και τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, ναι, να καμαρώσεις τους μαθητές, όχι στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις σημαίες, να πούμε. Σε μια απ' αυτές είχε έρθει και η μάνα μου με μια φίλη της για συμπαράσταση, αλλά τις έχασα όταν άρχισε ο πετροπόλεμος και ο ομαδικός πανικός από τους ΜΑΤατζήδες. Πως περνούν τα χρόνια, τότε η μάνα μου μπορούσε κι έτρεχε κι αυτή στις διαδηλώσεις, ενώ σήμερα θέλει συνοδό για να πάει μέχρι το σούπερ-μάρκετ. Αυτή τη μέση της να μην είχε και σίγουρα τις προάλλες θα την έσερνα μαζί μου στα επεισόδια στο Μοναστηράκι. Γιατί, μπάι-πάς, ξεμπάι-πάς, το λέει η καρδούλα της ακόμα, φτου-φτου, και γουστάρει επαναστατική δράση. Άντε ρε, πήγαινε με στη Γερμανία να ξαναδώ πριν πεθάνω το μέρος που έζησα για δέκα χρόνια - μου λέει και μου ξαναλέει - και θα σ' τα κάνω εγώ τα έξοδα! Καλή φάση, στο Χέρντεκε έμενε, θα την πάω, θα την αφήσω εκεί σε κάνα γνωστό που θα βρει κι εγώ θα πεταχτώ στην Ολλανδία πού 'ναι δυο βήματα! Για να ξαναγυρίσω, όμως, στα χθεσινά επεισόδια και την κακήν-κακώς απομάκρυνση του Προέδρου της Δημοκρατίας από την εξέδρα των επισήμων στη Θεσ/νίκη, θα προτιμούσα τον Παπούλια να μην έκανε καμία απολύτως δήλωση ή τουλάχιστον να ήταν λιγότερο ευσυγκίνητος. Να κρατούσε δηλαδή ακριβώς την ίδια στάση απέναντι σε όλα τα άλλα, σαφώς σοβαρότερα προβλήματα, που ταλαιπωρούν τον λαό του: τη μείωση κατά 30% του εισοδήματος του Έλληνα εργαζόμενου, το γκρέμισμα κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και εργατικού κεκτημένου κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θα τον αποθέωνα εάν δάκρυζε από λύπη που αθωώθηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος, όχι από θυμό που τον αποκάλεσαν προδότη, όποιοι τον αποκάλεσαν τέλος πάντων. Κι επειδή, αυτές τις μέρες επανεξετάζω τους καλούς Γερμανούς Tangerine Dream, τους πατέρες της ηλεκτρονικής μουσικής - δημιούργημα του μαθητή του Νταλί, σουρεαλιστή γλύπτη και μουσικού, Edgar Froese, σας αφήνω με ένα απόσπασμα από το Stratosfear, το εγκεφαλικό ψυχεδελικό αριστούργημα του 1976, που σε κάνει να στίβεις το μυαλό σου και να συμφωνείς με τον μέγιστο Κάρολο Μπουκόφσκι όταν έγραφε πως άμα είσαι μαλάκας στη γη και στον Άρη να πας, πάλι μαλάκας θά 'σαι!
Ο Τάσος Γκρους είναι ένας συνθέτης που εκτιμώ πολύ, δημιουργός του άλμπουμ Μορφές (1988), μέσα στο οποίο η Νένα Βενετσάνου έμελλε να τραγουδήσει για πρώτη και τελευταία φορά...hard - rock, αλλά και του δίσκου Λέξεις μυστικές, που βγήκε το ΄91 από τον Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι, με το τραγούδι Χαλκίδα σε στίχους του συχωρεμένου Ηλία Κατσούλη, που πρωτοηχογράφησε ο αρχικός ερμηνευτής Κωνσταντίνος Χατζημιχάλης για να γίνει μεγάλη επιτυχία λίγα χρόνια αργότερα με τη φωνή του Μανώλη Λιδάκη. Με τον Γκρους συναντήθηκα σήμερα και αφορμή ήταν ένα κομμάτι του που θα απασχολήσει τη στήλη μου Το τραγούδι του μήνα στο επερχόμενο δεύτερο τεύχος του free press fagazine.
Δοθείσης ευκαιρίας, ο συνθέτης μού χάρισε και την ολοκαίνουργια δισκογραφική εργασία του σε ποίηση του δραματουργού Bertolt Brecht. Για την ακρίβεια, δεδομένης της κατάρρευσης των δισκοπωλείων (το κεντρικό Metropolis παίζεται αν θα συνεχίσει να είναι ανοιχτό με το νέο έτος), τη δουλειά αυτή του Γκρους θα τη βρείτε στα βιβλιοπωλεία, αφού κυκλοφορεί μαζί με ολόκληρο βιβλίο και μάλιστα πολύ εμπεριστατωμένο αναφορικά με τον Brecht! Σα να κρατάει στα χέρια του κανείς κανονικό εγχειρίδιο με φωτογραφικό υλικό από ιστορικές μπρεχτικές παραστάσεις, βιβλιογραφία όλων των Ελλήνων λογοτεχνών - μεταφραστών του, εξπρεσιονιστικά εικαστικά που επιμελήθηκε η Αλέξια Γκρους, κόρη του συνθέτη, τα κείμενα και τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται στο cd και φυσικά τα ονόματα των συντελεστών. Μεταξύ αυτών, διαβάζουμε τα ονόματα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Καλλιόπης Βέττα, της Μαρίας Παπαγιαννάκη - Κόμη και του ίδιου του Τάσου Γκρους στον τραγουδιστικό τομέα, των Μάνιας Παπαδημητρίου, Ανδρέα Μαυραγάνη, Νάντιας Βαλαβάνη στις αφηγήσεις, όπως και του βετεράνου Γιάννη Κ. Ιωάννου στην ενορχήστρωση. Ακόμη δεν έχω προλάβει να ακούσω το cd, ούτε να μελετήσω προσεχτικά το βιβλίο της έκδοσης. Θα το κάνω οσονούπω και φυσικά θα επανέλθω. Άκουσα όμως το παρακάτω τραγούδι που λέγεται Το μέτρο (φινάλε) και που ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ακούστε το κι εσείς κι έχω να σας αφηγηθώ μία μικρή περίεργη ιστορία.
Εδώ κι ένα χρόνο "τραβιόταν" ο Τάσος Γκρους μ' αυτή τη δουλειά κι ας ήταν τελειωμένη. Τροχοπέδη για την έκδοση της, που τελικά πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες, δεν ήταν ούτε η οικονομική κρίση, ούτε οι...κακές εταιρείες, ούτε η διάλυση της δισκογραφίας και των δισκοπωλείων, που λέω παραπάνω. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε από τους φίλους μας τους Γεερμανούς, που τώρα τελευταία χαραμοφάηδες μας ανεβάζουν, τεμπελχανάδες μας κατεβάζουν! Συγκεκριμένα, ο εκδοτικός οίκος Suhrcamp που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Bertolt Brecht, παραχώρησε την άδεια κυκλοφορίας του έργου μόλις το περασμένο καλοκαίρι με την προϋπόθεση να αφαιρεθούν δύο τραγούδια - το ένα είναι το Μέτρο (φινάλε) που επισύναψα στο post - και δεκατέσσερις πρόζες, προερχόμενες από τα μπρεχτικά έργα Μάνα κουράγιο, Η Όπερα της Πεντάρας, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν κλπ. Ρώτησα τον Γκρους ποιος είναι ο λόγος κατά τη γνώμη του που οι Γερμανοί έκοψαν τα κομμάτια αυτά. Δεν έβρισκε κανέναν άλλον, πέραν της στυγνής λογοκρισίας. Διότι, ειδικά οι Γερμανοί, δεν κόβουν την αισθητική με το καντάρι - εννοώ πως αν δεν τους άρεσαν οι μουσικές του συνθέτη ή το όλο concept, θα το απαγόρευαν γενικώς και εξ αρχής. Το ότι έκοψαν τους μελοποιημένους στίχους από το τραγούδι του post, οι οποίοι είναι απίστευτα διαχρονικοί και επίκαιροι, σαφώς δημιουργεί υποψίες ή και καχυποψίες. Δεν ξέρω, προσωπικά ακόμη δε μπορώ να ξεπεράσω τη χθεσινή αυτοκρατορική - ναζιστική εμφάνιση της Άνγκελα Μέρκελ στις Βρυξέλλες με τον δικό μας να μοιάζει με ψαρωμένο κουταβάκι δίπλα της...Ήρθε λοιπόν και η σημερινή πληροφορία από τον Τάσο Γκρους, σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί διαχειριστές του Brecht σχεδόν...κουτσοεπιτρέπουν σε Έλληνες συνθέτες να τον μελοποιήσουν, και το γλυκό έδεσε, που λένε. Ας αγνοήσουμε ωστόσο τα τερτίπια των Ευρωπαίων εταίρων μας στην πολιτική και την τέχνη και ας ευχαριστηθούμε μία πραγματικά εξαιρετική μουσικο-ποιητική εργασία που μόλις κυκλοφόρησε!
Πέρασα το πρωί από το Σύνταγμα. Τι ησυχία ήταν αυτή! Τίποτα δε φανέρωνε το πεδίο μάχης της περασμένης εβδομάδας. Τα κεφάλια μέσα, τα νέα μέτρα έρχονται, αν και ευτυχώς ακόμη δεν έχει έρθει η ΔΕΗ με το χαράτσι, τρέχουν όμως άλλοι λογαριασμοί που τους αφήνω τελευταία στιγμή μήπως και παρθεί κάνα καινούργιο κυβερνητικό μέτρο και γλιτώσουμε ότι μπορέσουμε. Διότι, κάτι πολύ καλό που ακούστηκε είναι το στοίχημα που έβαλαν δυο φίλοι θέλοντας να μάθουν αν η ίδια η κυβέρνηση θυμάται πόσους νέους φόρους έχει επιβάλλει και αν έχει χάσει ή όχι τη μπάλα. Οι συνέπειες της κρίσης πλέον είναι εμφανείς: αποφάσισα έως και να μειώσω το κάπνισμα, όχι για λόγους υγείας, αλλά για λόγους...τσέπης. Δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ποσό τα τέσσερα ευρώ που σκας καθημερινά στον περιπτερά για τα τσιγάρα, των οποίων η τιμή ποιος ξέρει πόσο σύντομα θα ξαναπάει στα ύψη. Παρήγγειλα ήδη το περιβόητο ηλεκτρονικό τσιγάρο, που όλο και κερδίζει έδαφος τελευταία, ενώ πολλοί φίλοι έχουν μείνει ευχαριστημένοι. Επειδή όμως ακόμη το περιμένω - αύριο-μεθαύριο πιστεύω να τό 'χω - αγόρασα κι έναν αργιλέ. Καλή φάση! Μικρός, εύχρηστος, φορητός, που μέχρι και στην τουαλέτα τον κουβαλάω μαζί μου! Προχθές μάλιστα αντί για νερό, τον γέμισα κάτω με...ούζο, πάνω με καπνό αρώματος μήλου, άναψα και την καρβουνάρα και την άκουσα κανονικότατα! Έτσι δεν την είχα πατήσει το ΄97 στην Τυνησία; Πήγα σε φεστιβάλ κιν/φου και ζήτημα να είδα πέντε ταινίες, αφού επί δύο εβδομάδες, απ' το πρωί ως το βράδυ, την άραζα σ' ένα παραδοσιακό καφενείο ξαπλωμένος σε χαλί, πίνοντας αργιλέ και γρανίτες, συνοδεία μουσικών του Enio Morricone από σπαγγέτι-γουέστερν και συνέχεια από την ίδια κασέτα! Ποιος ξέρει, θα με είδαν οι Άραβες με το freak look, θ' άκουσαν τα τραγουδιστά ελληνικά μου - όπως μου είχαν σχολιάσει -, πιθανώς θα τα πέρασαν για ιταλικά και άρα εμένα για Ιταλό λετσοτουρίστα, οπότε θα σκέφτηκαν να με ψυχαγωγήσουν με τον μεγάλο Ιταλό κιν/φικό συνθέτη! Τουλάχιστον τότε κάποιοι άλλοι έπαιρναν καλές πρωτοβουλίες για την πάρτη μας. Σκατά κι απόσκατα τη σήμερον ημέρα, κανείς δε νοιάζεται για τον άλλον και ο καθείς κοιτάει να σώσει το τομάρι του. Δε θέλω να σκέφτομαι φίλους που έχουν δημιουργήσει οικογένεια, που περίμεναν πως και πως ένα παιδί για να διαιωνίσουν το είδος, μα σε λίγο θα το κάνουν φρικασέ να χορτάσουν τη λίμα τους. Πάλι καλά, λοιπόν, που δε βγαίνω σχεδόν καθόλου έξω, περιμένω να νυχτώσει, να ανάψω τα ινδικά λιβάνια μου και τον αργιλέ μου και να επιδοθώ στη μετατροπή βινυλίων των Judy Collins, Joni Mitchell, Donovan, Buffy-Sainte Marie και λοιπών εξαίρετων τροβαδούρων του παρελθόντος, σε mp3. Μετά συνηθίζω να στέλνω κομμάτια τους σε φίλους, υπογραμμίζοντας τη σοδειά της ημέρας - κι αστεία-αστεία είναι μεγάλη η σοδειά, αφού τώρα διαπιστώνω ξανά τι θησαυρούς περιέχει η δισκοθήκη μου. Αυτή η κατάσταση θ' αλλάξει απ' την ερχόμενη εβδομάδα που θα μπω για τα καλά στους ρυθμούς του ντοκιμαντέρ. Όπως είπαμε με τον σκηνοθέτη Γιώργο Κορδέλλα, θα επισκεφτούμε τα σπίτια ανθρώπων από το στενό οικογενειακό περιβάλλον της Κατερίνας Γώγου, το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος. Η συγγραφέας Βιργινία Σπυράτου, επίσης, που τό 'χει πάρει πολύ ζεστά το θέμα και με βοηθάει, λες κι είμαστε φίλοι τουλάχιστον μία δεκαετία, μου ανακοίνωσε ότι και ο φίλτατος Γιάννης Φελέκης δέχεται να συμμετάσχει στην ταινία. Άρχισαν και τα συγκινητικά emails από φίλους δημοσιογράφους που θέλουν να στηρίξουν το όλο εγχείρημα με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις από τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Φτάνω και κοντά στους βετεράνους ηθοποιούς Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου, τα αφεντικά της Γώγου - υπηρέτριας Παγώνας στο Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα, που θέλω πολύ τη συμμετοχή τους, μα ακόμη τους αναζητώ! Κόπιαρα χθες ορισμένες παλιές ταινίες με τη Γώγου, το Μια τρελή-τρελή οικογένεια, το Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο κλπ., τις οποίες θα πρέπει να μελετήσει ξανά ο σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος για να μιλήσει για εκείνο το δροσερό κορίτσι, που πάντα πίσω απ' τα σκέρτσα του παραμόνευε η θλίψη και η μελαγχολία. Ο δε Ανδρέας Θωμόπουλος μου είπε ότι προτιμάει να διαβάσει ένα ποίημα για τη Γώγου τότε που δούλευαν οι δυο τους το σενάριο της Όστριας - το τέλος του παιχνιδιού. Γενικά, έχω να συντονίσω ένα σωρό κόσμο και, όπως ξανάγραψα, αντί να αγχώνομαι...φτιάχνομαι! Τα ίδια και στο μουσικό σκέλος του ντοκιμαντέρ. Θέλοντας να αξιοποιήσω το δισκογραφικό project του Κορδέλλα σε ποίηση Γώγου που ολοκληρώνεται αυτόν τον καιρό (χθες έγραψε η Μάρθα Φριντζήλα ένα τραγούδι του Καλλίτση, απ' αυτά που επρόκειτο να τραγουδήσει η Αφροδότη Μάνου στις αρχές του ΄80), σκέφτομαι να κιν/φήσω live τα κομμάτια κάποιων καλλιτεχνών, όπως του Κ. Βήτα και της Βάσως Αλλαγιάννη. Γιατί, θα υπάρχουν και μελοποιήσεις Γώγου που θα γίνουν ειδικά για την ταινία και θα κιν/φηθούν live, από τον λόλεκ, τους Electric Litany κ.α. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την πρωτότυπη μουσική και το τραγούδι των τίτλων τέλους, σε στίχους Ανδρέα Ταρνανά, που θα ξεκινήσει να γράφεται μόλις μπούμε στο μοντάζ. Άλλωστε, ξαναλέω ότι λίγο πριν πάμε πλάνο θα κοινοποιήσω όλα τα ονόματα των συνεργατών μου και των συμμετεχόντων από τους χώρους της ποίησης, του θεάτρου, του κιν/φου, των εκδόσεων, της μουσικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Συν τοις άλλοις έχω να ξεκινήσω και πρόβες με τη Λουκία, η οποία ετοιμάζεται για τις δύο θεατρικές πρεμιέρες της και για την ώρα ακούει και ξανακούει το δίσκο του Σφέτσα με τις απαγγελίες της Γώγου. Αυτό είναι που λένε Enjoy yourself και μάλιστα περνώντας από την απόλυτη απραξία στο πιο δημιουργικό τρέξιμο!
Το 1945, σε ηλικία 20 ετών, ο Μάνος Χατζιδάκις μελοποίησε στίχους από το ποίημα Μπολιβάρ του υπερρεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου. Ήταν μία από τις ελάχιστες απόπειρες μέσα στο έργο του συνθέτη να ασχοληθεί με επαναστατική ποίηση, στην οποία δεν επανήλθε, ακόμη κι όταν επέστρεψε από την Αμερική στην Ελλάδα εν μέσω χούντας. Θέλω να πω πώς το έδαφος ήταν πρόσφορο, κυρίως την περίοδο της Μεταπολίτευσης, για ένα τέτοιο τραγούδι ή και για έναν ολόκληρο κύκλο τραγουδιών, αντ' αυτού όμως ο Χατζιδάκις, στον οποίο δεν άρεσε ιδιαιτέρως η κατάσταση με τους ποιητές στα γήπεδα, προτίμησε να κάνει άλλα πράγματα. Για τη συγκεκριμένη παλιά μελοποίηση του στο Μπολιβάρ μάθαμε το 1983, όταν κυκλοφόρησε ένα δισκάκι 45 στροφών με ερμηνευτή τον 23χρονο τότε Βασίλη Λέκκα και τη συμμετοχή χορωδιακού συνόλου. Σύμφωνα με το εξώφυλλο της σπάνιας πια έκδοσης (σπάνιας εφόσον δεν επανεκδόθηκε ποτέ σε ψηφιακή μορφή, ούτε καν συμπεριλήφθηκε το ομότιτλο τραγούδι σε κάποια μεταγενέστερη συλλογή), η ηχογράφηση προέκυψε Για τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Μπολιβάρ. Κάτι σαν παραγγελία δηλαδή, αν και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο Χατζιδάκις μάλλον θα ήθελε ούτως ή άλλως να εκδώσει αυτό το υπέροχο τραγούδι του. Στην άλλη πλευρά του μικρού βινυλίου υπήρχε το τραγούδι Για έναν ελεύθερο άνθρωπο, σε μουσική και στίχους του Χατζιδάκι, το οποίο - απ' όσο γνωρίζω - εν αντιθέσει με το Μπολιβάρ, εντάχθηκε σε κατοπινή συλλογή τραγουδιών του συνθέτη. Ωστόσο, το Μπολιβάρ έμελλε να γίνει ευρύτερα γνωστό με τη φωνή του ίδιου του Χατζιδάκι από το μεταθανάτιο άλμπουμ 2000 Μ.Χ. (1999) - ηχογράφηση που είχε χρησιμοποιηθεί ως οδηγός για τον Βασίλη Λέκκα λίγο πριν μπουν στο στούντιο το ΄83. Ο Μάνος Χατζιδάκις, αν ήταν ακόμη εν ζωή, σήμερα θα γινόταν 86 ετών. Το ερώτημα που απασχολεί συχνά και μένα και πολύ άλλο κόσμο που εκτιμάει το έργο του, είναι τι στάση θα κρατούσε άραγε ως πάντα σκεπτόμενος και αντιδραστικός πολίτης μιας χώρας, η οποία δυστυχώς δεν μπορεί να πιάσει μεγαλύτερο πάτο...Τέτοιες στιγμές είναι που λες Καλύτερα που έφυγε ο άνθρωπος, αξιοπρεπής, επαναστάτης, ιδεαλιστής και όχι ξεπουλημένο ραμολιμέντο ή κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον κάθε σκυλο-τραγουδιστή ή έστω βουβός και ανήμπορος γέροντας. Σκληρή άποψη, σίγουρα, όσο κι αν δεν σταματήσουμε ποτέ να έχουμε ανάγκη τη γνώμη και τον λόγο πνευματικών ανθρώπων σαν του Μάνου Χατζιδάκι.
Εικόνες από τον εορτασμό των γενεθλίων της Λένας Πλάτωνος χθες στην οικία της παρουσία της Μαρίζας Κωχ, του Γιάννη Παλαμίδα, της Καίτης Μαυρομμάτη και άλλων καλών και αγαπημένων φίλων.
Το γλυκό πλατωνάκι, λοιπόν, μεγάλωσε κατά ένα χρόνο και τα φετινά του γενέθλια, που τείνουν να γίνουν κάτι σαν θεσμός για την παρέα τα τελευταία χρόνια, σίγουρα ήταν τα πιο τραγουδιάρικα! Λίγο πριν σβήσει το μοναδικό κεράκι στην τούρτα και πούμε όλοι μαζί το καθιερωμένο Να ζήσεις Λένα και χρόνια πολλά κλπ., η Μαρίζα της τραγούδησε αποκλειστικά το δικό της γενέθλιο ευχετήριο άσμα, βασισμένο σε παραδοσιακούς δρόμους!
Δηλαδή, τρεις φορές έσβησε και ξανάναψε το κεράκι για να το φυσήξει η Λένα, αφού μετά τις ευχές της Μαρίζας ακολούθησαν τα γνωστά γενέθλια τραγουδάκια σε ελληνικά και αγγλικά. Και μετά την απίστευτη μαγειρική της Βικτόριας - μόνο όποιος έχει γευθεί το ρωσικό φαΐ που λέγεται γούνα, μπορεί να καταλάβει τι λέω - η εορτάζουσα πήρε τη θέση της στον πιάνο και συνόδευσε τον ερμηνευτή της, Γιάννη Παλαμίδα, στη Λάθος αγάπη, το Βράδυ, το Μόνο και το Χοντρό μπιζέλι.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι τη μερίδα του λέοντος στο τραγουδιστικό ρεπερτόριο των φετινών πλατωνικών γενεθλίων κατέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης! Ξελαρυγγιαστήκαμε κανονικά να τραγουδάμε Της αγάπης αίματα, Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ, Όμορφη πόλη, Ένα το χελιδόνι κ.α. Ούτε η Χορωδία Τερψιχόρης Παπαστεφάνου νά 'μασταν! Ενδιαμέσως, η Μαρίζα απέδωσε α καπέλα το παραδοσιακό Βάρκα μου μπογιατισμένη και έσπασε λίγο τη μονοτονία της επαναστατικής τραγουδιστικής διάθεσης.
Εσύ γιατί δεν τραγουδάς, ρε, Θεοδωράκη; ρώτησε η Μαρίζα τον Γιάννη! Γιατί δεν τα ξέρω, της απάντησε και τότε αυτή για να τον τιμωρήσει του έριξε μία κουτουλιά!
Ο Θεοδωράκης ωστόσο συνεχίστηκε. Με τη Λένα στο πιάνο και τη Μαρίζα στο τραγούδι να αποδίδουν οι δυο τους το Χάθηκα από τον κύκλο Λιποτάκτες, αγαπημένο κομμάτι της Πλάτωνος.
Μετά πέρασαν στο Άσμα ασμάτων από τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν. Μα, τι έχουν πάθει όλοι με τα τραγούδια του Θεοδωράκη; Πλέον τα ξανακούς παντού, από τις μουσικές σκηνές και τα live νέων καλλιτεχνών μέχρι τα γενέθλια της Λένας Πλάτωνος! Τα ζητάει η εποχή, φαίνεται, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση...
Κι επειδή θα ήταν αδιανόητο να μην ακουστεί κι ένας Χατζιδάκις, παρ' ότι εγώ παρήγγειλα το αγαπημένο μου Ήταν καμάρι της αυγής, η οικοδέσποινα και εορτάζουσα προτίμησε το Ειμ' αητός χωρίς φτερά για να το τραγουδήσουν ντουέτο η Μαρίζα με τον Γιάννη! Να μην έχω αξιωθεί να αγοράσω ακόμη ένα mini disc - κανονικούς θησαυρούς στερώ από το αρχείο μου!
Κατόπιν, τη Λένα αντικατέστησε στο πιάνο ο φίλος μας, ιατρός και πιανίστας Βάνος Παπαδημητρίου, ο οποίος μιμείται εξαιρετικά τον Χατζιδάκι κι έτσι όταν μας έπαιξε και τραγούδησε τις Τύψεις από τα Τραγούδια της αμαρτίας, με τη φωνή του μακαρίτη, δεν μας έμεινε άντερο! Μοναδική στιγμή όταν ο Βάνος συνόδευσε τον Γιάννη σε μία τέλεια απόδοση του Bohemian Rhapsody των Queen! Δεν είναι τυχαίο ότι η Κωχ είπε αυτό που λέει όποτε ακούει τον Παλαμίδα να τραγουδάει: Πως να χωρέσει ολόκληρη η Ελλάδα έναν τέτοιο τραγουδιστή;
Βέβαια, όταν η Μαρίζα είχε πια αποχωρήσει και ο Βάνος μάς έπαιζε στο πιάνο Bach, Scriabin και Chopin, ο Παλαμίδας συγκινήθηκε τόσο που τό 'ριξε στο κλάμα και στις μαύρες πλερέζες!
Η τελευταία photo λίγο πριν αποχωρήσουν από το σπίτι της Πλάτωνος και ο bosko, ο Στέργιος και ο Βάνος. Έχω την αίσθηση πως φέτος, παρ' όλες τις δυσκολίες, στήθηκε ο ωραιότερος εορτασμός των γενεθλίων της Λένας! Όπως πρότεινε και η Κωχ, η καλύτερη λύση μεσ' στην κρίση θα ήταν να διοργανώνουμε βραδυές τραγουδιού σε σπίτια φίλων ανά τακτά διαστήματα για να διατηρούμε τουλάχιστον την πνευματική υγεία μας! Να ζήσεις, Λενάκι, να είσαι γερή και δημιουργική και να μην ξεχνάς ότι σ' αγαπούν, όχι μόνο οι φίλοι σου, αλλά και πολύς άλλος κόσμος!
* το post αφιερώνεται στον Αλέξανδρο Μίαρη των Electric Litany για τη χαρά που έδωσε στην εορτάζουσα με το να της τηλεφωνήσει από το Λονδίνο για να της ευχηθεί.
Αυτός θα είναι ο τίτλος του ντοκιμαντέρ, τα γυρίσματα του οποίου ξεκινάνε σε δύο εβδομάδες και που θα αφορά φυσικά την ηθοποιό και ποιήτρια Κατερίνα Γώγου (1940 - 1993). Από το 2006 ήθελα να κάνω το κινηματογραφικό πορτραίτο της Γώγου και αν δε βρισκόταν προ τριετίας ο Γιάννης Σολδάτος με την πρόταση του να μεταφέρουμε στη μεγάλη οθόνη τη βιογραφία του Νίκου Κούνδουρου, πιθανώς σήμερα να ήταν ολοκληρωμένο. Ποτέ δεν ειν' αργά και ούτως ή άλλως θεωρώ πως η "παρουσία" καλλιτεχνών σαν της Γώγου είναι επιτακτική, με οποιοδήποτε τρόπο, στην εποχή που διανύουμε. Η ταινία, λοιπόν, μπαίνει μπροστά κατόπιν προτροπής της Τζίνας Πετροπούλου της Vox Documentaries, παραγωγού μου στο Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ, αλλά και του οπερατέρ και σταθερού συνεργάτη μου, Δημήτρη Θεοδωρόπουλου. Κι επειδή, ως γνωστόν, χρήματα δεν υπάρχουν από πουθενά, οι άνθρωποι που θα δουλέψουν, θα κεφαλοποιήσουν την αμοιβή τους εν είδει συμπαραγωγής. Σύντομα, θα αναρτήσω τα ονόματα ολόκληρου του crew του ντοκιμαντέρ, καθώς οι επαφές ολοκληρώνονται αυτόν τον καιρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άτομα που θα εμφανιστούν και θα καταθέσουν μνήμες και μαρτυρίες από το συνταξίδεμα τους με την Κατερίνα Γώγου. Μπορώ επί της παρούσης να ανακοινώσω τα ονόματα του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη, του ερμηνευτή Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του σκηνοθέτη - ποιητή Λευτέρη Ξανθόπουλου, του σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλου, του σκηνοθέτη - στιχουργού Ανδρέα Ταρνανά, των ηθοποιών Όλιας Λαζαρίδου, Νίκου Καλογερόπουλου, Μανώλη Δεστούνη και Αντώνη Αντωνίου, της ακαδημαϊκού και συγγραφέως Αγάπης-Βιργινίας Σπυράτου, του συνθέτη Κυριάκου Σφέτσα, του μουσικού μάνατζερ Γιώργου Ψωμόπουλου, των μελών του συγκροτήματος Magic de Spell και της συνθέτριας Λένας Πλάτωνος. Δεν θα συμμετάσχουν, όμως, μόνο προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο. Σημαντικό κομμάτι στην ταινία θα έχουν και άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής και των εκδόσεων, όπως και από τον στενό οικογενειακό κύκλο της Κατερίνας Γώγου. Στο τελευταίο, είναι συγκινητική πραγματικά η αρωγή του Γιώργου Κορδέλλα, σκηνοθέτη και συντρόφου επί μία πενταετία της Γώγου. Ο Κορδέλλας, όχι μόνο μου παραχωρεί απλόχερα το προσωπικό του αρχείο, αλλά από την ερχόμενη εβδομάδα λογαριάζουμε να αρχίσουμε μαζί τις επισκέψεις στα σπίτια ανθρώπων, κομβικών στη ζωή της ανατρεπτικής καλλιτέχνιδας. Σημειωτέον ότι ο Γιώργος Κορδέλλας ολοκληρώνει αυτόν τον καιρό το δικό του δισκογραφικό project υπό τον τίτλο Πάνω κάτω η Πατησίων, στο οποίο περίπου είκοσι δημιουργοί (από τον Μάκη Σεβίλογλου και τον Κ. Βήτα μέχρι τη Βάσω Αλλαγιάννη και τους Gaia) έχουν μελοποιήσει ποιήματα της Κατερίνας Γώγου! Επειδή, όμως, ποτέ δεν μου άρεσαν τα ντοκιμαντέρ τηλεοπτικής λογικής στηριγμένα αποκλειστικά σε ομιλούντα...κεφάλια, εκτός από το ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό που θα υπάρχει, ακόμη και τα πειραματικά φιλμάκια διάρκειας δευτερολέπτων που θα φτιάξει ο filtig από το Βερολίνο, θα γυρίσω εν είδει δραματοποιημένων σκηνών και ορισμένες οριακές στιγμές του βίου της Γώγου. Ομολογώ πως είναι κάτι που δεν το φοβάμαι καθόλου, εφόσον μέχρι τώρα έχει λειτουργήσει άψογα στα ντοκιμαντέρ μου, πόσω μάλλον όταν θα το πάρει πάνω της η σημαντική νέα ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου! Καλή αρχή να έχουμε! Και κάτι ακόμη: το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου γυρίζεται ακριβώς μία δεκαετία μετά απ' αυτό για τη Φλέρυ Νταντωνάκη! Νοέμβριος του 2001 ήταν όταν με το ίδιο συνεργείο αξιώθηκα να φτιάξω ιδίοις εξόδοις την πρώτη μου ταινία τεκμηρίωσης. Στα επόμενα χρόνια μεσολάβησαν άλλα τέσσερα ντοκιμαντέρ (δύο μικρού και δύο μεγάλου μήκους), φεστιβαλικές συμμετοχές σε Ελλάδα και εξωτερικό, βραβεύσεις, χαρές, απογοητεύσεις και τα συναφή, με την ενίσχυση πάντα σχεδόν του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία ενίσχυση από πουθενά, αφού η ΕΡΤ και το ΕΚΚ τελούν υπό διάλυση. Ξαναγυρίζω, λοιπόν, στην ανεξάρτητη παραγωγή, κατάσταση που ομολογουμένως με ευχαριστεί, αντί να με αγχώνει, αφού πάνω απ' όλα έχω ισχυρή πίστη, τόσο στο όνειρο μου, όσο και στους συνεργάτες μου. Μαζί τους θα πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο και δεσμεύομαι να καταθέσω ένα πλήρες και εμπεριστατωμένο κινηματογραφικό πορτραίτο της Κατερίνας Γώγου.
Οι φωτογραφίες είναι από τη χθεσινή πρώτη μέρα του πανεθνικού απεργιακού 48ωρου. Ενός 48ωρου που πέρασε στην ιστορία, ευτυχώς μεν, λόγω του αριθμού των διαδηλωτών, δυστυχώς δε, λόγω του ότι βάφτηκε με αίμα. Τα συνδικάτα και όσοι ήμασταν εκεί μιλάμε για μισό εκατομμύριο ανθρώπους, οι οποίοι βγήκαν στο δρόμο. Η αστυνομία, απ' την πλευρά της, κάνει λόγο για 75.000 άτομα και φυσικά προκαλεί ακόμη μια φορά το γέλιο.
Πριν από λίγη ώρα, αμέσως μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η κυρία Λούκα Κατσέλη διαγράφηκε από την παράταξη της. Ήταν η μόνη που αρνήθηκε να ψηφίσει το άρθρο 37. Αν πω ότι συγκινήθηκα, θα είναι ψέμα. Όπως δεν συγκινήθηκα και με τις δηλώσεις του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ., του πρύτανη του λαϊκισμού. Διότι, και η κυρία Κατσέλη, και ο κύριος Καρατζαφέρης ανήκουν στους πρωτεργάτες θιασώτες του Μνημονίου και της εμπλοκής της χώρας μας με το άτεγκτο ΔΝΤ. Παρεμπιπτόντως, έχετε υπ' όψιν σας ότι απ' όσες χώρες, στις οποίες επέλασε το ΔΝΤ, μειώθηκε ο μέσος όρος ζωής των υπηκόων τους; Ψιλά γράμματα, θα μου πεις, ειν' αυτά μεσ' στην απόλυτη θεσμική και κοινωνική διάλυση...
Κατά τα άλλα, οι ευθύνες για τα θλιβερά επεισόδια αποδόθηκαν, ως ήτο αναμενόμενο, στους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και λοιπούς γνωστούς-άγνωστους ταραξίες. Ούτε λόγος για προβοκάτορες μέσα από το αστυνομικό σώμα και δημιουργία κρατικής τρομοκρατίας για να αδειάσουν οι δρόμοι μιαν ώρα αρχύτερα. Ευτυχώς, ξαναλέμε, οι δρόμοι δεν άδειασαν και οι Έλληνες πολίτες διαδήλωσαν περίτρανα κατά της αφαίρεσης ακόμη και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους.
Μεγάλη απώλεια ο θάνατος του 53χρονου πατέρα, συνδικαλιστή και άνεργου οικοδόμου, στελέχους του ΚΚΕ. Από καρδιακό επεισόδιο ή πέτρα στο κεφάλι, τι σημασία έχει τώρα πια; Σημασία έχει, όμως, που εδώ και πολλά-πολλά χρόνια το, κατά τα άλλα αξιοσέβαστο για την ιστορία του και τους αγώνες του, ΚΚΕ θεωρεί αποκλειστικό προνόμιο του τη μαζική έκφραση της λαϊκής αντίδρασης. Τσιφλικάδες δε χωράνε στις επαναστάσεις, πόσω μάλλον όταν τα τσιφλίκια τους διαφημίζονται από σκουληκιασμένα και ανελεύθερα ΜΜΕ.
Οι πολιτικές αναλύσεις δεν είναι το φόρτε μου, θα έλεγα ότι έως και μου τη δίνουν άγρια, μα και ηλίθιος να είναι κανείς πια στον τόπο αυτό καταλαβαίνει πως η ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου σύντομα θα προκαλέσει και τα νέα σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα της Τρόικα και της Αγγελικούλας - όπως αποκαλεί ο Νίκος Κούνδουρος την Άνγκελα Μέρκελ - και θα ξαναβγάλει στο δρόμο τα πλήθη. Μόνο που τα πλήθη αγριεύουν επικίνδυνα και κάθε καινούργια φορά ο κόσμος θά 'ναι αγριότερος από την προηγούμενη και πιθανώς περισσότερος από ποσοτικής άποψης. Έχω την αίσθηση ότι το παιχνίδι απ' τη μεριά των κυβερνώντων παίζεται πλέον στο επίπεδο της τσίπας. Ποιος έχασε την τσίπα για να τη βρουν οι πολιτικοί, βέβαια. Αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα...
* ο τίτλος του post είναι το καλύτερο μακράν και με διαφορά σύνθημα που διάβασα πάνω σε μπλουζάκι διαδηλωτή χθες στην Αθήνα.
Οι αναρχικοί δεν επιτίθενται σε αθώους πολίτες-διαδηλωτές με τσεκούρια, μαχαίρια και πέτρες. Διαθέτουν τα δικά τους οργανωμένα γκρουπ με υψωμένες τις μαύρες σημαίες τους. Τα καθίκια που έστειλαν τριάντα ανθρώπους στο νοσοκομείο πριν από λίγη ώρα και άλλον ένα στα πρόθυρα του θανάτου είναι μπάτσοι ασφαλίτες, προβοκάτορες, που μοναδικό σκοπό έχουν να τρομοκρατήσουν και να σπάσουν τη συγκέντρωση, μην υπολογίζοντας ακόμη και την ανθρώπινη ζωή. Γι' αυτό χθες οι μπάτσοι έβγαλαν μέχρι και ανακοίνωση που έλεγε Και τώρα, κυρίες και κύριοι, μπορείτε να αποχωρήσετε με ασφάλεια! Παρέλειψε βέβαια να πει ότι σε λίγο θα σκάσουν οι λεβέντες τους με τις κουκούλες και θα δημιουργήσουν επεισόδια! Στο διάολο να πάνε τα τομάρια, τα φασιστοειδή μπατσόνια, οι αμαυρωτές του αναρχικού κινήματος, οι υπονομευτές της δημοκρατίας και του δικαιώματος στη λαϊκή διαμαρτυρία! Μη μασάτε! Βγείτε στο δρόμο! Είμαστε περισσότεροι! Η τρομοκρατία και ο φασισμός δε θα περάσουν!
Τέτοιες σκηνές ομαδικού πανικού και τρόμου είχα να ζήσω από τον Δεκέμβριο του 2008 και από το ΄91 με τις μαθητικές πορείες και τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Το λέω εκ των προτέρων ότι το post θα είναι αστείο (δε μου συνέβησαν και λίγα απ' το πρωί σήμερα), δε θέλω να υποβιβαστεί καθόλου όμως το γεγονός πως δεχτήκαμε την επίθεση ενός φασιστικού αστυνομικού καθεστώτος με πωρωμένους καυλόμπατσους που χτύπησαν αδιακρίτως τον κόσμο και άνοιξαν κεφάλια αθώων διαδηλωτών. Οφείλω εδώ να δώσω τα συγχαρητήρια μου στην ερμηνεύτρια Τάνια Τσανακλίδου. Ήταν η μόνη από τους καλλιτέχνες που είδα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, την ώρα που ξεκινούσαν τα δακρυγόνα, με το πρόσωπο της όλο μαλόξ, να φωνάζει να φύγουν οι προδότες! Μπράβο, Τάνια της έλεγε ο κόσμος με μια φωνή, Μπράβο σε όλους σας που είστε εδώ, απαντούσε εκείνη. Αφού, λοιπόν, είδαμε ότι το...πάρτι ξεκινούσε και λίγο ήθελε για να φτάσει στο τσακίρ κέφι, περάσαμε με δυσκολία μέσα από τις χιλιάδες των ανθρώπων κάθε ηλικίας και κατεβήκαμε την Ερμού. Κάναμε μία στάση στο πρώτο κάθετο στενό για να φωνάξουμε στη διμοιρία των ΜΑΤ ότι είναι πουλημένα τομάρια, μαλάκες και πουτάνας γιοί και κατόπιν θελήσαμε να φάμε ένα σουβλάκι στον Μπαϊρακτάρη προκειμένου ν' ανακτήσουμε δυνάμεις και να επιστρέψουμε στο Σύνταγμα. Αμ δε! Τα επεισόδια σε λιγότερο από μία ώρα μεταφέρθηκαν μεσ' στο Μοναστηράκι και μας βγήκε ξινή η μερίδα κεμπάπ, συνοδεία μάλιστα ασμάτων του Μίκη Θεοδωράκη, σαν το Όσοι το χάλκαιον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ή Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα κλπ. Πανικός σκορπίστηκε παντού με τους μαγαζάτορες να μαζεύουν άρον-άρον τα τραπέζια, ρολλά να κατεβαίνουν και ανθρώπους να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Μπροστά στα μάτια μου, οι μοτοσικλετιστές της ομάδας Δέλτα περνούσαν, έβγαζαν τα γκλομπς και χτυπούσαν πλάτες ανδρών και γυναικών που είχαν την ατυχία να προτιμήσουν τα έξω τραπέζια για το γεύμα τους. Καθώς δε μπορούσαμε να ανασάνουμε από τα δακρυγόνα, μπαίνω μεσ' στο μαγαζί για να ζητήσω ένα ποτήρι νερό. Δεν προλαβαίνω να γυρίσω και βλέπω τον μαγαζάτορα να κατεβάζει πανικόβλητος το ρολλό και να μας κλείνει μέσα. Εννοείται πως μέχρι να πέσει τελείως το ρολλό, κι άλλοι άνθρωποι σε κατάσταση υστερίας προσπαθούσαν να περάσουν ακόμη κι από μια χαραμάδα. Μας μαντρώνει, λοιπόν, ο - ας τον πούμε - Μπαϊρακτάρης, σβήνει τα φώτα κι εκεί αρχίζει εμένα να με πιάνει η κλειστοφοβία μου. Μια κοπέλα έρχεται και με ρωτάει: Κι αν το σπάσουν και μπουν μέσα; Ηρέμησε, της απάντησα, δε θα μας σκοτώσουν κιόλας τα γουρούνια! Στο μεταξύ, να ανησυχώ για την παρέα μου που τους είχα αφήσει έξω απ' το μαγαζί και να φωνάζω ένα-ένα τα ονόματα τους. Σύντομα ο Μπαϊρακτάρης ανέβασε το ρολλό, ξαναβγήκαμε έξω και είδαμε ένα κανονικό μπάχαλο. Μόνο την παρέα μου δεν είδα εγώ, που είχε σκορπίσει. Και που να πάμε τώρα; ρωτούσε ο ένας τον άλλον μεσ' στον πανικό. Από κει, μας υποδεικνύει ο μαγαζάτορας, ο οποίος βιαζόταν εμφανώς να μας ξαποστείλει για να κλειδαμπαρώσει το μαγαζί του. Σοκαρίστηκα όταν λίγα μέτρα παραπέρα, κόσμος είχε μαζευτεί πάνω από έναν, πεσμένο στο έδαφος άνθρωπο, αιμόφυρτο και με κεφάλι χτυπημένο προφανώς από γκλομπ αστυνομικού. Στο στενό που κατευθυνθήκαμε και που οδηγούσε στον ηλεκτρικό σταθμό στο Μοναστηράκι πέσαμε πάνω σ' ένα γκρουπ τουριστών. Τά 'χαν τελείως χαμένα οι παππούδες κι οι γιαγιάδες με το πέδιλο και την κάλτσα μεσ' στο φθινόπωρο! Μου θέλατε Κλαϊτεμνάιστρα και Ulysses, φάτε τώρα δακρυγόνα και γκλομπιές κι εσείς να καταλάβατε σε τι χάλι μας φτάσατε! Καλά που ήταν Άγγλοι οι άνθρωποι, διότι αν ήταν Γερμανοί θα τις έτρωγαν σίγουρα και όχι από τους Δελτάδες και τους Ματατζήδες! Τέλος πάντων, με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά και τρέχοντας μεσ' στα στενά με το φόβο ότι μας έχουν ζώσει οι μπάτσοι, βρίσκω μία κυρία γύρω στα πενήντα. Την πλησιάζω, την πιάνω αγκαζέ. Μη μιλάς, της λέω! Πως σε λένε; Πηνελόπη, μου απαντάει. Ωραία, και μένα Αντώνη, και μέχρι να φτάσουμε στον ηλεκτρικό, αν φτάσουμε, θά 'σαι η μάνα μου και θά 'μαι το σπαστικό παιδί σου! Τι να έκανε η γυναίκα, φοβισμένη ήταν κι αυτή, χεσμένος ήμουν κι εγώ, αρχίζουμε να περπατάμε αγκαζέ. Με δυσκολία, όμως, αφού εγώ κούτσαινα, είχα στραβώσει το στόμα μου, ενώ κούναγα ανεξέλεγκτα το ένα χέρι - και γαμώ τα σπαστικά έγινα μέσα σε ένα λεπτό, κατ' ευθείαν για το Νταού Πεντέλης. Όλα αυτά ενόσω γύρω μας άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι κι από παντού ακούγονταν μπαμ και μπουμ! Η κυρία Πηνελόπη άρχισε να γελάει. Μα, που σε βρήκα εσένα, παιδάκι μου σήμερα; με ρωτούσε κι εγώ τη συμβούλευα πολύ διακριτικά να το βουλώσει μιας και φτάναμε στον ηλεκτρικό, όπου μπροστά ήταν παραταγμένοι περισσότεροι από 200 μπάτσοι με τα γκλομπς ανά χείρας. Τώρα θα αλλάξουμε, είχε την ιδέα η κυρία Πηνελόπη, εσύ θα είσαι καλά κι εγώθά 'μαι γκαβή! Εν ολίγοις, βρήκα μεσ' στο πλήθος τον πιο κατάλληλο άνθρωπο για ν' ακολουθήσει τις καραγκιοζιές μου εν είδει διάσωσης! Όρμα, Πηνελόπη, της απαντάω και περνώντας μπροστά απ' τους μπάτσους, μέχρι να μπούμε στο μετρό, η τύπισσα υποδύθηκε μια χαρά την τυφλή κι εγώ, εξίσου καλά, τον βοηθό της. Κατεβαίνουμε τις σκάλες και μπαίνουμε στο πρώτο τραίνο που πέρασε, χωρίς να κοιτάξουμε καν προορισμό. Πάλι καλά που αμφότεροι θέλαμε να καταλήξουμε στο Παγκράτι, ασχέτως αν βγήκαμε στον Κεραμεικό. Και τώρα, τι; αναρωτιόμασταν. Δεν πάμε για κάνα ποτό στο Γκάζι; προτείνει η κυρία Πηνελόπη. Για ποτό είμαστε; απαντάω. Δεν ανεβαίνουμε προς Πειραιώς μήπως περάσει κάνα λεωφορείο; Τελικά αποφασίσαμε να πάμε ποδαράτοι ως την Ομόνοια για να πάρουμε το μετρό έστω μέχρι τον Νέο Κόσμο. Στο δρόμο, η κυρία Πηνελόπη μου έλεγε ότι αισθάνεται σαν αντιστασιακός, αλλά και το ότι πήγε πρόσφατα στο Περού για να δει αν όντως οι αρχαίοι Περουβιανοί είχαν κονέ με εξωγήινα όντα. Αμ, πες τα μας, κυρία Πηνελόπη μου τόση ώρα, κι έλεγα πως σε ξεχώρισα μεσ' στον πανικό! Καλό τρελοκομείο είσαι και του λόγου σου...Φτάνουμε Ομόνοια, αλλά ο σταθμός είχε κλείσει και η οσμή των δακρυγόνων είχε γίνει ήδη αισθητή κι εκεί. Τι κάνουμε; αναρωτιόμαστε πάλι! Τη βρήκε τη λύση η κυρία Πηνελόπη. Στις αρχές της Σωκράτους, κάνει οτοστόπ και μας παίρνουν στ' αμάξι τους δυο παιδιά από τη Γεωργία που δε μιλούσαν γρι ελληνικά. Παγκράτι μήπως πάτε; ρωτάμε...Παγράτι, Παγράτι, κει πάμε, μας λέει η κοπέλα και δίνει στον δικό της να βάλει ένα cd με σκυλοπόπ ρωσικά τραγούδια. Ήθελαν να μας διασκεδάσουν οι άνθρωποι κιόλας! Την ώρα εκείνη, μου τηλεφωνεί η Κωχ, αυτό κι αυτό της λέω και με ενημερώνει πως και η Συγγρού είναι κλειστή! Δίπλα μου η κυρία Πηνελόπη αρχίζει να κλαίει κυριολεκτικά από το γέλιο! Τι γελάς; τη ρωτάω. Μα, είναι να μη γελάω; Ξεκίνησα πρωί να πάω στην πορεία, έφαγα δακρυγόνα, πήγα για φαΐ, κινδύνεψα να φάω ξύλο, με άρπαξε ένας τύπος που έκανε τον καθυστερημένο, εγώ έκανα τη στραβή, πήραμε τραίνο μαζί, χαθήκαμε, μας πάνε σπίτι τώρα με οτοστόπ δύο ξένοι που έτυχε να μένουν κι αυτοί στο Παγκράτι και σου τηλεφωνεί και η Μαρίζα Κωχ! Τι άλλο θες; Πόσο πιο σουρεαλιστική μπορεί να ήταν η μέρα αυτή; Τ' ακούω κι εγώ όλα αυτά, συνειδητοποιώ τι πέρασα παρέα με μίαν άγνωστη γυναίκα και το γυρνάω σ' ένα τέτοιο εκτονωτικό γέλιο, που παρέσυρε και το ζευγάρι των Γεωργιανών. Δώσαμε και στα παιδιά ένα δεκάευρω για την εξυπηρέτηση, για έναν καφέ- που λένε, το πήραν με τα χίλια ζόρια και μας άφησαν στον Άγιο Αρτέμιο. Στον οποίο Άγιο Αρτέμιο, όμως, είχε μεγάλο πανηγύρι, αφού εορτάζει σήμερα Μεγάλη η Χάρη Του. Πάω προς τα πάνω, μου λέει η κυρία Πηνελόπη. Κι εγώ πάω ν' αγοράσω μισό κιλό χαλβά Φαρσάλων! Είμαστε τελικά για τα πανηγύρια, σχολίασε φεύγοντας πάντα με το γέλιο. Όπως και ολόκληρη αυτή η χώρα, ανταπόδωσα και χαθήκαμε.
Δεν γνώριζα ότι η Joan Baez έχει τραγουδήσει το Brothers in arms των Dire Straits! Το ανακάλυψα σήμερα στο youtube, αφού ξανάκουσα πρόσφατα όλα τα άλμπουμ της μονοκοπανιά, ελέω του μηχανήματος που μου δάνεισαν προς μετατροπή των βινυλίων μου σε mp3 tracks. Θυμάμαι πού 'χα πάρει πέρσι στο Βερολίνο το Songbook της με τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ της και ο Αλκίνοος με κοίταζε παράξενα, λες και έφερνα στο φως κάποιον παλαιοντολογικό θησαυρό - τέτοια χαρά είχα! Δεν ξέρω ακόμη αν αληθεύει η ιστορία που θέλει τη Joan Baez να έχει έρθει στο Λυκαβηττό για συναυλία, το 1976 ή το ΄80 και να λέει στο ελληνικό κοινό "λυπάμαι πολύ που έχετε χούντα"! Αστείο είναι, απ' τη μια, όπως και να το δει κανείς, απ' την άλλη όμως φανερώνει την πίστη της μεγάλης Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας στα αριστερά ιδεώδη, τα οποία δεν ξεπούλησε ποτέ στα 70 χρόνια που ζει σ' αυτόν τον πλανήτη. Τη θεωρώ μία από τις σημαντικότερες γυναικείες φωνές του 20ου αι. και μία δύναμη που σε ηρεμεί αντί να σε οργίζει, παρ' όλα τα αντιδραστικά μηνύματα που μεταφέρει. Γιατί το τραγούδι για τη Baez, είτε πρόκειται για τις συνθέσεις του Dylan και το δικό της Diamonds and Rust, είτε για το Don't cry for me Argentina, το Brothers in arms και τις παραδοσιακές folk μπαλάντες, ανέκαθεν στόχευε στη διαμαρτυρία και γινόταν όπλο στα χείλη της. Τη λατρεύω και θέλω να συνεχίσει να είναι παραγωγική και να εμφανίζεται όπου μπορεί - η παρουσία της και ο λόγος της, ακόμη και σ' αυτή την ηλικία, είναι κανονικές αξίες στους δύσκολους καιρούς που περνούν οι άνθρωποι παγκοσμίως. Πριν από λίγη ώρα μίλησα με τον ηθοποιό Νίκο Καλογερόπουλο για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω. Από το κινητό τηλέφωνο του, ακούγονταν φωνές. Που είσαι, ρώτησα, σε πρόβα; Τι πρόβα, ρε συ, δεν ακούς; Στη διαδήλωση βρίσκομαι, μου απάντησε. Κι εγώ είμαι σπίτι κι ακούω Joan Beaz, τον ενημέρωσα! Δεν πειράζει, σα να βρίσκεσαι κι εσύ εδώ είναι, ξαναείπε ο Νίκος και γελάσαμε. Αύριο και μεθαύριο παραλύει όλη η χώρα εν μέσω παραιτήσεων βουλευτών με στοιχειώδη τσίπα, βουνών από σκουπίδια και των πρώτων αρουραίων που βγήκαν στο σεργιάνι, αυτοκτονιών, παραπόνων, μιζέριας, κατάθλιψης, ξεφτίλας, θυμού και απελπισίας. Θα είμαστε ξανά στους δρόμους με όλους τους καταπιεσμένους και απηυδυσμένους συμπολίτες - συνανθρώπους μας. Και μπορεί να μην έχουμε να διαδηλώσουμε εναντίον καμίας εισβολής στο Βιετνάμ ή στην Καμπότζη, περιμένοντας τη "σκληρή βροχή να πέσει" (ή τη "βροχούλα που καίει καλύβια", συμφώνως και με τον Διονύση Σαββόπουλο του Φορτηγού), όπως έκανε η Joan Baez στα 60s με το ντυλανικό A hard rain' s gonna fall, ο εχθρός όμως τώρα είναι πολύ πιο ύπουλος, υπόγειος και συνεπώς επικίνδυνος. Αν έχετε κι εσείς στοιχειώδη τσίπα, σαν και τον Ρομπόπουλο του ΠΑΣΟΚ που παραιτήθηκε από το αξίωμα του, επειδή ουδέποτε κατάλαβε τι ψήφιζε όταν τέλος πάντων ψήφιζε το μνημόνιο, να είστε στο δρόμο το ερχόμενο διήμερο. Αν μη τι άλλο, για να έχουμε όλοι καθαρή τη συνείδηση μας, για να πολεμήσουμε τον ωχαδερφισμό, εξίσου βλαβερό με το μεγάλο Κακό, και για να σώσουμε έστω στο παρά τρία την τιμή και την υπόληψη ενός ολόκληρου λαού. Δεν λέω πατρίδα, αυτήν την έχω γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι, όπως γραμμένους είχε κι η ίδια από τα πιο παραγωγικά της κύτταρα μέχρι τον πιο απλό εργάτη της, τον ηλικιωμένο, τον άρρωστο, τον φυλακισμένο και τον συνταξιούχο.
Μ' αρέσει που την έλεγα προχθές σ' αυτούς που πηγαίνουν στο Γκάζι για ποτάκι...Μήπως εγώ τι έκανα χθες βράδυ; Στο KooKoo επί της Ιάκχου βρέθηκα προκειμένου, όμως, να παρακολουθήσω ακόμη ένα live του λόλεκ ύστερα από αρκετό καιρό.
Πιστός συνεργάτης του τραγουδοποιού παραμένει ο Κωνσταντίνος Τσιώλης στο rhodes piano με έναν ήχο, που συμφώνως με τη Λένα Πλάτωνος και τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, παραπέμπει σ' αυτόν του John Cale! Έτσι όπως τον έβλεπα να κάνει τα δικά του δίπλα στον λόλεκ, μου φάνηκε σα να συμμετείχε σε παλιό διαγωνισμό του είδους Ποιος θα φάει πιο γρήγορα τη...μακαρονάδα!
Πιστεύω πως η καινούργια σύνθεση της μπάντας του λόλεκ είναι και η καλύτερη, όσο και αν με συνδέει φιλία με όλους σχεδόν τους παλιότερους μουσικούς του.
Τα δύο νέα μέλη της μπάντας, λοιπόν, είναι ο ντράμερ Μάριος Σαρακηνός - με απόσπαση από τους θρυλικούς Illegal Operation του Μανώλη Αγγελάκη, ο οποίος Αγγελάκης είναι υπεύθυνος τελευταία για τον άρτιο ήχο των ζωντανών εμφανίσεων του λόλεκ - και ο μπασίστας Μάνος Χαμαράκης.
Ως και η Maria_Adouanetta που δεν χρωστάει καλό λόγο σε κανέναν, ξετρελάθηκε με το live του λόλεκ! Αυτοί είναι μουσικοί και μουσική, έλεγε δίπλα μου, ενόσω ο pisoglendis ήθελε να φωνάξει στον τραγουδοποιό Είσαι κούκλα και θεά! Μην πετάξεις καμιά τέτοια μαλακία...τον πρόγκηξα! Κι αυτός ο καημένος μου απάντησε πως, αν και όλες εκεί μέσα μιλάνε δυνατά, δεν τολμάω να τους κάνω παρατήρηση, επειδή είναι...έντεχνες! Ψοφήσαμε στο γέλιο πάλι!
Στο live ακούστηκαν κομμάτια από το Alone και τον Αχινό, τα River ofdiseases, Have you noticed, These guns, Κανένα έλεος, Δεν αρκεί και φυσικά η υπέροχη μελοποίηση του λόλεκ στα Κεριά του Καβάφη, με την οποία κάθε φορά η μπάντα του τα σπάει κυριολεκτικά επί σκηνής!
Πάντως, μπράβο του τού λόλεκ! Αν μη τι άλλο θέλει κότσια να ξεκινάς από την αγγλόφωνη indie σκηνή, να περνάς στην αμιγώς ελληνική τραγουδοποιία και να στρέφεσαι μετά στο ρεμπέτικο! Το κομμάτι που παρουσίασαν για πρώτη φορά χθες με τον μπουζουξή Γιάννη του σχήματος Βελερεφόντης ήταν μία πολύ ιδιαίτερη και ποιητική επίκληση gothic αποχρώσεων στον γεννήτορα του ρεμπέτικου, Μάρκο Βαμβακάρη!
Ένας καλαίσθητος και, παραδόξως, πρωτότυπος συνδυασμός του μπουζουκιού με τον ηλεκτρικό ήχο της rock μπάντας σε καινούργια κομμάτια που μοιάζουν να συστήνουν και ένα αντίστοιχο καινούργιο είδος τραγουδιού, όχι απαραίτητα βασισμένο αποκλειστικά στη σύζευξη των, φαινομενικά αταίριαστων μεταξύ τους, οργάνων. Ο λόλεκ, άλλωστε, ανέκαθεν γούσταρε το ρεμπέτικο, τον Τσιτσάνη, τον Μπαγιαντέρα, τον Ζαμπέτα και τους άλλους, και απ' τις πρώτες του εμφανίσεις συνήθιζε να διασκευάζει τραγούδια τους.
Έτσι, η τωρινή συνύπαρξη του με το σχήμα Βελερεφόντης τού δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσει και ένα νέο υλικό στο δρόμο των παλιών καλών μαστόρων.
Να και ο Βελερεφόντης αυτοπροσώπως, ο ιθύνων νους της πιο δραστήριας και ολοκληρωμένης επαφής του λόλεκ με το νεορεμπέτικο. Ανέβηκε χθες στο stage του Kookoo και τραγούδησαν μαζί τα Μαγεμένα μάτια σου, ένα όμορφο τραγούδι ζαμπετικών καταβολών που είχα ξανακούσει πριν αρκετό καιρό στο live του λόλεκ στο Άλσος Ηλιούπολης.
Παρουσίασαν μερικά ακόμη νέα τραγούδια, των οποίων δε συγκράτησα τους τίτλους, μας έδωσαν όμως μία γερή γεύση από την επικείμενη, τρίτη κατά σειρά, συναυλιακή και δισκογραφική (;) στροφή του λόλεκ! Αναμένουμε!
Ομολογώ, παρ' όλα αυτά, ότι στην ακρόαση των καβαφικών Κεριών, που έκλεισαν το δίωρο πρόγραμμα, βγήκα τελείως και πολύ άνετα από το προηγούμενο μουσικό κλίμα. Έχει μια τέτοια δύναμη αυτό το τραγούδι - ποταμός που πραγματικά σε κυκλώνει και σε υποβάλλει με την απλωσιά της μελωδίας του, τους στίχους του Αλεξανδρινού φυσικά, αλλά και τους ηχητικούς πειραματισμούς εν είδει αυτοσχεδιασμών απ' όλους τους μουσικούς της μπάντας! Τελικά, όταν κάνει καιρό να ξαναδεί live τους καλλιτέχνες που εκτιμάει κανείς, όλα μοιάζουν τόσο ωραία, σχεδόν μαγικά!
Πολύ...ψυχεδελικός γάτος προέκυψε ο μικρός Ζέπος. Τόσο καιρό ακούω μουσική με ανοιχτό παράθυρο, σήμερα που μετέτρεπα τα βινύλια των Pebbles σε mp3, φαίνεται ότι πολύ του άρεσαν, εξ ου και μ' ένα σάλτο πήδηξε μεσ' στο σπίτι. Πιθανώς, βέβαια, το ζωντανό να χέστηκε για την ψυχεδελική pop και το garage των 60s και το μόνο που θα ήθελε, να ήταν λίγη ζεστασιά, 
πάντως εγώ δεν έχασα ευκαιρία και το τσάκωσα αμέσως! Στην πλατεία Πλυτά, άλλωστε, τον φαρμακώσανε τον Λευτεράκη κάποιοι ψυχανώμαλοι και δε μου κάνει κέφι να πηγαίνω πια. Κι ο Ζέπος, όμως, άλλο πράγμα! Γαλατάκι μυρίζει ολόκληρος κι έτσι κι αρχίσει τη μπαταρία, το χουρχούρισμα δηλαδή, δε σου κάνει καρδιά να τον αποχωριστείς.
