ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑ/ Βασίλης Χατζηιακώβου
Εδώ και πολλούς μήνες είχα στα χέρια μου το ντεμπούτο άλμπουμ του τραγουδοποιού Γιάννη Σταθόπουλου, μια παραγωγή του label Παρουσία που διατηρεί ο Βασίλης Χατζηιακώβου του Ιανού. Ευκαιρία, λοιπόν, για την παρουσίαση του, εν όψει των προγραμματισμένων εμφανίσεων του Σταθόπουλου στον Πυρήνα. Κατ' αρχάς, έχουμε μία όμορφη οικολογική έκδοση με το artwork που επιμελήθηκε ο ή οι We Design: η μοναξιά του Ακροβάτη και η φυλακή ψυχών που άλλοι θα ονόμαζαν τσίρκο, περιορίζοντας την έννοια της, και άλλοι θα όριζαν ως μία ευρύτερη ζώσα κατάσταση. Ο ίδιος ο δημιουργός μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ της ρυθμικής folk - rock μπαλάντας και του ροκίζοντος έντεχνου, το οποίο έχουμε εμπεδώσει εδώ και μία 20ετία. Ας ξεκινήσω, όμως, από τα θετικά του. Τα ενορχηστρωτικά του ευρήματα, πάνω απ' όλα, με τη μελετημένη χρήση και τοποθέτηση των οργάνων που τον βοηθούν να ξεπεράσει τον σκόπελο της προβλεψιμότητας και της επανάληψης: εκτός από την ηλεκτρική - ακουστική κιθάρα που πρωτοστατεί, έχουμε εμπνευσμένες παρεμβάσεις από το ακορντεόν (δώσε μου κάτι για τον πόνο), το theremin (γιατί μιλάω μη ρωτάς), το hammond και τη φυσαρμόνικα (δρόμοι που φεύγουνε για αλλού - κατ' εμέ το καλύτερο τραγούδι του cd). Επίσης, ορισμένες συνθετικές στιγμές του, που φανερώνουν έναν αρμονικό πλούτο (ποιος έλατος, είναι που βλέπω σκοτεινά), καθώς και η αξιοποίηση μίας άγουρης, με την έννοια του εφηβικού, γυναικείας φωνής (συγκεκριμένα, της Ευτυχίας Σάλτα στο εναρκτήριο έκτακτο δελτίο και στο ξενοδοχείο chelsea). Στιχουργικά, ο Σταθόπουλος αποφαίνεται αξιοπρεπέστατος. Ο λόγος του δεν είναι ενός νέου καλλιτέχνη με την αγωνία να διαπρέψει από τα ραδιόφωνα - όχι ότι θα ήταν απαραιτήτως κακό αυτό - και ως εκ τούτου χαρακτηρίζεται πιο σύνθετος μεσ' στα εύληπτα νοήματα του. Τον σώζει και πάλι η ποιητική του διάθεση δίχως ίχνος αμπελοφιλοσοφίας.
Μια ποιητική με στοιχεία δάνεια από το ζητούμενο κοινωνικοπολιτικής - υπαρξιακής φύσης και λιγότερο το ερωτικό - συναισθηματικό ή και τη δημοτική παράδοση. Πάμε τώρα στα αρνητικά των Ασκήσεων Ισοοροπίας: η επιτηδευμένη ερμηνεία του Σταθόπουλου, εν μέρει αγχώδης, σα να τα βρήκε βουνό κατά τη διαδικασία του στούντιο. Πιστεύω, έτσι, πως ορισμένα από τα τραγούδια του απόκτησαν έναν οργισμένο χαρακτήρα και μια χροιά διαμαρτυρίας, αταίριαστα με τις προθέσεις του. Αυτό, όμως, που δεν του "βγήκε" είναι κατά τη γνώμη μου το πιο φιλόδοξο κομμάτι - project του cd: η μελοποίηση του στα Τείχη του Κωνσταντίνου Καβάφη. Καταθέτοντας εκ των προτέρων την εμμονή μου με τον εν λόγω ποιητή, έχω να πω πώς δεν μπορείς, ειδικά αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος, να επενδύεις μουσικά τους στίχους του σα να πρόκειται για δικά σου στιχάκια. Δε σημαίνει αυτό, θα έλεγε κάποιος, ότι μόνο οι λόγιοι ή οι διακεκριμένοι συνθέτες έχουν δικαίωμα να αγγίζουν τον Καβάφη. Θυμίζω τις υπέροχες μελοποιήσεις του Σωκράτη Μάλαμα στον Δεκέμβρη του 1903 και πιο πρόσφατα του λόλεκ στα Κεριά. Άκουσα και ξανάκουσα, όμως, τη μελοποίηση του Σταθόπουλου και αίσθηση μου είναι πως τελικά τα Τείχη που τον έκλεισαν από τον κόσμο, αν τον έκλεισαν, δεν έχουν σχέση με την καβαφική σκέψη, όσο με την επιθυμία του (ακόμη καλύτερα, την ανάγκη του) για να ταυτιστεί με τον λόγο ενός οριακού ποιητή και να εκφραστεί μέσω αυτού. Με έναν τρόπο, όμως, βεβιασμένο και εντέλει ανεπιτυχή, αφού οι δύο λέξεις "κρότον κτιστών" λόγου χάριν, παρατονίζονται μεσ' στο μουσικό μέτρο που χρησιμοποίησε και ακούγονται ως "κροτόκτιστων". Εν κατακλείδι, το υλικό του Γιάννη Σταθόπουλου προσφέρεται για ζωντανή παρουσίαση, εξασφαλίζοντας του τη δυνατότητα να πετάξει τις κακοτοπιές του στούντιο και να επανεξετάσει, ακόμη και να διορθώσει κάποιες ατέλειες. Τέλος, από το δελτίο τύπου διαβάζουμε για κάποια πειραγμένα κιθαριστικά loops που προτίθεται να μεταχειριστεί στα live του στον Πυρήνα. Το ταλέντο του Σταθόπουλου είναι δεδομένο, σε καλό δρόμο βρίσκεται, μένει λοιπόν ο ίδιος να βρει τον τρόπο ώστε να σπάσει και τις τελευταίες συμβάσεις.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑ/ Βασίλης Χατζηιακώβου
Εδώ και πολλούς μήνες είχα στα χέρια μου το ντεμπούτο άλμπουμ του τραγουδοποιού Γιάννη Σταθόπουλου, μια παραγωγή του label Παρουσία που διατηρεί ο Βασίλης Χατζηιακώβου του Ιανού. Ευκαιρία, λοιπόν, για την παρουσίαση του, εν όψει των προγραμματισμένων εμφανίσεων του Σταθόπουλου στον Πυρήνα. Κατ' αρχάς, έχουμε μία όμορφη οικολογική έκδοση με το artwork που επιμελήθηκε ο ή οι We Design: η μοναξιά του Ακροβάτη και η φυλακή ψυχών που άλλοι θα ονόμαζαν τσίρκο, περιορίζοντας την έννοια της, και άλλοι θα όριζαν ως μία ευρύτερη ζώσα κατάσταση. Ο ίδιος ο δημιουργός μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ της ρυθμικής folk - rock μπαλάντας και του ροκίζοντος έντεχνου, το οποίο έχουμε εμπεδώσει εδώ και μία 20ετία. Ας ξεκινήσω, όμως, από τα θετικά του. Τα ενορχηστρωτικά του ευρήματα, πάνω απ' όλα, με τη μελετημένη χρήση και τοποθέτηση των οργάνων που τον βοηθούν να ξεπεράσει τον σκόπελο της προβλεψιμότητας και της επανάληψης: εκτός από την ηλεκτρική - ακουστική κιθάρα που πρωτοστατεί, έχουμε εμπνευσμένες παρεμβάσεις από το ακορντεόν (δώσε μου κάτι για τον πόνο), το theremin (γιατί μιλάω μη ρωτάς), το hammond και τη φυσαρμόνικα (δρόμοι που φεύγουνε για αλλού - κατ' εμέ το καλύτερο τραγούδι του cd). Επίσης, ορισμένες συνθετικές στιγμές του, που φανερώνουν έναν αρμονικό πλούτο (ποιος έλατος, είναι που βλέπω σκοτεινά), καθώς και η αξιοποίηση μίας άγουρης, με την έννοια του εφηβικού, γυναικείας φωνής (συγκεκριμένα, της Ευτυχίας Σάλτα στο εναρκτήριο έκτακτο δελτίο και στο ξενοδοχείο chelsea). Στιχουργικά, ο Σταθόπουλος αποφαίνεται αξιοπρεπέστατος. Ο λόγος του δεν είναι ενός νέου καλλιτέχνη με την αγωνία να διαπρέψει από τα ραδιόφωνα - όχι ότι θα ήταν απαραιτήτως κακό αυτό - και ως εκ τούτου χαρακτηρίζεται πιο σύνθετος μεσ' στα εύληπτα νοήματα του. Τον σώζει και πάλι η ποιητική του διάθεση δίχως ίχνος αμπελοφιλοσοφίας.
Μια ποιητική με στοιχεία δάνεια από το ζητούμενο κοινωνικοπολιτικής - υπαρξιακής φύσης και λιγότερο το ερωτικό - συναισθηματικό ή και τη δημοτική παράδοση. Πάμε τώρα στα αρνητικά των Ασκήσεων Ισοοροπίας: η επιτηδευμένη ερμηνεία του Σταθόπουλου, εν μέρει αγχώδης, σα να τα βρήκε βουνό κατά τη διαδικασία του στούντιο. Πιστεύω, έτσι, πως ορισμένα από τα τραγούδια του απόκτησαν έναν οργισμένο χαρακτήρα και μια χροιά διαμαρτυρίας, αταίριαστα με τις προθέσεις του. Αυτό, όμως, που δεν του "βγήκε" είναι κατά τη γνώμη μου το πιο φιλόδοξο κομμάτι - project του cd: η μελοποίηση του στα Τείχη του Κωνσταντίνου Καβάφη. Καταθέτοντας εκ των προτέρων την εμμονή μου με τον εν λόγω ποιητή, έχω να πω πώς δεν μπορείς, ειδικά αν είσαι πρωτοεμφανιζόμενος, να επενδύεις μουσικά τους στίχους του σα να πρόκειται για δικά σου στιχάκια. Δε σημαίνει αυτό, θα έλεγε κάποιος, ότι μόνο οι λόγιοι ή οι διακεκριμένοι συνθέτες έχουν δικαίωμα να αγγίζουν τον Καβάφη. Θυμίζω τις υπέροχες μελοποιήσεις του Σωκράτη Μάλαμα στον Δεκέμβρη του 1903 και πιο πρόσφατα του λόλεκ στα Κεριά. Άκουσα και ξανάκουσα, όμως, τη μελοποίηση του Σταθόπουλου και αίσθηση μου είναι πως τελικά τα Τείχη που τον έκλεισαν από τον κόσμο, αν τον έκλεισαν, δεν έχουν σχέση με την καβαφική σκέψη, όσο με την επιθυμία του (ακόμη καλύτερα, την ανάγκη του) για να ταυτιστεί με τον λόγο ενός οριακού ποιητή και να εκφραστεί μέσω αυτού. Με έναν τρόπο, όμως, βεβιασμένο και εντέλει ανεπιτυχή, αφού οι δύο λέξεις "κρότον κτιστών" λόγου χάριν, παρατονίζονται μεσ' στο μουσικό μέτρο που χρησιμοποίησε και ακούγονται ως "κροτόκτιστων". Εν κατακλείδι, το υλικό του Γιάννη Σταθόπουλου προσφέρεται για ζωντανή παρουσίαση, εξασφαλίζοντας του τη δυνατότητα να πετάξει τις κακοτοπιές του στούντιο και να επανεξετάσει, ακόμη και να διορθώσει κάποιες ατέλειες. Τέλος, από το δελτίο τύπου διαβάζουμε για κάποια πειραγμένα κιθαριστικά loops που προτίθεται να μεταχειριστεί στα live του στον Πυρήνα. Το ταλέντο του Σταθόπουλου είναι δεδομένο, σε καλό δρόμο βρίσκεται, μένει λοιπόν ο ίδιος να βρει τον τρόπο ώστε να σπάσει και τις τελευταίες συμβάσεις.
* ο Γιάννης Σταθόπουλος θα εμφανιστεί μαζί με τον Νίκο Χαλβατζή στη μουσική σκηνή Πυρήνας (Μιχαλακοπούλου & Διοχάρους 11, Χίλτον) τις τρεις πρώτες Πέμπτες του Οκτώβρη, 6, 13 και 20/10. Ώρα έναρξης: 22.00, τιμή εισόδου: 8 ευρώ
6 σχόλια:
Διαβαζω η καλη σου την κριτικη σου, λεω ας ψαξω στο γιουτιουμπι μπας κ βρω κατι σχετικο κ κοιτα σε τι πεφτω:) ...
http://www.youtube.com/watch?v=ylo4vx_FX5U
...εεεεεε??? ομορφιες? :)))
Μ. ...
χαχαχα, το όνομα βλέπεις που δεν είναι και ότι πιο...σπάνιο. Τι να πει κι ο Χαλβατζής που θα παίζει με τον Σταθόπουλο στον Πυρήνα και το youtube είναι φίσκα στα βίντεο ενός γκλαμουροσκυλά με το ίδιο όνομα;
άμα σου βγει, πέρνα απ' τον Πυρήνα, πάντως.
bosko, καλημέρα
Πολύ ευχάριστη έκπληξη να ανοίξω σήμερα το πρωί το blog σου και να διαβάσω τα σχόλια σου για τον δίσκο μου. Χαίρομαι επίσης για την ευθύτητα σου και σε ευχαριστώ για αυτό. Eνα σφάλμα να επισημάνω μόνο. Το παλικάρι στην Φώτο είναι ο φίλος μου ο Πάνος που έπαιζε ένα φεγγάρι μπάσο μαζί μου. Με άλλα λόγια «δεν είμαι εγώ» που λέω και στο τραγούδι.
Με εκτίμηση
Γιάννης
oddyan...
γειά σου και σένα, Γιάννη
δική μου η έκπληξη & σ' ευχαριστώ για τη διόρθωση.
νομίζω, μάλιστα, έχουμε συναντηθεί κάπου στο παρελθόν.
ο Πάνος "έφυγε", λοιπόν, και μπήκε ο Γιάννης στη θέση του!
καλή επιτυχία στις παραστάσεις!
Πήγα!
Ένα θα πω.
Οι πολύ καλοί μουσικοί στην Ελλάδα ειναι σαν τα διαμαντάκια...
Λάμπουν στο σκοτάδι, εκεί που δεν το περιμένεις!
Μπράβο στα παιδιά!
ΑΚΕ MICHRA
eka...
κι εγώ εκεί ήμουν με την Πλάτωνος και φίλους.
έπρεπε να μιλούσαμε, γμτ:-))
δε βαριέσαι, την επόμενη!
Δημοσίευση σχολίου