η-πολυκατοικία-των-τρελών

Η Κ. και η Κ. είναι αδερφές απροσδιορίστου ηλικίας. Η μία πρέπει νά 'χει περάσει τα 50 κι η άλλη να τα πλησιάζει. Μεσ' στο διαμέρισμα τους υπάρχει καδραρισμένη η φωτογραφία της μίας όταν πήγαινε σχολείο. Ασπρόμαυρη, σα να βλέπεις πλάνο από ταινία της FINOS. Θα μπορούσε νά 'ναι φωτογραφία των αρχών του 20ου αι. επίσης. Ζουν μαζί με τη μητέρα τους, την κυρία Γ., η οποία θά 'χει περάσει τα 80, αν και γι' αυτήν δε μπορεί κανείς να βγάλει εύκολα συμπέρασμα. Τον πατέρα τους, τον κύριο Χ., τον έχασαν πριν δυο χρόνια. Ποτέ δεν είπαν την αιτία θανάτου του. "Ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο" έλεγαν και ξανάλεγαν μεσ' στα δάκρυα τους, ασχέτως αν τον τελευταίο καιρό πριν πεθάνει, το 166 μπαινόβγαινε στο διαμέρισμα τους. Ίσως ο κύριος Χ. να έφυγε από καρκίνο, δηλαδή τον ξορκισμένο και κάτι που δεν πρέπει να κυκλοφορήσει, συμφώνως με τις τρεις γυναίκες. Τους θυμάμαι όλους μαζί να βγαίνουν έξω καθημερινά, εκείνος πάντα μπροστά, πίσω οι δυο κόρες στη σειρά και παραπίσω η μάνα. Μας ερχόταν στο νου ο Ορέστης Μακρής με την οικογένεια στη Θεία από το Σικάγο και πνίγαμε τα γέλια μας μη μας πάρουν χαμπάρι. Μαζί πήγαιναν και διακοπές. Πέρσι είχαμε πάει στην Τήνο δυο βδομαδούλες, φέτος ακόμη δεν ξέρουμε, γιατί η Κ. δεν πήρε άδεια από τη δουλειά της, μου είχε πει η άλλη Κ. πριν χρόνια. Τα δυο αυτά "κορίτσια" εργάζονταν και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν την προσωπική τους ζωή. Η μία ήταν μακιγιέζ γάμων και η άλλη φαρμακοποιός, εν ολίγοις ασκούσαν επαγγέλματα κάθε άλλο παρά αντικοινωνικά. Ωστόσο, ποτέ δεν της είδε κανείς να κυκλοφορούν με άλλον άνδρα ή γυναίκα δίπλα τους πέραν των γονιών τους. "Μια καλή τύχη θέλω για τα κορίτσια μου" συνήθιζε να λέει υποκριτικά η κυρία Γ. στη μάνα μου, έχοντας επίγνωση προφανώς ότι αυτή η καλή τύχη σήμαινε στην πραγματικότητα τη γηροκόμηση της μίας από την άλλη, όταν η ίδια δε θα βρισκόταν στη ζωή. Αν και πασοκικών φρονημάτων οικογένεια με τον κύριο Χ. να επισκέπτεται το Πολυτεχνείο κάθε 17 Νοεμβρίου για ν' αφήσουν ένα λουλούδι, αυτός και η οικογένεια, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν τα κορίτσια, στο σπίτι τους μπαινόβγαιναν παπάδες για αγιασμούς, ευχέλαια και τα συναφή. Με τον αδερφό μου στοιχηματίζαμε πως η Κ. και η Κ. είναι ακόμη παρθένες, πιθανώς όχι για λόγους θρησκοληπτικής αποχής από το σεξ, όσο για να μην χαλάσει η ασάλευτη οικογενειακή αλυσίδα τους. "Τι λες που θα παντρευθώ εγώ" ακούσαμε να λέει κάποτε η μικρότερη Κ. "γιατί; Για να μου μιλάει άσχημα ο καθένας και να πεθάνει απ' τη στενοχώρια του ο μπαμπούλης μου;" Έτσι ακριβώς τον φώναζαν κιόλας, "μπαμπούλη", ενώ την κυρία Γ. "μανούλα", κοτζάμ γαϊδάρες, όπως θά 'λεγε κι ένας μπρουτάλ ψυχίατρος. Οι δύο Κ. λάτρευαν τη Βουγιουκλάκη και βίωναν τον έρωτα μέσα από τους χαζούς δικούς της κινηματογραφικούς έρωτες. Όποτε η τηλεόραση πρόβαλλε την "Αλίκη στο Ναυτικό" ή τα "Χτυποκάρδια στα θρανία", σπίτι τους είχαν πάρτι! Κι ας την είχαν δει από εκατό φορές την κάθε ταινία! Σκεφτόμουν συχνά πως τα δύο αυτά ανέραστα κορίτσια κάθε φορά που η Βουγιουκλάκη φιλιόταν με τον Παπαμιχαήλ και τον Αλεξανδράκη πιθανώς να έφευγαν σφαίρα για να κλειδωθούν στην τουαλέτα και να παίξουν με τις πρησμένες κλειτορίδες τους. Πρόγραμμα οικογενειακό τηρούσαν ακόμη και στη νυχτερινή τους κατάκλιση. Οι ίδιες φρόντιζαν να ενημερώνουν γι' αυτό τους γείτονες, καμαρώνοντας φυσικά για την αξιοζήλευτη ηθική τους. "Είναι εδώ η Κ.; ρωτάει ο μπαμπούλης. Ναι, εδώ είμαι, του απαντάει η αδερφή μου. Η Κ. η μεγάλη; Εδώ είμαι κι εγώ, μπαμπούλη! Ωραία, τότε μπορούμε να σβήσουμε τα φώτα και να κοιμηθούμε". Στη μάνα μου είχα απαγορεύσει να επιχειρήσει να τις νουθετήσει. "Παίξ 'το παλαβή" της είχα πει "και λέγε ναι σε ότι σου λένε. Πρόκειται για ανίατες περιπτώσεις"...Έτσι, σιγά - σιγά χάσαμε κάθε ίχνος οίκτου και το γυρίσαμε όντως στην...παλαβή. "Έχασες φάση" με ειδοποιούσε καμιά φορά η μητέρα μου, εξηγώντας μου πως πάλι πέτυχε στη λαϊκή αγορά τον Στρατηγό με τον λόχο του παραταγμένο να εξετάζουν όλοι μαζί με ένα βλέμμα αγγούρια και ντομάτες. Είχα να τις δω πάρα πολύ καιρό, σχεδόν ενάμισι χρόνο, αφού στο πατρικό μου πηγαίνω πια πολύ σπάνια κι όποτε τέλος πάντων πηγαίνω το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι η συνομιλία με θλιβερά μικροαστούς γείτονες. Είχα ακούσει βέβαια πως μετά τον θάνατο του κυρίου Χ., τόσο η μάνα, όσο και οι δύο κόρες κυρίως, σα να την έχασαν εντελώς τη μπάλα. Κάθε, μα κάθε μέρα, βρέξει - χιονίσει, εδώ και μία διετία, παίρνουν ταξί και πηγαινοέρχονται στο νεκροταφείο. Μία φορά το πρωί κι άλλη μία το απόγευμα! Φοράνε ακόμη μαύρα, κυκλοφορούν σκυθρωπές και απεριποίητες, ενώ σαν τις ρωτήσεις ένα τυπικό "πως είστε, τι κάνετε;", μπήγουν τα κλάματα και σου αραδιάζουν πάλι απ' την αρχή το πόσο άδικα και πρόωρα έφυγε ο μπαμπούλης τους, ο οποίος - σημειωτέον - θα κόντευε τα 90. Χθες που χρειάστηκε να ξαναπεράσω από το σπίτι των δικών μου γονιών, πέτυχα τη μία Κ., τη μικρότερη, στη σκάλα. Ήταν πράγματι απεριποίητη, με μαλλιά μακρυά και ατιμέλητα, αυτή που ως μακιγιέζ φρόντιζε τουλάχιστον την εμφάνιση της, και με εμφανή τα παραπανίσια κιλά της. "Εσύ είσαι έξυπνος άνθρωπος και θα με καταλάβεις" μου είπε, αφού φυσικά πρώτα ξανάκουσα το ιστορικό του θανάτου του μπαμπούλη της. "Τον βλέπουμε! Μας μιλάει! Έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι, όταν γυρνάμε απ' το νεκροταφείο" την άκουγα να μου λέει με γουρλωμένα μάτια όλο πίστη στο παράδοξο και το ανύπαρκτο. "Κι εσείς τι κάνετε;" τη ρώτησα με εξίσου γουρλωμένα μάτια απ' την έκπληξη μου και ουχί από το σοκ μου, διότι την τρέλα την έχω φάει με το κουτάλι και δε με σοκάρει τίποτα πια, όσο καλά κι αν είναι κρυμμένο μεσ' στο ανθρώπινο μυαλό. Ίσως δεν έπρεπε όμως να μπω στο παραλήρημα της, οι τρελίατροι το απαγορεύουν. Ένα φιλικό άγγιγμα στην πλάτη και ένα "Όλα θα περάσουν" αρκεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Και η Κ. συνέχισε: "Του φωνάζουμε! Μαμά, μαμά, να ο μπαμπάς, τον βλέπεις; Τώρα εδώ ήταν! Κι η μαμά μου λέει ναι, τον είδα κι εγώ, κορίτσια κάντε τον σταυρό σας, ειν' εδώ μαζί μας"! Όσο μπορούσα τό 'παιξα λυπημένος και συγκλονισμένος. "Έχεις μιλήσει σε κάναν άλλον γι' αυτό;" ξαναρώτησα για να δω μήπως δεν ήμουν μόνο εγώ ο...τυχερός. "Ναι, στην κυρία Δ., την απέναντι, αλλά έβαλε τα γέλια και μας είπε ότι αν τον θέλουμε τόσο πολύ πίσω τον μπαμπούλη μας, να τον ξεθάψουμε και να στήσουμε τον σκελετό του στην πολυθρόνα που καθόταν όλα του τα χρόνια"! Πάντα τό 'λεγα ότι αυτή η κυρία Δ. είχε φοβερό μπλακ χιούμορ, εξ ου και δεν της είχα κόψει την καλημέρα τα τελευταία χρόνια! "Μην την παρεξηγείτε" την παρότρυνα "μεγάλη γυναίκα είναι, τόσα ξέρει, τόσα λέει"...Εκεί που μιλάγαμε, αστραπιαία μού πέρασε η ιδέα να τους πω ότι θα περάσω από το διαμέρισμα τους με έναν φίλο...πνευματιστή για να καλέσουν το πνεύμα του μπαμπούλη τους και να πιάσουν κους-κους μαζί του. Εννοείται πως δεν θα έφερνα πνευματιστή, αλλά ψυχίατρο, μπας και τις έπειθε με κάποιο τρόπο να πλακωθούν στα φάρμακα, για να μην τις πλακώσουν ούτως ή άλλως οι νοσοκόμοι στις ενέσεις. Δεν το έκανα, όμως, αφενός γιατί δεν έχω τόσο χρόνο και με κουράζει απίστευτα πια να το παίζω Καλός Σαμαρείτης και αφετέρου γιατί ξέρω πως είναι θεούσες και μπορεί να με κατηγορήσουν για σατανιστή και μάγο. Κατά βάθος, η ολιγόλεπτη συνάντηση μου με την Κ., όσο κι αν μετά γελούσα μόνος μου, μού γάμησε την ψυχολογία. Ποιος να δύναται να βοηθήσει αυτές τις δύο γυναίκες; Δε λέω τις "τρεις", διότι, έτσι και φύγει κι η μάνα απ' τη ζωή, οι κόρες ή θα αυτοκτονήσουν ή θα γυρνούν σαλεμένες στους δρόμους, δεν υπάρχει περίπτωση! Σήμερα πάλι αναλογιζόμουν ότι μεγάλωσα πραγματικά μέσα σε μία λαϊκή πολυκατοικία της Β΄ Πειραιά, όπου το 90% των ενοίκων της ήταν για δέσιμο, κανονικά και με το νόμο - εν προκειμένω την εισαγγελική εντολή. Μπορεί ν' αναφερθώ στους άλλους ενοίκους εν καιρώ. Στον κύριο Δ., λόγου χάρη, που ήταν Πεντηκοστιανός και έκανε κήρυγμα από το μπαλκόνι του με ντουντούκα, μέχρι που η μάνα μου, η οποία ήταν για χρόνια διαχειρίστρια, του πάτησε ένα γερό ξεχέσιμο και σταμάτησε! Στο από κάτω διαμέρισμα που νοίκιασαν σχετικά πρόσφατα δύο νεαρές Αλβανίδες και που όταν είχε μπει μια μέρα η μάνα μου για τα κοινόχρηστα, είδε στα δύο δωμάτια αντί για πόρτες δύο κουρτίνες με αναγραμμένα τα ονόματα των κοριτσιών στην κάθε μία. Μετά, βέβαια, είδαμε και δεκάδες αγνώστους να μπαινοβγαίνουν κατά καιρούς και ως εκ τούτου καταλάβαμε πως η πολυκατοικία μας είχε γίνει κυριολεκτικά μπουρδέλο! Καλή φάση! Ακόμη, στη Ν., μια μαυρούλα που έφερε από ένα ταξίδι του ο Μ., εργένης ναυτικός, την οποία γκάστρωσε και μετά την παράτησε στο καμαράκι της ταράτσας να ψήνεται απ' τον ήλιο η κοπέλα. Τέλος, στην Α., την "αρσενικοθήλυκια", όπως την έλεγαν στα κρυφά οι άλλοι ένοικοι, την πιο extreme περίπτωση της πολυκατοικίας, για την οποία όλοι ξέραμε ότι πηδιόταν με την κολλητή της, όλοι, εκτός από τον επίσης ναυτικό σύζυγο της, μέχρι που μιαν ωραία πρωΐα ο σύζυγος μπούκαρε στο διαμέρισμα, τις έπιασε στα πράσα, τράβηξε μαχαίρι και οι δύο τουλάχιστον απ' την...παρέα οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο! Με όλα αυτά, μήπως να παρατήσω τα ντοκιμαντέρ και να γυρίσω καμιά fiction ταινία; Το υλικό υπάρχει, δε χρειάζεται ούτε στα βιβλία ν' ανατρέξω, ούτε ιδιαίτερη φαιά ουσία να καταναλώσω. Εξαρτάται βέβαια από το τι είδους ταινία θα βγει: Σουρεαλιστική κωμωδία ή ανυπόφορο δράμα τηλεοπτικού τύπου;
* στο βίντεο, το trailer μιας ταινίας που αγαπώ, Το σπίτι των τρελών (2002) του Αντρέι Κοντσαλόφσκι