πάμε-ντοκιμαντέρ;

Η χθεσινή μέρα πέρασε στην κοντινή Χαλκίδα στη φετινή πέμπτη διοργάνωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ. Τον σκηνοθέτη Σταύρο Ιωάννου, τον καλλιτεχνικό δ/ντή του φεστιβάλ, τον εκτιμώ και τον θεωρώ βετεράνο ντοκιμαντερίστα, μου είχε αρέσει πολύ και η πρόσφατη πρώτη fiction ταινία του, αλλά αυτό βέβαια δεν με εμποδίζει να πω ότι το φεστιβάλ που αξιώθηκε να στήσει, κάπου "χάνει". Ίσως η αιτία του κακού να βρίσκεται στον τίτλο του φεστιβάλ, αποκλειστικά Ελληνικό Ντοκιμαντέρ και όχι Διεθνές δηλαδή. Διότι, κακά τα ψέματα, το ντοκιμαντέρ στη χώρα μας ως επί το πλείστον μονοπωλούν τηλεοπτικοί παραγωγοί της αρπαχτής (στη χειρότερη) ή κάτι απίστευτοι τύποι, αυστηρώς άνω των 60 ετών, που γυρνάνε με τη βιντεοκάμερα τους ότι κατεβάσει η κούτρα τους και το δείχνουν στους υπόλοιπους απίστευτους τύπους του χώρου (στην καλύτερη). Η πρώτη περίπτωση είναι βλαβερή, διαβρωτική, διότι χάριν της γρήγορης ΄κονόμας από την πίτα της ΕΡΤ συνήθως, στερείται κάθε δημιουργικότητας και καλλιτεχνικού αιτούμενου. Η δεύτερη, πάλι, αν και αφόρητη - δεν το συζητώ - έχει την πλάκα της. Να το πω αλλιώς, έχω βαρεθεί απ' το 2000 που γυρνάω στα κιν/φικά φεστιβάλ με τις ταινίες μου να βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους παλαιοκομμουνιστάς, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν ίχνος χιούμορ, περιφέρονται με ύφος δέκα Καρδιναλίων και ανήκουν δυστυχώς στην πρώτη περίπτωση, τη βλαβερή και διαβρωτική που λέγαμε.

Τέλος πάντων, επειδή αφενός μου τη σπάει το καταγγελτικό ύφος, αφετέρου κι εγώ μέρος του παιχνιδιού αυτού αποτελώ, όσο κι αν το σιχαίνομαι κατά βάθος, αν ανέβηκα χθες στη Χαλκίδα ήταν για να παραστώ στο master class που παρέδωσε ο συνεργάτης μου, οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και επίκουρος καθηγητής φωτογραφίας στο τμήμα κιν/φικών σπουδών του Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσ/νίκης.

Συγκινήθηκα με τον Θεοδωρόπουλο σε ρόλο δασκάλου και μια αίθουσα γεμάτη κυρίως από φοιτητές κιν/φικών σχολών. Ως άριστος γνώστης της ιστορίας του σινεμά και της δ/νσης φωτογραφίας, ο Δημήτρης μίλησε για το δημιουργικό ντοκιμαντέρ στην ελληνική κιν/φία, ανατρέχοντας σε fiction ταινίες ντοκιμαντερίστικης αισθητικής, σαν την Ανοιχτή επιστολή του Γιώργου Σταμπουλόπουλου και τον Δραπέτη του Κώστα Ζώη, αμφότερες του 1968 και σε μουσική Μαμαγκάκη.

Για να συνδέσει την οπτική των 60s με το σήμερα, αναφέρθηκε και στο ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ που κάναμε μαζί, το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ, παίζοντας κι ένα 10λεπτο απόσπασμα. Έπειτα, μας έκανε την τιμή να δούμε το rough cut του δικού του ντοκιμαντέρ για τον Λουκά Σιδερά και τους Aphrodite' s Child που ολοκληρώνεται οσονούπω. Ειλικρινά, χαίρομαι που ο καλλιτέχνης αυτός με τιμάει με τη φιλία του και τη συνεργασία του, ο απόφοιτος του American Film Institute, ο κολλητός - μαζί με τη γυναίκα του, σκηνοθέτιδα Μάρσα Μακρή - του Pedro Almodovar και του συχωρεμένου Klaus Nomi στη Νέα Υόρκη των αρχών του ΄80, ο φανατικός οπαδός της jazz και του rock, ένας διανοούμενος τελικά που δεν έχει μεγάλη σχέση - θα μου επιτρέψετε - με τον μέσο Έλληνα κιν/φικό δ/ντή φωτογραφίας.

Εδώ ο Θεοδωρόπουλος με τον Κώστα Μακρινό, μοντέρ και ηχολήπτη του ντοκιμαντέρ Λουκάς Σιδεράς - Aphrodite 's Child. Οι δυο τους έλιωσαν όλο το καλοκαίρι που πέρασε μπροστά σε μία οθόνη, κάνοντας...κιμά - όπως συνηθίζουμε να λέμε - ένα ιλιγγιώδες υλικό από τα γυρίσματα. Εύχομαι και είμαι βέβαιος ότι το τελικό αποτέλεσμα θα τους δικαιώσει.

Μόλις ο Δημήτρης και ο Κώστας πήραν το τραίνο για Αθήνα, λίγο πριν και τη δική μου αναχώρηση, βρέθηκα με παλιούς και νέους φίλους. Συγκεκριμένα, με τον Γαβριήλ Τζάφκα, δημιουργό ενός ντοκιμαντέρ για την κιν/φική παιδεία στην Ελλάδα, αλλά και μιας μικρού μήκους ταινίας που απέσπασε τα βραβεία σεναρίου και μουσικής στο τελευταίο φεστιβάλ Δράμας. Παραγωγός στο ντοκιμαντέρ του, το οποίο θα προβάλλεται σε λίγες μέρες στο Ολύμπιον της Θεσ/νίκης και στον Μικρόκοσμο στην Αθήνα, είναι η Τζίνα Πετροπούλου της Vox Documentaries,

δηλαδή η δική μου, επίσης, παραγωγός στο Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ. Κλείνω, λέγοντας ότι μόλις χθες το βράδυ, στη Χαλκίδα, οριστικοποίησα το θέμα του επόμενου ντοκιμαντέρ μου. Το πρώτο meeting παραγωγής θα γίνει από ΄βδομάδα και μόλις ξεκαθαρίσει πλήρως σε όλες του τις λεπτομέρειες, θα το ανακοινώσω. Ευχαριστώ, πάντως, τον Γιώργο Χρονά για τη σύντομη τηλεφωνική συνομιλία μας. Η νοερή εικόνα του να παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων και τα λόγια στήριξης, με ανέβασαν και το χρειαζόμουν!