αργιλέ-μου-γιατί-σβήνεις

Πέρασα το πρωί από το Σύνταγμα. Τι ησυχία ήταν αυτή! Τίποτα δε φανέρωνε το πεδίο μάχης της περασμένης εβδομάδας. Τα κεφάλια μέσα, τα νέα μέτρα έρχονται, αν και ευτυχώς ακόμη δεν έχει έρθει η ΔΕΗ με το χαράτσι, τρέχουν όμως άλλοι λογαριασμοί που τους αφήνω τελευταία στιγμή μήπως και παρθεί κάνα καινούργιο κυβερνητικό μέτρο και γλιτώσουμε ότι μπορέσουμε. Διότι, κάτι πολύ καλό που ακούστηκε είναι το στοίχημα που έβαλαν δυο φίλοι θέλοντας να μάθουν αν η ίδια η κυβέρνηση θυμάται πόσους νέους φόρους έχει επιβάλλει και αν έχει χάσει ή όχι τη μπάλα. Οι συνέπειες της κρίσης πλέον είναι εμφανείς: αποφάσισα έως και να μειώσω το κάπνισμα, όχι για λόγους υγείας, αλλά για λόγους...τσέπης. Δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο ποσό τα τέσσερα ευρώ που σκας καθημερινά στον περιπτερά για τα τσιγάρα, των οποίων η τιμή ποιος ξέρει πόσο σύντομα θα ξαναπάει στα ύψη. Παρήγγειλα ήδη το περιβόητο ηλεκτρονικό τσιγάρο, που όλο και κερδίζει έδαφος τελευταία, ενώ πολλοί φίλοι έχουν μείνει ευχαριστημένοι. Επειδή όμως ακόμη το περιμένω - αύριο-μεθαύριο πιστεύω να τό 'χω - αγόρασα κι έναν αργιλέ. Καλή φάση! Μικρός, εύχρηστος, φορητός, που μέχρι και στην τουαλέτα τον κουβαλάω μαζί μου! Προχθές μάλιστα αντί για νερό, τον γέμισα κάτω με...ούζο, πάνω με καπνό αρώματος μήλου, άναψα και την καρβουνάρα και την άκουσα κανονικότατα! Έτσι δεν την είχα πατήσει το ΄97 στην Τυνησία; Πήγα σε φεστιβάλ κιν/φου και ζήτημα να είδα πέντε ταινίες, αφού επί δύο εβδομάδες, απ' το πρωί ως το βράδυ, την άραζα σ' ένα παραδοσιακό καφενείο ξαπλωμένος σε χαλί, πίνοντας αργιλέ και γρανίτες, συνοδεία μουσικών του Enio Morricone από σπαγγέτι-γουέστερν και συνέχεια από την ίδια κασέτα! Ποιος ξέρει, θα με είδαν οι Άραβες με το freak look, θ' άκουσαν τα τραγουδιστά ελληνικά μου - όπως μου είχαν σχολιάσει -, πιθανώς θα τα πέρασαν για ιταλικά και άρα εμένα για Ιταλό λετσοτουρίστα, οπότε θα σκέφτηκαν να με ψυχαγωγήσουν με τον μεγάλο Ιταλό κιν/φικό συνθέτη! Τουλάχιστον τότε κάποιοι άλλοι έπαιρναν καλές πρωτοβουλίες για την πάρτη μας. Σκατά κι απόσκατα τη σήμερον ημέρα, κανείς δε νοιάζεται για τον άλλον και ο καθείς κοιτάει να σώσει το τομάρι του. Δε θέλω να σκέφτομαι φίλους που έχουν δημιουργήσει οικογένεια, που περίμεναν πως και πως ένα παιδί για να διαιωνίσουν το είδος, μα σε λίγο θα το κάνουν φρικασέ να χορτάσουν τη λίμα τους. Πάλι καλά, λοιπόν, που δε βγαίνω σχεδόν καθόλου έξω, περιμένω να νυχτώσει, να ανάψω τα ινδικά λιβάνια μου και τον αργιλέ μου και να επιδοθώ στη μετατροπή βινυλίων των Judy Collins, Joni Mitchell, Donovan, Buffy-Sainte Marie και λοιπών εξαίρετων τροβαδούρων του παρελθόντος, σε mp3. Μετά συνηθίζω να στέλνω κομμάτια τους σε φίλους, υπογραμμίζοντας τη σοδειά της ημέρας - κι αστεία-αστεία είναι μεγάλη η σοδειά, αφού τώρα διαπιστώνω ξανά τι θησαυρούς περιέχει η δισκοθήκη μου. Αυτή η κατάσταση θ' αλλάξει απ' την ερχόμενη εβδομάδα που θα μπω για τα καλά στους ρυθμούς του ντοκιμαντέρ. Όπως είπαμε με τον σκηνοθέτη Γιώργο Κορδέλλα, θα επισκεφτούμε τα σπίτια ανθρώπων από το στενό οικογενειακό περιβάλλον της Κατερίνας Γώγου, το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος. Η συγγραφέας Βιργινία Σπυράτου, επίσης, που τό 'χει πάρει πολύ ζεστά το θέμα και με βοηθάει, λες κι είμαστε φίλοι τουλάχιστον μία δεκαετία, μου ανακοίνωσε ότι και ο φίλτατος Γιάννης Φελέκης δέχεται να συμμετάσχει στην ταινία. Άρχισαν και τα συγκινητικά emails από φίλους δημοσιογράφους που θέλουν να στηρίξουν το όλο εγχείρημα με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις από τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Φτάνω και κοντά στους βετεράνους ηθοποιούς Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου, τα αφεντικά της Γώγου - υπηρέτριας Παγώνας στο Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα, που θέλω πολύ τη συμμετοχή τους, μα ακόμη τους αναζητώ! Κόπιαρα χθες ορισμένες παλιές ταινίες με τη Γώγου, το Μια τρελή-τρελή οικογένεια, το Ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο κλπ., τις οποίες θα πρέπει να μελετήσει ξανά ο σκηνοθέτης Λευτέρης Ξανθόπουλος για να μιλήσει για εκείνο το δροσερό κορίτσι, που πάντα πίσω απ' τα σκέρτσα του παραμόνευε η θλίψη και η μελαγχολία. Ο δε Ανδρέας Θωμόπουλος μου είπε ότι προτιμάει να διαβάσει ένα ποίημα για τη Γώγου τότε που δούλευαν οι δυο τους το σενάριο της Όστριας - το τέλος του παιχνιδιού. Γενικά, έχω να συντονίσω ένα σωρό κόσμο και, όπως ξανάγραψα, αντί να αγχώνομαι...φτιάχνομαι! Τα ίδια και στο μουσικό σκέλος του ντοκιμαντέρ. Θέλοντας να αξιοποιήσω το δισκογραφικό project του Κορδέλλα σε ποίηση Γώγου που ολοκληρώνεται αυτόν τον καιρό (χθες έγραψε η Μάρθα Φριντζήλα ένα τραγούδι του Καλλίτση, απ' αυτά που επρόκειτο να τραγουδήσει η Αφροδότη Μάνου στις αρχές του ΄80), σκέφτομαι να κιν/φήσω live τα κομμάτια κάποιων καλλιτεχνών, όπως του Κ. Βήτα και της Βάσως Αλλαγιάννη. Γιατί, θα υπάρχουν και μελοποιήσεις Γώγου που θα γίνουν ειδικά για την ταινία και θα κιν/φηθούν live, από τον λόλεκ, τους Electric Litany κ.α. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την πρωτότυπη μουσική και το τραγούδι των τίτλων τέλους, σε στίχους Ανδρέα Ταρνανά, που θα ξεκινήσει να γράφεται μόλις μπούμε στο μοντάζ. Άλλωστε, ξαναλέω ότι λίγο πριν πάμε πλάνο θα κοινοποιήσω όλα τα ονόματα των συνεργατών μου και των συμμετεχόντων από τους χώρους της ποίησης, του θεάτρου, του κιν/φου, των εκδόσεων, της μουσικής και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Συν τοις άλλοις έχω να ξεκινήσω και πρόβες με τη Λουκία, η οποία ετοιμάζεται για τις δύο θεατρικές πρεμιέρες της και για την ώρα ακούει και ξανακούει το δίσκο του Σφέτσα με τις απαγγελίες της Γώγου. Αυτό είναι που λένε Enjoy yourself και μάλιστα περνώντας από την απόλυτη απραξία στο πιο δημιουργικό τρέξιμο!