εκ-του-groningen-αγνώστου-αναγνώστη-post

Ωραίες είναι οι φθινοπωρινές βροχές, όπως και οι μελαγχολικές φιγούρες κομψών κοριτσιών σαν της Ναστάζια Κίνσκι στο Cat People - η ταινία, βέβαια, δεν είχε καμία σχέση με την παλιά ασπρόμαυρη του Ζακ Τουρνέρ, αν και ο Τζιόρτζιο Μόροντερ κατέθεσε ένα εξαιρετικό και πολύ επιτυχημένο, εμπορικά και καλλιτεχνικά, soundtrack (εκεί μέσα υπάρχει και το πασίγνωστο hit του Ντέιβιντ Μπάουι Putting out the fire/ Gasoline). Ακόμη και ο καφές αποκτάει άλλη γεύση με τη βροχή κι από κρύος φρέντο γίνεται ζεστός καπουτσίνο. Τα αιλουροειδή στους δρόμους αποδιοργανώνονται, τρέχουν να κρυφτούν από τις χοντρές νεροσταγόνες και νομίζουν με τον μικρό εγκέφαλο τους πως κάποιος τα καταράστηκε. Μέσα η μάνα μου, που την έχω πάλι εδώ για λίγες μέρες, έφτιαξε πίτα. Αγχώνομαι με την καρδιά της που δεν κάνει να πολυκουράζεται. Τελευταία γνωμάτευση του γιατρού της ήταν πως αφενός δεν κινδυνεύει η ζωή της, αφού το βασικό αγγείο είναι ορθάνοιχτο και δουλεύει ρολόι, τα άλλα δύο όμως που δε γινόταν καν να αγγιχτούν στο χειρουργείο, εμποδίζουν την πλήρη αιμάτωση της καρδιάς. Υπολόγισε - μού 'χε πει - και ακόμη ένα αγγείο που δεν είχε υποστεί βλάβη συν του ότι ο καρδιακός της μυς βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, άρα η γυναίκα θα τη βγάλει μια χαρά. Η ίδια ωστόσο αναρωτιέται: Βρε παιδί μου, δηλαδή εγώ τώρα με μία αρτηρία στην καρδιά ζω; Όχι με μία, με δύο ζεις, τη διορθώνω και της θυμίζω πως όλοι αυτοί οι δύστυχοι που περιμένουν για μεταμόσχευση στο Ωνάσειο είναι συνδεδεμένοι με μηχάνημα, το οποίο κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά με το αριστερό αγγείο, το βασικό, που εκείνης της έφτιαξαν στο bypass. Α, κατάλαβα, μου λέει, δε μου δίνεις τώρα μια κλωτσιά να πάω για φούντο να μη σε κουράζω και σένα; Όχι, δεν με κουράζεις, την καθησυχάζω, την παίρνω αγκαλιά, αλλά σε λιγότερο από πέντε λεπτά ξεχνάμε αγάπες και συγκινήσεις κι αρχίζουμε τα μπινελίκια με την παραμικρή αιτία. Θυμάμαι που τσακωθήκαμε μεσ' στο νοσοκομείο δυο μέρες αφότου είχε βγει απ' την Εντατική. Κάτι θα της είπα, θα είχα νεύρα προφανώς, κι εκείνη πού τη βρήκε τη δύναμη; Ανασηκώθηκε με τη μάσκα του οξυγόνου και μου φώναξε Ε, αϊ σιχτίρ, μαλακισμένε, για καλό ήρθες; Οι διπλανοί ασθενείς φυσικά τα έχασαν! Είχα και τα μαλλιά και τα μούσια τότε, σου λέει κάνας πρεζάκιας ειν' αυτός κι ήρθε να τραβήξει λεφτά απ' τη μάνα του για τη δόση του ακόμη και στο νοσοκομείο! Σαν τον Πάνο Μιχαλόπουλο με την Κούλα Αγαγιώτου, ένα πράγμα, σε trash ταινία των 80s! Κι εγώ βγήκα απ' το θάλαμο, κοπάνησα και την πόρτα μάλιστα, έκανα ένα τσιγάρο έξω κι όταν ξαναμπήκα, μας έπιασε ένα ανεξέλεγκτο νευρικό γέλιο. Γενικώς, ανέκαθεν όπου πήγαινα με τη μάνα μου γινόμασταν θέαμα. Μιαν άλλη φορά πριν πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια των βουλευτικών εκλογών, είχαμε μπει στο ίδιο κουβούκλιο εκείνη, ο αδερφός μου κι εγώ, για να ξεδιαλέξουμε τα ψηφοδέλτια. Βλέπει ξαφνικά ο έτσι της εφορευτικής επιτροπής να βγαίνουν...έξι πόδια κάτω απ' το παραβάν και μας βάζει τις φωνές! Καλέ, μην κάνεις έτσι - του φώναξε η μάνα μου από μέσα - με τους γιούς μου είμαι! Κι όταν βγήκαμε έξω με τα φακελλάκια στα χέρια, είδα τους ανθρώπους στη σειρά να γελάνε δυνατά, σα να παρακολουθούσαν τουλάχιστον αδερφούς Μαρξ! Οι πρώτες επαφές για το ντοκιμαντέρ καρποφορούν, αναμένοντας ωστόσο την απάντηση στην έκκληση για βοήθεια που απηύθυνα σε ένα πρόσωπο κομβικής σημασίας για το θέμα μου. Αν ξεκαθαρίσει το τοπίο, πιθανώς αρχές Νοέμβρη να ξεκινήσω γυρίσματα. Αυτές τις μέρες οργανώνεται το συνεργείο και νιώθω πραγματικά άσχημα που όσοι δουλέψουν θα το κάνουν γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει φράγκο. Τη μισώ αυτή την τακτική, εξ ου και στις μέχρι τώρα ταινίες μου, φρόντιζα άπαντες να πληρώνονται τέλος κάθε εβδομάδας και να παίρνουν και τα ένσημα τους. Παρεμπιπτόντως, εγώ δεν έχω στα 37 μου ούτε ένα ένσημο. Η μάνα μου καλά την έβγαλε με τον ΟΓΑ, εμείς να δούμε που μη δώσει ο Γιαραμπής κι αρρωστήσουμε σοβαρά, γιατί μας βλέπω κατ' ευθείαν για τη...χωματερή! Τέλος πάντων, παρηγοριέμαι τουλάχιστον που η ανταπόκριση των φίλων τεχνικών του χώρου είναι συγκινητική. Αντώνη, πρέπει να κάνεις καινούργια ταινία - μου λένε από τηλεφώνου - κι ότι χρειαστείς εδώ θά 'μαστε! Κάπως έτσι κάνει και την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ο φίλος Έκτορας Λυγίζος, της οποίας τα γυρίσματα ξεκίνησαν μόλις προχθές, αν τού βγήκε τελικά όπως το σχεδίαζε. Καλή επιτυχία εύχομαι και επιτέλους ο Έκτορας όφειλε να περάσει στη μεγάλου μήκους, έστω και μέσα σ' αυτή τη νεκρή περίοδο. Μήπως όμως τελικά δεν είναι τόσο νεκρή και, αντιθέτως, προσφέρεται για δημιουργία; Θα δείξει! Το παν είναι να μη σε παίρνει από κάτω και να κάνεις πράγματα, και σ' αυτόν τον τομέα, δόξα νά 'χει ο Γιαραμπής, δεν τραβάμε ιδιαίτερο ζόρι! Εν τω μεταξύ, εδώ και ένα μήνα περίπου μπαίνει κάποιος στο blog από το Groningen της Ολλανδίας τουλάχιστον πενήντα φορές την ημέρα και ξεψαχνίζει όλες μου τις αναρτήσεις. Ποιος να είναι; Έχω πολλούς φίλους στην Ολλανδία, αλλά όλοι βρίσκονται στο Άμστερνταμ και την Ουτρέχτη. Σ' αυτόν ή σ' αυτήν, λοιπόν, τον άγνωστο ή την άγνωστη, Έλληνα ή Ελληνίδα, Ολλανδό ή Ολλανδέζα, που με διαβάζει τόσο φανατικά από τον μακρινό Βορά, αφιερώνω το βίντεο του post!