R.I.P. ΠΑΥΛΟΣ ΤΑΣΙΟΣ (1942 - 2011)

Μία μόνο ημέρα πριν τη συμπλήρωση 18 ετών από τον χαμό της γυναίκας του, της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου, αλλά και λίγες μέρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Νίκου Κοεμτζή, έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης της Παραγγελιάς, Παύλος Τάσιος. Είχε γεννηθεί το 1942 και από τις αρχές του ΄70 ανήκε στο δυναμικό του ΝΕΚ με ταινίες, οι οποίες ξεχώρισαν αρχικώς για τον κοινωνικό προβληματισμό τους και εν συνεχεία για την έντονα κριτική σατιρική τους διάθεση. Έξι ταινίες μπόρεσε να ολοκληρώσει στο πλαίσιο του ΝΕΚ (γιατί είχε πρωτοεμφανιστεί ως σκηνοθέτης από το 1960), σε μία περίοδο 14 ετών, αρχής γινομένης με το Ναι μεν αλλά του 1972 μέχρι το γνωστότερο Νοκ άουτ του ΄86. Οι υπόλοιπες ταινίες του ήταν το Βαρύ πεπόνι (1977), η Παραγγελιά (1980), το Στίγμα (1982) και το Άλλος για τον Κορυδαλλό ή Τα Βαποράκια του 1983. Το Βαρύ πεπόνι και το Στίγμα του συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες με αντίστοιχα συγκλονιστικά πρωταγωνιστικά δίδυμα τους Μίμη Χρυσομάλλη - Κατερίνα Γώγου και τους Αντώνη Καφετζόπουλο - Όλια Λαζαρίδου. Ήξερα για την άνιση μάχη που έδινε με τον καρκίνο ο Τάσιος τα τελευταία χρόνια. Και μπορεί να μη γνωριζόμαστε καλά προσωπικά, τον είχα συναντήσει όμως στη Θεσ/νίκη, στο Φεστιβάλ Κιν/φου κι είχαμε ανταλλάξει δυο λόγια περί της εργογραφίας του. Οι φίλοι του σιναφιού μιλούσαν συχνά για έναν εξαιρετικά δύσκολο, όσο και ευαίσθητο άνθρωπο. Για του λόγου το αληθές, στην ιστοσελίδα με την ιστορία του Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/νίκης, υπάρχουν αποθηκευμένα δημοσιεύματα από τα αλησμόνητα επεισόδια στον διαβόητο Εξώστη, με συχνό πρωτεργάτη τον Τάσιο. Ωραία έντονα χρόνια, που εγώ τουλάχιστον πρόλαβα τον απόηχο τους. Ενώ σήμερα...μεσ' στη φλωριά και την ψευτογκλαμουριά κατήντησε το ελληνικό σινεμά. Τέλος πάντων, ας μην ξεφεύγω από το θέμα του post. Κι αυτό είναι ότι ο Παύλος Τάσιος πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 69 ετών, αφήνοντας πίσω του τη Μυρτώ, την κόρη του από το γάμο τους με τη Γώγου. Η κηδεία του θα γίνει αύριο το μεσημέρι από το νεκροταφείο στα Γλυκά Νερά.

* δείτε ένα μεγάλο απόσπασμα από το Βαρύ πεπόνι του 1977, την εποχή που η Κατερίνα Γώγου είχε εγκαταλείψει οριστικά το παλιό εμπορικό σινεμά κι είχε χωθεί με τα μπούνια στον ελπιδοφόρο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο.