το-soundtrack-του-απεργιακού-διήμερου-ανήκει-στη-joan-baez

Δεν γνώριζα ότι η Joan Baez έχει τραγουδήσει το Brothers in arms των Dire Straits! Το ανακάλυψα σήμερα στο youtube, αφού ξανάκουσα πρόσφατα όλα τα άλμπουμ της μονοκοπανιά, ελέω του μηχανήματος που μου δάνεισαν προς μετατροπή των βινυλίων μου σε mp3 tracks. Θυμάμαι πού 'χα πάρει πέρσι στο Βερολίνο το Songbook της με τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ της και ο Αλκίνοος με κοίταζε παράξενα, λες και έφερνα στο φως κάποιον παλαιοντολογικό θησαυρό - τέτοια χαρά είχα! Δεν ξέρω ακόμη αν αληθεύει η ιστορία που θέλει τη Joan Baez να έχει έρθει στο Λυκαβηττό για συναυλία, το 1976 ή το ΄80 και να λέει στο ελληνικό κοινό "λυπάμαι πολύ που έχετε χούντα"! Αστείο είναι, απ' τη μια, όπως και να το δει κανείς, απ' την άλλη όμως φανερώνει την πίστη της μεγάλης Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας στα αριστερά ιδεώδη, τα οποία δεν ξεπούλησε ποτέ στα 70 χρόνια που ζει σ' αυτόν τον πλανήτη. Τη θεωρώ μία από τις σημαντικότερες γυναικείες φωνές του 20ου αι. και μία δύναμη που σε ηρεμεί αντί να σε οργίζει, παρ' όλα τα αντιδραστικά μηνύματα που μεταφέρει. Γιατί το τραγούδι για τη Baez, είτε πρόκειται για τις συνθέσεις του Dylan και το δικό της Diamonds and Rust, είτε για το Don't cry for me Argentina, το Brothers in arms και τις παραδοσιακές folk μπαλάντες, ανέκαθεν στόχευε στη διαμαρτυρία και γινόταν όπλο στα χείλη της. Τη λατρεύω και θέλω να συνεχίσει να είναι παραγωγική και να εμφανίζεται όπου μπορεί - η παρουσία της και ο λόγος της, ακόμη και σ' αυτή την ηλικία, είναι κανονικές αξίες στους δύσκολους καιρούς που περνούν οι άνθρωποι παγκοσμίως. Πριν από λίγη ώρα μίλησα με τον ηθοποιό Νίκο Καλογερόπουλο για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζω. Από το κινητό τηλέφωνο του, ακούγονταν φωνές. Που είσαι, ρώτησα, σε πρόβα; Τι πρόβα, ρε συ, δεν ακούς; Στη διαδήλωση βρίσκομαι, μου απάντησε. Κι εγώ είμαι σπίτι κι ακούω Joan Beaz, τον ενημέρωσα! Δεν πειράζει, σα να βρίσκεσαι κι εσύ εδώ είναι, ξαναείπε ο Νίκος και γελάσαμε. Αύριο και μεθαύριο παραλύει όλη η χώρα εν μέσω παραιτήσεων βουλευτών με στοιχειώδη τσίπα, βουνών από σκουπίδια και των πρώτων αρουραίων που βγήκαν στο σεργιάνι, αυτοκτονιών, παραπόνων, μιζέριας, κατάθλιψης, ξεφτίλας, θυμού και απελπισίας. Θα είμαστε ξανά στους δρόμους με όλους τους καταπιεσμένους και απηυδυσμένους συμπολίτες - συνανθρώπους μας. Και μπορεί να μην έχουμε να διαδηλώσουμε εναντίον καμίας εισβολής στο Βιετνάμ ή στην Καμπότζη, περιμένοντας τη "σκληρή βροχή να πέσει" (ή τη "βροχούλα που καίει καλύβια", συμφώνως και με τον Διονύση Σαββόπουλο του Φορτηγού), όπως έκανε η Joan Baez στα 60s με το ντυλανικό A hard rain' s gonna fall, ο εχθρός όμως τώρα είναι πολύ πιο ύπουλος, υπόγειος και συνεπώς επικίνδυνος. Αν έχετε κι εσείς στοιχειώδη τσίπα, σαν και τον Ρομπόπουλο του ΠΑΣΟΚ που παραιτήθηκε από το αξίωμα του, επειδή ουδέποτε κατάλαβε τι ψήφιζε όταν τέλος πάντων ψήφιζε το μνημόνιο, να είστε στο δρόμο το ερχόμενο διήμερο. Αν μη τι άλλο, για να έχουμε όλοι καθαρή τη συνείδηση μας, για να πολεμήσουμε τον ωχαδερφισμό, εξίσου βλαβερό με το μεγάλο Κακό, και για να σώσουμε έστω στο παρά τρία την τιμή και την υπόληψη ενός ολόκληρου λαού. Δεν λέω πατρίδα, αυτήν την έχω γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι, όπως γραμμένους είχε κι η ίδια από τα πιο παραγωγικά της κύτταρα μέχρι τον πιο απλό εργάτη της, τον ηλικιωμένο, τον άρρωστο, τον φυλακισμένο και τον συνταξιούχο.