Θέατρο στις 6 το πρωί; Γιατί όχι; Ναι, λοιπόν, πόσω μάλλον που το πρώτο φως της αυγής παίζει κι αυτό το ρόλο του. Δείτε εδώ πώς λούζει την Ειρήνη Δράκου, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς που έχω δει επί σκηνής τα τελευταία χρόνια.
Λίγο πριν, εντός του Θησείον - Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, το πρόσωπο της ηθοποιού Ελένης Ζαραφίδου είχε μετατραπεί κανονικά στην Κραυγή του Μουνκ για τις ανάγκες του ίδιου πάντα έργου.
Εδώ ο Πανάγος Ιωακείμ, ντυμένος φαντάρος, αποχωρεί από το εσωτερικό του θεάτρου. Τον ακολουθεί η Ζαραφίδου. Ύστερα από λίγα λεπτά σύσσωμος ο πενταμελής θίασος θα ξαναμπεί μέσα στον χώρο για να υποκλιθεί και να αποσπάσει το θερμότερο χειροκρότημα του κοινού.
Από αριστερά, η Ελένη Ζαραφίδου, η Ρηνιώ Κυριαζή, ο Αντώνης Τσιλέρ, η Ειρήνη Δράκου και ο Πανάγος Ιωακείμ, τα πέντε πρόσωπα δηλαδή που ζωντάνεψαν με τρόπο αρκούντως ποιητικό τις πιο μαύρες και απέλπιδες στιγμές του 20ου αι. στη χώρα μας. Τους σκηνοθέτησε καλά ο Δημήτρης Μπίτος.
Μιλάω φυσικά για την παράσταση - ντοκιμαντέρ Σιωπηλές φωνές που έριξε αυλαία σήμερα τα χαράματα και που τώρα αισθάνομαι τυχερός, επειδή τα κατάφερα, βγήκα μεσ' στη μαύρη νύχτα και πήγα και την είδα! Φτάνοντας μάλιστα έξω απ' το θέατρο είχα μία ευχάριστη συνάντηση με τον φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο, άρτι βραβευθέντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για τον Μανάβη του. Νά'μαστε εδώ αμφότεροι με καφέδες στα χέρια πρωινιάτικα. Σε ότι αφορά την παράσταση δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα - θα διαβάσετε αναλυτική κριτική μου, όπως θα δημοσιευθεί στο www.onlytheater.gr
Το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου συνεχίζει για τρίτη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη. Με έχει πραγματικά εντυπωσιάσει το γεγονός πώς παρ' ότι υπέστη...μετακομίσεις (από τον Παύλο Ζάννα στον Τάκη Κανελλόπουλο και πάλι πίσω στον Παύλο Ζάννα), το κοινό της πόλης και κυρίως ο φοιτητόκοσμος το στηρίζει και παρατείνει τη διαμονή του στις αίθουσες. Ότι πιο ευχάριστο ειν' αυτό για κάθε σκηνοθέτη που η δουλειά του προβάλλεται στους κινηματογράφους. Εκεί που ήμουν έτοιμος δηλαδή να ζητήσω του υπεύθυνου προγράμματος του Ολύμπιον, του Νότη Φόρσου, να μου στείλει πίσω τη Digital BETA για να την πάρω μαζί μου στο Λουξεμβούργο, πληροφορήθηκα τα καλά νέα κι έτσι δεν είπα τίποτα. Ούτε κι αυτός, όμως, άρα φαντάζομαι ότι είναι ο μόνος αρμόδιος να κρίνει πότε θα κατέβει η ταινία από τη Θεσσαλονίκη.
Τέλος, σήμερα χάσαμε την ηθοποιό Κάκια Παναγιώτου σε ηλικία 90 ετών. Αναγνωρίσιμη φιγούρα του παλιού εμπορικού κινηματογράφου, η Παναγιώτου είχε εμφανιστεί σε ταινίες των Φώσκολου, Δαλιανίδη κ.α., με τελευταία καταγραμμένη κινηματογραφική της συμμετοχή στην Πολίτικη Κουζίνα (2003) του Τάσου Μπουλμέτη. Η ίδια, ωστόσο, σχολίαζε χαριτολογώντας τη μεγάλη τριβή της με το κλασικό ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, λέγοντας ότι έχει παίξει όλους τους τραγικούς ρόλους από πέντε και έξι φορές. Αξιοθαύμαστο το γεγονός, επίσης, πως παρά την προχωρημένη ηλικία της η Κάκια Παναγιώτου ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν τον περασμένο μήνα να δουν στο Θέατρο Τέχνης την παράσταση του Γιάννη Φέρτη. Καλό της ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου