είδα-το-welcome-to-the-show-η-μουσική-κληρονομιά-του-παύλου-σιδηρόπουλου

Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο Τιτάνια, στην πλατεία Ομονοίας, και το ντοκιμαντέρ των Κωστή Πλιάκου - Αλέξη Πόνσε Welcome to the show: Η μουσική κληρονομιά του Παύλου Σιδηρόπουλου. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος της ταινίας! Οφείλω λοιπόν να ξεκινήσω απ' αυτό, μια και οι όποιες αρνητικές κριτικές στηρίζονται αποκλειστικά στο επιχείρημα Ακόμη ένα ντοκιμαντέρ για τον Πρίγκιπα του ελληνικού rock κλπ.  Όποιος πάει να δει την ταινία με το σκεπτικό που πήγε να δει και τη δική μου - δηλαδή ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου - την έχει πατήσει. Η συγκεκριμένη δουλειά δεν έχει να κάνει με την ιστορία του Παύλου Σιδηρόπουλου ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης, αλλά με τη συμβολή του στην εξέλιξη της εγχώριας rock σκηνής. Διότι, αν ίσχυε το πρώτο, και ο Πουλικάκος θα μιλούσε περισσότερο, όπως και τα μέλη της Σπυριδούλας και των Απροσαρμοστων, και δε θα υπήρχε λόγος να βλέπαμε τον Σπύρο Γραμμένο, τον Λόλεκ, τον Στάθη Δρογώση, τα Υπόγεια Ρεύματα και τον Δημήτρη Μητσοτάκη των Ενδελέχεια. Το τονίζω ξανα, ο Πλιάκος και ο Πόνσε δεν έφτιαξαν τη βιογραφία του Σιδηρόπουλου, μα ένα πορτραίτο του ίχνους που αυτός άφησε ώστε να πατήσουν οι νέες γενιές των Ελλήνων rockers. Υπό αυτή την έννοια, ο στόχος τους επιτεύχθηκε και αυτομάτως το project απόκτησε συναισθηματική αξία χωρίς την καταφυγή σε μοιραίους συναισθηματισμούς. Η αίσθηση που σου αφήνεται είναι ότι ο Σιδηρόπουλος, παρά τον βιολογικό του θάνατο, δεν πέθανε και εξακολουθεί να ζει δια των κληρονόμων του. Και δεν εννοώ φυσικά τη γλυκύτατη Μελίνα, την αδερφή του, που ήταν στην προβολή, αλλά τις μπάντες και τους μουσικούς, οι οποίοι εξακολουθούν να παίζουν στα live τους τα τραγούδια του. Οι ενστάσεις μου τώρα: Το κατασκευαστικό μέρος έχει προβλήματα σε επίπεδα εικόνας και ήχου. Μία εκ νέου επεξεργασία χρειάζεται οπωσδήποτε όταν με το καλό η ταινία βγει στην αγορά του dvd. Αλλά πάλι εγώ την είδα ως ειδικός, συνεπώς μη μου δίνετε και μεγάλη σημασία. Επίσης, υπάρχει ανισότητα στην κατανομή του υλικού και συγκεκριμένα στα πρόσωπα που μιλούν για τον Σιδηρόπουλο. Γιατί, λόγου χάριν, να ομιλεί τόσο πολύ ο φίλος Μιχάλης Παπαμακάριος, ενώ ο Αργύρης Ζήλος να λέει δυο κουβέντες όλες κι όλες; Γιατί στον δημοσιογράφο και ποιητή, επίσης φίλο, Σπύρο Αραβανή δε δόθηκε μονταζιακά η ευκαιρία ν' αναπτύξει τη σκέψη του περί στιχουργικής του μακαρίτη; Στον μόνο που δόθηκε ο κανονικός χρόνος ήταν ο Μάκης Μηλάτος, ο οποίος δίνει πραγματικά το στίγμα μιας ολόκληρης μουσικής εποχής. Ακόμη κι ο Γιάννης Αγγελάκας που τα λέει πάντα νόστιμα, κάνει το λάθος ν' αναφέρει ως χρονολογία θανάτου του Σιδηρόπουλου το 1991 και όχι το ΄90, κάτι που θα έπρεπε όχι απλά να έχει αφαιρεθεί στο μοντάζ, αλλά να τραβηχτεί ξανά. Τέλος παντων, τα γράφει αυτά ένας τύπος τώρα πού'χει φιλμάρει 400 (που λέει ο λόγος) συνεντεύξεις στη ζωή του κι είναι πολύ απαιτητικός. Για τον αγνό θεατή δεν έχουν κανένα νόημα. Ο αγνός θεατής καλά θα κάνει να πάει να δει την ταινία κι αν αγαπάει τη μουσική του Παύλου Σιδηρόπουλου θα συγκινηθεί με την απήχηση της στις νεότερες γενιές μουσικών. Κι ας μην είναι στις προθέσεις των δημιουργών κανενός είδους συγκίνηση. Το Welcome to the show δεν είναι ταινία - μνημόσυνο, απ' αυτά που εγώ λατρεύω. Είναι ταινία - θρίαμβος για τα τραγούδια που μας κληροδότησε κάποτε ο Σιδηρόπουλος.

* στη photo του post, o ένας εκ των δύο σκηνοθετών, Κωστής Πλιάκος, η Μελίνα Σιδηροπούλου, η θεία της Μελίνας και του Παύλου Σιδηρόπουλου, και ο Ηλίας.