''Μπράβο στον Τσίπρα'' αναφωνούσε η θειά μου η Θοδώρα, παρακολουθώντας την παρέλαση της 25ης Μαρτίου από την τηλεόραση της, ενόσω ταυτόχρονα μούσκευε στο κουρκούτι τον μπακαλιάρο. ''Γιατί μπράβο, ρε Θοδώρα;'' τη ρώτησα, αυτήν που μέχρι χθες αποκαλούσε τον Πρωθυπουργό ''μαλακισμένο'' που θα της κόψει τη σύνταξη της. Τέλος πάντων, άρχισε να μου λέει η γυναικούλα, πού'ναι του δημοτικού, ότι κι οι παρελάσεις καλές είναι, γιατί οι Έλληνες πρέπει νά'μαστε ενωμένοι και διάφορες άλλες κλισεδούρες χωρίς καμία πολιτική συνείδηση και, προπαντός, σκέψη. Εγώ πάλι δε μπορούσα να χωνέψω με τίποτα την τετράδα Τσίπρας - Κωνσταντοπούλου - Ψεκασμένος - Ιερέας. Κάτι ήξεραν και την κάνουν προ του φαγητού την παρέλαση για να μη χρειαστεί να ξεράσουμε τη σκορδαλιά, όχι τίποτα άλλο. Κάποιοι ανόητοι αριστεροί θυμήθηκαν τις σταλινικές παρελάσεις και τις αντιπαρέβαλλαν στα επιχειρήματα των άλλων περί αριστερο-ακροδεξιάς στην Ελλάδα - για το διαδίκτυο μιλάω, εκεί θ'ακούσεις μόνο τις μεγαλύτερες ανοησίες. Πως να μη θυμηθείς τώρα τον Τσίπρα όταν στο πολύ κοντινό παρελθόν ξιφουλκούσε κατά των παρελάσεων; Και παρέλαση είχαμε χθες, και κανείς δεν πέταξε γιαούρτια στον Παυλόπουλο, όπως είχαν πετάξει του Παπούλια, και τον Ψεκασμένο ένας θεός ξέρει μέχρι πότε θα τον λουζόμαστε, και ο υιός Πλεύρης συνεχάρη τη Ζωίτσα...Μιλάμε, ζούμε τον υπαρκτό σουρρεαλισμό σε όλο του το μεγαλείο, τέτοιος αχταρμάς αισθητικής, απόψεων και ιδεολογιών δεν έχει ξαναματαγίνει. Ένα είναι μόνο σίγουρο: Η ακροδεξιά πια, μας αρέσει - δεν μας αρέσει, έχει για τα καλά εδραιωθεί στον τόπο αυτό και φοράει προσωπίδες διάφορες. Σαν τον Τζίμη Πανούση και τον Γιάννη Αγγελάκα, ένα πράγμα, που τις προάλλες τά'βαλαν με το ΚΚΕ, λες και το κόμμα του Περισσού ειν'αυτό που μας κάθεται στο στομάχι περισσότερο απ' όλα τ'άλλα τα στραβά. Δηλαδή, εδώ χάμω, λίγο πιο ευαίσθητος νά'σαι, λίγο πιο ιδεαλιστής, λίγο πιο ρομαντικός και λίγο πιο απελπισμένος, άνετα τη δένεις τη θηλιά στο λαιμό και λες ''άντε γεια και να μου γράφετε''. Πόσο ν'αντέξει κανείς το κιτς, πόσο να αντιπαραθέσει την κακογουστιά έναντι της χαμένης αξιοπρέπειας του ως άνθρωπος που προσπαθεί να δουλέψει στη χώρα αυτή και συνήθως τρώει τα σκατά του; Βοήθεια από πουθενά, λοιπόν. Κανένα έλεος, καμία ουρανοκατέβατη ευσπλαχνία έστω...Πώς τό'χε γράψει έξοχα ο Ταρνανάς προ 15ετίας; ''Κι εμείς βασιλιάδες των φανταστικών ιδανικών/ στο 2000/ το έτος των πολλών μηδενικών''. Φάγαμε μπακαλιάρο - σκορδαλιά λόγω της ημέρας. Επίσης, λόγω της ημέρας φάγαμε και λεβέντικους χορούς, λάβαρα της Επαναστάσεως - του 1821 και ουχί της 21ης Απριλίου του εθνοσωτήριου 1967 -, αεροπορικές επιδείξεις, φουστανέλα - τσαρούχι, παπαδαριό και κλαρίνο. Όλη μέρα με πόναγε το στομάχι μου, με τσάκισε, και πολύ φοβάμαι ότι δεν ήταν από τη σκορδαλιά. Φέτος η Θοδώρα την έκανε με πατάτα και όχι με καρύδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου