Για τον Δανίκα, τη Βανδή και τον γιο της...Marianne Faithfull

Για το θέμα έγραψα ήδη και στην ηλεκτρονική LIFO. Εδώ (http://www.lifo.gr/articles/media_articles/134017) μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μου. Αν ''ξαναγυρνάω'' από τις σελίδες του προσωπικού μου blog, είναι για να εξηγήσω περαιτέρω μερικά πράγματα: Πρώτον: Ομολογώ πως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ο Δημήτρης Δανίκας τρολλάρει τη Δέσποινα Βανδή - συνθήκη καθόλου πρωτότυπη για έναν δημοσιογράφο που τόσο στις κινηματογραφικές κριτικές του, όσο και στα κείμενα του γενικότερα, αποφαίνεται ενίοτε κάφρος. Όχι ότι δεν έχω γελάσει με τον Δανίκα, δε θα ξεχάσω ας πούμε τη βαθμολογία του στην ταινία ''Λουκουμάδες με μέλι'' της Όλγας Μαλέα! 0 (μηδέν) της είχε βάλει με τη φοβερή και τρομερή επισήμανση: ''Η τρύπα του λουκουμά''! Γενικά τον θεωρώ απρόβλεπτο τύπο, τον ορισμό του σταρχιδιστή στην κριτική και στη δημοσιογραφία γενικότερα. Δε μπορείς παρ'όλα αυτά να ''δουλεύεις'' ψιλό γαζί τον συνεντευξιαζόμενο σου που σε τίμησε με το να σου μιλήσει, όποιος και νά'ναι αυτός. Διότι σε όλη τη συνέντευξη νομίζεις ότι ο Δανίκας συνομιλεί με τη...Montserrat Cabballe (τουλάχιστον), όμως δυο - τρεις φράσεις ήταν αρκετές για να αντιληφθούμε (κάποιοι) ότι η καζούρα πήγαινε σύννεφο. Λες δηλαδή να μην ήξερε ο Δανίκας ότι ο συνεργάτης του - φωτογράφος και, απ' ότι μαθαίνω, εξαίρετος στη δουλειά του, William Faithful, δεν έχει ουδεμία σχέση με τη Marianne Faithfull; Κι αφού τό'ξερε γιατί είπε τούτη την παπαριά στη Βανδή και τη δημοσίευσε κιόλας; Ας της τό'λεγε κι ας το κράταγε για μεταξύ τους, να καυχιέται ότι ''είπα στη Βανδή πως τη φωτογράφιζε ο γιος της Marianne Faithfull κι εκείνη τά'χασε'', Τόσο απλά!

Δεύτερον: Δεν είχα καμία πρόθεση να θίξω τον William Faithful, για τον οποίο - ξαναλέω - μόνο καλά λόγια ακούω από χθες. Τρίτον: Μόνο ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω σε όλο αυτό! Από τα σχόλια του απλού κόσμου μέχρι και των δημοσιογράφων, περνάει στο ντούκου ότι ο Δανίκας έκανε την πλάκα του με τη Βανδή. Το θεωρώ ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο, προσβολή καθαρή εκ μέρους του γνωστού δημοσιογράφου πρώτα στη Βανδή, έπειτα στο αναγνωστικό κοινό τους, αλλά και στο μέσο το ίδιο που φιλοξένησε τη συνέντευξη τους. Δηλαδή, δεν ξέρω, εμένα δεν μου αρέσουν αυτά, δεν τα θεωρώ σοβαρά πράγματα και δεν θα το έκανα ποτέ σε κανέναν άνθρωπο που θα δεχόταν να μου δώσει συνέντευξη.