Η πλέον ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία είναι το ''Ανήλικο'' του Γιάννη Μαθέ, αφού ο ίδιος υπογράφει τη μουσική και τις ενορχηστρώσεις, ενώ ερμηνεύει όλα τα κομμάτια. Πρόκειται όμως και για την πρώτη δυναμική εμφάνιση του στιχουργού Μάνου Σαγκρή, αφού του ανήκουν εξ ολοκλήρου οι στίχοι των τραγουδιών - οι δυο δημιουργοί είχαν ξεχωρίσει στους Αγώνες της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με τη βράβευση του τραγουδιού τους, ''Οι αιρετικοί''. Τώρα, λοιπόν, έχουμε τη συνέχεια των ''Αιρετικών'' κατά κάποιο τρόπο, εφόσον το concept του δίσκου αφορά την ενηλικίωση ή, σωστότερα, το επώδυνο πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία κι από κει στην ωρίμανση, ενόσω ο κόσμος παραμένει ανήλικος, δυσπρόσιτος και μάλλον ακατάλληλος για κάποιους ευαίσθητους. Καταρχάς εδώ έχουμε κάτι που δεν το συναντάμε συχνά στην τρέχουσα δισκογραφία: Το έργο να είναι μοιρασμένο εξίσου στις μουσικές και στους στίχους χωρίς να διασπάται θεματικά. Ενώ, ας πούμε, ο Μαθές έγραψε ένα λαϊκότροπο μπλουζ (''Μισό λεπτό να ερωτευθώ''), ένα tango (''Οι αιρετικοί''), μία καθαρόαιμη μπαλάντα (''Βαθιά''), ένα jazzy ηπειρώτικο (''Το κακό του έρωτα'') ή ένα διονυσιακό balkan ''Μεθύσι'' (χωρίς χάλκινα κιόλας), οι στίχοι του Σαγκρή περιγράφουν τον παιδικό μοναχικό κόσμο (''Δεκάξι''), την ανάγκη της ερωτικής συνειδητότητας (''Μισό λεπτό να ερωτευτώ'') τους πρώτους εφηβικούς έρωτες (''Αγαπημένη μου Μαρία''), αλλά και κάποιους ''απαγορευμένους'' και μη αποδεκτούς κοινωνικά έρωτες (''Το κακό του έρωτα''). Στίχοι πλούσιοι σε εικόνες και σε εύληπτα νοήματα, άκρως συναισθηματικοί επίσης, ικανοί να προκαλέσουν την ταύτιση με τον ακροατή. Κοινώς, όλοι έχουν σκεφτεί αυτά που έγραψε ο Σαγκρής για τους εαυτούς τους, ακόμα και με μία επιδερμική αναδρομή στην προηγούμενη ζωή τους.
Έχω την αίσθηση, δεδομένης της ποιότητας του στιχουργικού υλικού, πως απ' αυτό ακριβώς πυροδοτήθηκαν οι συνθέσεις του Μαθέ. Ένα πολυποίκιλο μουσικό ύφος με τα στοιχεία του ενός είδους να μπαίνουν σε κάποιο άλλο με τρόπο διακριτικό και ταιριαστό, όπως ο μπαγλαμάς και το μαντολίνο του Σταύρου Παργινού που μετατρέπουν σε αμιγώς λαϊκό τραγούδι τη μπαλάντα ''Στα χρόνια μου τα 27'' (από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου) ή το ούτι του Γιώργου Παππά που έδωσε έναν ethnic τόνο στο ''Μη χορεύετε''. Φυσικά και το ''Λοξά'' επιλέχθηκε ως πρώτο στο track list, εφόσον πρόκειται για ένα ρυθμικό και ραδιοφωνικό τραγούδι, ''πιασάρικο'' που λένε, χωρίς να χάνει σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και για τα επόμενα δύο τραγούδια, τους ''Αιρετικούς'' και το ''Παιδί'' (το τελευταίο επίσης έχει βραβευτεί στο 39ο River Party) κι από κει και πέρα το ''Ανήλικο'' παίρνει το δρόμο του με τα υπόλοιπα κομμάτια του έτοιμα προς ανακάλυψη μες στον ορυμαγδό...Τον ορυμαγδό, εννοώ, της έλλειψης δισκοπωλείων, εταιρειών, ουσιαστικού μουσικού Τύπου και πλουραλιστικής προβολής νέων δημιουργών. Ευτυχώς και νέοι δημιουργοί υπάρχουν και καλά νέα τραγούδια! Το ''Ανήλικο'', λόγου χάριν, το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, κάλλιστα θα γινόταν hit με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα - να μην παραλείψω να αναφέρω τις ευδιάκριτες επιρροές του Μαθέ από τον Λάγιο, τον Δημητρίου και άλλους δημιουργούς που χάρισαν κορυφαία τραγούδια, τα οποία έγιναν επιτυχίες μέσα στα χρόνια. Τον προτιμώ, ωστόσο, ερμηνευτή του υλικού του. Ερμηνεύει με γνώση και επίγνωση, κέφι και εκφραστικότητα, ίσως γιατί γνωρίζει πως αυτό ακριβώς το υλικό είναι καλό και, το κυριότερο, διεκδικεί μια θέση στην αναμέτρηση του με το χρόνο. Ο δίσκος κυκλοφορεί από τη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου με ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο artwork, που επιμελήθηκε ο στιχουργός Μάνος Σαγκρής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου