ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ...

Η Λένα Πλάτωνος στο πιάνο της με ένα μανιταροειδές λαμπατέρ σαν αυτά που γουστάρει ο Brian Eno να διακοσμεί το δωμάτιο του και τα εξώφυλλα των δίσκων του...

Ο Κ. Βήτα και η Etten μιλάνε για τα μάτια του σκύλου Μάρκου, που ποτέ δε δάγκωσε κανέναν κι οι ιδιοκτήτες του τού πετούσαν ξεροκόμματα...

Είχε σκεφτεί να τους τον πάρει η Λένα, αλλά δεν ήταν σίγουρη αν θα μπορούσε να τον συντηρήσει...

Κι έτσι, ο Μάρκος έγινε τραγούδι που ξεπέρασε τα φιλοζωικά συναισθήματα, κάτω από τα οποία δημιουργήθηκε, για να συμβολίσει την κυριαρχία των δυνατών επί των αδυνάτων.

Πόση θλίψη μπορεί να περιέχεται στα λόγια του Μάρκου; Όπως ακριβώς το ξαναείπε η Λένα, χρόνια αργότερα, στο Αλίμονο...

Αλίμονο στους δυνατούς κι ευαίσθητους, εξουσιάζονται απ' τους αδύναμους κι αναίσθητους. Δεν έχει μεγάλη διαφορά από τους εκάστοτε ιδιοκτήτες που κάνουν τα δάκρυα τους παγάκια για τα αναψυκτικά τους...

Γι' αυτό και ο Κ. Βήτα δικαίως τους καταριέται να πέσει καρκίνος στα χέρια τους. Μου αρέσει ο στίχος αυτός, απέχει από δουλικές- λίγο χριστιανικές λογικές- και εκφράζει μια πρωτοφανή κόντρα μεταξύ της ευαισθησίας και της σκληρότητας της δημιουργού...

Απουσίας της Μάρθας από τη χθεσινή πρόβα στο Κύτταρο, το Τι νέα ψιψίνα; μοιράστηκαν η Etten και ο Κ. Βήτα. Στιγμή μουσικής εξωστρέφειας μέσα στον πλατωνικό κόσμο, επίσης σε κόντρα με την ποιητική εσωτερικότητα των αλληγορικών στίχων...

Η ίδια η Λένα θεωρεί ό,τι έχει γράψει πολιτικό τραγούδι με το δικό της τρόπο. Συμφωνώ και προσθέτω ό,τι η θεματική της με εκκίνηση τις Μάσκες Ηλίου και αποκορύφωμα τα Λεπιδόπτερα, παραπέμπει σε εργασίες μεγάλων καλλιτεχνών του εξωτερικού και σε χρονικές περιόδους της ιστορίας του διεθνούς τραγουδιού, όπου το σύνθημα δεν έχει καμία θέση δίπλα στην ποίηση...

Ο Γιάννης Παλαμίδας αισθάνεται στο στοιχείο του, μέσα σε μια rock μπάντα δηλαδή, που τον συνοδεύει και ακολουθεί τις φωνητικές του εκρήξεις...

Τον βλέπεις και τον ακούς να τραγουδάει και σκέφτεσαι πόσο αδικημένος ερμηνευτής είναι στη χώρα μας. Όχι βέβαια για το αν είναι ή δεν είναι όσο αναγνωρισμένος δικαιούται, αλλά για το που είναι οι συνθέτες εκείνοι που θα του εμπιστευθούν το υλικό τους...

Ο Γιάννης αποτελεί ίσως τη μοναδική περίπτωση Έλληνα ερμηνευτή που αποκαλύπτει την ένδοια των συνθετών συμπατριωτών του σε δημιουργικό επίπεδο...

Αν εξαιρέσει κανείς τη Λένα Πλάτωνος, της οποίας χρωμάτισε τα ωραιότερα έργα με τη φωνή του, μάλλον δεν υπάρχει κανένας άλλος συνθέτης να γράψει ειδικά γι' αυτόν. Δεν πειράζει, έχω τα δικά μου, σχολιάζει ο Παλαμίδας και σαρώνει τη σκηνή, προτείνοντας τη δωρεά σώματος λίγο πριν το φυσικό και πνευματικό τέλος...

Εδώ προβάρει το Μόνο σε ποίηση Καρυωτάκη, αυτό το αριστούργημα που διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά, ενώ η Etten νωρίτερα δοκίμασε τις δυνάμεις της στο Βράδυ...

Η Εκφωνήτρια για πιάνο- φωνή ή, σωστότερα, φωνές, αφού την ερμηνεία μαζί με τον δημιουργό της θα μοιραστεί και η Λένα. Ανυπομονώ να ακούσω αυτό το ντουέτο μέσα σ' ένα κατάμεστο από κόσμο Κύτταρο, μετά από τόσες φορές που το έχω ακούσει πριβέ...

Όσο για την κίνηση των παραστάσεων, εδώ και μέρες σπάνε τα τηλέφωνα για κρατήσεις θέσεων από τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη και βέβαια την Αθήνα. Όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά στο τελευταίο φύλλο της Lifo: Η φήμη ό,τι η Λένα Πλάτωνος θα επιστρέψει στις ζωντανές εμφανίσεις επιτέλους γίνεται πραγματικότητα! Που να σκάσει και η υπόλοιπη διαφήμιση από την επόμενη εβδομάδα με τα banners στους δρόμους και τις αφίσες, δυόμισι χιλιάδες τον αριθμό!