ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ SOUNDTRACK!

Χθες βράδυ στο Τριανόν είδα ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά μουσικά ντοκιμαντέρ που δικαιολογημένα συζητήθηκε και αδικαιολόγητα έφυγε από το πρόσφατο φεστιβάλ Εικόνες 21ου αιώνα δίχως κάποιο βραβείο. Όπως γράφει χαρακτηριστικά σήμερα το ΠΟΝΤΙΚΙ art, κατόπιν πρωτοβουλίας του Ανδρέα Μαρτίνη, προέδρου του Ερυθρού Σταυρού, το ποσό του βραβείου του φεστιβάλ αυξήθηκε κατά 26.000 ευρώ, εκμαυλίζοντας ουσιαστικά το θεσμό. Κι επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σφαγή γίνεται συνήθως όποτε παίζουν χοντρά φράγκα, δε με εξέπληξε η μη βράβευση του εν λόγω ντοκιμαντέρ. Απλά με στενοχώρησε! Ο Δημήτρης Αθυρίδης, λοιπόν, κατέθεσε ένα πλήρες πορτραίτο του κιθαρίστα- κυνικού φιλόσοφου της ελληνικής rock Θοδωρή Παπαντίνα, δίνοντας παράλληλα πολλές πληροφορίες και για την ανάλογη σκηνή της Θεσσαλονίκης. Μέλος των γκαραζιάρηδων Blow Up (μου έλειψε η μαρτυρία του Σαράντη Κασσάρα) και των cult Μακεδονομάχων (με κάλυψε απόλυτα ο Νίκος Παπάζογλου), ο Παπαντίνας ήρθε στην Ελλάδα από την Αμερική, παραμονές της χούντας, για να αφήσει τη σφραγίδα του δικού του ήχου στην ηλεκτρική κιθάρα που λάτρεψε από τους Kinks και τον Jimi Hendrix. Το 1971 έπαιξε στο δίσκο Επεισόδιο του Πάνου Σαββόπουλου, ένα χαμένο πια εξαιρετικό psych- folk άλμπουμ και κάτι που επίσης περιέργως δεν αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ. Αντί του Πάνου Σαββόπουλου όμως υπάρχει η αφήγηση του Διονύση, ο οποίος αναφέρει ότι τα ακόρντα στον Μπάλο του ανήκουν στον Παπαντίνα (πολύ χρήσιμη πληροφορία, δεδομένου ότι δεν αναγραφόταν μεταξύ των μουσικών του δίσκου)!

Πέρα από το ιστορικό- πληροφοριακό στοιχείο που για μένα είναι το αγαπημένο μου σε μουσικά ντοκιμαντέρ, ο Αθυρίδης αξιοποίησε 100% την αντικομφορμιστική περσόνα του Παπαντίνα, ενός loser, όπως αυτοαποκαλείται με τα αμερικανοελληνικά του μέσα στην ταινία, rocker μουσικού. Οι γυναίκες της ζωής του, η μάνα του στην Καστοριά, οι μουσικοί συνοδοιπόροι του σε Θεσσαλονίκη και Λονδίνο (όλοι τού επιρρίπτουν ευθύνες για τη διάλυση των συγκροτημάτων που συμμετείχε και για το υπερβολικό χύμα του χαρακτήρα του), το αλισβερίσι της πρέζας, η αφραγκία, το σχεδόν άθλιο σημερινό διαμέρισμα του, οι τράκες, η ένωση με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στη βραχύβια Εταιρεία Καλλιτεχνών, η ξεκαρδιστική αμερικανική αργκό στον λόγο του, ένα τηλεφώνημα για δουλειά που περιμένει καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμικού χρόνου, οι βαθύτερες σκέψεις του, το κλάμα του στο τέλος και πολύ, μα πάρα πολύ μουσική! Θεωρώ πολύ ευφυές το εύρημα του Αθυρίδη να μη σταματάει ούτε λεπτό η μουσική, έστω και ως ηχητικό background, στις δύο ώρες που διαρκεί συνολικά η ταινία!

Ολόκληρη αυτή την εξαίσια rock μουσική μπορείτε να ακούσετε στο ήδη δισκογραφημένο soundtrack της ταινίας (κυκλοφορεί από το Polytropon της Θεσσαλονίκης). Στο cd με την όμορφη έκδοση στα αγγλικά διαβάζουμε εκτενές βιογραφικό του Θοδωρή Παπαντίνα και στοιχεία για τις ηχογραφήσεις. Μιλάμε για πολύ σπάνιο υλικό, αφού περιλαμβάνει τέσσερα τραγούδια με την Εταιρεία Καλλιτεχνών του Παύλου Σιδηρόπουλου σε ζωντανή ηχογράφηση από το Skylab το 1979 και συγκεκριμένα για τέσσερις διασκευές στα You really got me των Kinks, (So you want to be) a rock'n'roll star των Byrds, As I went out one morning του Bob Dylan και στο, γνωστό από τους Animals, We've gotta get out of this place. Ιδιαίτερης σημασίας και οι ηχογραφήσεις- αποσπάσματα από το δυσεύρετο πλέον μοναδικό άλμπουμ του Παπαντίνα με τους Bicycle από τα 1981 σε παραγωγή του Νίκου Παπάζογλου. Η καλύτερη στιγμή όμως του cd είναι ένα τραγούδι που έγραψε πολύ πρόσφατα ο Παπαντίνας και που αποτελεί τον κορμό του ντοκιμαντέρ. Λέγεται Mexican blanket, συγκινεί με τους ευαίσθητους στίχους και το ταξιδιάρικο country- rock ύφος του, ενώ ακούγεται σε δύο διαφορετικές εκτελέσεις! Στη μία από τις δύο, η ενορχηστρωτική παρέμβαση του συνθέτη Κώστα Αθυρίδη, αδερφού του σκηνοθέτη της ταινίας, με τα έγχορδα και το μινιμαλιστικό άπλωμα της μελωδίας έδωσε στη Μεξικανική κουβέρτα (το μόνο πράγμα που θέλει πια στη ζωή του ο Θοδωρής Παπαντίνας) μιαν άκρως κινηματογραφική αίσθηση, θυμίζοντας τα αγαπημένα soundtracks από δημιουργούς σαν τον Ry Cooder και τον Gustavo Santaollala.

Κρίμα που το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη, γυρισμένο σε ψηφιακό βίντεο, στερείται κατ' αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα της κινηματογραφικής διανομής. Εύχομαι μια καλή πορεία τόσο στην επερχόμενη έκδοση σε dvd, όσο και στο soundtrack, που άνετα θα χαρακτηριζόταν ως το καλύτερο ελληνικό των τελευταίων χρόνων. Και κάτι ακόμη: T 4 TROUBLE & THE SELF ADMIRATION SOCIETY ονομάζεται η μπάντα που φτιάχθηκε ειδικά για την επάνοδο του Θοδωρή Παπαντίνα στο στούντιο, με αφορμή το ντοκιμαντέρ. Έτσι ονομάστηκε και η ταινία, έτσι και το soundtrack! Αποκτήστε το!