ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ!

Ο Θοδωρής Βλαχάκης των Magic de Spell ζήτησε να συναντηθούμε σήμερα, γιατί είχε μια πολύ ωραία ιδέα, αμιγώς καλλιτεχνική, ελαφρώς ανατρεπτική και, το κυριότερο, με γενναίες δόσεις χιούμορ μέσα! Αν όλα πάνε καλά, το χειμώνα θα παρουσιάσουμε υπό τη μορφή μουσικο- θεατρικού δρώμενου το Αλφαβητάρι του Διαβόλου του Ambrose Bierce, ένα κλασικό έργο της αμερικανικής αντικουλτούρας. Πέσανε πολλές γνώμες για το ποιος θα υποδύεται τον συγγραφέα, μα όλοι οι δρόμοι μοιραία μας οδήγησαν στον ένα και μοναδικό Δημήτρη Πουλικάκο! Μη χάνοντας χρόνο και ξέροντας πόσο κακή σχέση έχει ο Πουλικάκος με τα παντός είδους μακροπρόθεσμα σχέδια, του τηλεφωνήσαμε αμέσως! Ραντεβού, λοιπόν, μεθαύριο για να δούμε πως θα προχωρήσει το όλο project! Αυτός θα είναι ο βασικός κορμός των παραστάσεων, διότι το μουσικό μέρος, εννοείται πως θα καλυφθεί από τους Magic de Spell με μια αναδρομή σε ολόκληρη την 30χρονη δισκογραφία τους! Είπαμε όμως τα κομμάτια τους να συνδέονται κάθε φορά με τα πνευματώδη κείμενα του Bierce ή, σωστότερα, με τη rock επί σκηνής παρουσία του θείου Νώντα!

Ανοίγω τώρα το Αλφαβητάρι του Διαβόλου και σας παραθέτω μερικά αποσπάσματα, με την ελπίδα, συμφώνως και με τον μεταφραστή Γιώργο Μπλάνα, η φαρμακερή σκέψη του Bierce να διαφθείρει την ελληνική νεολαία:

Ακόλαστος επίθ. Αυτός που ρίχτηκε με μανία καταπάνω στην απόλαυση, η οποία δυστυχώς τον προσπέρασε.

Ακορντεόν ουσ. Όργανο με το οποίο εκφράζει αρμονικά τα συναισθήματα του ο δολοφόνος.

Απόσταση ουσ. Το μόνο πράγμα που προσφέρουν πρόθυμα οι πλούσιοι στους φτωχούς.

Γάμος ουσ. Τελετή στην οποία δύο άτομα αναλαμβάνουν την ευθύνη να γίνουν ένα, το ένα τίποτα και το τίποτα ανεκτό.

Διάσημος επίθ. Ο πασίγνωστος δυστυχισμένος.

Έρωτας ουσ. Παροδική φρενοβλάβεια, πάθηση που όπως η τερηδόνα και πολλές άλλες είναι διαδεδομένη μόνο στους πολιτισμένους λαούς που ζουν σε τεχνητό περιβάλλον, ενώ οι βάρβαροι που αναπνέουν καθαρό αέρα και τρέφονται λιτά, παρουσιάζουν ιδιαίτερη ανοσία. Μερικές φορές ο έρωτας επιφέρει το θάνατο, κυρίως στους γιατρούς και λιγότερο συχνά στους ίδιους τους ασθενείς.

Έτος ουσ. Χρονική περίοδος τριακοσίων εξήντα τεσσάρων απογοητεύσεων.

Ιερέας ουσ. Το πρόσωπο που αναλαμβάνει τη διαχείριση των δικών μας πνευματικών υποθέσεων, προκειμένου να βελτιώσει τις δικές του υλικές.

Ambrose Gwynett Bierce (1842- 1913?)

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "ΠΡΩΙΝΟΥ ΑΣΤΡΟΥ" ΤΩΝ Χ. ΛΕΟΝΤΗ/ Γ. ΡΙΤΣΟΥ ΣΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ!

Έχω παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες του Χρήστου Λεοντή τα τελευταία δυο- τρία χρόνια, μπορώ να πω όμως ότι η σύνθεση της χθεσινής (με Μίλτο Πασχαλίδη, Παντελή Θεοχαρίδη και Ιωάννα Φόρτη) ήταν από τις πιο επιτυχημένες, χωρίς να υποβαθμίζεται η συμμετοχή του Δώρου Δημοσθένους, του Νίκου Δημητράτου και της Μαρίας Σουλτάτου, του προηγούμενου δηλαδή τραγουδιστικού team υπό τη διεύθυνση του Λεοντή.

Ο Πασχαλίδης με εντυπωσίασε στα κομμάτια από τον Έρωτα Αρχάγγελο του πρώτου μέρους, αφού κατάφερε να κάνει δικό του ακόμη και το ομότιτλο ζεϊμπέκικο που πέρασε στη δισκογραφία με τη φωνή του Μητροπάνου. Η δε Φόρτη, καθαρόαιμη λυρική ερμηνεύτρια, έδωσε μια πολύ ιδιαίτερη προσωπική άποψη στο Νανούρισμα από τον κύκλο Αχ έρωτα σε ποίηση Federico Garcia Lorca (μπορεί η συναυλία να ήταν αφιέρωμα στον Ρίτσο, δε θα μπορούσαν να λείπουν όμως και άλλα τραγούδια- σταθμοί στην 45χρονη πορεία του συνθέτη)!

Δε μπορώ να πω τα ίδια για τη συμμετοχή του χορωδιακού συνόλου του Δήμου Αθηναίων, αφού, ναι, μπορεί να έδωσε μια επιβλητικότητα στην παρουσίαση του κλασικού λεοντικού έργου Το καπνισμένο τσουκάλι, σε συνδυασμό όμως με τις κοινότοπες ενορχηστρώσεις, προσωπικά με κούρασε και έφυγα πριν τελειώσει η συναυλία. Ίσως ήταν πάλι που είχα χαρμανιάσει και δεν έβλεπα την ώρα να εγκαταλείψω τον χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς για ένα τσιγάρο...Και δύο και τρία!

Αυτό που με κράτησε πάντως με ζωηρό ενδιαφέρον ήταν το γεγονός της πρώτης παρουσίασης των μελοποιήσεων του Λεοντή στο Πρωινό άστρο του Ρίτσου. Ερμήνευσε ο Παντελής Θεοχαρίδης, ο οποίος σε προηγούμενα περάσματα του από την Αθήνα μού είχε φέρει ν' ακούσω τα κομμάτια με τη φωνή- οδηγό του συνθέτη τους. Χθες λοιπόν παρουσιάστηκαν συνολικά έξι τραγούδια με τη σύμπραξη σε ένα απ' αυτά της ηθοποιού Ουρανίας Μπασλή, συζύγου του Λεοντή, στην ανάγνωση στίχων του ποιητή!

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τραγούδια από τον νέο αυτό κύκλο του Λεοντή που θα χαρακτηρίζονταν αριστουργήματα! Η μελοποίηση, κατ' αρχάς, σε ένα έργο του Ρίτσου, εμπνευσμένο από τη γέννηση της κόρης του, ορθώς ακολούθησε μινιμαλιστικούς δρόμους, αποφεύγοντας ένα σύνηθες (για Ρίτσο) πομπώδες ύφος. Ξεχώρισα το πιο λαϊκότροπο Να το θυμάσαι, που απογείωσε πραγματικά ο Παντελής, όπως και τα Τέσσερα χελιδόνια με την ερμηνεία του τραγουδιστή να μοιράζεται εξίσου μ' αυτήν των μουσικών της ορχήστρας. Ο Λεοντής μάλιστα αφιέρωσε αυτή την πρώτη παρουσίαση του Πρωινού άστρου στον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος χθες είχε τα γενέθλια του και πιθανώς να άκουγε από την οικία του στου Φιλοπάππου!

Κι εδώ ο Παντέλος στη δική μου οικία, λίγο πριν αναχωρήσει για τη συναυλία της Ρωμαϊκής Αγοράς. Χαίρομαι πολύ για τον Θεοχαρίδη που συνεργάζεται με έναν συνθέτη διαμετρήματος Λεοντή και τους περιμένουν ακόμη αρκετές συναυλίες μεσ' στο καλοκαίρι. Εύχομαι να δισκογραφηθεί με τη φωνή του το Πρωινό άστρο που τόσο το θέλει κι αυτός, αλλά νομίζω κι ο ίδιος ο συνθέτης επίσης! Αυτή είναι της κοινωνίας η διαφορά, που έλεγε και ο Τσιτσάνης! Άλλοι τραγουδιστές έχουν τη φιλοδοξία του υψηλού μεροκάματου και άλλοι της ερμηνείας Γιάννη Ρίτσου και Χρήστου Λεοντή! Ποιοι και πώς θα επιβιώσουν μέσα στο χρόνο;

ΑΠΟΨΕ ΣΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΕΟΝΤΗ!

Την Τετάρτη 29 Ιουλίου στη Ρωμαϊκή Αγορά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων, ο Χρήστος Λεοντής παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, με την ευκαιρία των τιμητικών εορτασμών για την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή.

Ο Λεοντής, στο πρώτο μέρος της παράστασης, θα παρουσιάσει μία εξαιρετικά επιλεγμένη ενότητα από τα τραγούδια του, ενώ θα ακολουθήσει δωδεκάλεπτο ντοκιμαντέρ, ειδικά φτιαγμένο για την παράσταση, από τον Γιώργο και την Ηρώ Σγουράκη, στο οποίο μας ξεναγεί και μας μιλά ο ίδιος ο ποιητής για το έργο και την πολύπαθη ζωή του.

Στη συνέχεια και σε πρώτη εκτέλεση, θα ακουστούν έξι καινούρια λυρικά τραγούδια, από το Πρωινό Άστρο του ποιητή, η πιο πρόσφατη συνθετική εργασία του συνθέτη, συνεισφορά στο Έτος Γιάννη Ρίτσου.

Η παράσταση κορυφώνεται με το δημοφιλές έργο των Γιάννη Ρίτσου και Χρήστου Λεοντή Καπνισμένο Τσουκάλι, ειδικά μεταγραμμένο από τον ίδιο το συνθέτη για μικτή Χορωδία.

Τραγουδούν: Μίλτος Πασχαλίδης, Παντελής Θεοχαρίδης, Ιωάννα Φόρτη και η Μικτή Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων υπό τη δ/νση του Σταύρου Μπερή.

ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ...ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ...

Το βρήκα! Αυτή δεν είναι η maira del mar που μιλάει στο τηλέφωνο χθες βράδυ στην οικία της, αλλά η Αλεξάνδρα Ντε Λάγκο από το Γλυκό πουλί της νιότης του Ουίλλιαμς, αφημένη στις εξαρτήσεις, μέσα σ' ένα ημιφωτισμένο δωμάτιο ξενοδοχείου, περιμένοντας τον ηθοποιό- ζιγκολό που θα κάνει πραγματικότητα τα πιο απόκρυφα όνειρα της! Ή μπορεί να είναι επίσης η Μάργκιτ Κάρστενσεν σε μια σκηνή από τα κινηματογραφικά Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Κάντ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, όταν ο έρωτας συνθλίβεται ολοκληρωτικά από τη δίψα για ιδιοκτησία και κυριαρχία!

Η ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΡΩΕΙ ΤΟΥΣ...VINYL JUNKIES!

Σήμερα το' χω για Σάββατο. Είναι μάλλον που δεν είχα μοντάζ κι έτσι μπόρεσα να επισκεφτώ το Μοναστηράκι για...shopping therapy, βινύλια δηλαδή (τι άλλο;), αλλά και ρούχα, παντελόνια καλοκαιρινά, στενά, που λόγω περιττών κιλών τα ζαχάρωνα απλώς εδώ και μια δεκαετία, όπως και έναν φοβερό ινδοπρεπή μπερέ! Ένας φρέντο στα γρήγορα στους Διόσκουρους (με 4.50 ευρώ τον καφέ θα πρέπει να συλληφθεί κανονικά ο ιδιοκτήτης!) και μετά χάζεμα των δίσκων που αγόρασα ή, σωστότερα, μάλλον...ξέθαψα! Προηγουμένως, έπρεπε να περάσω από τη lifo στο Σύνταγμα, όπου πολύ μου άρεσε η φράση του mhulot θα πάω στο χωριό μου! Μιλώντας για διακοπές μ' έναν άνθρωπο που' ναι βουτηγμένος απ' την κορφή ως τα νύχια σε οτιδήποτε progressive pop ηλεκτρονικό έρχεται απ' έξω, ακούστηκε οξύμωρη, όχι τόσο η ατάκα του, όσο η πληροφορία που μετέδωσε, ότι δηλαδή κι αυτός κατάγεται από κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας, στο οποίο επιστρέφει πάντα με την έλευση του θέρους! Σε λίγες εβδομάδες θα γιορτάσουμε τα 40χρονα από το φεστιβάλ του Woodstock. Χρωστούσα ένα μικρό διήγημα στο δίφωνο, εν είδει επετειακού αφιερώματος, μα επειδή δεν είχα καθόλου χρόνο, λέω να το αναρτήσω από δω μεσ' στον Αύγουστο. Οι σημερινές βινυλιοφαγικές επιλογές μου με συνέδεσαν για μια ακόμη φορά με τη χρυσή εποχή του rock'n'roll -όχι ότι θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς βέβαια! Βρήκα το Manassas του Stephen Stills, ένα χαμένο διαμάντι του country- rock, όπως με πληροφόρησε ο Θεοδωρόπουλος, που' ναι παλιά καραβάνα του είδους! Του 1972, διπλό μάλιστα, με τη συμμμετοχή σπουδαίων δεξιοτεχνών (Chris Hillman στα φωνητικά, την κιθάρα και το μαντολίνο, Dallas Taylor στα τύμπανα, Joe Lala στα κρουστά, ο Bill Wyman των Stones στο μπάσο, Paul Harris στο όργανο και το πιάνο κ.α.) και με ένθετη αφίσα με τους στίχους! Τι ωραία να παίρνεις το σημαντικότερο άλμπουμ του songwriter Stills με 3.50 ευρώ, τη στιγμή που θες 4.50, όπως έγραψα, για έναν καφέ στο πόδι! Το λιγότερο, ελληνική ξεφτίλα!

Δεύτερη επιλογή μου το extended play του Joe Cocker με την Chris Stainton Band από τα 1972 πάλι, με τις κομματάρες Midnight Rider και Woman to Woman- το πρώτο, μία σύνθεση του Greg Allman των αγαπημένων Allman Brothers Band! Όσο για το Woman to Woman, προσωπικά το γνώρισα από την εκτέλεση του Δημήτρη Πουλικάκου στο Crazy Love στου Ζωγράφου, είναι όμως χάρμα ώτων να τ' ακούς με τον Cocker πάνω στα ντουζένια του! Ποιος ξέρει τι θέση θα κατείχε σήμερα στο rock'n'roll στερέωμα ο Βρετανός καλλιτέχνης, αν δεν είχε την τύχη να τον κινηματογραφήσει ο Mike Wadleigh στο ντοκιμαντέρ από το Woodstock; Το άλλο όμως 45άρι δισκάκι που έπεσε προ ολίγου στα χέρια μου είναι πραγματικά πολύ σπάνιο!

Ιταλική έκδοση του 1968 με τους Αμερικανούς Vanilla Fudge να διασκευάζουν τη Sonata for Elise & Moonlight του Beethoven! Αριστούργημα συμφωνικής ψυχεδέλειας, ένα χρόνο αφότου οι Vanilla Fudge είχαν κάνει εντύπωση με την άποψη τους στο pop classic Keep me hanging on! Υπήρξαν πολύ μεγάλη μπάντα και δεν είναι τυχαίο που ο Γιώργος Ρωμανός μου είχε πει κάποτε πώς όταν έκανε τα Δυο μικρά γαλάζια άλογα το ΄70 άκουγε απ' το πρωί ως το βράδυ τους δίσκους των Vanilla Fudge, ξεπατικώνοντας τον ασύλληπτο για την εποχή ήχο τους! Διότι, όπως και να το δεις, ο Σαββόπουλος μπορεί να άκουγε Brassens και Dylan, οι μόνοι όμως που είχαν ψαγμένες επιρροές από το εξωτερικό ήταν ο Πουλίκας με τον Zappa και τον Beefheart και ο Ρωμανός με τους Vanilla Fudge του! Ένα συγκρότημα, τέλος, που είχε συναρπάσει και τον Μάνο Χατζιδάκι, όσο ζούσε στις ΗΠΑ, κάνοντας τον να αφήσει σημειωμένα σχόλια για τα τραγούδια τους πάνω στα βινύλια τους που είχε προμηθευτεί!

Απόψε έρχεται και ο Θεοχαρίδης που έσπασε τις οικογενειακές διακοπές του αφού αύριο τραγουδάει στη Ρωμαϊκή Αγορά σε πρώτη παγκόσμια το, μελοποιημένο από τον Λεοντή, Πρωινό άστρο του Ρίτσου! Χθες, του αγίου Παντελεήμονα, γιόρταζε και όπως κάθε χρόνο μου τηλεφώνησε εκείνος για να του πω χρόνια πολλά! Θυμάμαι όταν τον είχα πρωτογνωρίσει τον τρελάρα και μου έλεγε πως με τέτοιο ονοματεπώνυμο- Παντελεήμονας Θεοχαρίδης- οι παπάδες τού χτυπάνε στρατιωτικές προσοχές! Το Σάββατο επίσης κατά 90% μπαίνουμε στο στούντιο με τον Γιώργη Χριστοδούλου, προκειμένου να ηχογραφηθεί η διασκευή του στο θέμα του Χατζιδάκι για το Ποτάμι του Κούνδουρου. Ο χρόνος πιέζει, μιας και θα μπει στη σεκάνς με τους εναρκτήριους τίτλους του ντοκιμαντέρ. Εν ολίγοις, εκεί που για όλο τον κόσμο ο Αύγουστος σημαίνει νησιά, διακοπές και ξεκούραση, για μένα εκφράζει once again παραμονή στην άδεια Αθήνα, μοντάζ, αλλά τουλάχιστον και ενασχόληση με πράγματα που μου είναι απολύτως αρεστά και σχεδόν ψυχοθεραπευτικά!

ΑΠΟ ΤΗΝ "ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ" ΤΟΥ OCTAVIO PAZ!

[...] όλα μεταμορφώνονται, όλα αγιάζουν,
κέντρο του κόσμου κάθε κάμαρα είναι,
κάθε μια πρώτη νύχτα, πρώτη μέρα,
γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται,
μια στάλα φως στα διάφανά μας σπλάχνα
η κάμαρα σαν φρούτο μισανοίγει
ή εκρήγνυται σαν σιωπηλό αστέρι
κι οι νόμοι φαγωμένοι απ' τα ποντίκια,
κάγκελλα τραπεζών, δεσμωτηρίων,
συρματοπλέγματα, χάρτινες γρίλιες,
τ' αγκάθια, τα κεντριά και οι σφραγίδες,
το μονόχορδο κήρυγμα των όπλων,
μελίρρυτοι σκορπιοί με πετραχήλι,
ο τίγρης με το ημίψηλο που ηγείται
του Ερυθρού Σταυρού ή των Χορτοφάγων,
όνοι παιδαγωγοί κι εθνοπατέρες,
κροκόδειλοι που κάνουν τους σωτήρες,
ο Ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος
του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι,
ο υιός ο εκλεκτός της Εκκλησίας
που πλένει μ' αγιασμό τα μαύρα δόντια
κι ακούει μαθήματα αγγλικών κατ' οίκον
ή και δημοκρατίας, αθέατοι τοίχοι
και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν
τον άνθρωπο απ' τους άλλους τους ανθρώπους,
τον άνθρωπο από τον ίδιο,
καταρρέουν
σε μια αχανή στιγμή καθώς για λίγο
νιώθουμε τη χαμένη ενότητά μας,
τη δόξα και την ερημιά του ανθρώπου
που θάνατο, ήλιο και ψωμί μοιράζει,
το ξεχασμένο σάστισμα πώς ζούμε -

* απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση Ηλιόπετρα του Μεξικανού Octavio Paz (1914- 1998), σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη, εκδόσεις Μαΐστρος 2007

ΣΥΓΝΩΜΗ, ΑΛΛΑ...

...είναι κρίμα να μη διαδοθεί ευρέως τέτοια photo του Κωνσταντίνου Καραμανλή τζούνιορ! Την postάρω, παίρνοντας την αυθαίρετα από το αγαπητό blog ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ! Όχι τίποτα άλλο, μοιάζει και σαν συνέχεια του προηγούμενου post μου!

Ε ρε, κέφια κυριακάτικα! Σε καλό να μας βγουν...

ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ "CYCLONE" ΤΩΝ TANGERINE DREAM!

Το άλμπουμ αυτό δεν είναι ότι κι ότι για μένα τουλάχιστον! Το γνώρισα περίπου το 1993 στο σπίτι του Κ. στη Ραφήνα, όπου μαζί με συμφοιτητές της σχολής κινηματογράφου, περάσαμε απίστευτες στιγμές σεξουαλικής ελευθεριότητας! Το ακούγαμε πάντα υπό την επήρρεια ελαφρών ναρκωτικών ουσιών, όταν τέσσερα- πέντε άτομα παίρναμε παρέα την Α., η οποία τα είχε με τον Κ., αλλά ασπαζόταν τη ρηξικέλευθη άποψη του ότι στον κόσμο αυτό τα έχουμε όλα κοινά, ακόμη και το σεξ! Τολμηρή φάση, αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα η Α. είναι παντρεμένη με έναν...σεφ ιταλικού εστιατορίου και μητέρα δύο παιδιών! Τότε, όμως, δεν την ένοιαζαν γάμοι και καριέρες. Ήταν τόσο τσιμπημένη με τον ομολογουμένως καλλονό και με ισχυρή προσωπικότητα Κ. ώστε ανεχόταν όλα του τα γούστα! Θυμάμαι το Bent Cold Sidewalk, το 13λεπτο ηλεκτρονικό ψυχεδελικό κομμάτι που άνοιγε το Cyclone, να λειτουργεί πάντα σαν το ψηστήρι μέχρι να γδυθεί η Α. Όχι δηλαδή ότι τη γουστάραμε ιδιαιτέρως, η κατάσταση μας άρεσε περισσότερο, η οποία συνήθως κατέληγε με γέλια σε...παρωδία παρτούζας! Ήμασταν ο Κ., που μας έβαζε όλους στην πρίζα, ο Ν. που έφυγε να σπουδάσει σινεμά στην Αγγλία και δεν ξαναγύρισε, ο M. που αργότερα έγινε μπασίστας σε ημιαποτυχημένο rock συγκρότημα, εγώ και βέβαια η Α. Ήταν καλό που συνέβαινε αυτό στον Κ., αφού όποτε απουσίαζε η Α. από τη ζωή του, εκείνος- φύσει και θέσει βαριά καταθλιπτικός- έκλαιγε πάνω στους ώμους των φίλων του, θέτοντας το ερώτημα γιατί πρέπει να εξαρτιόμαστε από ένα άσχημο εξ όψεως αιδοίο! Άλλες πάλι φορές, βυθισμένοι μέσα στη ντάγκλα του καπνού, αλλά και στο τριπαριστό Cyclone, αδυνατούσαμε να κουνηθούμε απ' τις θέσεις μας κι έτσι η Α. την έβγαζε κατ' αποκλειστικότητα με τον δικό της, τον Κ. Κι όταν εγώ την άλλη μέρα διηγόμουν στον Α., τον καθηγητή μας στη σχολή, τα χθεσινοβραδινά κατορθώματα μας, αυτός φρόντιζε να με βάζει στη θέση μου: Αντωνάκη, μου' λεγε, παρτούζα είναι να γαμάνε όλοι, όχι να γαμάει ένας κι οι άλλοι ν' ακούν Tangerine Dream! Τι γέλια κάναμε τότε, δεν είχαμε κανένα άγχος πάνω από το κεφάλι μας και όλη μας η ενέργεια ξοδευόταν στην αναζήτηση βιβλίων, δίσκων και σε τέτοιες χύμα βραδιές! Να μην ξεχάσω και τον Π., έναν άλλο παλαβιάρη από την κινηματογραφική σχολή, που αποστήθιζε ολόκληρα άρθρα του Μαρωνίτη από το ΒΗΜΑ και την έλεγε σε μας, ότι η παιδεία μας ξεκινούσε από τους Doors κι έφτανε ως τον Frank Zappa! Μέχρι που πέρασε κι αυτός ένα βράδυ από το σπίτι του Κ. με την Α. και του έφυγε η κάψα για τον Μαρωνίτη μαζί με την ξινίλα του! Στο μεταξύ, το Cyclone είχε πια για τα καλά ταυτιστεί μέσα μου με τα ανέμελα και αναρχίζοντα φοιτητικά χρόνια. Υπήρξε το πρώτο άλμπουμ με φωνητικά και στίχους για το γερμανικό αυτό οργανικό γκρουπ ή, σωστότερα, την underground κολλεκτίβα που έβαλε τα θεμέλια για το ambient κίνημα. Μεγάλη μορφή ο Edgar Froese, ένας πραγματικός εγκέφαλος της ηλεκτρονικής μουσικής, όπως και ο Klaus Schultz, ο οποίος αυτονομήθηκε κι έκανε πολλούς προσωπικούς δίσκους. Όταν συνεργάστηκα με τον Damo Suzuki των Can στο περσινό ντοκιμαντεράκι μου, τον είχα ρωτήσει για τους Tangerine Dream και μου' χε πει πως ήταν οι μόνοι μαζί με τους Neu, που διέφεραν μέσα σ' όλο το kraut rock ρεύμα των early 70s! Τελευταία φορά που είδα τον Κ. και την Α. ήταν πολλά χρόνια πριν, πιθανώς το ΄96, σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Τους φιλοξενούσε σε μια άθλια πολυκατοικία στα Λαδάδικα, θυμάμαι, κάποιος Ελληνοολλανδός ονόματι Γ., αρκετά μεγαλύτερος μας, γραφική κουλτουριάρα αδερφή που μας διάβαζε Καβάφη υπό το φως κεριών κι εγώ συμβούλευα το ζευγάρι των φίλων μου να του ρίξουν κάνα αρντάν στην πορτοκαλάδα μπας κι έστρωνε! Έκτοτε, δεν ξαναείδα κανέναν και περιστασιακά πια μέσα στα χρόνια μάθαινα νέα τους. Το ότι εγώ προχώρησα με τα κινηματογραφικά κι έκανα δυο- τρία πράγματα, πιθανώς να μην άρεσε στους χασικλήδες και παρτουζόβιους συμφοιτητές μου, όχι προφανώς από ζήλεια, αλλά από μια ευρύτερη στάση ζωής, λίγο παρωχημένης, ακόμη και ξεπερασμένης θα τολμούσα να ισχυριστώ. Αντιθέτως, η σχέση μου με τους Tangerine Dream συνεχίστηκε κι ακόμη συνεχίζεται! Ανακάλυψα το Electronic Meditation, το συγκλονιστικό υπνωτιστικό ντεμπούτο τους, το ανυπέρβλητο Ricochet, το Phaedra, ακόμη και τα soundtracks κάποιων ασήμαντων ταινιών που είχαν υπογράψει στις αρχές της δεκαετίας του 1980! Όλοι οι μετέπειτα ηλεκτρονικοί, από τους Kraftwerk μέχρι τη δική μας Λένα Πλάτωνος, ήπιαν νερό από την πηγή των Tangerine Dream και δεν είχαν πρόβλημα να το δηλώσουν δημόσια, κοινοποιώντας την καταλυτική παρουσία του συγκεκριμένου συγκροτήματος! Πως μου' ρθε, πάντως, κυριακάτικα κι έκατσα να αφηγηθώ φοιτητικά freak- stories συνοδεία του Cyclone των Tangerine Dream; Πολύ απλά, προ ολίγων ωρών, πρωί- πρωί, πέτυχα σε δελτίο ειδήσεων του Star ένα μέρος του Bent Cold Sidewalk να ακούγεται σε κάποιο αστυνομικό ρεπορτάζ! Την πετάς τώρα την τηλεόραση απ' το μπαλκόνι ή δεν την πετάς; Προτίμησα το δεύτερο που είχε λιγότερο κόπο και το' ριξα στο γράψιμο! Στο παρακάτω βίντεο, οι Tangerine Dream από ασπρόμαυρο ντοκουμέντο του 1969, όταν διένυαν την πρώιμη χίπικη φάση τους:

ΤΟΞΙΚΑ ΒΑΛΣ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Η Ραμόνα του Κώστα Χατζή, το Valse των Magic de Spell, το Μέσα στη θάλασσα των Γιάννη Αγγελάκα- Νίκου Βελιώτη, το A valse of a true romance του Lolek, το Rua da bella vista του Θανάση Παπακωνσταντίνου, η Μετακόμιση της Λένας Πλάτωνος και το Pirate Circus των Pond Pirates είναι μερικές μόνο από τις μουσικές επιλογές μου για τη σημερινή εκπομπή στο Κανάλι 1 του Πειραιά (18.00- 20.00)! Δίπλα σ' αυτά λέω να σας παίξω και αγαπημένα κομμάτια από Λήτης & Τρυκ, Stranglers και Klaus Nomi, έτσι για να θυμηθούμε τα εν Ελλάδι πανκοκρατούμενα 80s, που μου θύμισαν πρώτοι οι Magic de Spell με το τελευταίο cd τους!

Συντονιστείτε στους 90,4 ή διαδικτυακά στη δ/νση www.kanaliena.gr

ΕΠΑΝΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΕ ΤΡΙΠΛΟ CD Η ΑΓΓΛΟΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ MAGIC DE SPELL!

Ορθώς με ρώτησε ένας φίλος μεσ' στ' αμάξι του σήμερα το πρωί Τι ακούμε; Kraftwerk; πριν του απαντήσω ότι κοντά έπεσε, μιας και ακούγαμε τις πρώτες αγγλόφωνες ηχογραφήσεις των Magic de Spell από τις αρχές των 80s! Μεγάλη έκπληξη το τριπλό αυτό cd, που κυκλοφόρησε κατακαλόκαιρα, λίγο καιρό μετά την εμφάνιση στα δισκοπωλεία του OK, πατέρα..., του τελευταίου άλμπουμ του συγκροτήματος! Μια ολόκληρη εποχή ξεδιπλώνεται μέσα από το πρώτο και το δεύτερο cd της έκδοσης, εποχή του θρυλικού Happening, των συναυλιών του Υφυπουργείου Νέας Γενιάς, των Λήτης & Ιζόλδη, των επαναστατημένων Εξαρχείων, των πάνκηδων που είχαν αντικαταστήσει τα χιποκομμούνια της Μεταπολίτευσης, της Κατερίνας Γώγου, του Νικόλα Άσιμου, αλλά και των Stranglers, των Joy Division και των Police, που έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και στη μικρή Ελλάδα.

Ακούστε τις πρώιμες psycho- electro- νιουγουεϊβάδικες απόπειρες των Magic de Spell, που παρέμεναν χαμένες και σπάνιες για τρεις δεκαετίες σχεδόν, τότε που το σχήμα αποτελούσαν ο Θοδωρής Βλαχάκης στα ντραμς, τα κρουστά, το συνθεσάιζερ και τα φωνητικά, ο Γιώργος Σκαρλάτος στο μπάσο, τα φωνητικά, τα πλήκτρα, την τούμπα και την ακουστική κιθάρα, ο Θανάσης Σκαρλάτος στην κιθάρα, το πιάνο και το φλάουτο και ο Ηλίας Ασλάνογλου στο τραγούδι. Αργότερα προστέθηκαν ο Νίκος Μαϊντάς στα πλήκτρα, οι Νίκος Γεωργούλης- Άρης Ζαρακάς- Γιώργος Αλαχούζος στις κιθάρες και οι Μιχάλης Θεοδωρόπουλος- Παναγιώτης Συμεωνίδης στο μπάσο. Όλοι τους παρελαύνουν κανονικά από τα τρία cd της χορταστικής αυτής συλλογής, πραγματικό must για κάθε συλλέκτη ή απλά ερευνητή της υπόθεσης ελληνικό rock!

Προσωπικά κόλλησα με το εναρκτήριο ψυχοτροπικό Faces, με το Poor Johnny's lonely blues που προσφέρεται σε δύο βερσιόν, με το ηχητικά απρόβλεπτο Valse, αλλά και με δύο εξαιρετικά ντοκουμέντα: το Religion uber alles σε ζωντανή ηχογράφηση από το Άκτιο, καλοκαίρι του 1984, που είχε χαρακτηριστεί ως το ελληνικό Woodstock (με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του Νίκου Παπάζογλου, του Δήμου Μούτση, του Παύλου Σιδηρόπουλου, των Φατμέ και των Φάντης Μπαστούνι) και το εξάλεπτο Death, επίσης σε ζωντανή ηχογράφηση από τη Σοφίτα του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, Χριστούγεννα του 1982! Όσο για το τρίτο cd της συλλογής, σ' αυτό περιλαμβάνονται εκτελέσεις νεότερων και συνεπώς ευρύτερα γνωστών ηχογραφήσεων του συγκροτήματος, όταν αποφάσισαν να μιλήσουν στη γλώσσα τους, διασκευάζοντας τη Μπαταρία του Άσιμου, το Πότε Βούδας, πότε Κούδας των Βαγιόπουλου- Ρασούλη, το Muscle of love του Alice Cooper, το Δώσ' μου το χέρι σου των Νοστράδαμος (με τη σύμπραξη της Δέσποινας Γλέζου) ή και όταν παρουσίασαν δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις, σαν το Νίψον ανομήματα, το Δάκρυ, το Ήρθες αργά και το Ζεϊμπέκικο του Rock! Πράγματι, ο τίτλος Τέρμα το διάλειμμα ταιριάζει γάντι στην παρούσα δισκογραφική έκδοση, αφού εδώ και χρόνια ζητούσα χωρίς αποτέλεσμα από τον φίλο μου τον Βλαχάκη κάποιο παλιό αγγλόφωνο τραγούδι των Magic de Spell (έτσι, για να καταλάβω κι εγώ τι σόι μουσική έπαιζαν κι οι συλλέκτες βινυλιοφάγοι είχαν χάσει τον ύπνο τους)! Τέλος, είναι εντυπωσιακό που 28 χρόνια μετά την πρώτη επίσημη ηχογράφηση τους, οι Magic de Spell όχι απλά είναι παρόντες, αλλά διανύουν και μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο! Εύχομαι να πάρουν τελικά την άδεια και να διασκευάσουν punk το αγαπημένο τους Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν από τον χατζιδακικό Κύκλο με την κιμωλία!

Σήμερα το μεσημέρι στο εξαρχειώτικο Bourbon με τον Lolek, αμέσως μετά την εγγραφή του στον Σύλλογο Ελλήνων Τραγουδιστών Ερατώ (μπας και τσιμπήσει κάνα φράγκο ο νέος και φτωχός καλλιτέχνης), και με τον Θοδωρή Βλαχάκη. Ήταν επιβεβλημένος ένας καφές με την ηγετική μορφή των Magic de Spell, ειδικά μετά από ένα τέτοιο ακρόαμα, το οποίο περίμενα από τότε που γνωριστήκαμε, μια δεκαετία και βάλε!

ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Έχω ακόμη στ' αυτιά μου το on του Μπαλαχούτη περί Βασιλειάδη, Παπαγιαννοπούλου και λοιπών αυθεντικών λαϊκών ποιητών...

με επαναφέρνει στην τάξη η σοβαρή φωνή της Ράνιας Βισβάρδη από το Τρίτο Πρόγραμμα με ρομάντζες και βαλς Φινλαδών κλασικών συνθετών...

πόση αντίθεση περιέχει το συγκεκριμένο ακρόαμα με την εικόνα που συναντώ φτάνοντας σπίτι μου...

οι μπάτσοι έχουν συγκεντρωμένους, μαντρωμένους θα έλεγε κανείς, τους μετανάστες της πλατείας Βικτωρίας...

οι πρώτοι είναι μεσ' στη σιγουριά, οι δεύτεροι όλο αμηχανία κοιτούν προς το πουθενά...

δε φοβούνται παρ' όλα αυτά, μοιάζουν σα να το' χουν ξαναδεί το έργο...

ακόμη κι αν πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι...

αρκετοί απ' αυτούς απλά σέρνουν τις πλαστικές σαγιονάρες τους...

ένας άλλος ηλικιωμένος με καφτάνι περνάει από μέσα τους κρατώντας εικόνα του Ιησού καθολικής προέλευσης και θυμίζοντας μου το Dolce Vita του Fellini...

μετακομίζω από το μεγάλο internet- cafe της Πατησίων στο άλλο, το μικρότερο των μεταναστών, μια τρύπα σχεδόν πάνω στην Αριστοτέλους...

εδώ τώρα δεν έχω μαλακισμένα να ουρλιάζουν δίπλα μου με τα video- games τους, αλλά Αφρικανούς και Ασιάτες με πολύχρωμες κελεμπίες που επικοινωνούν με τους δικούς τους σιωπηλά μέσω της κάμερας του pc...

μου αρέσει το πληκτρολόγιο που για να πας στην ελληνική γλώσσα πρέπει πρώτα να προσπεράσεις τη ρωσική, την αραβική και την αγγλική...

ξαναδιάβασα στις εφτά τα χαράματα τη Θλίψη του σώματος της Στέλλας Βλαχογιάννη...

όπως συμβαίνει με όλα τα γνήσια έργα τέχνης, είναι μια ποιητική συλλογή που συνεχώς μού αποκαλύπτεται...

Εκείνες οι μέρες ήταν νύχτες. Κοιτώντας τον ουρανό. Δεν ξέρω
κανένα αστέρι. Μ' αρέσει να τα κοιτάζω. Όπως τους αγνώστους.
Στο δρόμο. Με λίγη ενοχή. Λίγη θλίψη. Κι ένα χαμόγελο. Κρυφό.
Δε σταμάτησες λεπτό. Όλο σε μια κίνηση. Ήσουν! Τρόμος και αναμονή.
Τι μου ζητάς; Έχω; Θέλω. Τα χαλάσματα. Που μου' δειξες. Τα ξέρω.
Από άλλη ιστορία. Γι' αυτό με συνάντησες. Συνένοχοι στον ίδιο φόβο.
Λοιπόν; Στα πόσα ποτήρια σωπαίνεις εσύ;

είχε ήδη βγει ο ήλιος κι έτσι εγώ δε μπορούσα να κοιτάξω κανένα αστέρι πια...

αποκοιμήθηκα με το λεπτό βιβλίο δίπλα μου ανοιγμένο στη σελίδα με το ποίημα Μετά...

πως έχει γίνει η ζωή μας;

ένα συνονθύλευμα νταλκαδιάρικων τραγουδιών του ΄50- ΄60, αναίτιας αστυνομοκρατίας, μισαλλοδοξίας, χειλιών που διστάζουν ν' ανοίξουν περισσότερο, αλλά και μιας πρόσκαιρης ψυχικής ανάτασης κάθε φορά που προστρέχουμε στην ποίηση ή την ανακαλύπτουμε εκ νέου...

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΜΟΝΤΑΖ!

Επιτέλους ξεκίνησε σήμερα το μοντάζ του ντοκιμαντέρ Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο κι ένας θεός ξέρει πότε θα τελειώσει. Ο μοντέρ και παραγωγός της ταινίας, Μιχάλης Γαλανάκης, θα πρέπει να μαρτύρησε κυριολεκτικά ώσπου να συγχρονίσει τις λήψεις εικόνας και ήχου από ένα μεγάλο όγκο υλικού με πολλά και συνεχόμενα on- off της κάμερας. Θυμήθηκα μέσα από την πρώτη επίσημη ανάγνωση του τραβηγμένου φιλμ, πόσο απολαυστικά υπήρξαν τα γυρίσματα, αλλά και πόσες σημαντικές προσωπικότητες τίμησαν πραγματικά, τόσο τον Κούνδουρο, όσο και μένα με τους συνεργάτες μου. Κι ας μιλούν οι περισσότεροι για έναν άνθρωπο γεμάτο κακία και τρυφερότητα παράλληλα, για έναν πεισματάρη και εγωπαθή Κρητικό, όπως και για έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη. Ο ίδιος αυτό ήθελε άλλωστε κι απ' ότι προβλέπεται η συγκεκριμένη ταινία θα έχει μπόλικο χιούμορ και καθόλου σοβαροφάνεια. Καθημερινό μοντάζ, λοιπόν, στην καρδιά των Εξαρχείων για ολόκληρο τον Αύγουστο και ενδεχομένως και για τον Σεπτέμβριο!

DANCE ME TO THE END OF THE FLY!

οι μύγες έρχονται πάντα καλοκαίρι...

πώς το΄λεγε ο Γκαϊφύλλιας σε εκείνο το παλιό τραγούδι του;
τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά/ τη μύγα κυνηγούσε/ απ' τη σαλάτα η μαμά...
μαύρες, ισχνές- κι ας λεν ότι τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες- πετούν νευρικά πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά...
ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στον Διάφανο του έφτιαξε μουσική εμπνεόμενος από το βουητό που κάνουν οι μύγες γύρω από ένα ξεραμένο καλοκαιρινό σκατό...

δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει τέτοια εικόνα στις διακοπές του ή στο χωριό του συνήθως...
καμία γοητεία δεν έχουν οι μύγες...
τα μόνα καλλιτεχνικά έργα που έχουν γεννήσει είναι ταινίες φρίκης...
αν είχαν ανεπτυγμένο εγκέφαλο ίσως την έβρισκαν με το λαϊκό άσμα της Γιώτας Λύδια Να' χα χίλια μάτια...
πως είναι άραγε τα δύο μάτια σου να αποτελούνται από πολλά άλλα μικρότερα;
κινδυνεύει, λένε, η δημόσια υγεία από τις μύγες...
τα τρόφιμα μας από τις ακαθαρσίες τους...
καμιά φορά στέκεσαι μπροστά τους face to face και μπορείς να τις δεις να υψώνουν τα μπροστινά πόδια τους και να τα τρίβουν, όπως ένας άνθρωπος παραδόπιστος θα έτριβε τα χέρια του όλο ικανοποίηση...
αγαπούν το θάνατο, δεν τον αρνούνται και του παραδίνονται με μια απλή κίνηση της ανθρώπινης παλάμης...
κάποτε, δώδεκα ετών παιδί, είχα σκοτώσει στο Πήλειο μία μαυροκίτρινη υπέροχη σαύρα...
σερνόταν αργά προς την πηγή και νομίζοντας πως έβλεπα το Καταραμένο φίδι ολοζώντανο μπροστά μου, τρόμαξα και την έλιωσα κάτω από μια πέτρα...
το ότι η σαύρα εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να μου ξεφύγει και αφέθηκε να τη σκοτώσω εν ψυχρώ είναι ένα γεγονός που θα το θυμάμαι όσο ζω...
σαύρες βλέπουμε σπάνια πια ειδικά στις πόλεις...

σήμερα η θανάτωση μιας μύγας από ανθρώπινο χέρι συμβολίζει μέσα μου την επιβολή του δυνατού προς τον αδύνατο...

γι' αυτό κι εγώ τις αγαπώ τις μύγες...
με επισκέπτονται καθημερινά τελευταία από τ' απόγευμα και μετά...
βγαίνουν μέσα από αντίσκηνα και φτάνουν σε μένα διασχίζοντας το Κρητικό πέλαγος...
φωλιάζουν στα σώματα γλάρων και μεταφέρονται παρασιτικά στον Πειραιά...
στην Αθήνα μετά...
αν τις συναντήσετε, μην τις σκοτώσετε...
ανοίξτε απλά τα παράθυρα κι αυτές θα φύγουν γι' αλλού...

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΑ ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ!

Ήρθε και με βρήκε χθες ο φίλος τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης, δημιουργός του άλμπουμ Αβάδιστα, ενός δίσκου σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη που τον είχα ξεχωρίσει μέσα στο σύνολο της δισκογραφίας λίγων χρόνων πριν. Και πολύ καλά έκανε, αφού από τον περασμένο Φλεβάρη μου είχε στείλει μερικά νέα κομμάτια του σε mp3 κι εγώ, ο busy – και καλά – ούτε καν μπήκα στον κόπο να κατεβάσω τις μουσικές του από το mail μου. Αυτά που κορόιδευα και δεν τα ήθελα, τα λούστηκα κι εγώ με λίγα λόγια! Τώρα καταλαβαίνω πολλούς φτασμένους μουσικούς που μου λένε off the record ότι πολύ σπάνια θα βρουν χρόνο να ακούσουν τη δουλειά νέων συναδέλφων τους που προστρέχουν σ’ αυτούς για βοήθεια και σπρώξιμο. Έτσι, δεν είναι τώρα που χρωστούσα στον Μαριδάκη ένα post μέσα στα Άσματα & Μιάσματα, αλλά το γεγονός ότι η πρώτη ακρόαση του επερχόμενου καινούργιου cd του με ικανοποίησε τόσο ώστε να το θεωρώ ένα βήμα μπροστά από την προηγούμενη εργασία του. Κάτσαμε στο μπαλκόνι, έφτιαξα δυο παγωμένες φραπεδιές, έβγαλα δυο σοκολατίνες που περίσσεψαν από τη γενέθλια τούρτα του Lolek και ξεκίνησε η ακρόαση! Πρώτο κομμάτι το Στο δρόμο! Καλή έναρξη! Οι στίχοι του ποιητή και μεταφραστή Βασίλη Λαλιώτη, εμπνευσμένοι από το On the road του Kerouac, ταίριαξαν με το ρυθμικό jazzy ήχο του Λεωνίδα, τη στιγμή που ο δεύτερος μας είχε δηλώσει την προτίμηση του στη μελοποίηση των beat λογοτεχνών. Ginsberg στο πρώτο άλμπουμ, Kerouac τώρα – τ’ ακούς, Μπαμπασάκη; Το επόμενο, το οργανικό, σκοτεινό dub κομμάτι με γκαραζιάρικες κιθάρες και ντραμς έχει γίνει ήδη αγαπημένο μου και λέω να το παίξω από τη σαββατιάτικη εκπομπή μου. Το Γυρεύω το σκοτάδι σου, ποίημα του Διονύση Καψάλη, έτσι όπως μελοποιήθηκε, φανερώνει την πρόθεση του δημιουργού για κάθε έλλειψη σοβαροφάνειας, η οποία σχετίζεται με ένα σύνηθες πομπώδες εσωστρεφές ύφος. Καμία σχέση, η ερωτική απώλεια για τον Μαριδάκη έχει να κάνει περισσότερο με την απενοχοποίηση ενός εορταστικού κλίματος.

Η καλύτερη στιγμή του δίσκου, όμως, είναι μάλλον το τέταρτο track (αν τηρηθεί η σειρά του cd που έχω στα χέρια μου), μελοποίηση του ποιήματος Στο κέντρο το νυχτερινό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ο Λεωνίδας μου είπε ότι θέλησε να πιάσει την ατμόσφαιρα των Τραγουδιών της Αμαρτίας του Χατζιδάκι και του Χριστιανόπουλου, αν κι εμένα με πήγε κατ’ ευθείαν στα blues η μουσική του. Ευτυχής συγκυρία, αφού οι στίχοι του Λαπαθιώτη Γιατί άμα λείψει το κρασί/ και φύγεις έξαφνα και συ/ και βουβαθεί και το βιολί/ με το γλυκό βραχνά του μαρτυρούν πως πρόκειται κατά 90% για ένα δείγμα από την ενασχόληση του ποιητή με το ρεμπέτικο (μια άγνωστη πτυχή του έργου του Λαπαθιώτη, θα λέγαμε). Το Σαν τίγρη τρυφερός σε στίχους του Μαριδάκη κερδίζει περισσότερο χάρις την ενορχήστρωση, παρ’ όλο που ακόμη δεν έχει επεξεργαστεί ολόκληρο το υλικό στο στούντιο! Στο Σαντιάγο, αντίθετα, το ποίημα του Federico Garcia Lorca, μεταφρασμένο από τον Βασίλη Λαλιώτη, ο Μαριδάκης αρθρώνει ένα δυνατό μουσικό λόγο, κινούμενος σε ένα δρόμο α λα Manu Chao που τελευταία είναι πολύ στα πάνω του! Τον συμβούλευσα να το δώσει στον Γιώργο Νταλάρα, με ενημέρωσε όμως πως το πρότεινε ήδη στη Μάρθα Φριντζήλα κι εκείνη του το γύρισε πίσω ως απόλυτα ανδρικό τραγούδι. Δεν τον είδα πάντως ιδιαίτερα πρόθυμο σε μια συμμετοχή του Θείου – τι κακό ειν’ αυτό πια με τους νέους αναρχικούς καλλιτέχνες που σνομπάρουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων; Ο ίδιος ισχυρός μουσικός λόγος υπάρχει και στο ακόλουθο Άγριο όνειρο ζεστό, σε στίχους επίσης του Μαριδάκη, μια κιθαριστική σουινγκάτη μπαλάντα, κατάλληλη να αποδοθεί από κάποια big band! Μια μπόσα νόβα με την ερμηνεία και τα jazz φωνητικά της Πένυς Μπαλτατζή είναι η Λέξη που αγάπησα, σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη. Παρατήρησα πως εκεί που κινδύνευσε να γίνει φλύαρος μουσικά, το έσωσε τελικά στο 3.51! Τα ρέστα της (Το καθρεφτάκι), ένα γλυκό ποίημα του Γιώργου Κοροπούλη, ευφυής συνδυασμός swing και χασάπικου εκ μέρους του συνθέτη, το άκουσα από τη φωνή της Αναστασίας Έδεν, μαθαίνω όμως ότι στο δίσκο θα αποδοθεί από τη Φριντζήλα. Της πάει απόλυτα, σα να την άκουγα την ίδια στιγμή! Ο επόμενος Ακροβάτης, ακόμη ένα ποίημα του Κοροπούλη, μελοποιήθηκε σε ska αλήτικο ύφος! Πολύ μου άρεσε το kazoo του Λεωνίδα στην εισαγωγή του! Η αγάπη νικάει, προβλεπόμενο ντουέτο του Μαριδάκη με τη Μπαλτατζή, είναι το εντέκατο track που κλείνει το cd. Ένα συμπαθητικό reggae τραγούδι με ατού τους στίχους του Βασίλη Λαλιώτη. Ενδεικτικά: Ότι μας πλήγωσε ήτανε λόγια/ μέσα στη μνήμη μαύρες σταγόνες/ φύγανε οι δείχτες απ’ τα ρολόγια/ κι έγιναν οι στιγμές μικροί αιώνες. Όση ώρα ακούγαμε το, ακόμη άτιτλο cd, κρατούσα σημειώσεις για τα κομμάτια, οι οποίες γέννησαν και τούτο το post. Στο τέλος, ο Λεωνίδας έβγαλε ένα ουφ ανακούφισης κι εγώ ξεκαρδίστηκα, λέγοντας του να μην κάνει έτσι, εφόσον δεν έχει απέναντι του τον…George Martin, αλλά έναν τύπο, που απλά τυχαίνει να γνωρίζει λόγω δουλειάς τι τρέχει στο σημερινό εγχώριο τραγούδι! Χάρηκε τόσο πολύ με το αποτέλεσμα της ακρόασης ο Μαριδάκης ώστε αμέσως μετά βάλθηκε να ποτίζει τις παραμελημένες γλάστρες μου, τραγουδώντας θα’ θελα να – θα’ θελα να’ μουν κηπουρός του δασκάλου Βαγγέλη Γερμανού! Κι εγώ όμως τη χάρηκα την ακρόαση, φίλε Λεωνίδα, κυρίως διότι παρέμεινες πιστός στις ποιητικές – λογοτεχνικές καταβολές σου και φρόντισες να εξελιχθείς μουσικά, στοχεύοντας αφενός στην επικοινωνία με ένα ευρύτερο νεανικό κοινό και μην κάνοντας αφετέρου την παραμικρή έκπτωση στο πολύ σημαντικό ζήτημα της ατομικής σου αισθητικής. Εύχομαι μια καλή νέα έξοδο στη δισκογραφία!

ΤΑ ΔΥΟ ΚΑΠΑ ΤΟΥ ΞΑΝΘΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ!

Η Μαρία μου έδωσε το μπουκάλι με τη ρωσική σαμπάνια. Μια Μαρία όμορφη, μεσόκοπη, ψημένη από τη ζωή και σίγουρα όχι παρθένα, σαν αυτή που είχε εικόνισμα στο όχημα του ο Νιγηριανός ταξιτζής. Δική σου ειν' αυτή; τον ρώτησα στα αγγλικά. Όχι, το αφεντικό! μου απάντησε κι ύστερα άρχισε να μου λέει με τα μονότονα αγγλικά του, που μου θύμισαν αφρικανικό κρουστό, πόσο βοήθησε τη δική του εικόνα στους Έλληνες η εικόνα αυτή της Παναγίας. Έχεις Holy Mary στο ταξί σου; Είσαι καλός μαύρος, σου φιλάνε τα χέρια! Δεν έχεις; Είσαι κακός μαύρος, θα πάρω το λεωφορείο καλύτερα! Αυτά μου έλεγε ένας 35χρονος οδηγός ταξί από την Αφρική, παντρεμένος με Ελληνίδα και πατέρας ενός τρίχρονου αγοριού. Τι να προλάβεις να του πεις από το κέντρο μέχρι τον Χολαργό; Ότι εδώ είναι Βυζάντιο, δεν είναι παίξε- γέλασε, παραλλάσσοντας ελαφρά τον στίχο του Εγγονόπουλου; Ότι η εικόνα της Holy Mary που είχε, ήταν κακόγουστη σαν κι εκείνες που κρέμονταν κάποτε στους τοίχους άθλιων αιθουσών σε δημοτικά επαρχιακά σχολεία; Τίποτα απ' όλα αυτά, μήπως θα καταλάβαινε τι εστί Βυζάντιο ή, πολύ περισσότερο, Εγγονόπουλος; Συνέχισα μέσα στο σπίτι πια με τους ροζ τοίχους ν' ακούω το Your song του Elton John, το The beat goes on των Sonny & Cher και οικείους jazz ρυθμούς. Απολείπεν ο θεός Αντώνιον κι ύστερα σε διατάζω να ανοίξεις τη σαμπάνια! μου είπε το ξανθό κορίτσι από την κλίνη του κι εγώ τράβηξα το πώμα. Ένας πίδακας από αφρώδη οίνο έκανε χάλια την καρό βερμούδα μου, ενώ το πώμα βρέθηκε ξαφνικά μέσα στη χούφτα του ξανθού κοριτσιού που γελούσε σαν παιδάκι. Ένας industrial punk ήχος απλώθηκε στο δωμάτιο και μια φωνή αντρική τεμαχίστηκε. Τα δύο κάπα στη ζωή του ξανθού κοριτσιού ενώθηκαν κι έφτιαξαν το ταυ της Τελειότητας. Η οθόνη του υπολογιστή άρχισε να γεμίζει αργά- αργά από τα πρόσωπα των ποιητών σα να γεννιόταν ένας ψηφιακός ιμπρεσιονιστικός πίνακας. Όταν τηλεφώνησε ο b.l. μίλησαν με το ξανθό κορίτσι για τις Ομπρέλες του Χερβούργου κι όχι, εκείνη τη στιγμή δεν ακουγόταν το The beat goes on των Sonny & Cher, αλλά κάτι άλλο που υπαινισσόταν και τελικά ξεπερνούσε τους Prodigy. Πόση ευαισθησία δύναται να βγει μέσα από μια ηχητική ηλεκτρονική καταιγίδα; Πόσο ταυτισμένος μπορεί να είναι ο φιλοσοφικός λόγος του ποιητή με τον αγριεμένο οίστρο του μουσικού; Είχαμε μια μικρή ιδιωτική γιορτή σήμερα το απόγευμα που με οδηγεί νοερά τώρα σε καταχωνιασμένες ποιητικές συλλογές, στο Ummagumma των Pink Floyd και σε εκείνο το τριπαριστό διαμέρισμα του Πειραιά με το λονδρέζικο κόκκινο εφφέ.

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ!

Άντε, ρε Lolek, να τα εκατοστήσεις με μια μικρή καθυστέρηση, έτσι για να σκάσουν οι εχθροί μας οι ασήμαντοι *Mουστακαλήδες* (Πολλοί μουστακαλήδες!

που' λεγε και ο Νίκος Σταυρίδης στα Κίτρινα γάντια)

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ!

Είναι η πρώτη Κυριακή μετά από πολύ καιρό που δε μ' έχει ρίξει...

άγνωστο για ποιο λόγο...

βγαίνω στο δρόμο και καταλαβαίνω πόσο μου αρέσει άδεια η Αθήνα...

για μια ακόμη φορά...

οι περισσότεροι φίλοι κάνουν διακοπές...

εγώ εδώ...

ξεκινάει το μοντάζ για το ντοκιμαντέρ του Κούνδουρου...

θα λιώσουμε με τον Γαλανάκη μέχρι τον Σεπτέμβριο, ίσως και τον Οκτώβριο...

ο Κούνδουρος έχει γλυκάνει μαζί μου, περάσαμε όμορφα και παρεΐστικα στην Κρήτη και δε σταματάει να μου ζητάει να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ χωρίς καμία σοβαροφάνεια και ψευδοσυγκίνηση...

άλλο η Φλέρυ σου και άλλο ο Χατζιδάκις του Βερνίκου, μου λέει, μην ξεχνάς πως εγώ είμαι εν ζωή και δε θέλω νεκρολογίες και κλάματα...

τον ακούω και ευχαριστιέμαι, νιώθω ακόμη πιο σίγουρος με το υλικό που έχω και πρέπει να συναρμολογήσω κυριολεκτικά...

προσπερνάω τα υπαίθρια παζάρια των μαύρων στην πλατεία Βικτωρίας...

τσάντες, καπέλα, εσώρουχα, αφρικανικά διακοσμητικά είδη, ψηφιακοί δίσκοι...

στα περίπτερα οι εφημερίδες στοιβαγμένες με τα κυριακάτικα δώρα τους...

πως να παίξουν άραγε τα cd και τα dvd που δίνουν, έτσι που ψήνονται κάτω απ' τον ήλιο;...

η Άνοδος των Ανωγείων τελειώνει σήμερα...

με ενημέρωσαν πως ο Γεωργιάδης χθες βράδυ έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ πιάνου στο Για μια μικρή λευκή αχιβάδα...

επίσης, όταν ο Σακκάς είπε ότι ο Μάνος απεχθανόταν να φεύγει το κοινό στη μέση της συναυλίας, ο πρώτος που σηκώθηκε και αποχώρησε ήταν ο Κούνδουρος...

δεν ήμουν μπροστά και δεν ξέρω γιατί το έκανε...

κάποιοι γέλασαν μ' αυτή του την αντίδραση, έμαθα...

ξέρω μόνο ότι ο Κούνδουρος δε σηκώνει κανενός είδους μανιπουλάρισμα, που λένε...

τον είχα θαυμάσει πριν μερικά χρόνια σε συναυλία του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Ηρώδειο, όταν ο συνθέτης είχε προσφωνήσει Μεγαλειότατο τον γιο του έκπτωτου Γλύξμπουργκ, ο οποίος βρισκόταν μεταξύ του κοινού...

σ' όποιον δεν αρέσει να σηκωθεί να φύγει, είχε πει τότε ο γνωστός για τις ακραίες δεξιές του θέσεις Σπανουδάκης...

ενώ λοιπόν κανείς δεν τόλμησε να κουνηθεί απ' τη θέση του, ο Κούνδουρος σηκώθηκε, πέρασε προκλητικά από τη σειρά των επισήμων και εγκατέλειψε το Ηρώδειο με ψηλά το κεφάλι...

μιλάω στο τηλέφωνο καθημερινά με τη Λένα...

κάτι πολύ καλό ετοιμάζει που θα ταράξει πραγματικά τα νερά...

που τη συνδέει κατ' ευθείαν με το ένδοξο λόγιο παρελθόν της...

περισσότερα, όταν εκείνη το θελήσει...

ήταν μαζί μας στα Ανώγεια κι ας βρισκόταν στην Αθήνα...

τις προάλλες έμεινε το αμάξι του αδερφού μου μεσ' στη μέση του δρόμου...

πολύ cool τον είδα, εγώ θα' χα φρικάρει στη θέση του...

ήρθε η οδική βοήθεια...

να βλέπεις τη μάνα μου να προσπαθεί να καβαλήσει στη νταλίκα, να μη σου μένει άντερο...

ο φίλος μας ο Lolek την περασμένη εβδομάδα έγινε 29 ετών...

του χρωστάμε ένα γενέθλιο πάρτι με φίλους στη βεράντα μου πάντα...

τα νεοκλασικά της Πατησίων απέναντι μου μοιάζουν να κατασκευάστηκαν έτσι ούτως ώστε να φιλοξενούν αναρχικούς καταληψίες έναν αιώνα μετά...

θυμάμαι τον Γιώργο Χατζιδάκι που μου είχε πει ότι ο Μάνος προτιμούσε να πάει όλο το αρχείο του στα φρικιά των Εξαρχείων, όταν εκείνος δε θα' ναι εν ζωή, παρά στα χέρια των αρχών του κράτους...

πετυχαίνω τυχαία τον Τζίμη Πανούση στη λεωφόρο Αλεξάνδρας...

φοράει t- shirt που ξεφτιλίζει τη σβάστικα, απ' όσο μπορώ να διακρίνω...

γελάω μόνος μου με τη γόνιμη τρέλα που κουβαλάει τριάντα χρόνια τώρα...

ξεφυλλίζω το λεύκωμα του Μητρόπουλου από τις πρώτες Γιορτές Ανωγείων, ακούγοντας παράλληλα το Safe as milk του Captain Beefheart...

αριστούργημα καί το λεύκωμα καί το άλμπουμ...

μια ιστορία από μόνα τους...

οι πρώτες κατσαρίδες έκαναν την εμφάνιση τους στο διαμέρισμα μου...

δεν τις μπορώ τις πουτάνες...

η Διάκου του Δευτέρου Προγράμματος μού σύστησε ένα ισχυρό φυτοφάρμακο που τις αφήνει στον τόπο...

η ζέστη με κυκλώνει από παντού...

μπαίνω στο σπίτι και νομίζω ότι οι τοίχοι και τα αντικείμενα θα λιώσουν σα να' ναι από βούτυρο...

μου αρέσει να παίζω με το λάστιχο στη βεράντα, καταβρέχοντας τα πάντα, σαν ξυπόλυτο παιδί μεσ' στα λασπόνερα...

στις αρχές Αυγούστου έχουμε την πρώτη φετινή συναυλία με τον Γισδάκη σε τραγούδια Χατζιδάκι...

θα φύγουμε με το γκρουπ οδικώς για την Κύμη...

μέχρι τότε εύχομαι να μη μοιάζουν ελλειπείς οι αναρτήσεις μου, όπως παρατήρησε σωστά μάλλον ο Παγουλάτος...

κυρίως όμως εύχομαι να μη με ρίχνουν οι Κυριακές στην άδεια καυτή Αθήνα...

* η photo του post από το blog Της Τρελλής

Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΟΥ 1998 ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗ ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ & ΤΗ ΡΕΝΑ ΠΑΓΚΡΑΤΗ...

Τι σχέση μπορεί να υπήρχε μεταξύ της Φλέρυς Νταντωνάκη και της Ρένας Παγκράτη; Καμία, εκ πρώτης όψεως! Η πρώτη σφράγισε οριστικά το ελληνικό τραγούδι, η δεύτερη τα κινηματογραφικά πονήματα του Γιάννη Δαλιανίδη, όταν ο ίδιος καλλιτεχνικά έπνεε τα λοίσθια. Για μένα όμως είναι σα να έφυγαν απ' τον κόσμο αυτό μαζί, την ίδια μέρα, εφόσον τη 18η Ιουλίου του 1998 σε ένα τόπο μακρινό από την Αθήνα είχα διαβάσει την αναγγελία του θανάτου τους με τις φωτογραφίες τους δίπλα- δίπλα. Η Φλέρυ Νταντωνάκη πέθανε στις 18 Ιουλίου του 1998 από καθολικό καρκίνο, ενώ η Ρένα Παγκράτη λίγες μέρες νωρίτερα, στις 25 Ιουνίου, από υπερβολική δόση χαπιών.

Και οι δύο είχαν ξεκινήσει ως ηθοποιοί: η Νταντωνάκη στον Ορέστη του Φωτόπουλου ή στο Ακρόπολις Εξπρές του Καλομοιράκη (ταινίες που δε θυμάται κανείς σήμερα), η Παγκράτη στο Λούνα- Παρκ ή στο Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ (με λίγα λόγια, στις cult, μα και κοσμαγάπητες δουλειές του Δαλιανίδη για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο). Εν συνεχεία, αμφότερες απορροφήθηκαν από το τραγούδι δίχως να υπάρξουν ποτέ επαγγελματίες: η Νταντωνάκη μετά τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι περιέφερε μέσα στα χρόνια τα σπαράγματα της φωνής και της ψυχής της, η Παγκράτη εντάχθηκε στους Νοστράδαμος στα μέσα των 70s, συμμετέχοντας με τη φωνή της στα τελευταία ασήμαντα pop- rock singles του συγκροτήματος. Είχαν προηγηθεί τα γνωστά δυσάρεστα γεγονότα με τον Ιπποκράτη Εξαρχόπουλο και η Δέσποινα Γλέζου που έμεινε στους Νοστράδαμος μέχρι τη διάλυση τους, θυμάται τη Ρένα Παγκράτη σαν μια κοπέλα με απίστευτο πάθος και κέφι για το τραγούδι και τη ζωή γενικότερα, ενδεχομένως και με μια αφέλεια μέσα της! Αφελής υπήρξε και η Φλέρυ επίσης, όσο αφελής μπορεί να είναι ένας υπερευαίσθητος άνθρωπος και καλλιτέχνης. Η Φλέρυ πέθανε νικημένη από τον καρκίνο και την ευαισθησία της στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Η Παγκράτη βρέθηκε νεκρή από overdose στο διαμέρισμα της. Η Φλέρυ κατάφερε να κάνει τέχνη την ψυχολογική της ταραχή, γι' αυτό και άγγιξε τη θέωση. Η Παγκράτη, η φτωχή, το μόνο που άφησε ήταν μια επιστολή που μιλούσε για το πόσο την είχαν όλοι ξεχάσει. Η Φλέρυ ήταν μια διανοούμενη διψασμένη για αγάπη. Η Παγκράτη ένα λαϊκό κορίτσι διψασμένο για χαρά και εργασία. Η Φλέρυ είχε καταγωγή από το Ρέθυμνο Κρήτης, η Παγκράτη από την Κέρκυρα. Η Φλέρυ υπήρξε μελαχροινή, η Παγκράτη ξανθή. Η Φλέρυ είχε γεννηθεί το 1937, η Παγκράτη το 1942. Η Φλέρυ τάφηκε στην Παιανία, η Παγκράτη στον Βύρωνα. Εν έτει 2009 οι περισσότεροι λένε για τη Φλέρυ ότι ήταν η σπουδαιότερη Ελληνίδα τραγουδίστρια, ενώ για την Παγκράτη ότι απλώς αυτοκτόνησε η καημενούλα. Η πρώτη νίκησε το θάνατο της με την τέχνη της, η δεύτερη πέθανε ουσιαστικά δύο θανάτους. Η 18η Ιουλίου του τρέχοντος έτους μόλις μας άφησε, θυμίζοντας μου το απόκομμα από εκείνη την κιτρινισμένη πια εφημερίδα με τα πρόσωπα της Φλέρυς Νταντωνάκη και της Ρένας Παγκράτη. Δύο θάνατοι χαμένοι μέσα στη ραστώνη του πρώτου καλοκαιρινού καύσωνα...

ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΑΝΤΑΜΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Στο πέρασμα του από την Αθήνα, όσο εγώ βρισκόμουν στην Κρήτη, ο Παντελής Θεοχαρίδης μού άφησε το νέο cd του Χρήστου Νικολόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη, στο οποίο συμμετέχει ως ερμηνευτής μαζί με τον Μπάμπη Τσέρτο, τη Σοφία Παπάζογλου, τον Κώστα Σμοκοβίτη, αλλά και τους ίδιους τους δημιουργούς του. Είχαν πολλά χρόνια να κάνουν μαζί δίσκο ο Ρασούλης με τον Νικολόπουλο και νομίζω πως βρίσκονται σε μεγάλες φόρμες! Ειδικά ο Ρασούλης τα λέει καλύτερα στο σημείωμα του στο ένθετο: Κι αν χαμογελάσει κάποιου πικραμένου και αγχωμένου το χείλι μ' αυτά τα άσματα, τόσο καλύτερα! Στη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (18.00- 20.00) θα σας παίξω, λοιπόν, το ομότιτλο κομμάτι του cd, που ερμηνεύουν όλοι οι τραγουδιστές, αλλά και την Σκοπιανή με τη φωνή του Θεοχαρίδη! Ενδιαμέσως, θα ακούσετε τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη, της Μελίνας Κανά, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Βασίλη Λέκκα, του Θέμου Σκανδάμη, του Αλκίνοου Ιωαννίδη κ.α. Συντονιστείτε στους 90,4 ή διαδικτυακά στη δ/νση http://www.kanaliena.gr/

Η ΑΝΟΔΟΣ ΑΝΩΓΕΙΩΝ- 3η ΜΕΡΑ (& ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ)

Γράφω από το internet- room του πλοίου και δυστυχώς είναι αδύνατη η ανάρτηση φωτογραφιών από τη χθεσινή τρίτη- και τελευταία για μένα τουλάχιστον- μέρα της Ανόδου των Ανωγείων. Απόψε επί σκηνής θα είναι η Δανάη Παναγιωτοπούλου και οι Άγγελος Αγγέλου- Έμη Σίνη, οι οποίοι θα παρουσιάσουν τις δισκογραφικές εργασίες τους (από τη Yafka Records), καθώς και διασκευές τραγουδιών του Χατζιδάκι. Αύριο, Σάββατο, η μέρα θα είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον Χατζιδάκι με τους κιθαρίστες Βαγγέλη Μπουντούνη και Μάρω Ραζή στο πρώτο μέρος και με τον Σπύρο Σακκά, συνοδεία του πιανίστα Χριστόδουλου Γεωργιάδη, στο δεύτερο. Και την Κυριακή, μέρα λήξης των εκδηλώσεων, λέγεται πως θα συμβεί κάτι πραγματικά πρωτότυπο: ο Ψαραντώνης θα πιάσει τη λύρα του και θα παρουσιάσει για πρώτη φορά με τον δικό του αρχαϊκό τρόπο ολόκληρο τον Καπετάν Μιχάλη του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Καζαντζάκη.

Από αύριο θα βρίσκομαι κι εγώ συντονισμένος στη συχνότητα του Δευτέρου Προγράμματος για να ακούσω τη μετάδοση των προαναφερόμενων συναυλιών. Πιστεύω πως αν τελικά ο Καπετάν Μιχάλης παιχτεί από τον Ψαραντώνη, έτσι όπως προβλέπεται, θα είναι μια μεγάλη και σπάνια στιγμή! Για την ιστορία να πούμε βέβαια ότι αμέσως μετά τη βράβευση του Ψαραντώνη στα Ανώγεια από την ομάδα του Τρίτου Προγράμματος, αναπτύχθηκε μεταξύ αυτού και του Χατζιδάκι μια σχέση αλληλοκατανόησης και εκτίμησης. Ο Γιώργος Μητρόπουλος θυμάται τον συνθέτη να γελάει με την ψυχή του, κάθε φορά που ο Ψαραντώνης έμπαινε στον Μαγεμένο Αυλό και του έλεγε: Δύο είμαστε στην Ελλάδα, Μάνο μου, εγώ κι εσύ μόνο! Το ίδιο δηλαδή που είχε πει και ο Άκης Πάνου στον Χατζιδάκι, όταν τον είχε οδηγήσει στο σπίτι του ο ποιητής Γιώργος Χρονάς!

Το τελευταίο μας το θύμισε χθες βράδυ ο ίδιος ο Χρονάς στην ομιλία του μπροστά στο κοινό του θεάτρου Νίκος Ξυλούρης. Όπως επίσης μας πληροφόρησε ότι ο Μάνος Χατζιδάκις άκουγε...Michael Jackson σε μια, αφαιρετικού τύπου- υποθέτω, ποιητική προσέγγιση που ήθελε τον Έλληνα μουσικοσυνθέτη και τον βασιλιά της pop να είχαν κάποτε τον ίδιο παραγωγό!

Αυτή ήταν και η μόνη, αν μη τι άλλο, πρωτοτυπία στην ομιλία του Χρονά, εφόσον όλα τα άλλα περί της σχέσης του με τον Χατζιδάκι έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς από την Οδό Πανός του. Ακολούθησε ένα ηχητικό ντοκουμέντο με τη φωνή του Χατζιδάκι να διαβάζει το βιογραφικό του σε πρώτο πρόσωπο κι αμέσως μετά ανέβηκε στη σκηνή ο Θέμος Σκανδάμης με το συγκρότημα του.

Ήταν το πρώτο live του Θέμου που παρακολουθούσα σε ανοιχτό χώρο και θα ξεχώριζα δύο πράγματα: την ευχέρεια του να περνάει από τον απόλυτο μινιμαλισμό της μιας κιθάρας με ένα πιάνο, ας πούμε, στην πλήρη αξιοποίηση των οργάνων της μπάντας του (φλάουτο, βιολί, μπάσο, ντραμς κλπ.) και στην ερμηνευτική δεινότητα της Σταυρούλας Παυλίκου με μια εύθραυστη φωνή που συνέδεε την παιδικότητα με την ωριμότητα!

Εξαιρετική στα Λυκάκια από το Μακροβούτι του Θέμου, όπως και στο Κάπου υπάρχει η αγάπη μου του Χατζιδάκι που έκλεισε το πρόγραμμα τους. Προηγουμένως, ο Σκανδάμης τραγούδησε σε μια οργιαστική punk- jazzy εκτέλεση, γνωστή από τα live της Μάρθας Φριντζήλα, το Ο Τζώνης ο μπόγιας από τη Μυθολογία του Χατζιδάκι και του Γκάτσου!

Χθες πάντως ήταν η μέρα με τη μικρότερη συμμετοχή του κοινού. Το θέατρο ήταν σχεδόν άδειο μόλις ανέβηκαν στη σκηνή οι Ανωγειανοί Αντώνης Φραγκιαδάκης & Οι Δραβίδες. Να σχολιάσω εδώ πως σε όλες τις συναυλίες των προηγούμενων ημερών, κανείς απ' τους Ανωγειανούς δεν έβγαλε κιχ διαμαρτυρίας εναντίον των συντοπιτών τους που μιλούσαν στα κινητά τους τηλέφωνα ή φωνασκούσαν σα να βρίσκονταν στα μαντριά τους. Θα μου μείνει η εικόνα της Καγιαλόγλου να κυνηγάει κυριολεκτικά στις κερκίδες του θεάτρου- και πολύ καλά έκανε!- μια παρέα από πιτσιρίκια που κρατούσαν αυτά τα ηλίθια φωτοκύτταρα και τα πετούσαν πάνω στη σκηνή την ώρα που τραγουδούσαν οι καλλιτέχνες. Θέλω να πω ότι μόλις χθες βγήκαν ο Φραγκιαδάκης & Οι Δραβίδες, άρχισαν οι Ανωγειανοί τα σουτ! και τα μη μιλάτε! σε ιδιαίτερα αυστηρό τόνο! Ίσως αυτό ήταν που με εκνεύρισε προσωπικά και αποχώρησα από τη συναυλία, προτιμώντας το άραγμα σε μία ταβέρνα μετά μπόλικης τοπικής τσικουδιάς και μην έχοντας διάθεση ούτε καν από την προβολή να περάσω του FacCia di Spia στην πλατεία του χωριού! Κατά τα άλλα, εκτιμώ ιδιαιτέρως τη μουσική που φτιάχνει ο Φραγκιαδάκης ως γνήσιο τέκνο- όπως είχα ξαναγράψει- του Ψαραντώνη, εξ ου και απόλαυσα την πριβέ συναυλία που έστησε με τους Δραβίδες του στη μικρή πλατεία των Ανωγείων τις πρώτες πρωινές ώρες!

Δεν του το είπα, αλλά παρ' όλο που ήμουν πτώμα ή, σωστότερα, λιώμα κι είχα και το σημερινό ταξίδι της επιστροφής, δε γινόταν να μην καθίσω για μια ρακή μέσα στο διονυσιακό κλίμα που είχε δημιουργήσει με τους μουσικούς του. Έτσι συμβαίνει στην Κρήτη, άμα θες να μην πιείς ρακή με τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμη κι αν είσαι στα χάλια σου ψυχολογικά, καλύτερα να μην περάσεις από το τραπέζι τους και ν' αλλάξεις σοκάκι! Η φιλοξενία, η ανθρώπινη επικοινωνία και η τάση για συντροφικότητα στην Κρήτη χτυπάει κόκκινο και ποιος μπορεί ή ποιος έχει τα κότσια να την αρνηθεί; Θυμάμαι τώρα τη Μαρίζα Κωχ που βρέθηκε κι εκείνη στα Ανώγεια, για λίγες μόνο ώρες την πρώτη μέρα, και με μεγάλη χαρά κάθισε να πιεί τσικουδιές με μια παρέα Κρητικών λεβεντόγερων που την κάλεσαν στο τραπέζι τους!

Ας ευχαριστήσω όμως ακόμη μια φορά κι ας συγχαρώ τον Γιώργο Μητρόπουλο, τη Δανάη, τον Θέμη και την Ελένη του, για την άψογη δουλειά τους στον τομέα οργάνωσης και φιλοξενίας της Ανόδου των Ανωγείων, όπως και όλους τους Ανωγειανούς για την εγκαρδιότητα τους! Όσοι βρεθήκαμε αυτές τις λίγες μέρες κάτω απ' τη σκιά του Ψηλορείτη, ακούσαμε τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι με έναν τελείως πρωτοφανέρωτο τρόπο, με το ίδιο να ισχύει για τα λόγια και τα κείμενα του! Καλή επιτυχία στις εκδηλώσεις του επόμενου διήμερου κι εγώ τώρα σας αφήνω, πηγαίνοντας να βρω τη Ντόρα Μπακοπούλου στο bar- restaurant του πλοίου! Το post θα εμπλουτιστεί με φωτογραφίες μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα.