Η ΑΝΟΔΟΣ ΑΝΩΓΕΙΩΝ- 2η ΜΕΡΑ

Ο Σπύρος Σακκάς ερμηνεύει το Τελάλημα από το Καταραμένο φίδι, παιγμένο στο πιάνο από τη Ντόρα Μπακοπούλου. Η πλέον συγκινητική στιγμή της Ανόδου των Ανωγείων με τον Νίκο Κούνδουρο ν' ακούει δίπλα μου, πότε με κλειστά μάτια και πότε υψώνοντας το βλέμμα του στο φεγγάρι. Είχε προηγηθεί βέβαια η Ερημιά, το άλλο υπέροχο έργο του Χατζιδάκι, πάντα με τη Ντόρα στο πιάνο, κατά την απόδοση του οποίου επικράτησε σιγή προσευχής μέσα στο ανοιχτό θέατρο. Αν και για να είμαι ακριβής, η συγκίνηση έφτασε στο ζενίθ της χθες βράδυ όταν η Άμυ Μιμς μίλησε στο κοινό για τη Φλοκο-σοφία (εκ του Φλόκα), την παρέα δηλαδή Χατζιδάκι- Γκάτσου- Αργυράκη, ενώ αμέσως μετά στο χώρο κυριάρχησε η μαγική φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη. Συγκεκριμένα, ακούσαμε σε πρώτη παγκόσμια το Assassins και το A thousand night times of our lives, τα δύο σωζόμενα κομμάτια από την Όπερα για Πέντε που ο Χατζιδάκις έγραψε το 1970 στη Νέα Υόρκη για τη Φλέρυ σε αγγλικό λιμπρέτο της Άμυ.

Προσωπικά, με ένα τέτοιο ακρόαμα, σ' αυτόν τον τόπο, εκείνη την ώρα, με όλη την "οικογένεια" Χατζιδάκι στα καθίσματα του θεάτρου, ένιωσα τέτοια αισθητική πληρότητα που δε νομίζω να ξαναζήσω, σύντομα τουλάχιστον. Ακολούθησαν οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω στην παρουσίαση ολόκληρου του νέου άλμπουμ τους με κύρια χαρακτηριστικά τις φιλοσοφημένες ιστορίες του Χάρη Καβαλλιεράτου και τον δικό τους, χαρακτηριστικό πια, ήχο με οδηγό τη φωνή της σοπράνο Θεοδώρας Μπάκα. Κρατάω το σχόλιο του Κούνδουρου στο πρωινό, στο ξενοδοχείο, όταν συμβούλευσε τον Καβαλλιεράτο να τυπώνουν πρόγραμμα με τους στίχους τους κάθε φορά που εμφανίζονται κάπου live, αλλά και ότι τα τραγούδια τους θυμίζουν τις μακρόσυρτες ινδικές παραδοσιακές συνθέσεις, που όλο λες τώρα θα τελειώσουν και όλο συνεχίζονται! Με τον Καβαλλιεράτο και τη Sauter θα τα πούμε σε δύο εβδομάδες από τώρα από τη ραδιοφωνική συχνότητα του Καναλιού 1 του Πειραιά.

Στις προβολές που έκλεισαν τη χθεσινή μέρα, από τις 23.30 το βράδυ είχαμε στηθεί με τον Βερνίκο, εμφανώς αγχωμένοι για την προσέλευση του κοινού. Μάλλον μετέφερα το άγχος μου στον Μητρόπουλο, παραπονούμενος που όλοι προτίμησαν τις ταβέρνες από τις προβολές (μεταξύ μας, αναμενόμενο ήταν κάπου...), ώσπου τελικά σιγά- σιγά η πλατεία γέμισε από κόσμο σε συμπαθητικό βαθμό, θα λέγαμε. Προβλήθηκε πρώτο ως μικρότερο σε διάρκεια το Φλέρυ- Τρελή του φεγγαριού κι ακολούθησε το Μάνος Χατζιδάκις- Είδωλο στον καθρέφτη του Δημήτρη. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το ντοκιμαντέρ του Βερνίκου, μιας και η επίσημη πρεμιέρα του στο Τριανόν είχε συμπέσει με γύρισμα του δικού μου φιλμ για τον Κούνδουρο και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, τους οποίους θα εξηγήσω σε ένα επόμενο post!

Αφήνω σα ντοκουμέντα από τη δεύτερη μέρα της Ανόδου των Ανωγείων τις φωτογραφίες με τη Ντόρα Μπακοπούλου και τον Σπύρο Σακκά. Απόψε η βραδιά ανήκει σε δύο νεότερους καλλιτέχνες αναμφισβήτητης χατζιδακικής αισθητικής: τον Θέμο Σκανδάμη και τον Ανωγειανό Αντώνη Φραγκιαδάκη, γνήσιο τέκνο του Ψαραντώνη, με το συγκρότημα Δραβίδες.