ΕΝΑ ΚΡΑΣΙ ΚΑΤΩΤΑΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ, ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ, ΜΠΟΛΙΚΟ ΚΙΤΣ 80s ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Κάτι είχε φαίνεται το παλιόκρασο κι εκεί που έπεσα για ύπνο στις πέντε το πρωί, περιμένοντας να φύγουν κι οι τελευταίοι καλεσμένοι μου, ξύπνησα μετά από δύο ώρες ακριβώς εξ αιτίας ενός σουρεαλιστικού εφιάλτη με πολύ τραγικό τέλος. Ας μην κατηγορώ βέβαια τον οίνο, όσο την τσιγκουνιά μου που θέλησα να ποτίσω τους φίλους μου με κόκκινο κρασί σε πλαστική φιάλη των δύο ευρώ από την πολωνική κάβα της γειτονιάς μου! Βασικά, δεν έγινα ξαφνικά σπαγκοραμμένος, αλλά τίμησα για μιαν ακόμη φορά τη σοφή λαϊκή άποψη Το κρασί το πίνεις για να γεμίζει η γκλάβα…αλλιώς το κλείνεις στα υπόγεια και το πίνουν τα εγγόνια σου που δεν έχεις κι ούτε πρόκειται να αποκτήσεις, προσθέτω εγώ εδώ! Βρισκόμουν, λέει λοιπόν, σε μια άγνωστη χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν ξημέρωνε ποτέ κι οι υπήκοοι της ετοιμάζονταν να γιορτάσουν κάτι, στήνοντας ένα τεράστιο τραπέζι για εκατοντάδες ανθρώπους, ντυμένοι όλοι με πλουμιστές παραδοσιακές φορεσιές, αλλά χοντροί, πλαδαροί και άσχημοι. Εμένα με είδα εκεί μέσα να δουλεύω ως εστιάτορας, αναγκαζόμενος να ξεφουρνίζω ψωμιά και να γεμίζω αυτό το ατέλειωτο τραπέζι με φαγητά όλων των ειδών. Ξαφνικά άρχισαν όλοι να ξερνάνε και να με κοιτάνε με μίσος σα να τους δηλητηρίασα. Μιλάμε για πολύ εμετό που τιναζόταν από τα στόματα αμέτρητων ανθρώπων και απλωνόταν παντού, παρασέρνοντας στο διάβα του, ωσάν σιχαμερή λάβα, πιάτα, ποτήρια και καρέκλες. Τρέχαμε όλοι να σωθούμε μες τον πανικό που δημιουργήθηκε, μα μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη με μια μοβ μπέρτα δεν κουνιόταν απ’ τη θέση της. Την αρπάζω απ’ τους ώμους να την τραβήξω, καθώς το ποτάμι του εμετού πλησίαζε απειλητικά, γυρνάει και βλέπω πως είναι η μάνα μου! Τι κάνεις εδώ, ρε μάνα; Τη ρωτάω όλο έκπληξη. Ήρθαμε με την παρέα μου να τσιμπήσουμε κάτι μετά τη συναυλία του Ρουβά, μου απαντάει (σοβαρά, δεν κάνω καθόλου πλάκα)! Α, ρε μάνα μου, μια φορά είπες κι εσύ να βγεις να ξεσκάσεις και κοίτα τι έγινε, της ξαναλέω και την ίδια στιγμή έρχονται δυο φρουροί και μου την παίρνουν όλο βία (από πού έσκασαν αυτοί τώρα, μη ρωτάτε). Αυτό ήταν! Σε όλο το υπόλοιπο όνειρο έψαχνα τη μάνα μου περπατώντας ολομόναχος, εφόσον κανείς άλλος δεν είχε μείνει ζωντανός, ανάμεσα σε αποφάγια και πολτοποιημένα ανθρώπινα κορμιά. Θα πρέπει ήδη να έκλαιγα στον ύπνο μου, καθώς ξαναεμφανίστηκαν οι δύο φρουροί κουβαλώντας σε ένα αναπηρικό καροτσάκι τη μάνα μου σε άθλια κατάσταση, κυριολεκτικά δυο κόκαλα που λένε! Την άφησαν γυρισμένη μπρούμυτα μέσα σε κάτι λασπόνερα. Εγώ παρακολουθούσα τη σκηνή πάνω σε μια γέφυρα. Παρ’ ότι ήμουν σε απόσταση, ο λαιμός μου μάκρυνε τόσο που το κεφάλι μου πετάχτηκε σα σαΐτα, μόνο και μόνο για να συναντήσει το βλέμμα μου αυτό της μανούλας μου που ήταν τελείως ανέκφραστο, έτσι μισοπεθαμένη που την είχαν αφήσει οι άλλοι στα βαλτόνερα. Πέθανες; Μπόρεσα να τη ρωτήσω κι ακούω την άγρια φωνή του ενός φρουρού να λέει θριαμβευτικά σχεδόν Πέθανε! Εκεί ξύπνησα…Το μαξιλάρι μου ήταν ήδη μούσκεμα από το κλάμα! Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να χωνέψω ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχε συμβεί κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω το…ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ! Είχα αποκοιμηθεί με την τηλεόραση συντονισμένη στο Στυλ Ελληνικό του Ρακιντζή και ως εκ τούτου ξύπνησα ακούγοντας τον Γιώργο Γκικοδήμο των O.P.A. να μου τραγουδάει Κορόιδο; Εντάξει; Ρε παιδιά, εκεί στο ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ, τίποτα δε μάθατε από τον Πρόεδρο σας που ήταν φαν της British invasion των 60s; Εδώ κοτζάμ πλανήτης, από το Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τα Εξάρχεια, ασχολήθηκε και ασχολείται ακόμα με το θάνατο του Michael Jackson, είναι δυνατόν εσείς να τη βγάζετε με Ριφιφί, Μιχάλη Ρακιντζή, Σοφία Αρβανίτη και O.P.A. μέχρι τις εφτά το πρωί; Δηλαδή, ακριβώς μέχρι τις εφτά, διότι στις εφτά και ένα λεπτό έπεσε ο Εθνικός Ύμνος με την ελληνική σημαία, δηλώνοντας πως ξεκινάει το σημερινό του πρόγραμμα ο σταθμός. Είχα τέτοια χαρά που ο εφιάλτης είχε τελειώσει και η μανούλα μου είναι ευτυχώς εν ζωή, ώστε σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και όπως ήμουν, με το μποξεράκι, άκουσα ολόκληρο τον Εθνικό Ύμνο με κλειστά μάτια και σε στάση στρατιωτικής προσοχής! Όταν στο καπάκι άρχισε εκκλησιαστική λειτουργία, που πρέπει να ήταν από βινύλιο μάλιστα διότι πήδαγε η βελόνα, ενώ από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα είχαμε περάσει με συνεχόμενα τζαμ – κατ σε φάτσες διαφόρων Ορθοδόξων Αγίων, είπα κι εγώ να την ξαναπέσω! Αδύνατον να με πάρει πάλι ύπνος! Τηλεφώνησα του Παντελή στη Θεσσαλονίκη να του πω το όνειρο μου, αφού πρέπει να είναι ο μόνος άνθρωπος που δέχεται τις παλαβομάρες μου επί 24ωρου βάσεως, μα το’ χε κλειστό το κινητό – και πολύ καλά έκανε ο άνθρωπος μες τα χαράματα! Πήγα στην κουζίνα, τα κρασιά που μου είχαν φέρει από χθες βράδυ ο Μαραμής, ο Lolek, ο Στέργιος, ο Γισδάκης και η Angel ήταν άθικτα, κλειστά! Άθικτα ήταν επίσης το ουίσκι της maira del mar και οι μπίρες του b.l.! Μόνο το παγωτό καϊμάκι του Γιώργη είχα αφήσει εκτός ψυγείου κι έγινε σούπα!

Μάγκες, την επόμενη φορά θα σας βάλω να πιείτε τα δικά σας! Εγώ αυτό, να μου πεθαίνει η μάνα μου στον ύπνο μου, να ξυπνάω με ότι πιο καρακιτσάτο ελληνικό 80s υπάρχει, να στέκομαι προσοχή στην ακρόαση του Εθνικού Ύμνου και να μη σηκώνει και ο Παντέλος το τηλέφωνο, δε θέλω επ’ ουδενί λόγω να το ξαναπεράσω!