ΕΜΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ...

Όταν το 2001 είχα τηλεφωνήσει του Γιώργου Παπαστεφάνου για να του ζητήσω να μου δώσει προς κινηματογράφηση το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου της Φλέρυς Νταντωνάκη, μού είχε αρνηθεί κι όταν τον ρώτησα γιατί, απάντησε πως δε θέλει να δίνει πράγματα και μετά να μην τον αναφέρουν ούτε στις ευχαριστίες! Παρ' όλο που είχα σχεδόν θυμώσει με τη στάση του κ. Παπαστεφάνου τότε, από σεβασμό και μόνο προς το πρόσωπο του δεν του είπα τίποτα, ούτε καν προσπάθησα να του αλλάξω γνώμη για τη δική μου συμπεριφορά τουλάχιστον απέναντι σε ανθρώπους που με βοηθούν. Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι τον κατανοώ απόλυτα τον Γιώργο Παπαστεφάνου. Είναι που την πάτησα κι εγώ πρόσφατα, ακόμη κι από φίλους, όπως ο Θανάσης Συλιβός, του οποίου το αφιέρωμα στη Λένα Πλάτωνος για τον Μετρονόμο, κοσμήθηκε εξ ολοκλήρου σχεδόν από φωτογραφίες του blog τούτου, δίχως μια αναφορά ούτε στο blog, ούτε και στον κυρ- bosko. Anyway, γνωρίζω πόσο σοβαρός άνθρωπος είναι ο Θανάσης και είμαι σίγουρος πως θα διορθώσει την αβλεψία αυτή στο επόμενο τεύχος του περιοδικού του, στη συντακτική ομάδα του οποίου ανήκα κι εγώ πριν μερικά χρόνια. Άλλο αυτό όμως και άλλο να παίρνεις φωτογραφίες, εν είδει ολόκληρων αναρτήσεων, από τα διαδικτυακά blogs και να τις αναδημοσιεύεις σε ένα έντυπο ευρείας κυκλοφορίας δίχως να ζητάς την άδεια του συγγραφέα- blogger. Πόσω μάλλον όταν εμπλέκονται σ' αυτές τις αναρτήσεις και άλλοι άνθρωποι, επαγγελματίες. Συγκεκριμένα, στο σημερινό φύλλο του free press ATHENS VOICE, στη στήλη Φτιάξε μου τη μέρα, δημοσιεύονται οι φωτογραφίες που γέννησαν το post μου με τίτλο Τα παιδιά των Εξαρχείων έχουν χιούμορ...Κατ' αρχάς, να πω ότι αυτό το post δεν ήταν μόνο δικό μου, αλλά το φτιάξαμε από κοινού με τον κολλητό μου και φωτογράφο, babe lykakos ή σκέτο b.l. Ο b.l., λοιπόν, ο οποίος δικαιούται να επιθυμεί την ανωνυμία, ήταν αυτός που μου έστειλε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες με την ιδέα να γίνουν post στο blog μου. Σημειωτέον, όπως είχε σχολιάσει και ο blogger "Αισθηματική ηλικία", τα εξαρχειώτικα αυτά συνθήματα εξαφανίστηκαν την επόμενη μέρα, δίνοντας εύλογα στη φωτογράφηση τους τον χαρακτήρα του ντοκουμέντου. Έκτοτε, είδα με χαρά- όπως είχα σχολιάσει κι εγώ ο ίδιος- το post μου να γίνεται link με πολλά άλλα blogs, forums και σελίδες του διαδικτύου, δε θα φανταζόμουν όμως ποτέ την αναδημοσίευση του σε ένα free press δίχως μια αναφορά έστω στην πηγή του. Φίλοι με συμβουλεύουν να διαμαρτυρηθώ με επιστολή, με τηλεφώνημα κλπ. Λέω να μην κάνω τίποτα απ' όλα αυτά και ν' αρκεστώ στην παρούσα ανάρτηση με τον χαρακτήρα διαμαρτυρίας. Εκείνο όμως που σκέφτομαι να κάνω είναι να προστατεύσω νομικά στο εξής την πνευματική ιδιοκτησία μου, εν προκειμένω τα διαδικτυακά Άσματα και Μιάσματα, μέσα στα οποία κατά καιρούς δημοσιεύω σπάνια φωτογραφικά αρχεία καλλιτεχνών (όπως του Μάνου Χατζιδάκι από τις επικείμενες Μουσικές Γιορτές Ανωγείων, που μου παραχώρησε ο Γιώργος Μητρόπουλος ή της Λένας Πλάτωνος που έχω τραβήξει ο ίδιος, για να θυμηθώ μερικά μόνο απ' αυτά). Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Το βρήκα! Τώρα κατάλαβα τι ήταν τ' όνειρο που είδα και που περιγράφω στο από κάτω post: η χώρα της Μέσης Ανατολής που ποτέ δεν ξημερώνει ήταν η Ελλάδα, τα ξερνοβολητά πάνω στο τραπέζι η ασυδοσία που βασιλεύει, η μάνα μου που μου τη φάγανε ο πνευματικός μου μόχθος ή ο αντίστοιχος του b.l. κι εγώ που ξεφούρνιζα ψωμιά για να ταΐσω τον κόσμο ο...μαλάκας της υπόθεσης! Ενός κακού ονείρου, βέβαια...