ΕΞΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ...

Στις έξι το πρωί τα σπίτια της Καλλιθέας αγρυπνούν με τα ποιήματα του T.S.Elliot και την Αφιλότιμη του Χατζηνάσιου, όχι με τη φωνή του Διονυσίου, αλλά με της Φλέρυς και τους αυτοσχεδιασμούς στο πιάνο του Γιάννη του Bach...

Στις έξι το πρωί η σκουπιδιάρα περνάει από τους δρόμους της Καλλιθέας και θορυβεί σαν πολεμική ερπύστρια, επιθεωρώντας τους ετοιμοπόλεμους στις στάσεις των λεωφορείων...

Στις έξι το πρωί δυο μικρά κορίτσια συζητούν έξω από το παράθυρο μου κι έχω την εντύπωση πως είναι δεντράκια φυτεμένα σε πεζόδρομο της Καλλιθέας...

Στις έξι το πρωί η Καλλιθέα γίνεται νησί που αιωρείται χωρίς ίχνος νερού γύρω του κι αντί για πουλιά πετούν χταπόδια και σαλάχια...

Στις έξι το πρωί στην Καλλιθέα η ρυθμική αναπνοή δε με εμποδίζει να σκέφτομαι- απεναντίας, με ευχαριστεί και με παροτρύνει να γράψω...

Στις έξι το πρωί οι πλάκες της αντικαταθλιπτικής μαύρης σοκολάτας έχουν καταναλωθεί όλες και τα χαρτάκια έχουν ξοδευτεί- συνήθως απέχουν πολύ τα σπίτια της Καλλιθέας από τα περίπτερα της...

Στις έξι το πρωί αναλογίζεσαι πόσο θλιβερά σου φάνηκαν τα απογευματινά μπαλκόνια της Καλλιθέας με τις ξεραμένες γλάστρες, τις γριές με τις νυχτικιές τους και τις νύφες τους με τα μικρά άσπρα φλυτζάνια καφενείου...

Στις έξι το πρωί οι άνθρωποι στην Καλλιθέα σέρνουν το άψυχο κουφάρι του τραγουδιστή ή του μουσικοσυνθέτη, φέρνοντας λίγο από τον Θάνατο στη Βενετία στην είσοδο της ξένης πόρτας...

Στις έξι το πρωί οι γάτες της Καλλιθέας έχουν σταματήσει το οιστρογόνο κλάμα τους και πηδάνε στον ουρανό να πιάσουν χταπόδια και σαλάχια...

Ξέρω καλά ότι είναι έξι το πρωί- δε γίνεται αλλιώς- στην Καλλιθέα κι ετοιμάζομαι να κοιμηθώ σε έναν άγνωστο χωροχρόνο...