Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΑ ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ!

Ήρθε και με βρήκε χθες ο φίλος τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης, δημιουργός του άλμπουμ Αβάδιστα, ενός δίσκου σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη που τον είχα ξεχωρίσει μέσα στο σύνολο της δισκογραφίας λίγων χρόνων πριν. Και πολύ καλά έκανε, αφού από τον περασμένο Φλεβάρη μου είχε στείλει μερικά νέα κομμάτια του σε mp3 κι εγώ, ο busy – και καλά – ούτε καν μπήκα στον κόπο να κατεβάσω τις μουσικές του από το mail μου. Αυτά που κορόιδευα και δεν τα ήθελα, τα λούστηκα κι εγώ με λίγα λόγια! Τώρα καταλαβαίνω πολλούς φτασμένους μουσικούς που μου λένε off the record ότι πολύ σπάνια θα βρουν χρόνο να ακούσουν τη δουλειά νέων συναδέλφων τους που προστρέχουν σ’ αυτούς για βοήθεια και σπρώξιμο. Έτσι, δεν είναι τώρα που χρωστούσα στον Μαριδάκη ένα post μέσα στα Άσματα & Μιάσματα, αλλά το γεγονός ότι η πρώτη ακρόαση του επερχόμενου καινούργιου cd του με ικανοποίησε τόσο ώστε να το θεωρώ ένα βήμα μπροστά από την προηγούμενη εργασία του. Κάτσαμε στο μπαλκόνι, έφτιαξα δυο παγωμένες φραπεδιές, έβγαλα δυο σοκολατίνες που περίσσεψαν από τη γενέθλια τούρτα του Lolek και ξεκίνησε η ακρόαση! Πρώτο κομμάτι το Στο δρόμο! Καλή έναρξη! Οι στίχοι του ποιητή και μεταφραστή Βασίλη Λαλιώτη, εμπνευσμένοι από το On the road του Kerouac, ταίριαξαν με το ρυθμικό jazzy ήχο του Λεωνίδα, τη στιγμή που ο δεύτερος μας είχε δηλώσει την προτίμηση του στη μελοποίηση των beat λογοτεχνών. Ginsberg στο πρώτο άλμπουμ, Kerouac τώρα – τ’ ακούς, Μπαμπασάκη; Το επόμενο, το οργανικό, σκοτεινό dub κομμάτι με γκαραζιάρικες κιθάρες και ντραμς έχει γίνει ήδη αγαπημένο μου και λέω να το παίξω από τη σαββατιάτικη εκπομπή μου. Το Γυρεύω το σκοτάδι σου, ποίημα του Διονύση Καψάλη, έτσι όπως μελοποιήθηκε, φανερώνει την πρόθεση του δημιουργού για κάθε έλλειψη σοβαροφάνειας, η οποία σχετίζεται με ένα σύνηθες πομπώδες εσωστρεφές ύφος. Καμία σχέση, η ερωτική απώλεια για τον Μαριδάκη έχει να κάνει περισσότερο με την απενοχοποίηση ενός εορταστικού κλίματος.

Η καλύτερη στιγμή του δίσκου, όμως, είναι μάλλον το τέταρτο track (αν τηρηθεί η σειρά του cd που έχω στα χέρια μου), μελοποίηση του ποιήματος Στο κέντρο το νυχτερινό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ο Λεωνίδας μου είπε ότι θέλησε να πιάσει την ατμόσφαιρα των Τραγουδιών της Αμαρτίας του Χατζιδάκι και του Χριστιανόπουλου, αν κι εμένα με πήγε κατ’ ευθείαν στα blues η μουσική του. Ευτυχής συγκυρία, αφού οι στίχοι του Λαπαθιώτη Γιατί άμα λείψει το κρασί/ και φύγεις έξαφνα και συ/ και βουβαθεί και το βιολί/ με το γλυκό βραχνά του μαρτυρούν πως πρόκειται κατά 90% για ένα δείγμα από την ενασχόληση του ποιητή με το ρεμπέτικο (μια άγνωστη πτυχή του έργου του Λαπαθιώτη, θα λέγαμε). Το Σαν τίγρη τρυφερός σε στίχους του Μαριδάκη κερδίζει περισσότερο χάρις την ενορχήστρωση, παρ’ όλο που ακόμη δεν έχει επεξεργαστεί ολόκληρο το υλικό στο στούντιο! Στο Σαντιάγο, αντίθετα, το ποίημα του Federico Garcia Lorca, μεταφρασμένο από τον Βασίλη Λαλιώτη, ο Μαριδάκης αρθρώνει ένα δυνατό μουσικό λόγο, κινούμενος σε ένα δρόμο α λα Manu Chao που τελευταία είναι πολύ στα πάνω του! Τον συμβούλευσα να το δώσει στον Γιώργο Νταλάρα, με ενημέρωσε όμως πως το πρότεινε ήδη στη Μάρθα Φριντζήλα κι εκείνη του το γύρισε πίσω ως απόλυτα ανδρικό τραγούδι. Δεν τον είδα πάντως ιδιαίτερα πρόθυμο σε μια συμμετοχή του Θείου – τι κακό ειν’ αυτό πια με τους νέους αναρχικούς καλλιτέχνες που σνομπάρουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων; Ο ίδιος ισχυρός μουσικός λόγος υπάρχει και στο ακόλουθο Άγριο όνειρο ζεστό, σε στίχους επίσης του Μαριδάκη, μια κιθαριστική σουινγκάτη μπαλάντα, κατάλληλη να αποδοθεί από κάποια big band! Μια μπόσα νόβα με την ερμηνεία και τα jazz φωνητικά της Πένυς Μπαλτατζή είναι η Λέξη που αγάπησα, σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη. Παρατήρησα πως εκεί που κινδύνευσε να γίνει φλύαρος μουσικά, το έσωσε τελικά στο 3.51! Τα ρέστα της (Το καθρεφτάκι), ένα γλυκό ποίημα του Γιώργου Κοροπούλη, ευφυής συνδυασμός swing και χασάπικου εκ μέρους του συνθέτη, το άκουσα από τη φωνή της Αναστασίας Έδεν, μαθαίνω όμως ότι στο δίσκο θα αποδοθεί από τη Φριντζήλα. Της πάει απόλυτα, σα να την άκουγα την ίδια στιγμή! Ο επόμενος Ακροβάτης, ακόμη ένα ποίημα του Κοροπούλη, μελοποιήθηκε σε ska αλήτικο ύφος! Πολύ μου άρεσε το kazoo του Λεωνίδα στην εισαγωγή του! Η αγάπη νικάει, προβλεπόμενο ντουέτο του Μαριδάκη με τη Μπαλτατζή, είναι το εντέκατο track που κλείνει το cd. Ένα συμπαθητικό reggae τραγούδι με ατού τους στίχους του Βασίλη Λαλιώτη. Ενδεικτικά: Ότι μας πλήγωσε ήτανε λόγια/ μέσα στη μνήμη μαύρες σταγόνες/ φύγανε οι δείχτες απ’ τα ρολόγια/ κι έγιναν οι στιγμές μικροί αιώνες. Όση ώρα ακούγαμε το, ακόμη άτιτλο cd, κρατούσα σημειώσεις για τα κομμάτια, οι οποίες γέννησαν και τούτο το post. Στο τέλος, ο Λεωνίδας έβγαλε ένα ουφ ανακούφισης κι εγώ ξεκαρδίστηκα, λέγοντας του να μην κάνει έτσι, εφόσον δεν έχει απέναντι του τον…George Martin, αλλά έναν τύπο, που απλά τυχαίνει να γνωρίζει λόγω δουλειάς τι τρέχει στο σημερινό εγχώριο τραγούδι! Χάρηκε τόσο πολύ με το αποτέλεσμα της ακρόασης ο Μαριδάκης ώστε αμέσως μετά βάλθηκε να ποτίζει τις παραμελημένες γλάστρες μου, τραγουδώντας θα’ θελα να – θα’ θελα να’ μουν κηπουρός του δασκάλου Βαγγέλη Γερμανού! Κι εγώ όμως τη χάρηκα την ακρόαση, φίλε Λεωνίδα, κυρίως διότι παρέμεινες πιστός στις ποιητικές – λογοτεχνικές καταβολές σου και φρόντισες να εξελιχθείς μουσικά, στοχεύοντας αφενός στην επικοινωνία με ένα ευρύτερο νεανικό κοινό και μην κάνοντας αφετέρου την παραμικρή έκπτωση στο πολύ σημαντικό ζήτημα της ατομικής σου αισθητικής. Εύχομαι μια καλή νέα έξοδο στη δισκογραφία!