ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗ!

Δεν ξέρω γιατί το' χω για Κυριακή σήμερα...θα' ναι μάλλον η απεργία των ταξιτζήδων που δίχως αυτούς αισθάνομαι εγκλωβισμένος στο σπίτι μου...το ίδιο και οι περιπτεράδες που αρνούνται- λέει- να κόβουν αποδείξεις για τα τεράστια ποσά, τα οποία εισπράττουν το τριήμερο Παρασκευής, Σαββάτου και Κυριακής μόνο από τις εφημερίδες με τις προσφορές...τα ποσά αυτά- λέει πάλι- δεν πάνε στην τσέπη τους, αλλά στους εκδοτικούς ομίλους...ότι βγάλουν δηλαδή από τα πατατάκια, τις μπίρες και τα αναψυκτικά τους...κι εμένα τι με κόφτει; στα περίπτερα δεν ακουμπάω τουλάχιστον τριάντα ευρώ το εν λόγω τριήμερο; από χθες, πάντως, που ενημερώθηκα μέσω internet για την απεργία των περιπτεράδων, έσπευσα να προμηθευτώ τρία πακέτα τσιγάρα λες και θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου...μέχρι που να τα καπνίσω θα' χει λήξει σίγουρα η απεργία...ο Κούνδουρος εκμεταλλεύθηκε την καλοκαιρία και πήγε στην Κρήτη...τον ψάχνουν από περιοδικά κι εφημερίδες για συνεντεύξεις με αφορμή το ντοκιμαντέρ μας...εγώ πάλι προτιμώ το e-mail, μια και δεν έχω καθόλου χρόνο με τις συνεντεύξεις που έδωσαν άλλοι σε μένα και πρέπει να παραδώσω στο δίφωνο προτού αναχωρήσω για τη Θεσ/νίκη...παίζει και ο Lolek απόψε στον Σταυρό του Νότου, αλλά- είπαμε- ελλείψει ταξί, δεν το κουνάω ρούπι...ολοκληρώνω τον Κλιματιζόμενο εφιάλτη του Henry Miller, που μετέφρασε στα ελληνικά ο Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης...έξοχο βιβλίο...ο συγγραφέας, αναφερόμενος στη χώρα του, μιλάει για έναν χυδαίο, πιεστικό όχλο με πάθη που εύκολα υποκινούν οι θρησκόληπτοι αγύρτες, οι δημαγωγοί, οι δημοσιογράφοι, οι ταραχοποιοί και άλλοι παρόμοιοι...ξανακούω μετά από ποιος ξέρει πόσα χρόνια, σε βινύλιο, το Children of Sanchez του Chuck Mangione...πέραν του γνωστού ομότιτλου κομματιού, ξεχωρίζω το 17λεπτο άκρως αισθαντικό Consuelo's Love Theme με την τρομπέτα, τα χατζιδακικού τύπου έγχορδα, την ακουστική κιθάρα και την αγχολυτική ερμηνεία του Don Potter...μετά αφαιρώ το βινύλιο κι αφού το εναποθέσω ευλαβικά στον φάκελλο του, βάζω στο cd- player τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα του Bertolt Brecht και του Kurt Weill με μια συγκλονιστική Marianne Faithfull σε σύμπραξη με τη Ραδιοφωνική Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, με δύο τενόρους, έναν βαρύτονο κι άλλον έναν μπασίστα...είδες άμα γερνάει δημιουργικά ο καλλιτέχνης; αφήνει την πρέζα και το γυρνάει στον Brecht...πως να γράψεις στο καπάκι κριτικές για ελληνικούς δίσκους όταν ακούς τέτοια όμορφα πράγματα; πάνω στο γραφείο με περιμένει μια ντάνα cd αγγλόφωνων συγκροτημάτων- τα περισσότερα με κακόγουστα ανέμπνευστα ονόματα κι, ακόμη χειρότερα, ανέμπνευστη pop ή rock μουσική- αλλά και καθιερωμένων έντεχνων καλλιτεχνών...ο Μανώλης Λιδάκης, ας πούμε, ηχογράφησε τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου και έκοψε οριστικά τις παρτίδες του με την έννοια της πρωτοτυπίας...το ίδιο ισχύει πιθανότατα και για την αγαπημένη Μαρία Φαραντούρη που μας παραδίδει για χιλιοστή φορά στην πλούσια πορεία της τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη, με τη φωνή της από ζωντανή ηχογράφηση...αν ακούσει κανείς τη jazzy ερμηνεία της Φαραντούρη στο σάουντρακ του Βαγγέλη Κατσούλη από την ταινία του Σταύρου Ιωάννου θα συμφωνήσει με το πόσο αναξιοποίητη παραμένει στη χώρα μας η σπουδαία αυτή φωνή στην πλήρη ωριμότητα της...η Σαβίνα Γιαννάτου, απ' την άλλη, κάνει πάλι τα δικά της λες και δε ζει σ' αυτή τη χώρα...τη θαυμάζω...πόσω μάλλον που τώρα έμπλεξε με τον Αντώνη Ανισέγκο, τον Θύμιο Ατζακά, τον Μιχάλη Σιγανίδη και τη Μαρία Θωίδου...το Σώμα τους είναι πραγματικό μάθημα ελευθερίας της μουσικής έκφρασης και της τέχνης του αυτοσχεδιασμού...συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους όσοι αποποιούνται τα τετριμμένα στην ελληνική δισκογραφία...τις επόμενες μέρες, αν τα καταφέρω, θα πάω πάλι από την Ταινιοθήκη να δω το Guilt, την καινούργια ταινία του Βασίλη Μαζωμένου...κατά τα άλλα, δέκα και σήμερα μείνανε για το opening gala του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης στο Ολύμπιον με προβολή της ταινίας μου...το ξέρω, έχω γίνει πρήξας, μα τέτοια μεγάλη προσωπική στιγμή δε μετριέται, ειδικά όταν θα με συνοδεύσει και πολύς δικός μου κόσμος...μέχρι και η Λένα το σκέφτεται να ανέβουν για Σ/Κ με τη Βικτώρια, τη στιγμή που η Μαρίζα μού δήλωσε και πολύ με συγκίνησε πως δε γίνεται ν' απουσιάσει απ' τη χαρά μου...μόνο που θα παρακαλέσω τον Κούνδουρο να προλογίσω εγώ με τον Σολδάτο κι εκείνος να μιλήσει στο τέλος, διότι έτσι και δει μαζικό κοινό θα σαρώσει την αίθουσα πριν από την προβολή, δεν υπάρχει περίπτωση...ή, μάλλον, ας τη σαρώσει, μαγκιά του, καλά θα κάνει για να εκλείψει κι απ' τη βραδιά ο μικροαστικός χαρακτήρας...εκτιμώ απεριόριστα τη στάση του Κούνδουρου, τη μία στιγμή να ομιλεί δημοσίως με τα χειρότερα λόγια για τους προύχοντες του πολιτισμού μας -ενώ χαίρει του σεβασμού τους, όπως και των προνομίων που του παρέχουν- και την άλλη, να σκύβει και να αγκαλιάζει σφιχτά, όλο αγάπη, άντρες, γυναίκες και παιδιά, τον απλό λαό που θα τον πλησιάσει να του πει δυο κουβέντες...όσες φίλες μου είχαν την ευκαιρία να πέσουν μόνο για μια στιγμή στην αγκαλιά του ανδρός Κούνδουρου είναι κάτι που δεν το ξεχνάνε και το θυμούνται τακτικά...όπως ακριβώς το λέει ο ηθοποιός του, ο Μάνος Βακούσης, κλείνοντας το ντοκιμαντέρ: Αν έχει κάποιος την ατυχία να τον συναντήσει, θα συναντήσει έναν άνθρωπο- κτήνος, έναν άνθρωπο τρυφερό, που σου λέει "Γιατί ζεις; Κι αν ζεις ποιες είναι οι εικόνες σου, ποιος είσαι; Καληνύχτα"...