Ο ποιητής Έκτορας Κακναβάτος με την ποίηση του ανήκε στην ανθρώπινη επανάσταση ενάντια σε κάθε καθεστώς. Η έμπνευση του προφήτευε κάθε εξέλιξη στοχασμού, ανέβαζε αισθητά την ποιότητα του ποιητικού λόγου σε αγωνία για την αλήθεια και στην ουσία των πραγμάτων. Ήταν καταγγελτικός. Πιστός οπαδός του σουρεαλισμού, ο μόνος που είχαμε εν ζωή στην Ελλάδα, πίστευε όπως και ο Μπρετόν στο ότι “η φιλολογία είναι ο πιο θλιβερός δρόμος να πάει κανείς οπουδήποτε”. Θυμάμαι τον Νοέμβρη του ΄86 στο Ρέθυμνο, μετά από τιμητική πρόσκληση του Πανεπιστημίου στον Νίκο Καρούζο, στον Τίτο Πατρίκιο, στον Μανώλη Πρατικάκη, σε άλλους που δεν θυμάμαι, και σε μένα, στην εορταστική βραδιά που ακολούθησε, μερικοί παράγοντες δε συγχώρεσαν την κατανυκτική του προτίμηση στην κρητική λύρα και όχι στις δημόσιες σχέσεις, και πέταξαν κροτίδα διαμαρτυρίας, η οποία μάλιστα με βρήκε στο πόδι. Για χρόνια, όποτε συναντιόμαστε οι εκεί παρευρισκόμενοι, θυμόμαστε τη ρακή της συμφιλίωσης. Νομίζω μάλιστα πως έχει μείνει λίγο ακόμη απ' το φασκόμηλο που μας φίλευε με τον ποιητή και συνεργάτη του, Σπύρο Κανιούρα. Ας αναπαύεται στα ουράνια φασκόμηλα και στα ταπεινά χαμομήλια, η περήφανη και συνάμα ασκητική ψυχή του με την αγάπη μας.Μαρία Λαγγουρέλη, Αθήνα 10 Νοεμβρίου 2010
5 σχόλια:
Feggaroloustes oi mnhmes ton poihton
Ανώνυμος...
πρωινιάτικα;...
σωστός/ή!
Δεν μπορώ να συντάξω δυο αράδες.
Ακόμα και τώρα, ανώριμα/ανόητα και εντελώς εγωιστικά, νιώθω θυμό για την αναχώρησή του. Ήθελα να αισθάνομαι πως ο ίσκιος του βρίσκεται εδώ.
Ανάθεμά μας κι αν καταλάβαμε τι ήταν αυτός που έφυγε. Μοναδική παρηγοριά ότι δεν πρόφτασαν να τον καταστήσουν "κλασικό" κι έτσι δεν πέρασε στην κατηγορία "όλοι να θεωρούν ότι τον ξέρουν και κανένας να μην ασχολείται σοβαρά μαζί του".
Η υψικάμινος,ο Εμπειρίκος, η θεωρία του χάους, ο Ντεριντά να χαμογελά από ευχαρίστηση.
Δεν είναι ότι οι ακίνητες κόλλες χαρτιού παρήγαγαν ήχο, είναι που άκουγες και την ηχώ να σβήνει αφήνοντας πίσω ψιθυρίσματα κρυφών νοημάτων.
Κι αν θα περίμενε κανείς ο ήχος να κινηθεί εξωτερικά εκτεινόμενος προς το άπειρο, αυτός κινείται πεισματικά αντίστροφα, διεισδύοντας στον εσωτερικό ζόφο.
Ο Κακναβάτος ήταν ΠΟΙΗΤΗΣ. Χωρίς δαντελωτές ακρογιαλιές και λυρικές φιοριτούρες. Χωρίς γλυκανάλατους έρωτες, αλλά με αληθινό έρωτα για τη γλώσσα, κορύφωση του οποίου (οφείλει να) είναι η ποίηση.
Φωνή μαστίγιο, της ράτσας της υψικάμινου. Και δεν ξέχασε. Τους (μας) έφτυνε.
Ανώνυμος...
και το δικό σου σχόλιο είναι ποίημα ατόφιο, τόσο ώστε να στενοχωριέμαι που δεν άφησες ένα όνομα.
καταλαβαίνω ότι σε συνέδεαν πολλά με τον ποιητή και σ' ευχαριστώ που θέλησες να σχολιάσεις με τον δικό σου τρόπο!
"ατόφιο ποίημα"; Λυπήσου με...
Ο Κακναβάτος ήταν μια από τις "αποδείξεις" μου ότι αυτό που πρεσβεύω για την ποίηση (και κατά προέκταση τις άλλες μορφές του λόγου, της τέχνης γενικότερα, του κόσμου ολόκληρου) υφίσταται και δεν αποτελεί αποκύημα φαντασίας. Το "ουτοπικό" μπορεί να γίνει "εφικτό".
Οι υπόλοιποι είμαστε λειψοί, τεμπέληδες ή ατάλαντοι (ουσία-τρόπος-ευφυία). Δεν γράφω ποίηση και ειλικρινά θα ευχόμουν και πολλοί άλλοι να ακολουθούσαν το παράδειγμά μου. Πόσα δέντρα θα είχαν γλιτώσει!
Ο.κ. Στο εριστική πρόσθεσε και το παράφρων. Θέλεις όνομα, πες με Αφρόνη.
Τώρα μου προστάζω το μόνο που μου πρέπει... Σιωπή!
Δημοσίευση σχολίου