Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

η-λένα-πλάτωνος-για-τη-νύχτα-της-μεταπολίτευσης

Την πρώτη βραδιά της Μεταπολίτευσης ήμασταν με τη μάνα μου και τη Ντόρα Μπακοπούλου μέσα στ' αυτοκίνητο του συχωρεμένου Βασίλη Διαμαντόπουλου, του ηθοποιού. Με ένα κασετοφωνάκι ηχογραφούσα τα τεκταινόμενα στον δρόμο, τα οποία ήταν πολλά και διάφορα. Θυμάμαι μία γυναίκα μόνη της με μία σημαία να κατηφορίζει στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και να φωνάζει: Δημοκρατία! Επίσης, συζητούσαμε για τις εφημερίδες που επρόκειτο να ξανανοίξουν και μας φαινόταν σαν θέατρο του Παραλόγου! Ο Διαμαντόπουλος τραγουδούσε μαζί μου Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις του Θεοδωράκη και του Ρίτσου - ακόμα υπάρχει η κασέτα αυτή με τις φωνές μας ηχογραφημένες. Από την Ιπποκράτους κατεβήκαμε στο Σύνταγμα. Εκεί, όσο κι αν ακούγεται τρελό, αφήσαμε τ' αμάξι, βγήκαμε έξω και ενωθήκαμε με τον κόσμο του τότε ΚΚΕ Εξωτερικού. Πανζουρλισμός και παντού κόκκινα λάβαρα, ένα πανηγύρι που κράτησε μέρες ολόκληρες. Μία μεγάλη παρέα από την μια άκρη της Σταδίου ως την άλλη κρατιόταν χέρι-χέρι τραγουδώντας Βασιλικός θα γίνω, αποσκοπώντας βέβαια στη γελοιοποίηση του βασιλιά. Δεν έλειψαν και τα μπουλούκια των καραμανλικών που φώναζαν ρυθμικά Καραμανλής-Καραμανλής, πηγαίνοντας με τα πόδια στο αεροδρόμιο να τον υποδεχτούν. Χαρά στο κουράγιο τους! Εγώ έπαιρνα συνεντεύξεις απ' τον κόσμο μ' ένα μικροφωνάκι. Ρωτούσα: Τι νιώθετε τώρα; Έπεσαν οι καταραμένοι, απαντούσαν όλοι με υπερβολική μανία! Η Αθήνα κατακλυζόταν σταδιακά από ανθρώπους με ελληνικές σημαίες στα χέρια σε κατάσταση εκτός εαυτού. Σίγουρα εμείς εκείνες τις ώρες νιώθαμε μεγαλύτερη ένταση απ' ότι οι Παριζιάνοι στον Μάη του ΄68. Είχαμε απαλλαγεί πια από τη χούντα και η ελευθερία παρουσιαζόταν μπροστά μας ολοζώντανη και εύκολη στη διαχείριση της απ' όλους μας. Ήταν σαν μία πολυπόθητη ερωμένη η ελευθερία, σαν ένα δώρο. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, όχι μόνο απ' τον ενθουσιασμό κι απ' το θόρυβο της πόλης, αλλά κι απ' τη μάνα μου, που ήταν καραμανλική και είχε την τηλεόραση στη διαπασών περιμένοντας την επάνοδο του Καραμανλή από το Παρίσι. Ο δε πατέρας μου, που ήταν κεντρώος, επειδή φοβόταν την πολυκοσμία, δεν είχε έρθει και παρακολουθούσε απ' την τηλεόραση κι εκείνος. Όλοι είχαμε χαρεί τρομερά. Ξέρεις τι μου θυμίζουν οι σημερινές επέτειοι του Πολυτεχνείου, όποτε γυρίζω νοερά σε εκείνη τη βραδιά; Ένα σαλόνι από λαμπρικέν ξεφτισμένο...Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια (37 για την ακρίβεια) επανάληψης...

5 σχόλια:

Μάνος είπε...

:]

BOSKO είπε...

Μάνος...
:-)

Βάνος είπε...

Το πολυτεχνείο ήταν -μάλλον- μια αναγκαιότητα εκείνης της εποχής. Οι περισσότεροι από εμάς νετάρουμε στο ρομαντισμό της περιόδου αυτής κ προσπαθούμε να τον αναπαράγουμε σε κάθε ευκαιρία. Στη διαχείριση της ελευθερίας είμαστε προς το παρόν λίγοι... μαϊμουδάκια που πιλοτάρουν αεροπλάνο.

Mary Ka είπε...

Ημουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν έπεσε η χούντα. Λίγα θυμάμαι κι αυτά αποσπασματικά. Εχω μια ενότητα αναμνήσεων από τον Ιούλιο του 74 μέχρι τη μεταπολίτευση. Καλοκαίρι, παραθερίζουμε με τη γιαγιά μου στο εξοχικό και καθώς γυρνάμε από τη θάλασσα, η γιαγιά πιάνει κουβέντα με κάποιαπου της λέει για την εισβολή κια για την επιστράτευση. Ακούω ενώ πλένω τα πόδια μου στη δημόσια βρύση και η γιαγιά μου κάνει τη χαρακτηριστική της κίνηση για κάθε επερχόμενο δεινό. Πιάνει το σαγόνι της, το χουφτώνει και λέει "Αχού!"
Είναι πλέον Νοέμβρης,μέρες τώρα δεν πάω σχολείο και όλα τα στόρια στο σπίτι είναι κλειστά συνεχώς. Η γιαγιά μου και οι γονείς μου είναι ανήσυχοι, μένουμε κοντά στην Πατησίων, στην πλατεία Αμερικής και από μακριά ακούγονται κανόνια. Δεν έχω καταλάβει παρά μόνο μια αναστάτωση που μας έκλεισε στο σπίτι και μια αγωνία...
Είναι άνοιξη, μάλλον δε θυμάμαι τι ακριβώς εποχή είναι αλλά όλοι οι μεγάλοι στο σπίτι έχουν μιθα χαρούμενη προσμονή, λένε "ήλθε ο Καραμανλής από το Παρίσι!" Μιλώ από το μπαλκόνι με το αγοράκι που μένει στον κάτω όροφο και τοπυ λέω με καμάρι αυτό που άκουσα από το μπαμπά μου. "Εμείς θα πάμε να δούμε που θα μιλήσει ο Καραμανλής". Εξαλλη η μάνα μου που με ακούει, βγαίνει στο μπαλκόνι και με μαζεύει μέσα, με μαλώνει πού λέω για τον Καραμανλή δημοσίως, είναι και δημόσια υπάλληλος, είναι κι ο πατέρας του φίλου μου δικαστικός...
Εξι χρόνια μετά, ως μέλος της ΚΝΕ έζησα τις πρόσφατες αναμνήσεις μιας μεταπολίτευσηςσ έτσι όπως τη θυμόντουσαν οι καθοδηγητές μας.
Αύριο ο γιος μου θα πάει για πρώτη φορά στα 17 του χρόνια στην πορεία για λογους... γκομενικούς.

despinach. είπε...

"οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά"...
αξίζει κανείς να αφήνει ένα λουλούδι για τα παιδιά που χάθηκαν, να θυμάται...
τα υπόλοιπα μοιάζουν κάπως με ετήσιο πανυγηράκι...ίσως να είναι μοιραίο