Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

από-το-αναζωογονητικό-overdose-τραγουδιών

Χθες βράδυ η Νένα Βενετσάνου γιόρτασε τα τριάντα χρόνια της στο τραγούδι με μία κλειστή συναυλία στην αίθουσα του Εύμαρου, του πολιτιστικού χώρου που κάποτε αποτελούσε ορμητήριο του χατζιδακικού Τρίτου Προγράμματος και που επαναδραστηριοποιήθηκε πρόσφατα. Και ποιοι δεν είχαν περάσει από τον Εύμαρο στα μέσα προς τέλη των 80s! Μεταξύ άλλων, οι Νένα Βενετσάνου, Ηλίας Λιούγκος, Σαβίνα Γιαννάτου, Λένα Πλάτωνος, Μιχάλη Γρηγορίου, Φοίβος Δεληβοριάς, Μιχάλης Τόμπλερ, Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, Αλίκη Καγιαλόγλου, Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Φτάνοντας στον Εύμαρο βρήκα να με περιμένουν ο συνθέτης Κώστας Αθυρίδης και η στιχουργός-ερμηνεύτρια Γεωργία Βεληβασάκη με τη νέα τους έκδοση φρέσκια-φρέσκια! Λέγεται Το μικρό μυστικό της ζωής..., πρόκειται για ένα μουσικά πολυποίκιλο παιδικό άλμπουμ μέσα σε ένα εικονογραφημένο παραμύθι. Μαζί τους ήταν και η σημαντική Κύπρια εικαστικός Μαρία Παπαχαραλάμπους. Τόσο για τη δουλειά των παιδιών, όσο και για την Παπαχαραλάμπους, θα επανέλθω πολύ σύντομα με ξεχωριστές αναρτήσεις.
Μερικές εβδομάδες πριν η Βενετσάνου μου είχε ζητήσει να της προτείνω νέους δημιουργούς που θα τους παρουσίαζε στη δική της επετειακή και κλειστή, όπως είπαμε, συναυλία.
Έτσι, στη σκηνή ανέβηκαν πρώτοι ο Δημήτρης Λάμπος και ο Δημήτρης Αρναούτης, λίγες ώρες πριν το δεύτερο προγραμματισμένο live τους στο Μπαράκι του Βασίλη. Όση ώρα έπαιζαν τις μπαλάντες τους μπροστά σε ένα διαφορετικό κοινό, συνδεδεμένο περισσότερο με την ιστορία του χώρου, νιώσαμε κάποιοι σα να γίνεται αναβίωση των Αγώνων Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας.
Η Νένα μίλησε με τα πλέον συγκινητικά λόγια για τους δύο νέους δημιουργούς. Δεν παρέλειψε ακόμη να μας διαβάσει στίχους τους μέσα από τις πρόσφατες δισκογραφικές εργασίες τους.
Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης, το ανδροκρατούμενο- όπως το χαρακτήρισε η Νένα- έληξε με μία παρουσίαση των ανεξάρτητων δισκογραφικών παραγωγών Βαγγέλη Μπόντα (Λόγου Χάριν) και Γιώργου Μητρόπουλου (Yafka Records), καθώς και με μία ενδιαφέρουσα κουβέντα για το σημερινό δισκογραφικό τοπίο. Αξίζουν συγχαρητήρια στον Μπόντα που ιδίοις εξόδοις κυκλοφορεί μια σειρά ψηφιακών δίσκων με ηχογραφημένο τον λόγο σπουδαίων ανθρώπων της τέχνης (Νάνος Βαλαωρίτης, Μίκης Θεοδωράκης, Χρόνης Μίσσιος, Νίκος Κούνδουρος, Γιώργος Μιχαλακόπουλος) και στον Μητρόπουλο βέβαια για το βήμα που παρέχει σε νέους ταλαντούχους, αλλά και έμπειρους δημιουργούς (Δανάη Παναγιωτοπούλου, Θέμος Σκανδάμης, Άγγελος Αγγέλου-Έμυ Σίνη, Δημήτρης Λέκκας, Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω).
Ο Μπόντας μάλιστα γνωστοποίησε και μιαν ευφυέστατη ιδέα που είχε, μαζί δηλαδή με τις δισκογραφικές εκδόσεις του να δίνει δώρο και μία...εφημερίδα! Πιο έμπειρος στο χώρο της δισκογραφίας και της μουσικής παραγωγής, ο Μητρόπουλος αναφέρθηκε στους λόγους που οδήγησαν το τραγούδι στη σημερινή του κατάσταση. Πάντως, η αισιοδοξία τους ήταν δεδομένη, αφού ακούστηκαν και λύσεις εκ μέρους τους.
Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, τον λόγο είχαν οι γυναίκες. Συγκεκριμένα, η Γεωργία Βεληβασάκη, η τρίτη guest της Νένας Βενετσάνου, που ερμήνευσε πέντε τραγούδια με τη συνοδεία του Κώστα Αθυρίδη στο πιάνο. Ακούσαμε και σε αποκλειστική πρώτη παρουσίαση το κομμάτι Στης ζωής το παραμύθι που κλείνει το καινούργιο παιδικό έργο τους.
Με πιο jazzy διάθεση η Βεληβασάκη, τραγούδησε και μία δική της μπαλάντα, η οποία μας παρέπεμψε στις πρώτες συνθετικές απόπειρες της Βενετσάνου.
Φυσικά αναφέρομαι στα τραγούδια Ρωτώ να μάθω την αλήθεια, Θέλω να μου μιλήσεις και Τα νησιά που μας έπαιξαν αμέσως μετά η Νένα και οι δύο μουσικοί της, η Βιβή Γκέκα (μαντολίνο) και ο Σταύρος Αγιαννιώτης (κιθάρα).
Υπέροχα τραγούδια, αγαπημένα, από μία φωνή που θυμίζει τους κυκλικούς κυματισμούς του μελιού όταν πέφτει από το κουταλάκι! Και στο φινάλε, ο Επίορκος, ένα κομμάτι μέσα από το άλμπουμ Καφέ Γκρέκο της Βενετσάνου, που ανέκαθεν με πήγαινε συνθετικά στον Σωκράτη Μάλαμα στα καλύτερα του!
Μετά έπρεπε να φύγω σφαίρα για το Μπαράκι του Βασίλη, αφού guests των Δημήτρη Αρναούτη-Δημήτρη Λάμπου ήταν ο Μανώλης Φάμελλος και ο Βασίλης Γισδάκης. Με πέταξε με τ' αυτοκίνητο του μέχρι τη Διδότου ο Γιώργος Μητρόπουλος κι εγώ, ως γνωστό ιδεοληπτικό ον, έβγαλα το πιεσόμετρο μου κι άρχισα να μετράω την πίεση μου! Όταν έδειξε...35 η μεγάλη και 30 η μικρή (!), είπε το φοβερό και τρομερό ο Μητρόπουλος: Τι διάολο, ρε συ, μπας και μετράει η χύτρα σου την πίεση απ' τα λάστιχα; Χτυπιόμουν απ' το γέλιο μεσ' στ' αυτοκίνητο, αυτό θα πει κανονική αποσυμπίεση!
Άλλο ένα ταιριαστό μουσικό πάντρεμα, έτσι, για να έκλεινε ωραία και η χθεσινή ημέρα. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το live των παιδιών ο Μανώλης Φάμελλος, αφού υπήρξε παραγωγός και βασικά εμψυχωτής στις πρώτες δισκογραφικές εξόδους τους. Κουμπάρος μεταξύ Αρναούτη-Γισδάκη, απ' την άλλη, ήμουν εγώ όταν τους έφερα σε επαφή προ ενάμισι χρόνου και μάλιστα προέκυψε κι ένα τραγούδι, αδισκογράφητο ακόμη, το S.O.S., σε μουσική του Βασίλη και στίχους του Δημήτρη.
Νάτοι πάλι εδώ οι δύο Δημήτρηδες unplugged, περνώντας από τον Ιησού Χρυσό στην Ιστορία της Μπλαντίν κι από το Ομήρου Έρπης στην Αγέλη.
Στο κομμάτι της δικής του συμμετοχής, ο Φάμελλος τραγούδησε αρχικά το Αν είναι νύχτα, που υπάρχει με τη φωνή του στο πρώτο άλμπουμ του Αρναούτη.
Ακολούθως, ντουέτο με τον Δημήτρη τραγούδησαν τον Αυτόματο Πιλότο μέσα από τη Στιγμή που κρατάει για πάντα, τον τελευταίο προσωπικό του δίσκο!
Ένα πολύ ώριμο, ειδικά από στιχουργικής άποψης, τραγούδι του Φάμελλου που, μεταξύ άλλων, λέει: Αφού για αιώνες παρέμενε άλυτο το μυστήριο του να υπάρχεις/ ο ποιητής τελικά αυτοκτόνησε και θριάμβευσε ο κύριος νομάρχης/ η αγορά έχει όπλα ανίκητα, καμία επανάσταση δε βρήκε το στόχο/ οι προλετάριοι ζουν με πλούτη αμύθητα χάρη στης φαντασίας το μόχθο...
Δεύτερο μέρος με δεύτερο guest αντίστοιχα τον Βασίλη Γισδάκη. Έναρξη με το S.O.S., ντουέτο με τον Δημήτρη Αρναούτη, το κοινό τους τραγούδι που λέγαμε πριν.
Κι ακόμη, το Jenny Wren του Paul McCartney, το The day από τα Reflections του Χατζιδάκι και το Αλίμονο της Πλάτωνος σε μία καταπληκτική απρόβλεπτη διασκευή για δύο κιθάρες!
Τέλος, με τους τρεις μουσικούς επί σκηνής να αυτοσχεδιάζουν με την Ωδή στον Καραϊσκάκη του Σαββόπουλου και το Knockin' on heaven' s door του Dylan, προτού ο Γισδάκης σόλο μας χαιρετίσει με το αισθαντικό Μπλου των Μ. Χατζιδάκι- Α. Δαβαράκη. Εν κατακλείδι, overdose χθες από Αρναούτη- Λάμπο, αλλά κάθε άλλο παρά...θανατηφόρο. Αντιθέτως, αναζωογονητικό και απόλυτα ηρεμιστικό.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Μποσκοΐτη
πείτε του Δημήτρη Αρναούτη να μην αποκαλεί μαλάκες το κοινό που πήγε να τον τιμήσει και να μην κάνει άσεμνες χειρονομίες σαν τον Νίκο Καρβέλα στα σκυλομάζαγα που τραγουδούσε.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Ένας
για την ακρίβεια μία
μεταξύ των θαμώνων της Παρασκευής

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
έχετε δίκιο και δυστυχώς θα συμφωνήσω μαζί σας.
του τα είπα κι εγώ. Η συμπεριφορά αυτή του στυλ "πίνω και μεθώ (και σας μπινελικώνω)" είναι παλιομοδίτικη και ολότελα ξεπερασμένη.
απ' την άλλη, όμως, ο Αρναούτης, εκτός από μεγάλο ταλέντο, είναι κι ένα πολύ καλό παιδί- σας βεβαιώνω. Νέος είναι, θα στρώσει. Συγχωρέστε τον!

Ανώνυμος είπε...

Μην δικαιολογείτε τα αδικαιολόγητα κύριε Μποσκοΐτη.
Πήγα με τον σύζυγο μου στο μπαράκι του Βασίλη γιατί στηρίζουμε τα νέα παιδιά και καθίσαμε διακριτικά πίσω στα σκαμπώ.
Λίγο πιο πίσω από εσάς που καθόσασταν σ' ένα από τα πρώτα τραπεζάκια αν δεν κάνω λάθος.
Ενώ ο Λάμπος, ο Γισδάκης και ο Φάμελλος ήταν σεμνοί, μετρημένοι και με συναίσθηση του χιούμορ, ο Αρναούτης έκανε σαν παιδάκι δεκαπέντε ετών που πρωτοέπιανε κιθάρα στα χέρια του.
Και ξέρετε κύριε Μποσκοΐτη ούτε ο Γιάννης Αγγελάκας τον καιρό των Τρυπών δεν μας είχε πει μαλάκες σε συναυλία τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους το νέος είναι, θα στρώσει δεν το δέχομαι.
Εσείς να με συγχωρείτε.

Η ίδια ανώνυμη

Giwrgos Vatidis είπε...

Isws
nar8oun alla paidia
me matia Laser
kai mallia turquoise,
Kai na kanoune Sabotage
Sabotage...

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δημήτρη Αρναούτη,
(κάνω χρήση, κατάχρηση ίσως της φιλοξενίας του κ. Μποσκοΐτη) για να προσθέσω κι' εγώ τη διαμαρτυρία μου για την απαράδεκτη συπεριφορά σας την περασμένη Παρασκευή στο Μπαράκι του Βασίλη και σας απευθύνω τα παρακάτω ερωτήματα.
1. Γιατί δεν σέβεστε αυτούς που σας τιμούν και μάλιστα όχι ανέξοδα;
2. Γιατί δεν σέβεστε αυτούς που σας τιμούν και σας στηρίζουνν, όπως π.χ. ο κ Μποσκοΐτης, ο κ. Φάμελος, ο κ. Γισδάκης κ. α. και μάλιστα χωρίς επαγγελματικό γι' αυτούς κόστος;
3. Γιατί δεν σέβεστε τους συνεργάτες σας και συγκεκριμένα τον κ. Λάμπο που σας εμπιστεύτηκε
και σας έδωσε μιά ευκαιρεία να εμφανιστείτε και πάλι σε ένα χώρο που σας είχε κάνει στην άκρη για τους ίδιους λόγους της ανάρμοστης συμπεριφοράς σας;
4. Γιατί δεν σέβεστε το μαγαζί που σας ανοίγει τις πόρτες και σας δίνει την ευκαιρεία να παρουσιάστε τη δουλειά σας;
5. Τέλος γιατί δεν σέβεστε τον ίδιο τον εαυτό σας και τη δουλειά σας και σκεφτήκατε την εικόνα που δίνετε με τόσο χαμηλό βαθμό αυτοεκτίμησης;
Ποιός νομίζετε πως είστε κύρε Αρναούτη που μπορείτε να μας αποκαλείτε μαλάκες και να μας γράφετε στ' αρχίδια σας;
Κι' αν δεν σας αρέσει αυτό που επαγγελματικά επιλέξατε κάνετε
γιατί δεν αλλάζετε επάγγελμα και να αφήσετε εμάς να μας αρέσει να ακούμε καλή μουσική από δημιουργούς με ήθος και σε πολιτισμένο περιβάλλον;
Κρίμα γιατί θα μπορούσατε να είστε
συμπαθέστερος, αλλά χωρίς τα σφηνάκια, γιατί ως γνωστό τα σφηνάκια δεν τραγουδάνε καλά και καταστρέφουν και τις πιό ευγενείς φιλοδοξίες, όταν αυτές πέφτουν στα χέρια αδέξιων διαχειριστών.
Πέρα από αυτά θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου στο Δημήτρη Λάμπο,στο Μανώλη Φάμελο και στο Γιάννη Γισδάκη γιατί παρ' ότι τους φέρθήκατε απαίσια κράτησαν τη θέση τους, αλλά κι' εμάς στο μαγαζί μέχρι το τέλος.
Εμείς δεν χρειαζόμαστε και περιμένουμε απαντήσεις. Εσείς όμως στον εαυτό σας πρέπει να απαντήστε.

BOSKO είπε...

Θα σας παρακαλέσω να μην ξαναφήσετε τέτοιου ύφους σχόλια, διότι δεν θα τα δημοσιεύσω. Τη γνώμη μου την είπα για τον καλλιτέχνη και φίλο μου, πάνω απ' όλα, Δημήτρη Αρναούτη. Ούτε θέλω το blog μου να γίνει...λαϊκό δικαστήριο.

ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει,κ.Μποσκοΐτη , βγάλαμε όλοι τα συμπεράσματα μας, ελπίζω κι' ο ίδιος ο κ. Αρναούτης, αν παρακολουθεί τον ιστοχώρο σας. Κανένας δεν έκανε λαϊκό δικαστήριο,αλλά το δικαίωμα διαμαρτυρίας, όταν προσβαλόμεθα, δεν το απεμπολούμε και σε τελική ανάλυση νομίζω πως έτσι βοηθάμε τον κ. Αρναούτη να πάψει να βλάπτει τον εαυτό του.
Όσοι επέλεξαν να υπηρετούν ή και να εμπλουτίζουν τον πολιτισμό πρέπει να και να τον τιμούν, όπως κάνετε εσείς και τόσοι άλλοι.
Αυτά και περαστικά σας.