οι-μύθοι-μιας-αλίκης-του-ηρωδείου-γίνονται-amo-amor-και-μεταφέρονται-στο-θέατρο-πορεία

Οι μύθοι μιας Αλίκης, της Καγιαλόγλου δηλαδή, κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό από το προσωπικό της label, το Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Αποτελούνται από δύο ψηφιακούς δίσκους, στους οποίους περιέχεται αυτούσια η μεγάλη συναυλία του Ηρωδείου εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ του Οκτωβρίου του 2008. Την ανταπόκριση μου από εκείνη τη συναυλία της Καγιαλόγλου, τη διαβάζετε εδώ:

http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2008/10/blog-post_04.html. Σε ότι αφορά τώρα τη συγκεκριμένη έκδοση, θεωρώ κατ' αρχάς ότι η Καγιαλόγλου, τη στιγμή που δρα καλλιτεχνικά εκτός κυκλωμάτων δισκογραφικών, ραδιοφωνικών κλπ., καλά κάνει και το γλεντάει με την ψυχή της, τόσο με τις συναυλίες της, όσο και με τα cd της. Λογαριασμό δεν έχει να δώσει σε κανέναν κι ούτε κινδυνεύει κατά τη γνώμη μου να βγει κάνας κακάσχημος κρεατοζελές να την ταυτίσει με τον Μάρκο Σεφερλή, ούτως ώστε να κάνουμε κι όλοι εμείς καινούργιο συκώτι απ' τα γέλια. Το πρώτο cd, λοιπόν, ξεκινάει με πέντε παραδοσιακά σμυρναίικα τραγούδια σαν αφορμή για να ξετυλίξει η οικοδέσποινα ερμηνεύτρια το καλλιτεχνικό κουβάρι της ζωής της. Ενδιάμεσα, παρεμβάλονται σύντομες επεξηγηματικές παρλάτες της, αλλά και μια ηχογραφημένη μαρτυρία της θείας της, Σοφίας, για τα σεφαραδίτικα τραγούδια. Είναι και η επόμενη αφορμή για να περάσουμε ρεπερτοριακά στα σεφαραδίτικα, τα ισπανικά και τα αργεντίνικα κομμάτια, με τα οποία η Καγιαλόγλου γαλουχήθηκε κυριολεκτικά: μεταξύ αυτών, το Caminando por la plaza και το Alfonsina y el mar (από τον δίσκο της με τίτλο Τραγούδια της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής), το Los Reyes de la baraja από τη συλλογή τραγουδιών του Lorca και, βέβαια, η Μπαλάντα ενός τρελού (Balada para un loco) του Astor Piazzolla, ηχογραφημένη ουκ ολίγες φορές από την εν λόγω τραγουδίστρια. Το σκηνικό αλλάζει με μια μικρή αναφορά στον Νικηφόρο Βρεττάκο και τον Γιάννη Ρίτσο, που επέβαλλαν τρόπον τινά την Αλίκη Καγιαλόγλου στο τραγούδι στα τέλη του 1970.
Κι εκεί που το παραδοσιακό βιολί του Παντελή Δεσποτίδη, το ακορντεόν του Χρήστου Ζερμπίνου και οι κλασικές κιθάρες του Μιχάλη Σουρβίνου και του Νίκου Μανιταρά μάς εισήγαγαν στον κόσμο της Σμύρνης, των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, της Σεβίλλης και του Μπουένος Άιρες, τον λόγο έχει στη ροή των tracks ο Χρήστος Κωνσταντίνου με το μπουζούκι του. Κλασική Ελλάδα, δωρική, λαϊκή και επιβλητική! Ο Κωνσταντίνου συνοδεύει την Καγιαλόγλου σε ένα κομμάτι από τον Επιτάφιο του Θεοδωράκη και του Ρίτσου, στα Περβόλια και στο Κοιμήσου αγγελούδι μου, πάντα του Μίκη. Το τελευταίο τραγούδι, με το οποίο η ερμηνεύτρια νανούριζε την μοναχοκόρη της, γίνεται αφορμή για να ακούσουμε τη νεαρή σοπράνο Ελένη-Λυδία Σταμέλλου σε τρία πασίγνωστα κομμάτια από το αμερικανικό μιούζικαλ και την όπερα. Πραγματικά, μια νεανική ανάσα δροσιάς μετά το κάπως βαρύ κλίμα των τριών θεοδωρακικών τραγουδιών, άρτια ερμηνευμένων ωστόσο από τη μητέρα Αλίκη! Ευκαιρία να πω εδώ ότι ανέκαθεν θεωρούσα ιδανική τραγουδίστρια του Επιτάφιου, την Καγιαλόγλου με τη λυγμική υγρή φωνή της και για χρόνια έψαχνα μια παλιά ηχογράφηση της στο Μέρα μαγιού μου μίσεψες!

Το δεύτερο cd ξεκινάει με ένα υπέροχο ολοκαίνουργιο τραγούδι που έγραψε για την Καγιαλόγλου η Δανάη Παναγιωτοπούλου. Λέγεται Ένα αλλιώτικο νανούρισμα και συγκλονίζει με τους στίχους του, αλλά και τη ρυθμολογία του. Μου θυμίζει το Τραγούδι της νύχτας που είχαν γράψει οι Τερμίτες για τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη! Την ερμηνεύτρια συνοδεύει με την κιθάρα της η νέα τραγουδοποιός. Επόμενη στάση της συναυλίας (και του track-list), τα Είδωλα που ηχογραφήθηκαν το 1988 από τον Σείριο και υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι. Τραγούδια από τον διεθνή κινηματογράφο και το θέατρο. Στο τελευταίο, ειδικά, η Καγιαλόγλου έχει διαπρέψει και ως ηθοποιός υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βασίλη Νικολαΐδη. Λογικό που τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν στο δεύτερο cd τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Επιτέλους έχουμε στα χέρια μας με τη φωνή της Καγιαλόγλου την πιο χαριτωμένη Παναγία των Πατησίων, την Πορνογραφία και το Τραγούδι της Μπλανς Επιφανί! Ενδιάμεσα, στην παρλάτα της, η ερμηνεύτρια μας πληροφορεί ότι είχε περάσει από οντισιόν για την Πορνογραφία. Αφαίρεσε όμως το γεγονός ότι την είχαν...κόψει, κάτι που είχε την τόλμη και κυρίως το χιούμορ να αποκαλύψει κατά τη διάρκεια της συναυλίας στο Ηρώδειο. Ακολουθεί ο εφηβικός έρωτας των πορτογαλικών fados, που αποτελούν και το μεγάλο ερμηνευτικό ατού της Καγιαλόγλου τα τελευταία χρόνια! Ακόμη θυμάμαι εκείνο το γράμμα του Πορτογάλου φίλου μου, Miguel Machado, σκηνοθέτη και μουσικού, ο οποίος άκουσε το cd της Καγιαλόγλου με τα λαϊκά τραγούδια της χώρας του και απεφάνθη πως αυτή η Ελληνίδα τα τραγουδάει καλύτερα κι από κάθε Πορτογαλίδα ερμηνεύτρια! Εν συνεχεία, η κυρία Μαρία Καγιαλόγλου, η γηραιά μητέρα της Αλίκης, τραγουδάει ακόμη ένα παραδοσιακό σμυρναίικο. Δεν εμπεριέχει καμία γραφικότητα ή ψευδοσυγκίνηση η τολμηρή απόφαση της ερμηνεύτριας να συμπεριλάβει στην δισκογραφική εργασία της και ένα τραγούδι με την ίδια της τη μάνα. Άλλωστε, είπαμε, το κέφι της κάνει πάνω απ' όλα κι επιπλέον μια χαρά τραγουδάει ακόμη η κυρία Μαρία- ζωή νά 'χει. Το τέλος δεν θα μπορούσε να μην ανήκει στον Κεμάλ σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, από τον τελευταίο δίσκο του Μάνου Χατζιδάκι, τους Αντικατοπτρισμούς του ΄93, με ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου. Προσωπικά, τα χάρηκα πολύ τα δύο αυτά CDs, δηλωμένος φαν της Καγιαλόγλου και των αυστηρών επιλογών της μέσα στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Έξοχη η ιδέα της να χωρίσει το ρεπερτόριο σε ενότητες, συμπράττοντας κάθε φορά και με έναν διαφορετικό οργανοπαίκτη (πέραν των προαναφερόμενων μουσικών, πιάνο σε όλα τα κομμάτια έπαιξε ο Φροίξος Μόρτζος). Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολη η εύρεση των Μύθων μιας Αλίκης στα δισκάδικα, μια και το θέμα της διανομής επωμίστηκε επίσης η ερμηνεύτρια.

* από σήμερα και για τα επόμενα Δευτερότριτα η Αλίκη Καγιαλόγλου θα εμφανίζεται στον Πάνω Χώρο του θεάτρου Πορεία σε μια σειρά παραστάσεων με τίτλο Amo-Amor. Εκτός από την ανάγνωση κειμένων του Παπαδιαμάντη ή της Θαλασσινής Ωδής του Fernando Pessoa, η ερμηνεύτρια θα ταξιδεύει το κοινό της μέσα από τις μελωδίες του Astor Piazzolla, του Nino Rota, του Alex North, του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, του Άλκη Μπαλτά, του Νίκου Πλατύρραχου κ.α. Όπως γίνεται κατανοητό, κάθε Δευτερότριτο θα παρουσιάζει διαφορετικό πρόγραμμα. Απόψε, πάντως, το πρόγραμμα λέγεται Το ισπανικό μου σύνδρομο & ένα ταξίδι στο Rio de la Plata με τη συμβολή του κιθαρίστα Μιχάλη Σουρβίνου!
** θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3 - 5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, πλατεία Βικτωρίας

Ώρα έναρξης: 21.30, γενική είσοδος: 15 ευρώ

ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ V

ΒΟΜΒΟΙ
ΒΟΜΒΟΙ
(ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ, ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΑΚΗΣ ΒΑΜΒΑΚΙΔΗΣ, ΒΑΛΕΡΙΑ ΚΟΥΡΟΥΠΗ, ΠΕΤΡΟΣ ΓΙΩΡΚΑΤΖΗΣ)
7
Οι Βόμβοι δεν έχουν ούτε ιερό και όσιο, ούτε προηγούμενο στην εγχώρια δισκογραφία. Είναι μια μεγάλη παρέα αναρχικών ποιητάδων που συναντούν τον θεό Διόνυσο και τον Λόρενς Φερλινγκέτι φουστανελάδες σε κάθε γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Αν και έχουν ελληνορθόδοξο περίβλημα, τους προστατεύουν στην πραγματικότητα η Νέγρα Παναγιά, ο Νέλσον Μαντέλα και η αντίσταση των συμπατριωτών τους στην ξενοφοβία της εποχής. Στενοί συγγενείς τους είναι ο Ravi Shankar και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, τα παιδιά του low bap και του hip hop, τα θεατρικά μπουλούκια αλλοτινών καιρών, οι μπλουζίστες, οι ρεμπέτες, οι ραψωδοί των ομηρικών χρόνων και οι βυζαντινοί υμνωδοί. Ενισχύονται ακόμη από μια συγκλονιστική Ελένη Βιτάλη που τραγουδάει των Άγιων Μύριων Μαύρων τα πάθη, από τον σκηνοθέτη και τραγουδοποιό Ανδρέα Θωμόπουλο που όσο ζει θα ελπίζει για τη νίκη της αγάπης επί του φόβου των ανθρώπων και από τον Τάκη Βαμβακίδη που ξέρει ν' αφηγείται αλληγορίες. Στο τέλος, αφού σύρουν το χορό του Φρέσκου Αγριόμελου με τους Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, Πάνο Πενταρίτσα, Βαλέρια Κουρούπη και τη Βαΐα, αυτοαναιρούνται με μια Βομβυκιά διά στόματος Νίκου Ξύδη. Θέλετε κι άλλα για να αντιληφθείτε πως μόλις κυκλοφόρησε ένα αυθεντικό έργο τέχνης; ΠΑΥΛΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ
ΜΙΚΡΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
(ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ)
LYRA
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία τραγούδια μέσα στο ντεμπούτο άλμπουμ του Παύλου Συνοδινού, τα οποία περιγράφουν στιχουργικά τις προσωπικές του διαδρομές στην πόλη που ζει (Η γωνιά που θα βρεθούμε, Πώς θα σωθώ ξανά κλπ.) Κι εκεί που ο στιχουργός Γιώργος Πολυμενάκος του χάρισε ένα όμορφο ερωτικό στιχούργημα (Για την αγάπη), το οποίο γέννησε ένα κλασικοροκάδικο τραγούδι, έρχονται σκόρπιες φράσεις του ίδιου του δημιουργού μέσα από το υλικό του για να τον δικαιώσουν ως ανήσυχο και σκεπτόμενο νέο άνθρωπο, όχι μονομερή σε ότι αφορά το χιλιοφορεμένο αισθηματικό ζητούμενο: Κι όσοι πιστέψαν πως μπορεί/ μαζί να γίνουν ένα/ φωτιά τούς κέρασε η ζωή/ και η Ιστορία μόνο ψέμα (τραγουδά ο Γιάννης Χαρούλης) ή Πως θα σωθώ ξανά/ πριν μου τελειώσει η μοναξιά ή Καλά γνωρίζω, κάπου βρέχει μολύβι η άνοιξη. Μουσικά, ο Συνοδινός έχει δυνατότητες εξέλιξης. Οι μελωδικές γραμμές του φανερώνουν έναν ολοκληρωμένο μουσικό με ηγετικές προδιαγραφές - leader μπάντας, ας πούμε - και όχι ακόμη έναν τραγουδοποιό κιθαρωδό, παρ' ότι όπως ήδη είπαμε πρόκειται για δεξιοτέχνη κιθαρίστα. Θα τον ήθελα πιο τολμηρό αναφορικά με τα pop-rock τραγούδια που φτιάχνει, με τη δομή και την ενορχήστρωση που τους δίνει. Το τραγούδι Πες μου είναι μια πολύ καλή στιγμή του cd, αφού ναι μεν διαθέτει ρυθμολογικά το ραδιοφωνικό air play, προς το τέλος όμως αποκτά μιαν άλλη διάσταση με το εκρηκτικό κιθαριστικό σόλο. Ομοίως, το χαμηλότονο, ελαφρώς jazzy, Απαγορευτικό είναι μία μπαλάντα που ταίριαξε γάντι με την αισθαντική ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου. Τα τρία τελευταία κομμάτια, η αφηγηματική Αστάρτη με την πιο εμπνευσμένη ενορχήστρωση, το οργανικό Sunday night που καταφέρνει να αρθρώσει μια πλούσια μουσική πρόταση και οι ρυθμικές Μικρές ελπίδες (η δεύτερη συμμετοχή στο cd της Μποφίλιου) συνηγορούν κι αυτά στο ότι ο Παύλος Συνοδινός κατέθεσε έναν αξιοπρεπέστατο και απόλυτα σύγχρονο δίσκο. ΦΛΩΡΑ ΧΡΥΣΟΥ
ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΙΨΩ
LEGEND
Προσπερνάω το trash αισθητικής εξώφυλλο του δίσκου της Φλώρας Χρυσού. Δυστυχώς, προσπερνάω και τους στίχους της. Σας παραθέτω μερικούς μήπως τό 'χω και βάρος στη συνείδηση μου: Έλα να παίξουμε κρυφτό/ το μάτι κλείνε μου όσο τρέχει το μετρό ή Και θα σου δοθώ δυνατά/ με ηδονή θα σε δέσω να με θέλεις ξανά ή Να μου πατήσεις το κεφάλι προσπαθείς/ μα εγώ αντέχω, δε βυθίζομαι σε κώμα ή Απόψε σε θέλω/ στης ζωής το μπουρδέλο (ά λα της η Χρυσού)! Παραδόξως, όμως, θα ήμουν άδικος αν προσπερνούσα τρία ακόμη στοιχεία της δουλειάς της: τις μουσικές της που δε στερούνται καθόλου ιδεών και κινούνται σε γνώριμα σύγχρονα pop-rock μονοπάτια, τη φωνή της που φανερώνει πάθος και μελέτη, έστω στο πλαίσιο της ελαφράς pop που κινείται, μα πάνω απ' όλα την εργασία του έμπειρου Βασίλη Πιερρακέα στον τομέα της ενορχήστρωσης, της παραγωγής και της ηχογράφησης. Για την ακρίβεια, περί τα δέκα όργανα έπαιξε σόλο ο Πιερρακέας στην υπηρεσία των συνθέσεων της τραγουδοποιού. Ωστόσο, φτάνουν τα στοιχεία αυτά για να έχουμε έναν καλό δίσκο; Πιστεύω πως όχι.

γιώργος-τοσικιάν-από-τους-sonic-youth-και-τους-sigur-ros-στον-νότη-μαυρουδή-και-τον-νίκο-κυπουργό

Ο Γιώργος Τοσικιάν είναι 30 ετών, Πειραιώτης με αρμένικη καταγωγή. Παρ' όλο που τα ακούσματα του περιλαμβάνουν τους Sonic Youth, τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και ολόκληρο το post κίνημα, που το έζησε στη γέννηση του, σήμερα διαπρέπει ως κλασικός κιθαρίστας, συνεργάτης του Γιώργου Βαρσαμάκη και του Νότη Μαυρουδή.
Με τον Μαυρουδή, άλλωστε, ξεκίνησαν ήδη τις κοινές εμφανίσεις τους ως κιθαριστικό ντουέτο. Το cd του Τοσικιάν με τον εύγλωττο τίτλο guitar music by greek composers μόλις κυκλοφόρησε και περιλαμβάνει τις δικές του ερμηνείες σε κιθαριστικά έργα του Θάνου Μικρούτσικου, του Γιώργου Κουρουπού, του Νίκου Κυπουργού, του Θεόδωρου Αντωνίου, του Ιάκωβου Κολανιάν, του Κυριάκου Τζωρτζινάκη, του Νότη Μαυρουδή, του Κώστα Γρηγορέα, του Γιώργου Βαρσαμάκη, αλλά και της συμφοιτήτριας του στην κιθάρα, Βασιλικής Λεγάκη.
Τον ρώτησα για τον Νίκο Μωραΐτη, τον άνθρωπο πίσω από την ανεξάρτητη MOTIVO, που τού έβγαλε το cd. Έμαθα πως πρόκειται για έναν φανατικό και αυθεντικό χορηγό της τέχνης, που κάποτε είχε βγάλει και τα Αντάρτικα σε ενορχήστρωση του Μαυρουδή για τη φωνή του Πέτρου Πανδή! Όσο για το πως φάνηκαν οι ερμηνείες του στους ίδιους τους συνθέτες, εκτός αυτών, με τους οποίους συνδέεται φιλικά και γνωρίζουν τη δουλειά του, οι υπόλοιποι τού τηλεφώνησαν για να τον ευχαριστήσουν που επέλεξε τα έργα τους.

Ο Τοσικιάν σέβεται και εκτιμάει τον μελωδό Μάνο Χατζιδάκι, αλλά προτιμάει να μιλάει για τη νεότερη γενιά, τη δική του. Μάλλον σωστά θεωρεί εξίσου αντεργκράουντ σήμερα έναν καλλιτέχνη ή ένα συγκρότημα της indie σκηνής με έναν κλασικό κιθαρίστα. Πάντως, όση ώρα πριν από λίγο πίναμε τον καφέ μας στη Στάνη του Πειραιά, πιο πίσω ο Ψαραντώνης- ίδιος κι απαράλλαχτος ο Ποσειδώνας- έπινε μόνος το δικό του καφεδάκι. Να, ένας καλλιτέχνης που εκτιμώ πολύ! σχολίασε ο Γιώργος κι εγώ φυσικά έγνεψα καταφατικά. Σύντομα, θά 'χουμε πολλά να πούμε για τον Γιώργο Τοσικιάν και το ντεμπούτο άλμπουμ του, από δω και από τις σελίδες της κυριακάτικης Εποχής. Ευχαριστίες στη Λιάνα Μαλανδρενιώτη που...ανακάλυψε τον Γιώργο και μου ανάθεσε την παρουσίαση του.

no-more-culture-please

Αγαπητέ Γιάννη Τζιμούρτα,

ξέρεις ότι σε εκτιμώ και, νομίζω, πρόκειται για αμοιβαία εκτίμηση.

Ξέρεις ακόμη ότι πλέον δεν ανήκω στον Όμιλο Γιαννίκου και δεν επιθυμώ κανένα περαιτέρω νταραβέρι.

Μόλις αγόρασα τον Επενδυτή με το culture, μια και στο σημερινό cd της συλλογής Στου τραγουδιού την όχθη φιλοξενείται η Φλέρυ Νταντωνάκη. Στη στήλη δισκοκριτικής βρήκα δημοσιευμένο κείμενο μου, προερχόμενο κατ' ευθείαν από το δίφωνο.

Επειδή ουδέποτε υπόγραψα συμβόλαιο που να λέει ότι οι κριτικές μου θα διοχετεύονται εδώ κι εκεί, πόσω μάλλον όταν- ξαναλέω- δεν επιθυμώ κανένα νταραβάρι με τον Όμιλο κι έχω ήδη αποχωρήσει, θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο να συνεχίζεται η δημοσίευση άρθρων-κειμένων που φέρουν την υπογραφή μου.

Οφείλω να πω σ' αυτό το σημείο ότι το culture μού έδωσε την ευκαιρία να πάρω μερικές από τις καλύτερες συνεντεύξεις μου (Θόδωρος Αγγελόπουλος, Αλίντα Δημητρίου κ.α.), τις οποίες πληρώθηκα με ένα κωμικό ποσό, το οποίο παρ' όλα αυτά είδα κι έπαθα να εξασφαλίσω. Κι αν συνέχιζα να κάνω τα στραβά μάτια, αναφορικά με την αναδημοσίευση των κριτικών μου από το δίφωνο, χωρίς καμία αμοιβή, οφειλόταν αφενός στα παρακάλια της φίλης Μαριάνθης Πελεβάνη και αφετέρου στην προαναφερθείσα εκτίμηση που είχα και έχω προς το πρόσωπο σου.

Μένει τώρα η απορία: τόσους καλούς γραφιάδες έχετε εκεί μέσα, νέα παιδιά, ορεξάτα, φιλόδοξα, ταλαντούχα, που χαίρονται να βλέπουν τ' όνομα τους δημοσιευμένο (σε αντίθεση με μένα), τι διάολο, μέλι έχει ο Μποσκοΐτης και βάζετε ακόμη τις κριτικές του;
Θα σε παρακαλούσα, λοιπόν, να μην δω ξανά δημοσιευμένο κείμενο μου. Δεν κάνει- πως το λένε;- δεν είναι σωστό πάνω απ' όλα.

Ελπίζω να εισακουστώ

Καλό σαββατοκύριακο

κκκ

Αντώνης Μποσκοΐτης

επισκέψεις

λόγω κακοκαιρίας και πείνας, υποθέτω...

αλέξια-re-be-όταν-η-μακροχρόνια-αποχή-λειτουργεί-θεραπευτικά

ALEXIA
RE – BE
PERFORMANCE STREET
Η Αλέξια είναι μια από τις πιο αδικημένες τραγουδίστριες. Η ενασχόληση της, αλλά και η φήμη που απέκτησε στη δεκαετία του 1980 με ένα ρεπερτόριο της τσιχλόφουσκας, της στέρησε την καλλιτεχνική αποδοχή, τόσο ως ερμηνεύτρια του Μίκη Θεοδωράκη την επόμενη δεκαετία, όσο και ως μια εξαιρετική jazz performer που σίγουρα ήταν και είναι. Το box – set με τίτλο Re – be που μόλις κυκλοφόρησε, επιχειρεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μας αποζημιώνει με τον καλύτερο τρόπο για την πολύχρονη απουσία της Αλέξιας από τα μουσικά πράγματα, αφού αποτελείται από τρία ογδοντάλεπτα CDs και ένα βιβλίο τσέπης με στοιχεία για τις ηχογραφήσεις και άφθονο συλλεκτικό φωτογραφικό υλικό. Πρόκειται για κανονική υπερπαραγωγή, ανεξάρτητη μάλιστα και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. Οι ηχογραφήσεις άνοιξαν πραγματική γέφυρα μεταξύ Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Λονδίνου και Σόφιας, ενώ σε αρκετά tracks – του πρώτου cd κυρίως – συμπράττει η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σλοβακίας. Εξίσου σπάνιο με μια πρώτη ακρόαση αποφαίνεται και το ιλιγγιώδες περιεχόμενο της έκδοσης, το οποίο επωμίστηκε ολόκληρο η Αλέξια από συνθετικής, στιχουργικής και ερμηνευτικής άποψης. Σύνολο: πενήντα κομμάτια, οργανικά θέματα και τραγούδια σε ελληνική και αγγλική γλώσσα, που αναπτύσσονται μέσα σ' ένα μυστικιστικό κλίμα, πολύμορφο ηχητικά, με στοιχεία κλασικής μουσικής, jazz, blues, tango, musical, ethnic, ακόμη και ψυχεδέλειας. Ας μη γελιόμαστε! Εάν η συγκεκριμένη εργασία ήταν στο όνομα μιας άλλης καλλιτέχνιδας, κάποιοι θα μιλούσαν έως και για το αριστούργημα. Κι επειδή ανέκαθεν προσπαθούσα να μην έχω παρωπίδες στην τέχνη, δεν έχω κανένα πρόβλημα να χαρακτηρίσω το Re – be της Αλέξιας, αν όχι αριστούργημα, οπωσδήποτε κάτι όμορφο και φωτεινό που μπόρεσε ν' αναπτυχθεί κάτω απ' τις πιο αντίξοες και σκοτεινές συνθήκες. Όπως ακριβώς το λέει η ίδια στο συγκινητικό αυτοβιογραφικό τραγούδι της: Μακάρι να με γνώριζα τότε/ που με πίεζαν να πω τραγούδια που δεν μου άρεσαν και που μου λέγαν/ “αυτά που ξέρεις κι αγαπάς να τα ξεχάσεις! Στην Ελλάδα, αυτά ακούει ο κόσμος. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει”/ Ποτέ μου δεν τους πίστεψα!

το-κέφι-έρχεται-γράφοντας-ή-ο-αναιδής-θρίαμβος

Τον καιρό αυτό απολαμβάνω την ηρεμία μου. Δεν έχω καμία υποχρέωση με κείμενα που πρέπει να παραδώσω, πέραν ενός αφιερώματος στον Παύλο Σιδηρόπουλο για την Οδό Πανός, το οποίο πρότεινε ο Σπύρος Αραβανής στον Γιώργο Χρονά κι αυτός το ανάθεσε στους δυο μας. Έχουμε καιρό, αφού ούτως ή άλλως το επόμενο τεύχος της Οδού Πανός- αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες. Θα υπάρχει μέσα κι ένα κείμενο μου για τον κινηματογραφικό Κύκλο Poe του Roger Corman με τον Vincent Price. Ήταν μια καλή αφορμή να επανεξετάσω ξεχασμένες ταινίες τρόμου των 60s σαν την Πτώση του Οίκου των Άσερ και την αριστουργηματική Μάσκα του κόκκινου θανάτου, που είχαν αραχνιάσει στην ταινιοθήκη μου. Σπάνια βγαίνω έξω, αφού εξυπηρετώ τη χειρουργημένη μάνα μου σε 24ωρη βάση κι όποτε τα καταφέρνω να πάω κάπου, αγχώνομαι και θέλω να γυρίσω πίσω στο διαμέρισμα μου. Χθες που μπήκα σε ταξί κι έτυχε να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου για να μου υποδείξει κάποιο φάρμακο, ο ταξιτζής γέλασε και σηκώνοντας τη μπλούζα του μού έδειξε την τομή στο στήθος του. Είμαι χειρουργημένος ακριβώς 64 μέρες- μου εξήγησε- και για ενάμισι μήνα με το ζόρι περπάταγα. Σιδερένιος, του φώναξε η μάνα μου απ' το κινητό μου τηλέφωνο, σιδερένια κι εσείς, της απάντησε κι αυτός όλο χαρά. Ναι, η χαρά του χειρουργημένου που ξαναγεννήθηκε, που πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε κι όλα τώρα του φαίνονται γλυκά κι ωραία. Όταν έφτασα στον προορισμό μου, δεν μου πήρε λεφτά, περίπου έξι ευρώ ήταν η κούρσα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε σιδερένιος- είπε- ούτε καν οι δικοί μου. Πιες, λοιπόν, ένα καφέ από μένα! Στην αρχή συγκινήθηκα, πολύ θα έλεγα. Λίγο αργότερα κατσούφιασα γιατί σκεφτόμουν πόσο ακρίβυνε μια καλή ανθρώπινη κουβέντα στην εποχή μας. Μετά, όμως, μου μπήκε κι η υποψία τι σόι κάθαρμα νά 'ταν αυτός άραγε που δεν τού 'πε κανείς απ' τους δικούς του έναν καλό λόγο ή ποιος ξέρει τι ξύλο θά 'χουν φάει η γυναίκα του και τα παιδιά του κι ενδεχομένως να λυπήθηκαν με την επιτυχημένη έκβαση του τριπλού bypass στο οποίο υποβλήθηκε...Ωστόσο, μουσική και δίσκους καινούργιους ακούω πάντα σε γενναίες δόσεις. Μου άρεσαν το cd του Γιάννη Μήτση και τα Carmina Graeca του Σαράντη Κασσάρα σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Με μια πρώτη επιπόλαια ακρόαση βρήκα αδιάφορο το πολυσυλλεκτικό άλμπουμ της Ρίτας Αντωνοπούλου, ενώ αντίθετα το μοναδικό τραγούδι που άκουσα από τον επερχόμενο ολοκαίνουργιο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου- το λένε ντουέτο με τον Ορφέα Περίδη- τα σπάει κανονικά! Κι όταν με κουράσει βέβαια η ίδια η γλώσσα που μιλάω, βάζω στο πικάπ κάναν βινυλιακό Zappa κι έρχομαι στα ίσα μου. Εν τω μεταξύ, τρέχει και το δισκογραφικό project της μελοποιημένης Κατερίνας Γώγου από ένα σωρό συνθέτες και τραγουδοποιούς. Μου τηλεφώνησε ο Άγγελος Σφακιανάκης του label Μικρός Ήρως να τρέξω τη μελοποίηση στη Γώγου από τη Λένα Πλάτωνος. Δέχτηκε η Λένα να επενδύσει μουσικά τον λόγο της πεισιθάνατης ποιήτριας. Οι δυο τους άλλωστε είχαν ανοιχτούς λογαριασμούς από τα μέσα του 1980! Ανυπομονώ κι εγώ ν' ακούσω το αποτέλεσμα μαζί της και μαζί με τον ερμηνευτή ή την ερμηνεύτρια που θα το αναλάβει! Υπάρχουν και κάποιες προτάσεις για δουλειά σε μόνιμη βάση, γεγονός που με χαροποιεί και με κάνει να μην έχω μετανιώσει ούτε λεπτό για την αποχώρηση μου από το δίφωνο. Εξετάζω τα πάντα με στωικότητα σχεδόν και σαν στραβόξυλο εμμένω στις αποφάσεις μου ή μάλλον στις αρχές μου. Η Λιάνα ως γνήσια αριστερή με επιπλήττει. Έπρεπε να μείνω στο περιοδικό, λέει, διότι ο σωστός αριστερός οφείλει να παλεύει μέσα στην εργασιακή αρένα και κάτι τέτοια, που εγώ φυσικά τα ακούω και σκέφτομαι κολοκύθια τούμπανα, όσο κι αν αγαπώ και εκτιμώ την καλή μου φίλη. Διότι στην πραγματικότητα είμαι ένα κοπρόσκυλο, υπερήφανο πάνω απ' όλα. Το ψώνιο τού να βλέπω δημοσιευμένη την υπογραφή μου, τό 'χω απωλέσει προ πολλού, όπως και την ανοχή μου να μένει απλήρωτο το στίψιμο του εγκεφάλου μου. Τα δε κείμενα μου τα συνεχίζω από δω, γράφω ότι μου κατεβαίνει και στους εχθρούς μου μπορώ να φωνάζω Στ' αρχίδια μας και μας-Γεώργιος Χρονάς, όπως δηλαδή θά 'λεγε ο αγαπητός φίλος και ποιητής, αν ήτο αναιδής σαν και του λόγου μου. Τέλος, η υπόθεση με την κατάληψη της Νομικής από τους μετανάστες με φέρνει αντιμέτωπο με τον ρατσισμό των Νεοελλήνων, που πλέον δεν είναι υπαινικτικός- ας πούμε- μα ολοφάνερος και μάλιστα σε βαθμό γιγαντωμένο. Ακόμα και άνθρωποι του πνεύματος υποκύπτουν στη γλύκα τού να κυνηγάς το διαφορετικό, το αλλότριο στο πλαίσιο της εθνικής ή και της ατομικής προστασίας τους. Συνέθεσα μάλιστα και την Ωδή στον Νεοέλληνα που του τρώει τις δουλειές ο Πακιστανός και του λερώνει τα άγια χώματα του (λίγο μεγάλος ο τίτλος, η αλήθεια είναι)! Σας παραθέτω την αφρόκρεμα των στίχων μου και σας εύχομαι καλό ξημέρωμα:

Άμα λάχει από σπόντα

ίσως δούμε και μια τσόντα

προς ελάφρυνσιν του βίου

σ' έναν δίσκο ντιβιντίου

ή αν θέλεις συμπαγή

όπως λεν σ' αυτή τη γη

πού 'χει πια το δρόμο χάσει

και τη γλώσσα της ξεχάσει

ήτις ξαφνικά ετράπη

προς τα γούστα του αράπη

προχωρώ μέχρι να φέξει

μεθυσμένος απ' την έλξη

θεαμάτων ετησίων

στην οδό των Πατησίων

που την έχουν για λιμάνι

βουδιστές και μουσουλμάνοι

παρακάμπτω την πορεία

κάτω προς τη Βικτωρία

μα την έχουν καταλάβει

πιά ολοσχερώς οι Σλάβοι

πριν την πόλη μου γνωρίσω

και τη θέση μου ορίσω

με τραβά ένα καθήκι

μέσα στην Ταινιοθήκη

όπου ντοκουμέντα είδα

βραβευμένα στη Χαλκίδα

μα εκείνο του Αντώνη

δεν υπάρχει στην οθόνη

για τα έπη του Κουνδούρου

του ευθυτενούς και ντούρου

πού 'χει λίαν εντρυφήσει

στης Βουλγάρας το γαμήσι

και διά τούτο καταγγέλλει

των Ελλήνων την αγέλη

που της έμπηξε ευθέως

διά πληρωμής το πέος

δείχνοντας τοιαύτην βία

δεν απέσπασε βραβεία

καθώς είναι πια η φρίκη

συγγενής με το φιρίκι

κκκ

Λευτέρης Παπαρόπουλος

με-την-ελλάδα-του-νίκου-γκάτσου-καραβοκύρη

Εδώ και αρκετές εβδομάδες ήταν sold-out οι δύο συναυλίες που εμπνεύστηκε η Μαρία Φαραντούρη ως αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Διόλου απρόσμενο, λοιπόν, που δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα στη χθεσινή δεύτερη και τελευταία παράσταση. Δάσκαλο αποκαλεί η Φαραντούρη τον Γκάτσο στο σημείωμα της στο έντυπο πρόγραμμα και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, εφόσον το πρώτο τραγούδι που έγραψε για τη φωνή της ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν σε δικούς του στίχους.
Ιδέα της Φαραντούρη ήταν ακόμη να τραγουδήσουν δίπλα της ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Βασίλης Γισδάκης, δύο καλλιτέχνες με σημαντική ήδη προσφορά στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Στο κάλεσμα της κορυφαίας ερμηνεύτριας ανταποκρίθηκε και η πιανίστα Ντόρα Μπακοπούλου, η στενή φίλη του Νίκου Γκάτσου και του Μάνου Χατζιδάκι, όπως αναγγέλθηκε προτού αντικαταστήσει στο πιάνο την Ιρίνα Βαλεντίνοβα.

Με Τ' αστέρι του βοριά σε τριφωνία ξεκίνησε η συναυλία ακριβώς στις 20.40 το βράδυ. Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν συνολικά δεκαέξι τραγούδια σε μουσική κυρίως του Μάνου Χατζιδάκι από τη δισκογραφία, τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Κάτι λέει εδώ ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στον φίλο του, εξαιρετικό βιολιστή Μιλτιάδη Παπαστάμου, αλλά βρισκόμουν μακρυά και δε γινόταν ν'...ακούσω. Συγκλονιστικός ο Αλκίνοος στο τραγούδι Ένας ευαίσθητος ληστής από τη Μυθολογία. Θα τον συμβούλευα να κάνει ένα break απ' τα πολλά τα δικά του και να ηχογραφήσει με τη φωνή του ολόκληρο τον συγκεκριμένο κύκλο των Μάνου Χατζιδάκι- Νίκου Γκάτσου. Το Ταξίδι, επίσης, το τελευταίο τραγούδι της συνεργασίας των δύο θηρίων (αδισκογράφητο ακόμη) ήταν καλό που ακούστηκε από τον Βασίλη Γισδάκη, τον οποίο ο ίδιος ο Γκάτσος επιθυμούσε ως ερμηνευτή του.

Τέλος πρώτου μέρους με Το σκουπιδαριό και τη Χατζιδακιάδα, τα δύο ποιήματα του Γκάτσου που μελοποίησε ο Ιωαννίδης και τραγούδησε ντουέτο με τη Φαραντούρη. Δε χρειάζεται να πούμε πάλι πως ο Αλκίνοος έχει αφήσει χιλιόμετρα μακρυά του το στυλ του τροβαδούρου με την κιθάρα- ασχέτως αν δεν την αποχωρίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια σχεδόν της χθεσινής παράστασης- και φανερώνει ολόλαμπρο πλέον το συμφωνικό συνθετικό του ταλέντο. Για το μεν Σκουπιδαριό, έχω να παρατηρήσω πως είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα τραγούδι στέκεται ως αυτόνομο και ολοκληρωμένο μουσικό έργο, στη δε Χατζιδακιάδα, τον ευφυέστατο και σατιρικό φόρο τιμής από τον ποιητή προς τον συνθέτη, με εντυπωσίασαν τα ενορχηστρωτικά ευρήματα του ίδιου του Ιωαννίδη που σχολίασαν τόσο έξυπνα τους στίχους από το παραμύθι του Γκάτσου. Ευκαιρία να πούμε σ' αυτό το σημείο ότι η ενορχήστρωση του Αλκίνοου στο τραγούδι Ο Γιάννης ο φονιάς σχολιάστηκε φωναχτά και καταχειροκροτήθηκε, όπως συνέβη το ίδιο και με την αναφορά στο όνομα του Νίκου Πλατύρραχου, του βασικού ενορχηστρωτή των συναυλιών!

Επιβλητική και ανυπέρβλητη ταυτόχρονα η Μαρία Φαραντούρη στην α καπέλα απόδοση της Πλατυτέρας των Ουρανών και της Σκοτεινής Μητέρας του Μάνου Χατζιδάκι, που άνοιξαν το δεύτερο μέρος της βραδιάς. Ακολούθησε η θριαμβική εμφάνιση της Ντόρας Μπακοπούλου επί σκηνής για να συνοδεύσει αρχικά τη Φαραντούρη στο Τι να μου κάμει η σταλαγματιά από την χατζιδακική Αμοργό.

Η Μπακοπούλου συνέχισε με τη διασκευή της για σόλο πιάνο στο Τραγούδι του δρόμου από τους Αντικατοπτρισμούς και αποχώρησε, αφού συνόδευσε τον Αλκίνοο στο Ήσουν παιδί σαν το Χριστό, ακόμη ένα κομμάτι από τη Μυθολογία.

Στο δεύτερο μέρος είχαν την τιμητική τους και οι υπόλοιποι Έλληνες συνθέτες που μελοποίησαν Νίκο Γκάτσο. Τ' όνειρο καπνός, ένα από τα τραγούδια του Κύκλου Φαραντούρη του Θεοδωράκη, παραδόξως ακούστηκε από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Η ίδια η αρχική ερμηνεύτρια του το άκουγε και φαινόταν ευχαριστημένη που παρέδωσε επαρκέστατα τη σκυτάλη!

Εξαιρετικός ο Γισδάκης στο θεοδωρακικό Είχα φυτέψει μια καρδιά και στη Νύχτα του Σταύρου Ξαρχάκου, που είχε γραφτεί το 1966 για τις κινηματογραφικές Διπλοπενιές του Γιώργου Σκαλενάκη.

Ξεχωριστή στιγμή ήταν και η απόδοση του αρχαϊκού Ριζικάρη από τους Δροσουλίτες του Χριστόδουλου Χάλαρη πάλι ως τριφωνία από τη Φαραντούρη, τον Ιωαννίδη και τον Γισδάκη.

Κι αφού ακούστηκε και το Αύριο πάλι, προϊόν της συνεργασίας του Γκάτσου με τον Δήμο Μούτση, η Φαραντούρη ερμήνευσε ντουέτο με τον Αλκίνοο το Πρακτορείο και το Καίγομαι -καίγομαι του Ξαρχάκου από το Ρεμπέτικο. Το Μάνα μου Ελλάς του Ξαρχάκου, από το ίδιο έργο, επιβαλλόταν για το μεγαλειώδες φινάλε της συναυλίας. Παρατηρούσα τη Φαραντούρη να το τραγουδάει και μου φάνηκε αυτή να είναι η Μάνα Ελλάς ή, σωστότερα, ένα δέντρο ελιάς ριζωμένο στην ελληνική γη.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ιρίνα Βαλεντίνοβα, η Ντόρα Μπακοπούλου, η Μαρία Φαραντούρη, ο Βασίλης Γισδάκης και ο μαέστρος Μίλτος Λογιάδης υποκλίνονται μετά το οριστικό τέλος της συναυλίας. Εκτός προγράμματος, για το...ανκόρ του πράγματος, ακούστηκαν ο Τσάμικος από τον κύκλο Αθανασία του Χατζιδάκι και το αριστουργηματικό Δίχτυ, πάντα από το σάουντρακ του Ξαρχάκου για το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη. Το πως μου φάνηκε που άκουσα συγκεντρωμένα χθες βράδυ τριάντα τρία συνολικά τραγούδια σε στίχους του Γκάτσου, μόνο η λέξη μυσταγωγία θα μπορούσε να το εκφράσει. Και βέβαια η συνειδητοποίηση των λογοτεχνικών δοκίμιων σπάνιας ομορφιάς (συμφώνως με τον Γιώργο Β. Μονεμβασίτη) που σαν από θαύμα προνόησε και εννόησε να μας κληροδοτήσει ο Αρκάς ποιητής, αλλάζοντας το τοπίο του εγχώριου τραγουδιού. Μεταξύ άλλων, τη συναυλία παρακολούθησαν ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιώργος Χρονάς, ο Δώρος Δημοσθένους και ο Θανάσης Λάλας.

άνθρακες-ο-θησαυρός-ή-τα-εισιτήρια

Μπανιαρίστηκα, ντύθηκα, έβαλα την κυρία Ντίνα για ύπνο, πήρα μαζί μου την 15χρονη Φατμέ από τη Συρία, μπήκαμε σε ταξί και τραβήξαμε για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τα πλήθη συνέρρεαν στην είσοδο για ν' απολαύσουν το αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Βασίλη Γισδάκη και τη Ντόρα Μπακοπούλου σε μελοποιημένους στίχους του ποιητή από τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Μούτση, τον Ξαρχάκο και άλλους συνθέτες. Κι ενώ πέσαμε πάνω στον Χυτήρη, τον Λυκουρέζο και παραλίγο να μοιραστούμε το ίδιο ασανσέρ με τον Πάγκαλο, μόλις επιτέλους μπήκαμε στην αίθουσα, η ταξιθέτρια μάς γύρισε πίσω...Λογικότατο, εφόσον τα εισιτήρια που είχαμε εξασφαλίσει ήταν για την αυριανή δεύτερη παράσταση! Και καλά η Λιάνα, της τα έδωσαν και μου τα έδωσε αμέσως τα εισιτήρια, εγώ που τα είχα ολόκληρη μέρα στα χέρια μου, δεν μού 'κοψε να τους ρίξω μια ματιά; Μήπως πρόλαβα ο καψερός που απ' το πρωί κάνω προσθαφαιρέσεις σε χάπια; Τέλος πάντων, μού 'μεινε το πρόγραμμα της παράστασης κι αν στενοχωριέμαι για κάτι που έχασα είναι το ομαδικό κράξιμο που έφαγε- απ' ότι πληροφορήθηκα- ο Θεόδωρος Πάγκαλος! Για να δούμε, θα τα καταφέρω να πάω αύριο;

κυριακή-του-μίαρη

οι χορτοκεφτέδες με γιαούρτι...
τα απαραίτητα τσιγάρα...
ο Αλέξανδρος Μίαρης των Electric Litany...

ο Γιώργος Μπαλιώτης του ιντερνετικού mixgrill με τον Αλέξανδρο Μίαρη...

και ο Αλέξανδρος Μίαρης με τον bosko συναντήθηκαν όλοι μαζί στα Εξάρχεια για να σκοτώσουν την ώρα του κυριακάτικου μεσημεριού, συζητώντας για τους Iron and Wine, τους Sigur Ross, τα γλυκίσματα από τη Μέση Ανατολή, το οριστικό τέλος των εντύπων και τη θριαμβική επέλαση του internet, τον Καβάφη της Λένας Πλάτωνος και τον Αόρατο άνθρωπο του Φοίβου Δεληβοριά, τους τσάτσους, τον Άγιο Παντελεήμονα (την περιοχή και ουχί τον Όσιο της Ορθοδόξου εκκλησίας), τις συναυλίες εντός κι εκτός συνόρων, καθώς και το γιατί οι Άγγλοι αδιαφορούν για τις μελαγχολικές μουσικές.

σωκράτης-μάλαμας-άλκης-αλκαίος-μελίνα-κανά-(πέρασμα)-κάνουν-κύκλους-μες-στα-χρόνια-οι-αγάπες-σαν-φαντάσματα

ΠΕΡΑΣΜΑ
Μουσική: ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Στίχοι: ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ
Τραγούδι: ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ/ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
Lyra
Το ολοκαίνουργιο Πέρασμα του Σωκράτη Μάλαμα δεν είναι ούτε rock, σαν τις Ασπρόμαυρες ιστορίες του, ούτε χαμηλότονο, σαν το Ένα του, ούτε βέβαια και οργισμένο, σαν το Άδειο δωμάτιο του. Σίγουρα είναι καλύτερο από τους Δρόμους του, που τραγούδησε μαζί με τη Χάρη Αλεξίου προ 3ετίας και αν θα έπρεπε να καταταγεί κάπου υφολογικά, θα το τοποθετούσα μεταξύ των κύκλων τραγουδιών Της μέρας και της νύχτας και Λαβύρινθος: δηλαδή λαϊκότροπα εσωστρεφή τραγούδια, μπαλάντες ως επί το πλείστον, στο γνώριμο ύφος του δημιουργού, με το οποίο άλλωστε έχτισε το δικό του μεγάλο κοινό. Κι έτσι, ενώ με τον στιχουργό Άλκη Αλκαίο έχουν κρατήσει σταθερή συνεργασία μέσα στα χρόνια, δεν αποτελεί έκπληξη η τωρινή ολοκληρωμένη σύμπραξη τους. Αντίθετα, το ότι ο Μάλαμας επέλεξε πάλι την αλλοτινή μούσα του, Μελίνα Κανά, ως ερμηνεύτρια των νέων τραγουδιών του, όχι απλώς αποτελεί έκπληξη, αλλά δύναται μέχρι και να συγκινήσει τους πιο μερακλήδες φαν του. Σημειωτέον ότι όλος ο δίσκος γράφτηκε με κιθάρες από τον ίδιο τον Μάλαμα και, αν μη τι άλλο, μεταφέρει αισθητική πρόταση, εφόσον ακούμε τραγούδια σε αμιγώς λαϊκούς δρόμους δίχως τον ήχο του μπουζουκιού και άλλων λαϊκών-παραδοσιακών οργανών. Επί του περιεχομένου τώρα, το Πέρασμα είναι μάλλον άνισο: διαθέτει πολύ δυνατά κομμάτια εκ μέρους και των τριών συντελεστών, σαν τις εναρκτήριες Βραδυνές περιπολίες, το Πιθάρι και το λυχνάρι, τα Φρύγανα και ο Ακροβάτης, αλλά και προβλέψιμες συνθέσεις -για να μην τις χαρακτηρίσω αναμασήματα του ένδοξου παρελθόντος- όπως το Ποτάμι, ο Ίλιγγος και η Κόλλα λευκή. Υπάρχουν ακόμη ορισμένα τραγούδια, στα οποία ο τραγουδοποιός Μάλαμας και ο στιχουργός Αλκαίος πραγματικά ξεπερνούν τους εαυτούς τους! Αναφέρομαι στη μπαλάντα Το θαύμα και στο αρχοντορεμπέτικο Ρέστα, με τους στίχους του τελευταίου να δίνουν και τον τίτλο σε όλη τη δουλειά: Ειν' ο κόσμος πέρασμα/ και η αγάπη κέρασμα/ αντάλλαγμα δεν έχει...Όνειρο είναι η ζωή/ ξοδέψου στην αγάπη/ καρδιά που όλα τά 'δωσε/ είναι καρδιά γεμάτη. Στο ένθετο της έκδοσης παρατίθενται οι στίχοι από χειρόγραφα του Άλκη Αλκαίου και ποιητικά αποφθέγματα του Αγίου Γρηγορίου του Νύσση, του Dylan Thomas και του Γιάννη Αγγελάκα που επηρέασαν τον στιχουργό του δίσκου.

το-δίφωνο-(άραγε;)-ΔΕΝ-κλείνει-ΕΓΩ-(πάντως)-αποχωρώ

Δεδομένων των αλλαγών που προέκυψαν τις τελευταίες ημέρες, έχω πολλά να πω- νομίζω- για το μουσικό περιοδικό δίφωνο, στις σελίδες του οποίου έγραφα ασταμάτητα από το 2002. Χθες ήμουν από τους πρώτους που ενημέρωσα τον καινούργιο διευθυντή, Μιχάλη Γελασάκη, για την οριστική αποχώρηση μου από τον Όμιλο Γιαννίκου. Το ίδιο έπραξαν και αρκετοί συνάδελφοι, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι έσπευσαν να αποδεχτούν τη νέα πρόταση συνεργασίας, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν πρώτα να εξετάσουν τα του νέου οικονομικού καθεστώτος. Συνεπώς, η ομάδα των 28 πρώην διαμαρτυρόμενων συντακτών του διφώνου διασπάστηκε και ο καθένας έχει κάθε δικαίωμα να τραβήξει τον δρόμο του. Λέω πρώην διαμαρτυρόμενων, διότι είναι αλήθεια πως ύστερα απ' όλη αυτήν την κινητοποίηση πετύχαμε κάτι που ακουγόταν ακατόρθωτο: να μην κλείσει το δίφωνο και κυρίως να μας καταβληθούν τα δεδουλευμένα πολλών μηνών. Νίκη της εργατικής τάξης, λοιπόν; Δεν θα τό 'λεγα, καθόλου μάλιστα! Ο Γελασάκης μας ενημέρωσε πως το budget μειώνεται στις 4.000 ευρώ ανά τεύχος (από 6.000 ευρώ, που ούτως ή άλλως είχε πέσει) και ως εκ τούτου μειώνονται δραματικά και οι μηνιαίες αποδοχές των συντακτών (για αρθρογραφία, συνεντεύξεις και δισκοκριτικές). Τραγελαφικό επίσης το γεγονός πως για τη θέση του αρχισυντάκτη ζητήθηκε κάποιος με μηνιαίο μισθό 600 ευρώ και μπλοκάκι- παρεμπιπτόντως, να ευχηθώ καλή επιτυχία στον συνάδελφο Κώστα Αγοραστό για την αναβάθμιση του στο περιοδικό. Τι συνέβη, επομένως, στην πραγματικότητα κατά την ταπεινή μου άποψη; Όπως έπραξε η FIAT πρόσφατα, έτσι και ο Όμιλος Γιαννίκου προχώρησε στο κλείσιμο ενός μέσου του, εν προκειμένω ενός εντύπου, ούτε κερδοφόρου, αλλά ούτε και ζημιογόνου, με μοναδικό σκοπό την απόλυση των μισθωτών εργαζομένων και την ανάκτηση ενός εξαιρετικά φθηνού εργατικού δυναμικού. Δηλαδή, σα να λέμε Σε απολύω και σε ξαναπροσλαμβάνω και πρέπει να μ' ευγνωμονείς, ασχέτως αν πιάνεσαι Κώτσος με περικεφαλαία! Αυτό είναι το ένα σκέλος της ιστορίας. Το άλλο είναι πως κανείς δεν μπορεί να με διαβεβαιώσει για την λεγόμενη ποιοτική στροφή του εντύπου, μια κι εξακολουθεί να παραμένει δεκανίκι των προϊόντων της Modern Times. Εν ολίγοις, όσο κι αν ο 25χρονος Μιχάλης Γελασάκης προσπαθεί να πείσει τους τέως συντάκτες να επιστρέψουν, ώστε να τον βοηθήσουν παράλληλα στο νέο του ξάνοιγμα, προσωπικά δεν ψήνομαι. Κι όχι γιατί αμφισβητώ τις ικανότητες του, αλλά γιατί, εδώ κοτζάμ Στέλλα Βλαχογιάννη δεν μπόρεσε να τα βρει και να συνεργαστεί με διάρκεια με το προηγούμενο εκδοτικό καθεστώς του διφώνου, που ήταν πολύ πιο ελαστικό, κατά κοινή παραδοχή. Ένας βασικός δηλαδή λόγος της επιστολής διαμαρτυρίας που είχαμε υπογράψει οι συντάκτες ήταν ακριβώς οι κομβικές επιλογές του εκδοτικού καθεστώτος. Αν από δω και στο εξής παρακαμφθούν, έστω και απόντος εμού από το συντακτικό team, δεν θά 'χω κανένα λόγο να μην επικροτήσω το γεγονός ως απλός πλέον αναγνώστης (στο ιατρικό γραφείο κάποιου γιατρού που έχω μπλέξει τελευταία, όλο και κάνα τεύχος του διφώνου θα μπορώ να ξεφυλλίζω, μη φανταστείτε πως θα δίνω το οχτάευρω κάθε μήνα- δεν περισσεύει κιόλας)...Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους συναισθηματικούς λόγους αποχώρησης μου από το περιοδικό. Αναλογιζόμενος ότι ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία και τα αφεντικά πάντα ίδια ήταν, είναι και θα είναι, τη στιγμή που ένα έντυπο, το οποίο αγάπησα πραγματικά, πλέον δεν μου παρέχει τίποτα από δημιουργικής, αισθητικής και οικονομικής άποψης, συνεχίζω να συμπαρίσταμαι στους μισθωτούς απολυμένους που δεν εκλήθησαν καν για μιαν εκ νέου συνεργασία. Δεν διστάζω να πω ότι ειδικά με την πρώην διευθύντρια, Μαριάνθη Πελεβάνη, κυριολεκτικά γαλουχηθήκαμε μαζί ως δημοσιογράφοι στο εν λόγω έντυπο εδώ και μία δεκαετία και στήσαμε πολλά όμορφα πράγματα από κοινού. Θεωρώ λοιπόν την εκπαραθύρωση της (διότι ως εκπαραθύρωση μοιάζει το πράγμα), επεικώς απαράδεκτη και ύπουλη. Ασχέτως αν αρκετές φορές συγκρούστηκα με τη Μαριάνθη για κείμενα που χωρίς καμία ειδοποίηση έμπαιναν στο ψυγείο. Όταν όμως έγινε κατανοητό πως οι Από Πάνω- που θά 'λεγε κι ο Demis Roussos-ήθελαν μια μαριονέττα και όχι κάποιον με βούληση και άποψη, κατάλαβα γιατί γίνονταν οι αυθαιρεσίες και σταμάτησα να ενοχλώ την μάλλον άτυχη φίλη και διευθύντρια μου. Πάμε τώρα και στον σοβαρότερο λόγο της αποχώρησης μου: το περασμένο Σάββατο με ενημέρωσε τηλεφωνικά ο Γελασάκης πως ο Γιαννίκος αυτοπροσώπως (ο υιός ή ο πατήρ άραγε;) δήλωσε πως εκτίμησε τον αγώνα των συντακτών και πως κι αυτός το ίδιο θα έκανε στη θέση τους/μας. Όμως, επιθυμεί την απομάκρυνση πέντε συντακτών από το περιοδικό ως...ταραξίες και ως υποκινητές των αντιδράσεων από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας για το κλείσιμο του διφώνου. Μεταξύ αυτών των πέντε, ήμουν κι εγώ. Οι υπόλοιποι ήταν η Μαριάνθη Πελεβάνη, ο Ηρακλής Οικονόμου (Μουσικά Προάστια), ένας που επέστρεψε ήδη στο περιοδικό υπό τη νέα διεύθυνση κι ακόμη ένας που διαπραγματεύεται τα οικονομικά του. Οι δύο τελευταίοι επιθυμούν την ανωνυμία και το σέβομαι. Όταν άκουσα, λοιπόν, περί black list, ξεκαρδίστηκα και αμέσως μετά μού ανέβηκε κατακόρυφα η πίεση. Οι Γερμανοί ξανάρχονται, σκέφτηκα...Μια μέρα μετά, ξαναμίλησα με τον Γελασάκη, ο οποίος μου είπε ότι ο Γιαννίκος ανακάλεσε τη μαύρη λίστα του και μας θέλει πίσω όλους στο περιοδικό πλην της Πελεβάνη. Sorry, αλλά δεν πιστεύω λέξη απ' όσα άκουσα. Ο Γιαννίκος ενέκρινε προ δύο μηνών να μπει το όνομα μου στο εξώφυλλο του premium-cd της Πλάτωνος, ως επιμελητής παραγωγής (κάτι που δεν είχε ξαναγίνει), είναι δυνατόν να με θεωρεί τώρα τον Επαναστάτη Ποπολάρο; Ποιος λοιπόν χαφιεδίζει εκεί μέσα; Ποιος νοσταλγεί τη χούντα κάτω απ' το κουλτουριάρικο κάλυμμα ενός εγνωσμένου κύρους μουσικού περιοδικού; Σε ποιον την έσπαγε τόσα χρόνια η συντακτική μου δράση ώστε να θέλει με κάθε μέσο την σημερινή απομάκρυνση μου από το δίφωνο; Συνεπώς, ο Αντώνης Μποσκοΐτης, που γράφει στον μουσικό Τύπο από το 1999 και που έχει βραβευθεί τετράκοις για τις κινηματογραφικές ταινίες του από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, δεν γουστάρει να μπαίνει σε καμιά μαύρη λίστα επειδή διεκδίκησε απλά τα αυτονόητα εργατικά του δικαιώματα. Δεν γουστάρει ακόμη να γλείφει εκεί που προηγουμένως κατούρησε, μόνο και μόνο για νά 'χει 200 ή 300 ευρώ το μήνα (διότι για τέτοια ποσά μιλάμε πλέον), τα οποία όμως μπορεί να έχει και ανάγκη αυτόν τον καιρό. Τέλος, εξακολουθεί να συμπαρίσταται στον αγώνα των απολυμένων μισθωτών και δεν δέχεται να συμμετάσχει στα στημένα παιχνίδια εξουσίας ανθρώπων πνευματικά ημιτελών, των οποίων η μόνη σχέση με την τέχνη είναι ίδια μ' αυτήν ενός ελέφαντα που παίζει όμποε. Κατά τα άλλα, εύχομαι καλή επιτυχία στο καινούργιο δίφωνο και σε όλους τους συναδέλφους, ακόμη και σ' αυτούς που ξεκινήσαμε μαζί τον αγώνα.

τ'αγιαντώνη 2011

Ήταν άλλη μία πολύ δύσκολη μέρα η χθεσινή, της ονομαστικής εορτής μου, η οποία όμως έληξε με τον ομορφότερο τρόπο! Με ένα επιεόρτιο τσιμπούσι δηλαδή στην οικία μου, παρουσία φίλων αγαπημένων: από αριστερά, ο Μιχάλης Τρανουδάκης, η Μαρίζα Κωχ, ο bosko, η Λένα Πλάτωνος και ο Ηλίας Βαμβακούσης.
Όταν η Μαρίζα έγυρε στον ώμο της Λένας, απολαμβάνοντας τη Νεράιδα που τραγουδάει πάνω από τα βουνά του Τρεμποβίτσε, το εύστοχο σχόλιο του Τρανουδάκη ήταν πως μοιάζουν σαν δύο ξανθές γάτες που χουρχουρίζουν!

Χθες είχαμε όμως και διπλή εορτή, αφού μόλις μπήκαν τα μεσάνυχτα, η συνάδελφος Λιάνα Μαλανδρενιώτη έσβησε το κεράκι των γενεθλίων της! Να τα εκατοστήσει με όλη μας την αγάπη! Θά 'πρεπε βέβαια να είχαμε ενημερωθεί νωρίτερα για το γεγονός, ώστε να προμηθευόμασταν original τούρτα και να μην αυτοσχεδιάζαμε πάνω στα αμυγδαλωτά που έφερε η Βικτώρια!

Μετά τις κυρίες, η Λιάνα ζήτησε να φωτογραφηθεί και με τους άλλους δύο κύριους της παρέας. Κι εγώ ικανοποίησα το αίτημα της για να μην έχει να λέει ότι εμφανίζεται σπανιότατα στις σελίδες αυτού του blog.Την ίδια ακριβώς στιγμή που φωτογραφιζόμουν με τις δύο γυναίκες της ζωής μου και η μητέρα μου είχε ήδη αποκοιμηθεί στο μέσα δωμάτιο, αφού πρώτα ήπιε μαζί μας τα κρασάκια της, το sms που κατέφτασε από τον πάντα ανατρεπτικό φίλο έλεγε το εξής: Τ' Αγιαντώνη η βοήθεια/προσφέρεται στα κουτορνίθια/μα αφού το θέλει η συνήθεια/εύχομαι η φύση να προσθέτει/ πολλά στην αφεντιά σου έτη. Πωλ Κουνιούμαν! Να με χαίρεστε και να χαιρόμαστε όλοι τους φίλους και τους ανθρώπους που αγαπάμε!

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ: LOLEK

Είναι εύκολο και λειτουργικό να αποδίδεις μετα το κλείσιμο ευθύνες, να λες με άνεση ότι έφταιξε το ένα ή το άλλο πράγμα, ακόμα πιο εύκολο να γκρινιάζεις και να κατηγορείς και σίγουρα ανούσιο έξω από τον χορό να λες τραδούδια. Γράφω δυο λόγια όχι γιατί έχω καμιά φοβερή άποψη που θέλω να κάνω γνωστή ή γιατί δεν με έχουν καλύψει πάνω κάτω όλοι οι υπόλοιποι ή γιατί θα αλλάξει κάτι αν δηλώσω κι εγώ ότι συντάσσομαι με την όποια προσπάθεια-διαμαρτυρία ενάντια στο κλείσιμο του διφώνου. Αν ήταν τόσο απλό να εμποδίσεις τέτοιες εξελίξεις-ενέργειες θα γράφαμε ο καθένας δέκα ποστ και θα ανατρεπόταν η ιστορία. Γράφω ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να βοηθήσει κανείς με άλλο τρόπο, αν υποθέσουμε ότι βοηθάει έτσι, και με ενοχλεί στο όνομα της όποια οικονομικής κρίσης έχουμε να κλείνονται με ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη και προσπάθεια έντυπα, με ενοχλεί η κατ' επίφαση ασφάλεια που δίνει η επένδυση σε παρωχημένες, εύκολες, σάπιες ή καθαρά εμπορικές επιλογές, με ενοχλεί η με αυτόν τον τρόπο παρακμή και κακομεταχείρηση της τέχνης και όποιας έκφρασής της, η εξάρτησή της από οικονομικούς όρους και η αντιμετώπισή της αποκλειστικά ως προϊόν.
Το δίφωνο προφανώς είχε χίλιους λόγους για να κλείσει και αυτό το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα οι άνθρωποι εκ των έσω. Αυτοί που έζησαν την γέννησή του, που υποθέτω δεν ήταν απλή υπόθεση η δημιουργία ενός τέτοιου μουσικού περιοδικού, που απόλαυσαν την ακμή του, που σίγουρα δεν ήταν απλή υπόθεση το "να πάει καλά" με την ύλη του και τη θεματολογία του που παρουσίαζε την άλλη ελληνική μουσικη και όχι εκείνη της τηλεόρασης και της εύκολης κατανάλωσης. Μπορεί να πέφτω έξω, αλλά το δίφωνο, πιστεύω ξεκίνησε σαν στοίχημα που κατέληξε σε απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχε χώρος για ένα τέτοιο περιοδικό αλλά και ότι ήταν αναγκαία η δημιουργία του, ήταν σαν να πριν από αυτό να υπήρχαν οι αναγνώστες και να μην υπήρχε το περιοδικό. Και τελικώς, το ξέρουν αυτοί που βρέθηκαν εκεί στην πτώση του, όταν κατέληξε χωρίς οικονομική στήριξη δήθεν ελέω κρίσης, όταν άρχισαν οι συζητήσεις ποιος πούλησε ποιον, το δίφωνο το κοινό του ή το κοινό του το δίφωνο και όλους μαζί το μεγάλο κεφάλι-κεφάλαιο και πάει λέγοντας..
Το δίφωνο όμως, δυστυχώς σε αντίθεση με την εξέλιξη των πραγμάτων, έχει/είχε χίλιους δυο λόγους για να συνεχίσει να υπάρχει είτε με την προηγούμενη είτε με μια καινούρια έκδοση, λόγοι που βρίσκονται ίσως κλεισμένοι σε θεωρητικά κλισέ και ακούγονται κάπως σαν αόριστες ρομαντικές αγάπες για τη μουσική, τι να κάνουμε όμως, όλα από τέτοιες ιδέες και ανάγκες ξεκινάνε και γίνονται με λίγη τύχη και προσπάθεια πράξη. Και από τους ίδιους τους ανθρώπους ξεκινάνε, γιατί όλοι αυτοί ήταν ουσιαστικά το ίδιο το περιοδικό, κοινό, συντάκτες, μουσικοί κλπ, μόνο που τώρα πια η πρόκληση της συνέχισης του διφώνου, ό,τι και να λέμε, πέφτει κυρίως στις πλάτες των συντακτών του, αυτοί φέρουν εκτός το προσωπικό βάρος της δικής τους επιβίωσης και αυτό της επιβίωσης του περιοδικού, όσο για όλους τους υπόλοιπους προς το παρόν, αν μετράνε τα λόγια στήριξής μας, ας τα λέμε διαφορετικά, ας σιωπούμε...
Lolek (Γιάννης Αναγνωστάτος)

letter-to-mitsosbear

Αγαπητέ Μήτσο, μου τηλεφώνησες για να δηλώσεις τη συμπαράσταση σου στους εργαζόμενους του διφώνου. Μου είπες χαρακτηριστικά να βάλω δύο φορές, αν γίνεται, το όνομα σου στη λίστα των καλλιτεχνών. Μας τιμάς ιδιαίτερα και σ' ευχαριστώ γι' αυτό! Με κάλεσες ακόμη στη συναυλία σου στον Άγιο Παντελεήμονα που γίνεται αυτή την ώρα. Ούτε κάμερα για ν' απαθανατίσω το event με το προβλεπόμενο ξυλίκι, ούτε αναρχική διάθεση έχω πια...Τη μάνα μου έχω μόνο στο διπλανό δωμάτιο ν' ακούει Αττίκ και Καίτη Μπελίντα και το Άσ' τα τά μαλλάκια σου που το έπαιζε μικρή στο πιάνο, όπως μού 'χε εξομολογηθεί. Εγώ πάλι τό 'χω ρίξει στην κλασική μουσική: Shostakovich, Mahler, Stravinsky και δε συμμαζεύεται. Κοίτα, καημένη μου- της έλεγα το πρωί με τον καφέ μας- μη με καταντήσεις σαν τον Anthony Perkins στο Ψυχώ κι όποιος μπει εδώ μέσα φύγει με κάνα κουζινομάχαιρο στην πλάτη! Γελούσε, διότι κάτι σκαμπάζει κι από Hitchcock πέραν του ελαφρού τραγουδιού αλλοτινών δεκαετιών. Ευτυχώς που για τον πρώτο μετεγχειρητικό μήνα οι γιατροί σύστησαν κρέας και ότι τραβάει η ψυχή της, προκειμένου να δυναμώσει: από μπριζόλες και κοντοσούβλια μέχρι μπιφτέκια και κεφτέδες. Μετά θ' αρχίσει η νηστεία με μπρόκολα, κολοκύθια και καρότα. Δε γινόταν να συστήσουν το αντίστροφο; με ρώτησε σε κάποια φάση όλο απογοήτευση. Η απάντηση ήρθε με τη φωνή του Μπιθικώτση απ' το cd player: Κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός! Γι' αυτό σου λέω, Μήτσο, παίξε εσύ στον Άγιο Παντελεήμονα κι άσε με εμένα. Δεν ξέρω αν θα πέσει ξύλο εκεί, πάντως εδώ πέφτει...quaker που πάει σύννεφο. Πάντα φίλος σου,
bosko

καλή-ανάρρωση-ή-home-sweet-home

Σήμερα βγαίνει η μητέρα μου από το Ωνάσειο μετά από 17 ημέρες νοσηλείας. Οι λειτουργίες των οργάνων αποκαταστάθηκαν σταδιακά ύστερα από το σοκ του χειρουργείου και τον χημικό πόλεμο που υπέστη ο οργανισμός της, κατά την παραμονή της στην Εντατική κυρίως, οπότε όλα εξελίσσονται πλέον ομαλότατα, συμφώνως και με τον Dr. Μπαϊρακτάρη. Μέχρι και ρεφλεξιολόγο της έφεραν χθες στον θάλαμο για μασάζ στα πέλματα, προκειμένου να περπατήσει πιο γρήγορα η γυναίκα, με τις δύο αρτηρίες να λείπουν από τα πόδια της. Νομίζω πως χθες ήταν για μας Πρωτοχρονιά πραγματική, σαν τους χριστιανούς παλαιοημερολογίτες. Ή και σαν τους Ρώσους, αν υποτεθεί πως πριν από λίγες ώρες η Βικτώρια στην οικία της Λένας γιόρτασε τη δική της Πρωτοχρονιά και μοιραία συμμετείχαμε κι εμείς στο mini πάρτι της. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς του Ωνασείου δεν φτάνει σίγουρα. Το δώρο μου στον άνθρωπο που έφτιαξε την καρδιά της μάνας μου δεν είναι το γνωστό φακελλάκι. Μην τυχόν και κάνεις να δώσεις χρήματα εκεί μέσα, με προειδοποίησαν από την πρώτη μέρα. Τότε, που είχα εισβάλλει κυριολεκτικά στα γραφεία της Α΄Καρδιοχειρουργικής Κλινικής σε κατάσταση πανικού κι όλοι, από τη γραμματέα μέχρι τους νοσηλευτές, γελούσαν με την κατάσταση, στην οποία βρισκόμουν. Όχι βέβαια από ασπλαχνία, αλλά από το γεγονός του χειρουργείου, που σε μένα φαινόταν εφιάλτης, ενώ γι' αυτούς ήταν υπόθεση ρουτίνας. Το δώρο μου, λοιπόν, στον γιατρό είναι υλιστικής φύσεως, θα λέγαμε: ένα μπαουλάκι με τέσσερα γαλλικά κρασιά, τα ντοκιμαντέρ μου σε dvd (τα άπαντα bosko ένα πράγμα) και ο Καβάφης της Λένας Πλάτωνος με ένα ευχαριστήριο σημείωμα από την ίδια τη συνθέτρια. Υπάρχει επίσης κι ένα άλλο σημείωμα μέσα, γραμμένο από μένα. Θέλησα πολύ απλά να πω του γιατρού ότι αν νομίζουμε εμείς οι καλλιτέχνες, είτε κάνουμε σινεμά, είτε μουσική, είτε ποίηση, ότι επιτελούμε συγχρόνως θεάρεστο έργο ζωής- κατά το κοινώς λεγόμενο- μάλλον γελιόμαστε οικτρά. Ικανοποιούμε πρόσκαιρα τη ματαιοδοξία μας μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα. Διότι, έργο ζωής μπορεί να σκέφτεται ότι κάνει, και μ' αυτή τη σκέψη να ανεβαίνει στα ουράνια, μόνο ένας άνθρωπος που κόβει με πριόνι τον θώρακα ενός άλλου ανθρώπου, όχι για να τον σκοτώσει, αλλά αντίθετα για να του χαρίσει τη ζωή. Όλα τα άλλα επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι είναι...οδοντόκρεμες! Εύχομαι καλή υπόλοιπη ζωή στη μάνα μου και καλή δύναμη σε μένα για το στάδιο της ανάρρωσης της, αφού οικειοθελώς το παίρνω κι αυτό απάνω μου.

η-μαρία-των-αιμοπεταλίων

Τηλεφωνεί από το πουθενά. Θέλω να δώσω αιμοπετάλια, λέει. Δεν με γνωρίζει προσωπικά. Μετά χάνεται. Επανέρχεται για να δηλώσει εκ νέου την προσφορά της. Αυτό το δεύτερο τηλεφώνημα διαρκεί μισή ώρα και κάτι. Μιλάμε για πόνο ανθρώπινο και προβλήματα που κατά βάθος σε δυναμώνουν. Είναι εικαστικός. Σήκωσε το δικό της μπαϊράκι μέσα στην Καλών Τεχνών. Την ενδιαφέρουν οι ενστικτώδεις αντιδράσεις των άλλων και όχι οι προμελετημένες καταστάσεις. Έζησε στη Θεσσαλονίκη για χάρη ενός άδοξου έρωτα. Τώρα ζει στην Αθήνα στο Σπίτι των τρελών του Αντρέι Κοντσαλόφσκι. Γράφει ποιήματα που απευθύνονται σε κομμένα ανθρώπινα μέλη. Δεν φαίνεται κοινός νους, απ' αυτούς που επινόησαν τη φιλοσοφία της προόδου για να παρηγοριούνται με την ανθρώπινη κατάπτωση. Είναι νυμφίος ευλαβικός και φοβισμένος, εξ ου και αγγίζει την τελειότητα. Τη λένε Μαρία. Είναι 35 ετών, μα η φωνή της μοιάζει δέκα χρόνια νεότερης. Την ευχαριστώ και συμφωνούμε να τα ξαναπούμε.

απόψε-στην-ετ-1-η-πικρή-ιστορία-του-αντρέι-γκορένκο

Εάν δεν συμβεί πάλι, κάποιο περιπετειώδες γεγονός όπως πτώση μετεωρίτη, έκρηξη ηφαιστείου, γενική απεργία ή καταστροφικό τσουνάμι τότε το συναρπαστικό Παρασκήνιο που σκηνοθέτησα με τίτλο Η ΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΙ ΓΚΟΡΕΝΚΟ, θα προβληθεί κανονικά από την ΕΤ-1, την Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 23.00 το βράδυ.
Καλή Χρονιά, με Υγεία πάνω απ' όλα
Λευτέρης Ξανθόπουλος
κκκ
* στη photo, ο τάφος του Αντρέι Γκορένκο στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών
** εδώ
(http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2010/12/1_15.html)
διαβάζετε πληροφορίες για την Πικρή Ιστορία του Αντρέι Γκορένκο

river-of-diseases

Τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι κολυμπάω στον ποταμό των ασθενειών. Όλων των ειδών τις ασθένειες, όμως, ψυχικές και σωματικές. Κι ας μην τις έχω εγώ. Κολλάνε πάνω μου σα βδέλες και δε μ' αφήνουν να πάρω ανάσα. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, ακούω τη φωνή των βολεμένων να μου λέει. Ανεβάζετε το βιωτικό σας επίπεδο, με καθησυχάζει ο 60χρονος ψυχίατρος τρίβοντας το μουστάκι του και σβήνοντας το ένα τσιγάρο μετά τ' άλλο, παρά την βεβαρημένη κατάσταση της καρδιάς του. Βαρέθηκα! Δεν αντέχω ν' ανησυχώ και για την υγεία των γιατρών- έλεος! Έχω γίνει εξπέρ στις νευρώσεις, στις ψυχώσεις, στις καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις, στις θυρεοειδίτιδες, στα ζάχαρα, στις ινσουλίνες, στα εγκεφαλικά επεισόδια- ισχαιμικά και αιμορραγικά- στις κρεατινίνες, στα χάπια, στα σιρόπια, στις καλές και στις κακές κλινικές, στις εντατικές, στις σπονδυλοαρθρίτιδες, στις φλεβίτιδες, στα ράμματα, στους γραμματείς και φαρισαίους ιατρών και νοσοκομείων, στα ασθενοφόρα, στην υπέρταση, στα σκόρδα, στα βοτάνια και στα ματζούνια, στα θαύματα, στα φορεία, στα αρχίδια μου τα δυο, με το συμπάθειο...Αν δεν υπήρχε ο αναπτυγμένος, ας πούμε, εγκέφαλος και η γλωσσική επικοινωνία, ο άνθρωπος θα ήταν ένα καρμπιρατέρ αυτοκινήτου και τίποτα περισσότερο. Δούλεψε όσο δούλεψε, τά 'φτυσε, χάλασε και κατ' ευθείαν στη χωματερή μετά. Μεθαύριο η μητέρα μου γυρίζει σπίτι. Στο δικό μου, όχι στο δικό της. Θα την πάρω εγώ κοντά μου για όσο χρειαστεί να ξανάρθει στα ίσα της. Κάνα δίμηνο μάξιμουμ, μου είπαν οι γιατροί. Σκέφτομαι ν' ακολουθήσω μάλιστα και το αυστηρό, από δω και πέρα, διαιτολόγιο της μπας και γλιτώσω προτού σαρανταρίσω κι εγώ καρδιές, ζάχαρα, χοληστερίνες και όλα τα συναφή. Η κυρία Ειρήνη, δίπλα της, χειρουργήθηκε προχθές. Ρωτούσα να μάθω πως πήγε το χειρουργείο που τόσο φοβόταν η γυναίκα, μα δεν γνώριζα το επίθετο της κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να με ενημερώσει. Η κυρία Ελένη ήρθε χθες με τουμπανιασμένη κοιλιά που της προξένησε το ασβέστωμα στη μία από τις τρεις βαλβίδες της καρδιάς της. Ο γιατρός μπήκε στον θάλαμο, τράβηξε το διαχωριστικό παραβάν για να μην βλέπουμε ή να μην ακούμε η μάνα μου κι εγώ, μα ωστόσο ακούσαμε: Θέλω να σας προειδοποιήσω ότι πάμε για ένα πολύ σοβαρό και επικίνδυνο χειρουργείο! Γιατί άραγε της τό 'πε αυτό; Μήπως για να τρέξει η δύσμοιρη να κανονίσει τα περιουσιακά και τα κληρονομικά της μέσα σ' ένα βράδυ; Η μάνα μου σταυροκοπήθηκε. Κλασική αντίδραση. Ευχαριστούσε την Παναγία που την έσωσε. Μέχρι πριν λίγο έκλαιγε η κυρία Ελένη- έμαθα- σαν το προβατάκι πάνω στο καμιόνι που το πάν' στη σφαγή. Όταν θα ξαναπάω αύριο στο επισκεπτήριο για να βρω τη μάνα μου καρδαμωμένη θέλω ν' ακούσω ευχάριστα νέα και για την 58χρονη κυρία Ελένη με τους τρεις γιούς και τη μια κόρη. Εσείς πότε χειρουργήστε; ρώτησε ο ένας γιος της τη μάνα μου σήμερα που καθόταν στην καρέκλα, περιμένοντας με. Έχω δέκα μέρες χειρουργημένη, του απάντησε εκείνη. Δεν σας φαίνεται καθόλου, της ξαναείπε το παλικάρι, γεγονός που αποδεικνύει τη γρήγορη ανάρρωση της. Ωστόσο, η λαχτάρα δεν έχει τέλος. Άνοιξα την πιατέλα να την ταΐσω τη νοστιμότατη ψαρόσουπα και μου κόπηκαν τα γόνατα όταν είδα ένα χαρτάκι που έγραφε νεφροπαθής. Άλλο τούτο πάλι! αναφώνησα, πήρα το χαρτάκι και τράβηξα κατά το γραφείο των νοσηλευτών. Ηρεμήστε- με καθησύχασαν- η κρεατινίνη στα νεφρά της χτύπησε κόκκινο τις τρεις πρώτες μέρες που βγήκε απ' την εντατική, μα από την Παρασκευή σταθεροποιήθηκε και τώρα πέφτει αισθητά. Φέρτε μου τον γιατρό, απαίτησα και σίγουρα οι άνθρωποι θα νόμισαν ότι ζητάω κάνα ηρεμιστικό για την πάρτη μου. Τελικά, δεν άργησα να μάθω ότι η νεφρική λειτουργία μετά από ένα τέτοιο σοβαρό χειρουργείο επανέρχεται σταδιακά στην περίπτωση της μάνας μου. Όχι άλλες αρρώστιες, δεν θα τ' αντέξω! Τη Μαλβίνα θυμάμαι και φωνάζω του Χάρου Όξω πούστη απ' την παράγκα για να μας παρατήσει ήσυχους. Πάντως, τώρα που έκλεισε το δίφωνο, κόπηκα από το ραδιόφωνο και μόνο το blog ουσιαστικά μού απόμεινε, λέω να πάω να γραφτώ σε ανοιχτό πανεπιστήμιο ιατρικής. Θα σπουδάσω κατά το Πείναγα και σπούδαζα, θα πάρω το πτυχίο μου και θ' ανοίξω το δικό μου ιατρείο, όπου θα δέχομαι τους πάντες αφιλοκερδώς! Κυρίως, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των ασθενειών τους!

κκκ

* στο video, το River of diseases από το cd Alone του Lolek. O Lolek εμφανίζεται αυτή την Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: FILTIG - "THE WORLD IS YELLOW" (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ)

The world is yellow (Ο κόσμος είναι κίτρινος) υποστηρίζει ο filtig -κατά κόσμον, Θεόφιλος Ιερόπουλος- στο πρώτο προσωπικό του δισκογραφικό project. Είχαν προηγηθεί τα ξεχωριστά Χρώματα μαζί με την αδερφή του, Εύα Ιεροπούλου, ενόσω εκείνος μοίραζε ήδη τον χρόνο του μεταξύ Θεσσαλονίκης, Λονδίνου και Βερολίνου. Film poetry, blue eyes, teddy bears, music, anarchism, η Maya Deren, ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά και μια ακαδημαϊκή καριέρα στη βρετανική πρωτεύουσα αποτελούν τις αισθητικές επιλογές και τις κύριες δραστηριότητες αυτού του προικισμένου Έλληνα του εξωτερικού, το έργο του οποίου, μας ανάγκασε με τη Λένα Πλάτωνος να ξανανοίξουμε μετά από αρκετά καιρό το Ντιβάνι του Δισκαναλυτή ώστε να τον εξετάσουμε. Για να είναι κανείς μουσικός- ποιητής, δεν χρειάζονται πάντα οι στίχοι. Αρκούν οι προθέσεις, η ίδια η δουλειά του και φυσικά το αποτέλεσμα αυτής. Πόσω μάλλον όταν απευθύνεται στα παιδιά, προτάσσοντας τον λυρισμό και το συναίσθημα ενάντια στην α λα video-game εικονική πραγματικότητα και την ψυχρότητα. Διότι ο filtig δεν είναι απλά συνθέτης. Ζωγραφίζει τον κόσμο κίτρινο για τα παιδιά, για τους μεγάλους και για τον εαυτό του σαν γνήσιος ιμπρεσιονιστής καλλιτέχνης. Σκαρώνει μελωδίες και παίζει με τους ηλεκτρονικούς ήχους σαν άξιος επίγονος των Tuxedo Moon, του Pascal Comelade και του Yann Tiersen. Και στο τέλος, μας εισάγει στη δυσκολία της ενηλικίωσης, απλώνοντας το χέρι του σε μιαν ανορθόδοξη προκλητική ελευθερία, στην αυθεντική και ηδονική κλίση για αναρχία. Rise and shine
Intro απόλυτα ηρεμιστικό, παρ' όλο τον κρυπτοζεϊμπέκικο ρυθμό του. Η ενορχήστρωση χτίζεται αθροιστικά με τα electronics και τις μαρίμπες, για να κορυφωθεί τελικά με τον θερμό ήχο του βιολιού. Σαν ιμπρεσιονιστική εικόνα ενός τοπίου, που από τη μια μεριά του βλέπεις θάλασσα κι από την άλλη πάρκο, και σαν μια κυριακάτικη βόλτα ακούγεται αυτό το κομμάτι!
Winky
Από τη θάλασσα και το πάρκο, θα μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε μια διαπλανητική εξερεύνηση σε lounge τόνους. Συγκριτικά με το εναρκτήριο κομμάτι, εδώ δεν συναντάμε μελωδικά σχήματα, αλλά κυριαρχεί το ρυθμικό στοιχείο. Ακριβώς σαν την έλλειψη βαρύτητας στο διάστημα.
Dazzled duck
Η electro – pop ατμόσφαιρα μας καλεί στην παιχνιδιάρικη φάρμα των πτηνών, γεμάτη από πάπιες, χήνες και μικρά κοτοπουλάκια. Ο ρυθμός και η μελωδία του κομματιού διέπονται από μιαν αφαιρετική παιδικότητα, η οποία εικαστικά μας παρέπεμψε στον Πάουλ Κλέε. Yellow tunic
Από τις κορυφαίες συνθέσεις του δίσκου! Οι νεράιδες χορεύουν ένα valse oublie στον ουρανό με τα σύννεφα! Κυριαρχεί συγκινητικότατος αρμονικός ιστός σε επαναληπτικότητα με κάποιες εξάρσεις.
Grompo
Μια παρέλαση ηλεκτρονικών παιχνιδιών με πολυποίκιλο ρυθμικό χαρακτήρα, πλούσιο σε ηχητικά εφέ και με μια κάπως ανατρεπτική διάθεση, αφού στο τέλος, αμέσως μετά το γέλιο ενός βρέφους, τριγωνάκια σβήνουν αργά μέσα σε μια υποχθόνια ατμόσφαιρα.
Ipple – apple
Ένα ιπτάμενο τραίνο τρέχει με απίστευτη ταχύτητα και όταν προσγειώνεται στις ράγες του, μπαίνουμε μέσα σ’ ένα από τα βαγόνια του, όπου μια μητέρα Γιαπωνέζα νανουρίζει το μωρό της με toy piano! Ευρηματική σύνθεση με dance διάθεση και ποικιλία στη χρήση των ηχητικών μέσων. Kiddie with violin
Ταξιδέψαμε στην κορυφή ενός βουνού και είδαμε ένα παλιό σπίτι, τον ήλιο να πέφτει και απέναντι του ένα παιδί να παίζει βιολί. Συνθετικά, ενώ το κομμάτι έχει μια εισαγωγή διαφορετική, εν συνεχεία αναβλύζει κυριολεκτικά μια μελωδία κλασικού ύφους παιγμένη από βιολί. Θαυμάσια ασύμμετρη μελωδία με μία ευκινησία μέσα στον ηχητικό χώρο. Επίσης, από τις κορυφαίες στιγμές του cd!
Tralaland
Χαριτωμένη σύνθεση, μόνο που θα έπρεπε να λέγεται...Hypnoland, σαν τύπος αγχολυτικού φαρμάκου νέας γενιάς! Ένα επαναλαμβανόμενο μελωδικό σχήμα είναι ο κορμός της, διανθισμένο με electronics και περισσή παιδικότητα!
Starry – eyed
Χωρικοί της Δυτικής Ευρώπης του περασμένου αιώνα χορεύουν ένα ηλεκτρονικό folk valse! Έτσι απλά και όμορφα!
Baby Heaven
Ένα κατ’ εξοχήν παιδικό τραγούδι δίχως λόγια με ένα αινιγματικό ηχητικό εφέ που φεύγει κι επανέρχεται σε τακτά διαστήματα και που κάνει κάπως πιο δυσπρόσιτη ολόκληρη τη σύνθεση. Κατά τον filtig, ο Παράδεισος ενός Μωρού καθώς φαίνεται έχει αλλιώτικα χαρακτηριστικά από τη στερεότυπη «παραδείσια» εικόνα κι αυτό ας εκληφθεί ως πρωτοτυπία.
Lullaby
Η μητρότητα με σάρκα και οστά, μέσα από ένα ηλεκτρονικό νανούρισμα, βασισμένο ουσιαστικά σε πρωτότυπα φωνητικά της Liz Fraser. Μολονότι νανούρισμα, η ταξιδιάρικη διάθεση τού προσδίδει ένα cinematic ύφος.
Grow
Το μεγάλωμα, η ενηλικίωση δηλώνεται με την εγκατάλειψη των ηλεκτρονικών ήχων και την είσοδο στο μπάσο και μια υποτυπώδη έως άναρθρη μελωδική γραμμή. Αρκετά ενδιαφέρον ως κλείσιμο του δίσκου, αν όντως ο filtig θέλησε να περιγράψει ότι λέμε παραπάνω.
Εν κατακλείδι, ο συνθέτης filtig χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη ηχητική ομάδα και μ’ αυτόν τον λιτό τρόπο παρουσιάζει μια αυτοπειθαρχία. Ταυτόχρονα καταφέρνει να ξεπεράσει τον σκόπελο του πλατυάσματος μέσα στον ωκεανό των ηλεκτρονικών ήχων. Ισχυρά όπλα του είναι η μελωδική φλέβα του, η αρμονική του αντίληψη, καθώς και η ρυθμική του πολλαπλότητα. Ένα εξαιρετικό instrumental ηλεκτρονικό έργο!

* το cd The world is yellow του filtig το αγοράζετε από την ηλεκτρονική διεύθυνση www.coorecords.com/coorecords.html ή, αν δεν έχετε paypal, κάνετε τηλεφωνική παραγγελία στο 23310-22525 (ώρες γραφείου).