Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

woke-up-this-morning-and-found-myself-dead

Καθώς το ταξί με πηγαίνει μεσ' στη νύχτα, χάνω τον προορισμό μου. Δεν ξέρω αν βρίσκομαι πίσω από το Μέγαρο Μουσικής ή το Αιγινήτειο ψυχιατρείο. Το γερμένο δέντρο μόνο επί της Σεμιτέλου μού υπενθυμίζει πως κινούμαστε στους Αμπελόκηπους. Επιτρέπεται το κάπνισμα; ρωτάω τον ταξιτζή κι αυτός μου γνέφει καταφατικά. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να καπνίσω. Μόνο να μυρίσω καπνό θέλω για ν' αποφύγω την άλλη, τη δυσάρεστη μυρωδιά των χνώτων του ταξιτζή. Ψόφος έξω! Ψευτογυαλίζει το οδόστρωμα, μου είπε προ δύο λεπτών και με πήραν τα σκάγια απ' τη γεροντική οσμή κρασιού και σκόρδου, την ώρα που τα πσου έβγαιναν από το στόμα του. Το ραδιόφωνο του έπαιζε το Σβήσε με κυρά μου απ' τα τεφτέρια σου. Λίγο μετά το Αν είναι η αγάπη αμαρτία με τη φωνάρα της Τζένης Βάνου. Αυτή είναι η Ελλάδα, σκέφτομαι και προσέχω ταυτόχρονα τα ερμητικά κλειστά παράθυρα και μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικιών. Προκειμένου να γλιτώσω ανούσιες κουβέντες με τον ταξιτζή, προσποιούμαι ότι τηλεφωνώ κάπου στις τρεις τα χαράματα. Ξαφνικά γυρίζω και του λέω πως η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία...Κι αυτός με ρωτάει αν κάνει καλό σουβλάκι ο Μαληώρας, όπως φημολογείται. Τον συμβουλεύω μόλις μ' αφήσει, να φάει κάτι επειγόντως μη τυχόν και του έπεσε η πίεση ή το ζάχαρο. Του δίνω τα δεκαπέντε ευρώ της κούρσας, του χαρίζω την απόδειξη μια και βαρέθηκα να συλλέγω χαρτάκια για την εφορία και τραβάω κατά το σπίτι μου. Είχα άλλη μια δύσκολη μέρα. Πολύ δύσκολη. Σαν ένα κέικ στο φούρνο, που τη μια στιγμή φουσκώνει και φαίνεται ωραιότατο, και την άλλη με ένα πλαφ γίνεται μαντάρα. Ούτε από το περίπτερο δεν είχα κουράγιο να περάσω για τις μεταμεσονύχτιες κυριακάτικες εφημερίδες. Στο πικ-απ μόνο βάζω τώρα το απαλό φολκροκάδικο Summertime dream του Gordon Lightfoot, που αγόρασα χθες απ' το Μοναστηράκι, και ανάβω κεριά. Μικρά, μεγάλα, άσπρα, χρωματιστά, πολλά κεριά! Τόσα πολλά σα να θέλω να μου ρουφήξουν όλο το οξυγόνο και το πρωί να με βρω νεκρό. Πώς τό 'λεγε εκείνο το παλιό βινύλιο; Woke up this morning and found myself dead...Εδώ δεν ειν' Αγγλία, όμως, ούτε Αμερική. Ως και οι αυτοκτονίες ξεφτιλίστηκαν, συμφώνως και με τον Τζίμη Πανούση. Ας είναι πιο ανθρώπινη η μέρα που ξημερώνει και για μένα τον φτωχό, που του πέσαν' όλα μαζεμένα. Αυτό επιθυμώ, τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα, παραδίνομαι μακάριος στον τεχνητό ύπνο των ηρεμιστικών χαπιών. Μακάριοι να είναι κι αυτοί που τα εφηύραν κι έσωσαν κόσμο και κοσμάκη.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στην αίθουσα αναμονής ιατρείου, μέσα από μια κλειδωμένη βιτρίνα με κοίταζε ένα πολύτομο έργο: "Η νικηφόρος επανάσταση που δεν έγινε ποτέ".

Ποτέ δε το έπιασα, ποτέ δε το διάβασα. Για πολύ καιρό το χάζευα με θλίψη, αργότερα με εκνευρισμό, στο τέλος το αποχαιρέτησα υποσχόμενη πως δεν θα επιτρέψω να μην συμβούν τέτοιες νικηφόρες επαναστάσεις.

Δεν είμαι ρομαντική ή αισιόδοξη εκ φύσεως. Στα δικά σου μπορώ να συνεισφέρω ελάχιστα (ως συνδρομήτρια ίσως σε ένα έντυπο που ποτέ δε με αφορούσε), έχω άλλα μέτωπα ανοιχτά. Κάποια γρανάζια όμως μπορούν και πρέπει να κινηθούν. Ας βρει ο καθένας πώς και τι μπορεί να κάνει.

Μέτρα και ξαναμέτρα δυνάμεις. Είναι άλλο η αποτυχία ενός εγχειρήματος κι άλλο η σκέτη αποτυχία/παραίτηση. Γενναίος δεν είναι αυτός που δε φοβάται (αυτός είναι ηλίθιος), είναι αυτός που ζει αναμετρώμενος με τους φόβους του.

Αφρόνη

BOSKO είπε...

Αφρόνη...
μακάρι το post της νύχτας να αφορούσε μόνο τα επαγγελματικά. Ας πούμε ότι ξημέρωσε μία άλλη μέρα μπας και το πιστέψουμε κιόλας.
Σε "πάω", Αφρόνη!
(ούτε ο μακαρίτης ο Αρχιεπίσκοπος να ήμουν)...

Ανώνυμος είπε...

..μια δύσκολη μέρα ή μια δύσκολη νύχτα μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ένας μικρός θάνατος μόλις συνέβη στη σκέψη..(αρκεί να μην είναι "άλλη" μια δύσκολη μέρα ή νύχτα)
..διαβάζοντας το κείμενό σου θυμήθηκα το "Be still my beating heart" και σκέφτηκα..πώς θα ήταν αν μπορούσε η καρδιά να σταματήσει να χτυπάει με μια δική μας εντολή (για να γευτούμε έναν στιγμιαίο-μα αναστρέψιμο-θάνατο, μπας και αποδεχθούμε ότι πολλές φορές αδίκως απαξιώνουμε τη ζωή)!
Εύχομαι η σημερινή μέρα να ΄χει αύρα ευνοϊκή (στη στέλνω απ΄τη Θεσσαλονίκη)!
Καλημέρα!

Αθανασία είπε...

Ουυυφ!καλό μου έτσι πως το πάμε,όλοι με τα ηρεμιστικά,θα κοιμόμαστε στο τέλος...δεν είσαι,ο μόνος που είσαι έτσι...μη νομίζεις...και σε μας πέσαν όλα,μαζεμένα...δεν τα χεις όλα εσύ,μαζεμένα...φιλάκια...

BOSKO είπε...

new-girl-on-the-blog...
νά 'σαι καλά, σ' ευχαριστώ!
κι όπως έχουμε πει, βοηθούν όσο δε φανταζόμαστε τα θετικά vibes!

BOSKO είπε...

Αθανασία...
ηρεμιστικά, ηρεμιστικά! Τι να κάνουμε δηλαδή; Οι πρώτοι είμαστε ή οι τελευταίοι; πήρες τα Reflections στην Καθημερινή από Raining Pleasure; σιγά μην τό 'χανες εσύ!

despinach. είπε...

Έλααααα, πάρε τα πάνω σου, σ΄αγαπάμε!
http://www.youtube.com/watch?v=mIa40Zenwgw

BOSKO είπε...

Despina...
παρομοίως, παρομοίως! :-)))

Αθανασία είπε...

Καλό μου...REFLECTIONS!ναί,ναί REFLECTIONS...μα καλά απορώ,π ου τους έβρισκε αυτούς,τους απίστευτους τίτλους που έβαζε ο Μάνος μας στα έργα του....απορώ... ε,ναί το reflections είναι μιά από τις καλύτερες δουλειές του...βεβαίως,βεβαίως...καλό μου ο Μάνος μας είχε,κάνει συνεργασία με τους Raining Pleasure γι'αυτό το κύκλο τραγουδιών,ή απλώς αυτοί πήραν τα τραγούδια,από το reflections που αν δεν απατόμαι,σε πολύυυ πρώτες εκτελέσεις,πρέπει να ήταν στη Νέα Υόρκη με τους,New york Rock and Roll Ensemble??..ε,τα χάνω αυτά εγώ καλό μου??βλέπεις βαθιά χαντζιδακική καθώς μεγάλωσα με τη μουσική του Μάνου από τα γεννοφάσκια μου που λένε..ε,με έχει συμμαδέψει ο Μάνος δεν είναι λίγο έχει συμμαδέψει όλη τη παιδική μου ηλικία...είναι σάνα έχει περάσει,μέσα μου σάνα τον ξέρω...σάνα τον έχω γνωρίσει, (πολύ θα το ήθελα)...να τον έχω γνωρίσει...χοχοχοοοοοοοχοοοχοοο!πολύυυυυυυυυυυυ τυχεροί όσοι έτυχε να τον βρούν,στο δρόμο τους και να συναναστραφούν μαζί του...φιλάκια......

ασωτος γιος είπε...

ενας φιλος μου ψυχιατρος μου ειπε οτι ολοι στη ζωη αυτη δικαιουμαστε σε καποια φαση να παρουμε ηρεμιστικα
αν δε συμβει αυτο δεν ειμαστε νορμαλ χαχαχα
BosΚo συμπασχω μαζι σου και γω τις εχω φαει αυτες τις φρικες και τρωω και τωρα αλλου τυπου
οι ευαισθητοι ειμαστε πιο ευαλωτοι
παντως υπαρχουν και χειροτερα παντα αυτο σκεφτομαι και ηρεμω

maya είπε...

εχτές ρωτούσα την μάιρα για σένα
τι κάνεις
πώς σε πάει .

και να σου πω κάτι ?
διαβάζοντας σε σήμερα
με ΑΥΤΟΝ τον τρόπο τον δικό σου
ησύχασα .

το ξέρεις ότι μου αρέσει ΑΥΤΗ η γραφή σου...
ο ειρμός σου...
και θυμάμαι
(αρχίζω και πλατιάζω?)
το εγχείρημα με την αληθινή συναυλία και τις φανταστικές συναντήσεις ...

μήπως είναι η στιγμή να το προχωρήσεις ??
:))))


σε φιλώ πολύ πολύ
και εύχομαι ΠΕΙΣΜΑ και ΠΙΣΤΗ για το 2011 .
και χαμογέλα ! τίποτα δεν θα μας σκάσει πριν το σκάσουμε .

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Alex είπε...

αν τυχόν ξανάκανες την ίδια διαδρομή με άλλη διάθεση....ίσως και να κοιμόσουν χωρίς ηρεμιστικά !!
την καλησπέρα μου !

Ανώνυμος είπε...

Πάω για ύπνο και σε σκέφτηκα..
Εγω παντως αποφάσισα να της τη σκασω της Πραγματικότητας και να κοιμηθώ σε ένα υπέροχο όνειρο απόψε. Αμα θες πέρνα καμιά βόλτα, έχει χώρο..
καληνυχτες
μ.

http://www.youtube.com/watch?v=NCjz0ufsnHM

Ανώνυμος είπε...

καλο κουραγιο φιλε!

giorgisflaneur είπε...

Αγαπάμε ανεξάρτητους!
Μπράβο Μπόσκο!Τα φιλιά μου από Barna.

λουκια είπε...

μποσκο....θετικη σκεψη και να εισαι δημιουργικοσ..ονειρα σχεδια....ολα απο την αρχη...παμε για αλλα.. καλυτερα

Ανώνυμος είπε...

Αντώνη πολύ ωραία γραφή! Μακάρι να έγραφες ένα μυθιστόρημα..ή διηγήματα. Κάτι ανάμεσα σε αφήγηση και ποίηση. Είναι πολύ γενναίο να ανοίγεις τα σώψυχά σου έτσι απλά και αληθινά. Όσο για τους δαίμονες, τα προβλήματα που πέφτουν όλα μαζί και μας ισοπεδώνουν..θα το παλέψουμε. Είμαστε 'δύσκολα'. Χτες έπεσα κι εγώ εξαντλημένος από αγωνίες και αδιέξοδα και είπα..'λίγη ηρεμία'. Από την άλλη, ίσως είναι κοινότυπο, αλλά αν δεν μπορείς να βιώσεις την τραγικότητα της ζωής δεν μπορείς να δεις και το μεγαλείο της και την ποίησή της. Αλλά όταν πέφτουν όλα μαζί, το πρώτο και μόνο ίσως ποίημα που κολάει είναι το 'Ρίξε μια ζαρία καλή, και για μένα βρε ζωή'. Δεν είναι κι ο Αντρέας εδώ να μας εμψυχώσει
Να σαι καλά Βosko!
Panos