woke-up-this-morning-and-found-myself-dead

Καθώς το ταξί με πηγαίνει μεσ' στη νύχτα, χάνω τον προορισμό μου. Δεν ξέρω αν βρίσκομαι πίσω από το Μέγαρο Μουσικής ή το Αιγινήτειο ψυχιατρείο. Το γερμένο δέντρο μόνο επί της Σεμιτέλου μού υπενθυμίζει πως κινούμαστε στους Αμπελόκηπους. Επιτρέπεται το κάπνισμα; ρωτάω τον ταξιτζή κι αυτός μου γνέφει καταφατικά. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να καπνίσω. Μόνο να μυρίσω καπνό θέλω για ν' αποφύγω την άλλη, τη δυσάρεστη μυρωδιά των χνώτων του ταξιτζή. Ψόφος έξω! Ψευτογυαλίζει το οδόστρωμα, μου είπε προ δύο λεπτών και με πήραν τα σκάγια απ' τη γεροντική οσμή κρασιού και σκόρδου, την ώρα που τα πσου έβγαιναν από το στόμα του. Το ραδιόφωνο του έπαιζε το Σβήσε με κυρά μου απ' τα τεφτέρια σου. Λίγο μετά το Αν είναι η αγάπη αμαρτία με τη φωνάρα της Τζένης Βάνου. Αυτή είναι η Ελλάδα, σκέφτομαι και προσέχω ταυτόχρονα τα ερμητικά κλειστά παράθυρα και μπαλκόνια των αθηναϊκών πολυκατοικιών. Προκειμένου να γλιτώσω ανούσιες κουβέντες με τον ταξιτζή, προσποιούμαι ότι τηλεφωνώ κάπου στις τρεις τα χαράματα. Ξαφνικά γυρίζω και του λέω πως η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία...Κι αυτός με ρωτάει αν κάνει καλό σουβλάκι ο Μαληώρας, όπως φημολογείται. Τον συμβουλεύω μόλις μ' αφήσει, να φάει κάτι επειγόντως μη τυχόν και του έπεσε η πίεση ή το ζάχαρο. Του δίνω τα δεκαπέντε ευρώ της κούρσας, του χαρίζω την απόδειξη μια και βαρέθηκα να συλλέγω χαρτάκια για την εφορία και τραβάω κατά το σπίτι μου. Είχα άλλη μια δύσκολη μέρα. Πολύ δύσκολη. Σαν ένα κέικ στο φούρνο, που τη μια στιγμή φουσκώνει και φαίνεται ωραιότατο, και την άλλη με ένα πλαφ γίνεται μαντάρα. Ούτε από το περίπτερο δεν είχα κουράγιο να περάσω για τις μεταμεσονύχτιες κυριακάτικες εφημερίδες. Στο πικ-απ μόνο βάζω τώρα το απαλό φολκροκάδικο Summertime dream του Gordon Lightfoot, που αγόρασα χθες απ' το Μοναστηράκι, και ανάβω κεριά. Μικρά, μεγάλα, άσπρα, χρωματιστά, πολλά κεριά! Τόσα πολλά σα να θέλω να μου ρουφήξουν όλο το οξυγόνο και το πρωί να με βρω νεκρό. Πώς τό 'λεγε εκείνο το παλιό βινύλιο; Woke up this morning and found myself dead...Εδώ δεν ειν' Αγγλία, όμως, ούτε Αμερική. Ως και οι αυτοκτονίες ξεφτιλίστηκαν, συμφώνως και με τον Τζίμη Πανούση. Ας είναι πιο ανθρώπινη η μέρα που ξημερώνει και για μένα τον φτωχό, που του πέσαν' όλα μαζεμένα. Αυτό επιθυμώ, τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα, παραδίνομαι μακάριος στον τεχνητό ύπνο των ηρεμιστικών χαπιών. Μακάριοι να είναι κι αυτοί που τα εφηύραν κι έσωσαν κόσμο και κοσμάκη.